တရား ထိုင္တဲ့အခါ သမာဓိ ျမန္ျမန္တက္တဲ့နည္း

တရားထိုင္တဲ့အခါ သမာဓိ ျမန္ျမန္တက္တဲ့နည္း ေလး မသိေသးတဲ့သူေတြအတြက္ မ်ွေဝေပးခ်င္တယ္။

ဝင္ေလ ထြက္ေလကို ေသခ်ာေစာင့္ ဖမ္းေနရပါတယ္။ ကိုယ္ခႏၶာက ယားတယ္ဆိုလဲ ယားတဲ့ေပၚ ျဖစ္ပ်က္ မမွတ္ဘဲ။ အာရံုက ႏွာသီးဖ်ားေပၚမွာ ရွိေနေပးပါ။

ဥပမာ- သီခ်င္းသံေတြ ဘယ္ေလာက္ဆူညံပါေစ အာရံုက တစ္ျခားေနရာေရာက္ေနတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ ဘာစာသားေတြ ဆိုသြားတယ္ဆိုတာေတြ က်ယ္ေလာင္ေနတာဘဲဆိုတာေတြ မသိႏိုင္သလိုပါဘဲ။

တကယ္ တရားထိုင္တဲ့အခါမွာ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဘာကို ဘယ္လို ထိုင္ရမယ္ဆိုတာ မသိၾကပါဘူး။ နားလည္သူေတြကို ေမးျမန္းၾကတာေတြလဲ နည္းပါတယ္။ ၾကာၾကာထိုင္ေပမယ့္ သမာဓိမတက္။ ဒံုရင္းက ဒံုရင္းျဖစ္ေနၾကတာ။ မထိုင္တတ္ၾကလို႕ပါ။

ႏွာသီးဝမွာ ထားတယ္ဆိုရာမွာ စလံုးေရ စတဲ့ သူေတြအေနနဲ႕ ျပႆနာ တစ္ရပ္က အေတြးေလးေတြ ဝင္လာတာပါဘဲ။

အေတြးေတြ မဝင္ရဘူးလို႕ ေျပာလို႕မရပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သတိကပ္လိုက္တဲ့အခါ အေတြးကို ဖ်က္လိုက္ပါ။ ငါ အေတြးဝင္သြားပါလားဆိုတဲ့အေတြးနဲ႕အၿပိဳင္ ငါတရားထိုင္ေနပါလားဆိုတာ သိပါ။

ၿပီးရင္ ႏွာသီးဖ်ားမွာ ဆက္ထားပါ။ အေတြးေပၚမွာ ျဖစ္ပ်က္ေလး ျဖစ္သြားပါလားဆိုတဲ့ ဟာေလး ႏွလံုးသြင္းႏိုင္ရင္ ပိုေကာင္းပါတယ္။ အက္မင္ကို တရားျပတဲ့အဘတစ္ေယာက္ေျပာဘူးသလို လူေတြက ငါခု ဘာလုပ္ေနတယ္ဆိုတာ မသိၾကဘူး။ သတိကပ္ၿပီး သိခဲ့ရင္လဲ မေကာင္းမႈနဲ႕ မတရားမႈဆိုတာလဲ ေတာ္ေတာ္နည္းသြားမယ္ကြတဲ့။

အဘေျပာခ်င္တာက ေဒါသထြက္ေနခ်ိန္ ဒါမွမဟုတ္ ထြက္ျပီးခ်ိန္မွာ ငါေဒါသထြက္ေနပါလား ပူေလာင္လိုက္တာ ငါေဒါသထြက္လိုက္ပါလား အက်ိဳးမရွိလိုက္တာ မွားသြားတယ္ဆိုတဲ့ ခံစားခ်က္မ်ိဳးကို သိတဲ့အသိပါ။ လူေတြက ေဒါသထြက္ၿပီးလဲ ငါဘာျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတဲ့ အသိမရွိ။ ထြက္တုန္းလဲ အသိဆိုတဲ့ သတိမရွိမွေတာ့ မဂၢင္လမ္းနဲ႕ အေဝးႀကီးပါတဲ့။ ထားပါေတာ့။ ဆက္ေျပာမယ္-

တရားနိမိတ္ေတြ ေပၚလာရင္လဲ ထူးဆန္းအံ့ၾသမႈေတြ ထဲမွာ ေမ်ာပါမသြားဘဲ။ ငါ တရားထိုင္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးနဲ႕ ျဖတ္ပစ္ရပါမယ္။

ဒီေနရာမွာ သမထနဲ႕ ဝိပႆနာခြဲဖို႕ လိုပါလိမ့္မယ္။ သမာဓိ ထူေထာင္တဲ့အထိက သမထနည္းနဲ႕တူတူပါဘဲ။ သမာဓိ အားေကာင္းလာၿပီဆို အာရံုထူူး နိမိတ္ထူး ခံစားခ်က္ထူး ပုဂိၢိဳလ္ထူးေတြနဲ႕ ေတြ႕လာတဲ့အခါမွာ သမထက အဲ့အာရံုေတြေပၚမွ ႏွစ္သက္ ေျမာပါသြားပါတယ္။ ရလာတဲ့ စ်ာန္ေသးေသးေလးအေပၚမွာ ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတာက သမထပါ။

ဝိပႆနာက ဘာအာရံုေတြဘဲလာလာ အပ်က္ဆိုတဲ့ ဘက္ကို ေရွ႕ရႈရမွာပါ။ ေပ်ာ္ဝင္မသြားရပါဘူး။ အနတၱမွာ လမ္းဆံုးမွ ဝိပႆနာပါ။

ဒီနည္းေလးက တန္ဖိုးသိတဲ့သူေတြအတြက္ အရမ္းအသံုးဝင္ပါလိမ့္မယ္။ ဒီနည္းလမ္းေလးကို ေရွးက်မ္းစာ တစ္အုပ္ထဲမွာ ဖတ္ရတာပါ ျဖတ္လမ္းနည္းေလးပါ။

တစ္ျခား ထိုင္နည္းေတြလဲ မွန္ပါတယ္၊ တစ္ကယ္လဲ ထိေရာက္ပါတယ္။

_____________________________________________________

အာနာပါန စတင္ အားထုတ္သူ၏ ထိုင္ပုံ နည္းစနစ္
..........................................................................

တင္မလႅင္ေခြျဖစ္ေစ မိန္းမထိုင္ျဖစ္ေစ အဆင္ေျပသလို ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္ ။ အထက္ပိုင္း ကိုယ္ကိုေျဖာင့္မတ္စြာထားဖို႕လိုပါတယ္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ေလရွဴသြင္းတာကို လိုက္တာ မ်ားပါက ေနာက္သို႕ လန္တတ္ ပါတယ္။ ေလထုတ္မႈေနာက္သို႕လိုက္တာ မ်ားပါက အေရွ႕သို႕ ငိုက္တတ္ပါတယ္၊ ဒါမ်ဳိး မျဖစ္ေစရန္မတ္ဖို႕လိုအပ္ပါ တယ္ ။ 

တင္းပါးေအာက္မွာ လက္ႏွစ္လုံး စာေလာက္ ေခါင္းအုံးေလးျဖစ္ေစ သင့္ေတာ္မည့္ အဝတ္ေစာင္ စသည္တို႕အား ထား၍ ထိုင္မည္ ဆိုပါက အလိုအေလ်ာက္ ခါးမတ္လာပါလိမ့္မည္။ အာနာပါန အားထုတ္သူ သည္
ခါးမတ္ဖို႕က အလြန္ အေရးၾကီးပါတယ္ ။ ခါးမတ္မွ ေလကို မွန္မွန္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ရွဴသြင္း ရွဴထုတ္ လုပ္ႏိုင္ပါ မယ္ ။

အဝတ္အစားတို႕အားလည္း တင္းက်ပ္မေနဖို႕လိုအပ္ပါတယ္ ၊ ေျပေလ်ာ့ေသာ အဝတ္ တို႕ကိုဝတ္သင့္ပါ တယ္ ၊ ရာသီဥတုကို လိုက္ျပီး အဝတ္အစားကို ဝတ္သင့္ပါတယ္ ။ တင္မလႅင္ေခြ ထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းအား ထပ္၍ မထိုင္သင့္ပါဘူး ၊ ဘယ္ျဖစ္ေစ ညာျဖစ္ေစ ေရွ႕သို႕တစ္ေခ်ာင္းထားေနာက္သို႕တစ္ေခ်ာင္းထား ၍ ထိုင္ပါက ၾကာရွည္ထိုင္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္ ။ 

လက္ႏွစ္ဖက္လည္း ဘယ္လက္ဖဝါးေပၚ ညာလက္ဖဝါး တင္၍ ထိုင္ႏိုင္ပါတယ္ ၊ ဒါမွ မဟုတ္ အဆင္ေျပသလို ထားႏိုင္ပါတယ္။ ( လက္ႏွစ္ဖက္ ထပ္ထားတဲ့ေနရာမွာ လက္မႏွစ္ခုအား ထိ၍အတင္း ဖိတြန္းမထားရပါ) လက္သည္ လိုရင္း မဟုတ္ပါ ခါးေရွ႕သို႕မငိုက္ရန္ အထိန္းျဖစ္ပါတယ္ ။ 

သင္႔ ခႏၶာကိုယ္သည္ ကုလားထိုင္ တစ္လုံးလိုေျဖာင့္ေနပါျပီ ။ေရွ႕ေျခႏွစ္ေျခာင္း တင္ပါးႏွစ္ခုတို႕၏ ေလးေခ်ာင္းေထာင္ ထားေသာ ကုလားထိုင္ ကဲ့သို႕ မတ္ေနပါျပီ ။ အာနာပါန စတင္ အားထုတ္ေတာ့မယ္ ေရွ႕ကျဖစ္ေသာ ဝမ္းသာ စရာ ဝမ္းနည္း စရာ အေတြးေတြ မဝင္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းမယ္ ဆိုျပီး စိတ္ကိုေမြးျမဴပါ။

တရား အားလိုျခင္ေသာ ဆႏၵ အားေမြးျမဴကာ မေလ်ာ့ေသာ ဝီရိယ အစဥ္မျပတ္ေသာ သတိျဖင့္ အားထုတ္ ပါ ။

_____________________________________________________

အာနာပါန အားထုတ္စ ေယာဂီ မ်ားတြင္ ျဖစ္ေလ့ျဖစ္ထ ရွိေသာ အခက္အခဲေလးမ်ား
..........................................................................................................................

အသံ သည္ သမာဓိ၏ ဆူးေျငာင့္ ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည့္ အတိုင္း ပတ္ဝန္းက်င္ ၏ အသံ တို႕ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ ဒါကို စိတ္ထဲတြင္ မေက်မနပ္ မျဖစ္သင့္ပါ ၊ ေတာေတာင္ထဲသည္ပင္ ေက်းငွက္ သားရဲ တိရစာၦန္ တို႕၏ အသံပင္ ရွိေသး၏ ။ မိမိစိတ္၌ မေက်မနပ္မႈေၾကာင့္ ေဒါသ စိတ္တို႕ ဝင္ေရာက္ သျဖင့္ ကမၼ႒ာန္း ဆုတ္ယုတ္တတ္၏ ။ ဒီ အသံတို႕အားလည္း ၾကားရေကာင္းမလားဟု မိမိကိုယ္လည္း အျပစ္ မတင္သင့္ပါ ။ 

ဒီအခ်ိန္သည္ အသံမ်ား မၾကားရေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ေပၚေစေသာ သမာဓိ မ်ဳိးကား မဟုတ္ေသးေပ ။ ၾကားသင့္ သေလာက္ၾကားႏိုင္ေသး၏ ။ ငါသည္ ခႏၶီ ပါရမီ ျဖည့္သည္ ဟူ၍ မိမိကိုယ္ကို ဆုံးမကာ သတိၾကီးစြာျဖင့္ ေလကိုသာ မွတ္ေနပါ ။

ေယာဂီမ်ားတြင္ျဖစ္တတ္ျခင္းမွာ ႏွာသီးအတြင္းကို လိုက္မိ၍ တင္းက်ပ္မႈကို ခံရတတ္ပါတယ္ ။ ထိုသို႕ျဖစ္လာလွ်င္ အတြင္းသို႕ မလိုက္မိေစရန္ သတိၾကီးစြာ ထား၍ ႏွာသီးဖ်ား (သို႕) အထက္ႏႈတ္ခမ္း ၌သာ ဝင္ေလထြက္ေလကို သာ မွတ္ေနပါ ။ ပူမႈ ေအးမႈ မာမႈ တင္းမႈ တို႕အားႏွလုံးမသြင္းရပါ ။ ဓာတ္ဘက္သို႕ေရာက္၍ ကမၼ႒ာန္း ဆုတ္ယုတ္တတ္ပါတယ္ ။ 

သမာဓိသည္ အားေကာင္း လာပါက တစ္ခါတစ္ရံ မ်က္ႏွာျပင္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွာသီးဖ်ား တို႕၌ ပိုးရြ တို႕ သြားသကဲ့သို႕ ျဖစ္တတ္ပါတယ္ ။ ထိုသို႕ျဖစ္ေပၚလာပါက ကမၼ႒ာန္းကို ရပ္ျပစ္ျခင္း မျပဳပါႏွင့္ ၊ စိတ္ရွည္ သည္းခံစြာ ေလကိုသာ မွတ္ေနပါ မၾကာမွီပင္ ေပ်ာက္သြားတတ္ပါတယ္ ။ ကမၼ႒ာန္းကို ရပ္ျပစ္ျခင္းျပဳလိုက္ပါက အျမဲ တစ္ေစ လာေနတတ္ပါတယ္ ။ သတိၾကီးစြာျဖင့္ ေလကိုသာ မွတ္ေနပါ။

____________________________________________________

အာနာပါန သမာဓိကုိ ေအာင္ျမင္ေပါက္ေျမာက္္ျခင္း (ပထမပိုင္း)
*****************************************************************

သမထပုိင္း ရဲ႕ အဆင့္ေလးဆင့္( ၀င္ေလ ထြက္ေလ ရွစ္မ်ဳိး)

သမာဓိ ထူေထာင္တဲ့ အပုိင္းမွာ ကမၼ႒ာန္းေလးဆယ္ ရွိတဲ့ အနက္ ႀကိဳက္တဲ့ ကမၼ႒ာန္းႏွင့္ သမာဓိ ကုိ ထူေထာင္ႏုိင္ပါ တယ္။ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္း ကုိ အတုိ ခ်ဳပ္ၿပီး သမာဓိ ထူေထာင္ပုံေျပာဖုိ႔ ရည္ရြယ္ထားတယ္၊ ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္က ဒီ အာနာပါန ကမၼ႒ာန္းကုိ ၫႊန္ၾကားတဲ့အခ်ိန္အခါမွာ...............

နံပါတ္တစ္ ဒီဃ - အရွည္၊

နံပါတ္ႏွစ္ ရႆ      -  အတုိ၊

နံပါတ္သုံး သဗၺကာယ- ပဋိသံေ၀ဒီ - အစ အဆုံး အကုန္လုံး၊

နံပါတ္ေလး ပႆ       မ ၻယံ - ၿငိမ္းေအာင္ က်င့္ပါ ဆုိၿပီး အဆင့္ ဘယ္ႏွစ္ဆင့္ ခ်မွတ္ေပးသလဲ၊ ေလးဆင့္၊ ဒါ သမာဓိ ပုိင္း၊ ဒီေတာ့ အဲဒီေလးဆင့္ စလုံးမွာ ေယာဂါ၀စရ ပုဂၢိဳလ္က ဘယ္လုိ အားထုတ္ရမလဲ၊

ေသာ သေတာ၀ အႆ         သတိ သေတာ၀ ပႆသတိ။ (မ-၁-၇၀။)

သတိျမဲဖုိ႔ -

အရွည္ မွာလည္း သတိျမဲရမယ္၊ အတုိ မွာလည္း သတိျမဲ ရမယ္၊ အစ အဆုံး အကုန္လုံး မွာလည္း သတိျမဲေနရမယ္၊ ၿငိမ္းေအာင္က်င့္ တဲ့ေနရာ မွာလည္း သတိျမဲရမယ္လုိ႔ ဒီလုိဆုိလုိတယ္၊

ဒီေတာ့ အရွည္မွာလည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္က ႏွစ္မ်ဳိး၊ အတုိ က်ေတာ့လည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္က ႏွစ္မ်ဳိး၊ အစအဆုံး အကုန္လုံး ထင္ထင္ ရွားရွား သိရာ မွာလည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္ က ႏွစ္မ်ဳိး၊ ၿငိမ္းေအာင္က်င့္ တဲ့ အပုိင္းမွာလည္း ၀င္သက္ ထြက္သက္ ႏွစ္မ်ဳိးပဲ၊ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ဘယ္ႏွစ္မ်ဳိး ရွိသြားသလဲ၊ - ရွစ္မ်ဳိး၊ ဒါက သမထပုိင္း အတြက္ ကြက္ၿပီး ေျပာတာပါ။

ဒီေတာ့ အရွည္၊ အတုိ၊ အစ အဆုံး အကုန္လုံးကုိ ထင္ထင္ ရွားရွား သိေအာင္ ပထမေလ့က်င့္ရမွာျဖစ္ေတာ့ ေယာဂါ၀စရ ပုဂၢိဳလ္က အဲဒီ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ႐ႈပြား သုံးသပ္တဲ့အပိုင္းမွာ ---

ထိမႈ ထင္ရွားရာမွာ စိတ္ထားၿပီး ေလကိုၾကည့္ပါ ။

ဖု႒ဖုေ႒ာကာေသ ပန သတႎ ဌေပတြာ ဘာေ၀ႏၲေႆ၀ ဘာ၀နာ သမၸဇၨတိ (၀ိသုဒၶိ-၁-၂၇၁။) လုိ႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္အ႒ကထာ က ၫႊန္ၾကားထားတဲ့အတုိင္း ---

၀င္တဲ့ေလ ထြက္တဲ့ေလ ထိမႈ ထင္ရွားတဲ့ တစ္ေနရာ ကေန ေစာင့္ၿပီး ေတာ့ စိတ္ကုိ ထားဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္။ ၾကည့္ရမွာက ဘာကို ၾကည့္ရမွာလဲ၊ ၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလကုိ ၾကည့္ရမယ္။ ထိတာကို ၾကည့္ရမွာလား၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ၾကည့္ရမွာလား၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလကို ၾကည့္ရမယ္။ 

အဲဒီေလ သည္ အထဲ ၀င္ေတာ့ အထဲလည္း လုိက္ မၾကည့္နဲ႔၊ အျပင္ ထြက္ ေတာ့ အျပင္လည္း လုိက္မၾကည့္နဲ႔၊ ထိတဲ့ေနရာက ေစာင့္ၿပီး ဒီေလကေလး ကုိၾကည့္ပါ၊ အဲဒီ ေလကေလးမွာ စိတ္ကုိၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ၾကည့္၊ ကပ္လုိ႔မွ မရဘူးဆုိရင္ေတာ့ အ႒ကထာမ်ားက ေရတြက္တဲ့နည္းကို အသုံးျပဳဖုိ႔ ၫႊန္ ၾကားထားပါတယ္။ 

ေရတြက္ျခင္း  ဂဏနာနည္း ........

၀င္ေလ ထြက္ေလ ႏွစ္ခုေပါင္းကုိ .. တစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ႏွစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. သုံး

၀င္ေလ ထြက္ေလ ..ေလး

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ငါး

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ေျခာက္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ခုနစ္

၀င္ေလ ထြက္ေလ .. ရွစ္

အဲဒီ တစ္ကေန ရွစ္ အထိ ငါ့စိတ္ ဘယ္မွ မထြက္ရဘူးလုိ႔ ဒီလုိ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ေလ့က်င့္ဖန္ မ်ားလာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ၿငိမ္သြား တတ္ပါတယ္။ တစ္ကေန တစ္ဆယ္ ထိလည္း ေရတြက္ႏုိင္တယ္။ တစ္ကေန ငါး ထိလည္း ေရတြက္ႏုိင္တယ္။ ငါးေအာက္ မေလ်ာ့ေစနဲ႔၊ တစ္ဆယ္ထက္ လည္း မပိုေစနဲ႔ ဒီလုိ သတ္ မွတ္ခ်က္ ရွိပါတယ္။ ရွစ္အထိ ကေတာ့ မဂၢင္ ရွစ္ပါး အက်င့္ျမတ္ တရားကုိ ပူေဇာ္တဲ့အေနႏွင့္ ဆုိၿပီး ဆရာသမားမ်ားက ဒီလုိ ၫႊန္ၾကားေပးတဲ့ အတြက္ ဘုန္းႀကီးလည္း ဒီဌာနမွာ ရွစ္ အထိပဲ သင္ေပးပါတယ္၊ 

ဘုရား ဂုဏ္ေတာ္ကုိးပါး ကုိ ပူေဇာ္တဲ့ အေနနဲ႔ ကုိး အထိ ေရတြက္လည္း ရတယ္၊ ကုိယ္ေတာ္အား ဆယ္ပါး၊ ဉာဏ္ေတာ္ အား ဆယ္ပါးႏွင့္ ျပည့္စုံေတာ္မူတဲ့ ဘုရားရွင္အား ပူေဇာ္တဲ့ အေနတဲ့ တစ္ဆယ္ အထိ ေရတြက္ လည္း ရပါတယ္၊ ကုိယ္ႀကိဳက္သလုိ ယူလုိ႔ရပါတယ္။ 

အဲဒီေတာ့ တစ္ကေန ရွစ္ အထိ ေရတြက္ၿပီဆုိၾကစုိ႔၊ အဲဒီ တစ္ ကေန ရွစ္ အထိ စိတ္ကုိ ဘယ္မွ မထြက္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ေလ့က်င့္တဲ့ အခါ နာရီ၀က္ေလာက္ သုိ႔မဟုတ္ တစ္နာရီေလာက္ အထိေတာ့ ၿငိမ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊

အရွည္ အတုိ (အသက္ရႈ အေႏွး အျမန္)

ေအာင္ျမင္မႈရၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အရွည္ အတုိ ကုိ ကူးႏုိင္တယ္။ အရွည္ ဆုိတာက အသက္႐ွဴေႏွးတာ၊ အတုိ ဆုိတာက အသက္႐ွဴျမန္တာကုိ ဆုိလုိတယ္၊ ေႏွးလည္း ေႏွးတဲ့ အတုိင္းသိ၊ ျမန္လည္း ျမန္တဲ့ အတုိင္းသိ၊ ေႏွး ေအာင္ ျမန္ေအာင္ ရွည္ေအာင္ တုိေအာင္ သက္သက္ မႀကိဳးစားပါႏွင့္၊ အရွည္-အတုိ လုိ႔လည္း မမွတ္ႏွင့္၊ အေႏွး-အျမန္ လုိ႔လည္း မမွတ္ႏွင့္၊ မမွတ္ဘဲ မေနႏုိင္ရင္ေတာ့ ဘယ္လုိသာ မွတ္ရမလဲ၊ .. ၀င္ေလ ထြက္ေလ..  ဒါေလာက္ပဲ မွတ္ပါ။ 

အဲဒီ ေလ ကေလး  အေပၚမွာ စိတ္ကေလး ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ထား၊ ရွည္လည္း ရွည္တဲ့ အတုိင္းသိ၊ တုိလည္း တုိတဲ့အတုိင္းသိ၊

ဣရိယာပုထ္ အေနအထား
****************************

အဲဒီလုိ ႐ႈရတဲ့ အပုိင္းမွာ အာနာပါန ရဲ႕ စည္းကမ္း တစ္ခု ကေတာ့ ေ႕ရွ ေနာက္ ၀ဲ ယာ ခႏၶာကိုယ္ ကုိ နည္းနည္းေလး မွ မလႈပ္ေအာင္ ထိန္းရမယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ပဲ၊ ဣရိယာပုထ္ မျပင္ေကာင္းဘူး လုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ မခံႏုိင္ရင္ေတာ့ ျပင္ပါ၊ ဆင္းရဲ ေနတဲ့ ေ၀ဒနာ ကုိ ေအာင့္အီး သည္းခံရမယ္ လုိ႔ေတာ့ မဆုိလုိဘူး ။

 ၿငိမ္ သက္မႈ သမာဓိ ကုိ မရဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ဣရိယာပုထ္ ျပင္ႏုိင္တယ္။ ဒါေပမဲ့လုိ႔ မိမိ က နာရီ၀က္ အဓိ႒ာန္ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္ေအာင္ ႐ႈရမယ္လုိ႔ အဓိ႒ာန္ၿပီး ထုိင္ခဲ့ရင္ နာရီ၀က္ေတာ့ မလႈပ္ရွားဘဲ ထုိင္ႏုိင္ရင္ ပုိေကာင္းတယ္၊ တစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ ရင္လည္း တစ္နာရီ ထုိင္ႏုိင္ရင္ေတာ့ ပုိေကာင္းတယ္ ။

 အဲဒီေတာ့ ဒီအရွည္ အတုိေပၚမွာ စိတ္ကေလးၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ထားလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ အခါမွာ ဒီအပုိင္းမွာ ထုိင္ တုိင္း ထုိင္တုိင္း ၀င္ေလ ထြက္ေလ၊ အရွည္ အတုိ အာ႐ုံမွာ ဘာ၀နာ စိတ္က တစ္နာရီေလာက္ အနည္းဆုံး ကပ္ေအာင္ေတာ့ ေလ့က်င့္ရပါတယ္၊ ထုိင္တုိင္း ထုိင္တုိင္း ကပ္ၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ေလး၊ ငါး၊ ေျခာက္ ထုိင္အတြင္း မွာ၊ အခ်ဳိ႕ ပါရမီ ရင့္ေညာင္းရင္လည္း တစ္ထုိင္ ႏွစ္ထုိင္ အတြင္းေလာက္မွာ နိမိတ္ စေပၚတတ္ ပါတယ္။ 

ဆယ္ႀကိမ္၊ တစ္ဆယ့္ ငါးႀကိမ္ေလာက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သုံးရက္ေလာက္ ဒီ အရွည္ အတုိမွာ ႐ႈေနလုိ႔မွ နိမိတ္က မေပၚရင္ေတာ့ အစအဆုံး က်င့္စဥ္ကုိ ကူးၾကည့္ပါ။

အစ အဆံုး အကုန္လံုးေတာက္ေလွ်ာက္ သိပါ
*********************************************

၀င္ေလ-ထြက္ေလ က ရွည္ရင္လည္း ထုိေလ ရဲ႕ အစ အဆုံး အကုန္လုံး ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိဖုိ႔၊ ၀င္ေလ- ထြက္ေလ က တုိရင္လည္း ထုိ ေလရဲ႕ အစ အဆုံး အကုန္လုံး ကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္သိဖုိ႔ ႀကိဳးစားပါ။ အထဲ လည္း လုိက္ မၾကည့္ရဘူး၊ အျပင္လည္း လုိက္ မၾကည့္ရဘူး ။

 ထိတဲ့ေနရာက ေလးမွာ စၿပီး ထိတဲ့ေနရာမွာ ဆုံးသြားတဲ့အထိ ထိတဲ့ေနရာကေလးက ေစာင့္ ေနၿပီး အစ အဆုံး ေတာက္ေလွ်ာက္သိေအာင္ ႐ႈရပါတယ္။ အဲဒီလုိ အစ အဆုံးကုိ ေတာက္ေလွ်ာက္သိေအာင္႐ႈေတာ့ - သဗၺကာယ ပဋိသံေ၀ဒီ - လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ အစ အဆုံး အကုန္လုံးကုိ ထင္ထင္ ရွားရွား သိေအာင္ ႐ႈတာပဲ။

အဲဒီ အပုိင္းမွာလည္း ဒါက အစ၊ ဒါက အလယ္၊ ဒါက အဆုံး - ဒီလုိ မမွတ္နဲ႔၊ မွတ္ရင္ေတာ့ ဉာဏ္က မလုိက္ႏုိင္ေတာ့ ေမာလာ တတ္တယ္ ။

 မမွတ္ဘဲ မေနႏုိင္ရင္ ဘယ္လုိသာ မွတ္မလဲ၊ ၀င္ေလ ထြက္ေလ ဒီေလာက္ပဲ မွတ္ပါ၊ ၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလလုိ႔ မွတ္ခ်င္လည္း မွတ္ရတယ္၊ အဲဒီေတာ့ ဒီ ေလ အာ႐ုံေပၚမွာ စိတ္က ကပ္ေနဖုိ႔လုိတယ္၊ မမွတ္ဘဲ မေနတတ္သူကုိသာ မွတ္ခုိင္းတာပါ၊ မမွတ္ဘဲ ေနႏုိင္ခဲ့ရင္ေတာ့ မမွတ္နဲ႔၊ ေလေပၚမွာ စိတ္က ေတာက္ေလွ်ာက္ သိေနဖုိ႔ လုိရင္းပဲ။

အလင္းေရာင္ နဲ႔ နိမိတ္
*************************

အဲဒီေလ ကေလးမွာ ေတာက္ေလွ်ာက္ သိေနေတာ့ ေလကေလးမွာ ဘာ၀နာစိတ္ က ၿငိမ္သက္စြာ ကပ္ၿပီးတည္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ အရွည္အတုိ အပုိင္း မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အခု အစအဆုံး အပုိင္း မွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ မ်ားေသာအားျဖင့္ အလင္းေရာင္ေတြ စၿပီးေပၚတတ္ပါတယ္၊ အဲဒီ အလင္းေရာင္ေတြကုိေတာ့ သြားၿပီးမၾကည့္ရဘူး။ 

အလင္းေရာင္ႏွင့္ နိမိတ္ သည္ တျခားစီျဖစ္တယ္၊ နိမိတ္ ဆုိတာကေတာ့ အဲဒီ အာနာပါန ေလေၾကာင္းေလးပဲ၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေလေၾကာင္းလုိ႔ ေျပာတာကေတာ့ အေခ်ာင္းစေပၚတတ္လုိ႔သာ ေျပာတာပါ /

ဘာ၀နာ သညာႏွင့္ နိမိတ္ေပၚစ အေျခအေနမ်ား
******************************************************

ေယာဂီ ပုဂၢိဳလ္ တုိ႔ရဲ႕ နိမိတ္ မေပၚမီမွာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အမွတ္သညာ ကုိ ဘာ၀နာ သညာ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ထုိဘာ၀နာ သညာ ကဲြျပားမႈကုိ အေျခခံၿပီးေတာ့ နိမိတ္ေတြ က ပုံသဏၭာန္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာင္းလဲတတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီအပုိင္းမွာ ေယာဂီတုိ႔ ကုိ စိတ္ မကစားဖုိ႔ကုိေတာ့ သတိေပးထားရပါတယ္၊ ေလေပၚမွာ စိတ္ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ ပါလုိ႔သာ ဒီေလာက္ပဲ  သတိေပးရတယ္။ 

အဲဒီလုိ သတိေပးလုိက္တဲ့ အခ်ိန္ အခါမွာ လင္းေရာင္ျခည္ေတြက သိပ္ အားေကာင္းလာေတာ့ မ်က္လုံး က ဒီလင္းေရာင္ျခည္ရဲ႕ ဒဏ္ ကုိ မခံႏုိင္တဲ့အတြက္ မ်က္ရည္ေတြ က်တတ္ပါတယ္၊ ေအာင့္အီး သည္းခံၿပီးေတာ့ မ်က္လုံး ဘက္ကုိ အာ႐ုံ မေရာက္ေစဘဲ ေလေပၚမွာသာ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္ေအာင္ကပ္ေနပါ။ 

အဲဒီလုိ ေလေပၚမွာ စိတ္ကေလးက ၿငိမ္ေအာင္ ကပ္ထားလုိက္ၿပီဆုိလုိ႔ရွိရင္ တျဖည္းျဖည္း ဒီလင္း ေရာင္ျခည္ စြမ္းအင္ အကူအညီႏွင့္ ဒီေလေၾကာင္းကေလးကုိ စေတြ႕တတ္ပါတယ္၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ မီးခုိးေရာင္ကုိ စေတြ႕တတ္ပါတယ္။ အဲဒီကေန သမာဓိက ၿငိမ္သထက္ ၿငိမ္လာၿပီ ဆုိလုိ႔ရွိရင္ ၀ါဂြမ္းဆုိင္ လုိ ျဖဴေနတဲ့ အျဖဴ  ကုိ ေတြ႕တတ္ပါတယ္။ အဲဒီ၀ါဂြမ္းဆုိင္လုိ ျဖဴေနတဲ့ အျဖဴ ကလည္း အခ်ဳိ႕လည္း အေခ်ာင္း၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း အ၀ုိင္း - စသည္ျဖင့္ ပုံသဏၭာန္အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိတတ္ပါတယ္။

နိမိတ္ေပၚမွာ စိတ္ကပ္ရမယ့္ အခ်ိန္
************************************

အဲဒီလုိ ျဖဴေနတဲ့ အျဖဴေခ်ာင္းကုိ ေတြ႕ၿပီ ဆုိရင္ တစ္ခါ တစ္ရံ ေယာဂီက အဲဒီ အျဖဴေခ်ာင္းေပၚမွာ တစ္ခါ တစ္ေလ ဘာ၀နာ စိတ္ကေလးကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာ တည္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရင္ ႀကိဳးစားလုိ႔ ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ စေပၚစမွာ သူက မခုိင္ဘူး၊ အမ်ားစု မွာ မခုိင္တဲ့ အတြက္ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ေပၚလုိက္ ေပ်ာက္လုိက္ ျဖစ္တတ္ပါတယ္။ 

အဲဒီအခါမွာ ဒီ နိမိတ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ ဘာ၀နာ စိတ္ကုိ မကပ္ဘဲ မူလ ႐ႈျမဲ ျဖစ္တဲ့ ၀င္သက္ေလ ထြက္သက္ေလ အာ႐ုံေပၚမွာသာ ဘာ၀နာစိတ္ ကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီးတည္ေနေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္၊ အဲဒီလုိ ႀကိဳးစားရင္းကေနၿပီး ေတာ့ ဒီ နိမိတ္ေပၚလာလုိ႔ နိမိတ္ေပၚမွာ ဘာ၀နာစိတ္ က ကပ္ေနၿပီ ဆုိရင္ လည္း မခြာခ်နဲ႔၊ ကပ္ျမဲသာ ကပ္ထား လုိက္ေတာ့ ။ 

အဲဒီ ဘာ၀နာ စိတ္က ဒီ နိမိတ္ အာ႐ုံေပၚမွာ ကပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ျပန္မၾကည့္နဲ႔၊ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိ ၾကည့္လုိက္  နိမိတ္ကုိ ၾကည့္လုိက္ ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ ျပဳလုပ္ေနခဲ့ရင္ ဒီသမာဓိသည္ ၿငိမ္၀ပ္မႈမရွိတဲ့အတြက္ စိတ္သည္ အာ႐ုံတစ္ခုအေပၚမွာ က်ေရာက္ေနတာ မဟုတ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ သမာဓိ ပ်က္သြားတတ္တယ္။ 

အကယ္၍ ဒီနိမိတ္ေခ်ာင္းက မခုိင္ေသးဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ပကတိ ၀င္ေလ ထြက္ေလကုိသာ ႐ႈေနပါ၊ ႐ႈေနရာကေန နိမိတ္က ခုိင္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္ တစ္နာရီေလာက္ မေပ်ာက္ေတာ့ဘူး ဆုိရင္ေတာ့ အဲဒီ နိမိတ္မွာ ေျပာင္း ကပ္ပါ ။ 

ထုိနိမိတ္သည္ ေ၀းေနခဲ့ရင္ေတာ့ အကပ္မခံဘူး၊ ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး ေနရာမွာ ေပၚမွ မ်ားေသာအားျဖင့္ အကပ္ခံတယ္။ ေပၚတဲ့ အခ်ိန္အခါမွာလည္း နိမိတ္ေခ်ာင္းက သိပ္ရွည္ေနရင္လည္း ရွည္တဲ့အတုိင္း ေတာက္ေလွ်ာက္လုိက္မကပ္နဲ႔၊ ႏွာသီးဖ်ားႏွင့္ အနီးကပ္ဆုံး ေနရာမွာ တည္ရွိေနတဲ့ နိမိတ္ေပၚမွာသာ စိတ္ကေလးကုိ ကပ္သာထားလုိက္။

ဥဂၢဟ နိမိတ္၊ ပဋိဘာဂ နိမိတ္
***********************************

အဲဒီလုိ ကပ္ထားလုိက္လုိ႔ ဘာ၀နာ စိတ္က ဒီအာနာပါန နိမိတ္ အာ႐ုံမွာ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ ၿငိမ္ၿပီး ကပ္လာၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ တျဖည္းျဖည္း ဒီနိမိတ္သည္ ျဖဴရာ ကေန ၾကည္ၿပီး ေတာက္လာတတ္ပါတယ္။ ျဖဴေနတဲ့နိမိတ္ကုိေတာ့ ဥဂၢဟနိမိတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္ ။

 ၾကည္ၿပီး အေရာင္ထြက္လာတဲ့ နိမိတ္ကုိေတာ့ ပဋိဘာဂနိမိတ္လုိ႔ ေခၚပါတယ္၊ အဲဒီ ပဋိဘာဂနိမိတ္ဆုိတဲ့ အာ႐ုံမွာ ဘာ၀နာ စိတ္ကုိ တစ္နာရီ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီးတည္ေနေအာင္ ထုိင္တုိင္း ထုိင္တုိင္း ရေအာင္ ေလ့က်င့္ရတယ္၊ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ သြားရင္လည္း႐ႈ၊ ရပ္လည္း႐ႈ၊ ထုိင္လည္း႐ႈ၊ အိပ္လည္း႐ႈ ေလ့က်င့္ေပးရပါတယ္။

စ်ာန္ ႏွင့္ အဘိညာဏ္
***********************

အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္လုိက္တဲ့  အခ်ိန္အခါမွာ သမာဓိက ၿငိမ္၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီး တည္ေနၿပီး တစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ရင္ တစ္ နာရီ၊ တစ္မိနစ္ အဓိ႒ာန္ရင္ တစ္မိနစ္ ရၿပီ၊ ႏွစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ရင္ ႏွစ္နာရီ ရၿပီ၊ အဓိ႒ာန္တဲ့ အတုိင္း ေအာင္ျမင္မႈ ရွိေနၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ ထုိေယာဂီပုဂၢိဳလ္က စ်ာန္အဂၤါကို ဆင္ျခင္လုိ႔ရၿပီ။ အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္သည္ စ်ာန္ အဂၤါ ဆင္ျခင္မႈ နည္းပါေစ၊ ၀င္စားမႈ မ်ားပါေစလို႔ ၀ိသုဒၶိမဂ္ အ႒ကထာက (၀ိသုဒၶိ-၁- ၁၄၈ ။ မဟာဋီ-၁-၁၇၈။) သတ္မွတ္ေပးထားတယ္။ 

အားထုတ္စပုဂၢိဳလ္ အခုလုိ နိမိတ္ရစ ပုဂၢိဳလ္က နိမိတ္ အေပၚမွာ ဘာ၀နာ စိတ္ကုိ ၿငိမ္၀ပ္စြာကပ္ၿပီး တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ စသည္ျဖင့္ တည္ေနေအာင္ ေလ့က်င့္ေပးရတယ္၊ အဲဒီလုိ ေလ့က်င့္တဲ့ လုပ္ငန္းကုိ (စုိက္စုိက္စူးစူး အထူးျမဲျမံ ႐ႈအားသန္ စ်ာန္ဟုေခၚသတတ္) ဒီလုိ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားက မိန္႔ဆုိထားတယ္၊ အာရမၼဏူပနိဇၩာနစ်ာန္လုိ႔ ေခၚပါတယ္။ 

အလြန္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ အာနာပါန ပဋိဘာဂ နိမိတ္ အာ႐ုံကုိ စိုက္စုိက္ စူးစူးႏွင့္ ျမဲျမဲျမံျမံ တည္တံ့ေနေအာင္ စိတ္ ကေလးကုိ တည္ၿပီး ကပ္ေန ေအာင္ ႐ႈေနတဲ့ လုပ္ငန္းျဖစ္လုိ႔ ဒါကုိ စ်ာန္ လုိ႔ ေခၚတယ္။ ေျမလွ်ဳိး မုိးပ်ံေနတာကုိ စ်ာန္ လုိ႔ေခၚတာ မဟုတ္ဘူး၊ ေျမလွ်ဳိး မုိးပ်ံ တဲ့ လုပ္ငန္း ကေတာ့ အဘိညာဏ္ႏွင့္ ဆုိင္တယ္၊ အဲဒါက အဘိညာဏ္ပုိင္း။ အခုေျပာေနတာက စ်ာန္ ပုိင္းပဲ၊ အဲဒီေတာ့ စ်ာန္ ၀င္စားမႈ မ်ားရမယ္၊ စ်ာန္ အဂၤါ ကုိ ဆင္ျခင္တာ နည္းရမယ္။

ပထမစ်ာန္ သမာဓိ
*********************

ဒီေတာ့ ဒီအာနာပါန ပဋိဘာဂ နိမိတ္အာ႐ုံမွာ အနည္းဆုံး ေလး ငါး ဆယ္ ထုိင္ေလာက္ ဘာ၀နာ စိတ္က အဓိ႒ာန္ တဲ့ အတုိင္း တစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ရင္ တစ္နာရီ၊ ႏွစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ရင္ ႏွစ္နာရီ ၿငိမ္ ၀ပ္စြာ ကပ္ၿပီး တည္ေနၿပီ ဆုိရင္ေတာ့ ထုိ ပုဂၢိဳလ္ဟာ စ်ာန္ အဂၤါကုိ ဆင္ျခင္ႏုိင္တယ္။ 

သုိ႔ေသာ္ မွတ္ေက်ာက္ တစ္ခု ကေတာ့ အဲဒီ အာနာပါန ပဋိဘာဂ နိမိတ္မွာ တစ္နာရီ အဓိ႒ာန္ၿပီး တစ္နာရီထုိင္လုိက္လုိ႔ တစ္နာရီ လုံး စိတ္က ကပ္ေနတယ္ဆုိရင္ အဲဒီအခ်ိန္မွာ မိမိက ေဘးအသံေတြကုိ ၾကား-မၾကား နည္းနည္း အကဲခတ္ၾကည့္ပါ။ ၾကားေနေသးတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဒီစ်ာန္သည္ ဆက္တုိက္ မရေသးဘူး၊ ႀကိဳးၾကား ႀကိဳးၾကား စ်ာန္က ေလွ်ာေလွ်ာေနတဲ့သေဘာ ရွိတယ္။ 

 ဆက္တုိက္ ရၿပီ၊ ဘာသံ မွလည္း မၾကားေတာ့ဘူး၊ အလြန္ ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ အာနာပါန ပဋိဘာဂနိမိတ္ကေလးႏွင့္ မိမိရဲ႕ဘာ၀နာစိတ္ ဒီႏွစ္ခုပဲရွိေတာ့တယ္လုိ႔လည္း သိေနၿပီ၊ ဘာ၀နာစိတ္ကလည္း အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံ မွာပဲ ၿငိမ္၀ပ္စြာကပ္ၿပီး တည္ေနၿပီ၊ အာနာပါနပဋိဘာဂနိမိတ္အာ႐ုံထဲမွာပဲ ဘာ၀နာစိတ္က နစ္ျမဳပ္ေနၿပီဆုိရင္ ေတာ့ ထုိအခ်ိန္အခါမွာ စ်ာန္အဂၤါကို ဆင္ျခင္လုိ႔ ရႏုိင္ပါၿပီ။

( ဖားေအာက္ ဆရာေတာ္ၾကီးေဟာၾကားေသာ တရားေတာ္မွ ဦးေတဇိႏၵ က ေကာက္နုတ္ တင္ၿပၿခင္းၿဖစ္ သည္..........)  ဖားေအာက္ေတာရ ဆရာေတာ္ ဘဒၵႏၱ ၱအာစိဏၰေဟာၾကားေတာ္မူေသာ

“ အာနာပါန က်င့္စဥ္ အလုပ္ေပး တရားေတာ္ Mp3“
File size (85.08 MB).

တစ္ကယ္ တန္းဖိုး ႐ွိတဲ႔ အလုပ္ေပး တရားျဖစ္လို႔ Download ရယူေစခ်င္ပါသည္။

http://www.mediafire.com/?roaozrk9az8wupp

* ဖားေအာက္ေတာရဆရာေတာ္ႀကီး *

ဓမၼေရခ်မ္းစင္