ၾကက္ တိုက္ပြဲ

လူတို႔ေပ်ာ္ရႊင္မႈ ခံစားပုံကို အခ်ဳပ္ အားျဖင့္ ၂ မ်ိဳး ခြဲျခားနိုင္သည္။ တစ္မ်ိဳးမွာ မိမိ ကိုယ္တိုင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ရေသာ ေပ်ာ္ရႊင္မႈွုမ်ားျဖစ္၍ က်န္တစ္မ်ိဳးမွာ အျခားသူမ်ား ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ သည္ကို ၾကည့္ရႈနွစ္သိမ့္ေသာေပ်ာ္ ရႊင္မႈွုမ်ားျဖစ္သည္။ 

ဥပမာ လူအမ်ားႏွင့္ စုေပါင္းယွဉ္ၿပိဳင္ရေသာ ေဘာလုံးကန္ျခင္း၊ အေျပးၿပိဳင္ျခင္း၊ ေလွၿပိဳင္ျခင္း စေသာ ကစားနည္းမ်ိဳးတို႔သည္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္သူမ်ားႏွင့္ ၾကည့္ရႈသူမ်ား ကိုပါ ေပ်ာ္ ရႊင္ေစေလသည္။ သို႔ရာတြင္ လက္ေဝွ႔ထိုးျခင္း၊ နပန္းလုံးျခင္း၊ ဓါးခုတ္ျခင္း စေသာ တစ္ဦးခ်င္း ယွဉ္ၿပိဳင္ ကစားနည္းမ်ား၌မူ ကိုယ္တိုင္ေဆာင္ရြက္ သူမ်ားထက္ ၾကည့္ရႈ သူမ်ားက ပိုမို၍ေပ်ာ္ရႊင္ မႈွုရနိုင္ေလသည္။ 

ထိုသို႔ယွဉ္ၿပိဳင္ ကစားနည္းနွစ္မ်ိဳး ရွိသည့္အနက္ လူတို႔သည္ ရံဖန္ ရံခါ အသင္း အဖြဲ႕ႏွင့္ ယွဉ္ၿပိဳင္ရေသာပြဲမ်ားကို ၾကည့္လိုၾက၍ ရံဖန္ရံခါ တစ္ဦးခ်င္း ယွဉ္ၿပိဳင္ရေသာပြဲမ်ားကို ၾကည့္ရႈလိုၾကသည္။ ထို႔ေၾကာင့္္ လူလူခ်င္း ယွဉ္ၿပိဳင္ရေသာ ပြဲမ်ားကိုသာမက ႏြားတိုက္ပြဲ၊ ကၽြဲတိုက္ပြဲ၊ ၾကက္တိုက္ပြဲ စေသာ တိရိစာၦန္ တိုက္ပြဲမ်ားကို လည္း ျပဳလုပ္က်င္း ပေလ့ရွိ ကာ ေပ်ာ္ရႊင္ မႈွုကို ရွာေဖြၾကံဖန္ယူတတ္ၾကသည္။

တိရိစာၦန္ တိုက္ပြဲမ်ား အနက္ ၾကက္တိုက္ပြဲကို နိုင္ငံတစ္ကာ တိုင္းမွာလိုပင္ ျပဳလုပ္ေလ့ ရွိသည္မွာ ၾကက္သည္ အတိုက္ အခြပ္သန္၍ အလြယ္တစ္ကူ ရရွိနိုင္ေသာ အိမ္ေမြး တိရိစာၦန္ မ်ိဳးျဖစ္ေသာေၾကာင့္္ ဟု ေတြးထင္ရသည္။

ကမာၻေပၚတြင္ ၾကက္တိုက္ပြဲမ်ား မည္သည့္ အခ်ိန္က စတင္ေပၚေပါက္ခဲ့သည္ကို အတိအက် မသိရွိရေသာ္လည္း လူတို႔သည္ ၾကက္ ကို စတင္ေမြးျမဴသည့္ အခ်ိန္မွစ၍ ၾကက္ တိုက္ပြဲမ်ား စတင္ခဲ့သည္ဟု ထင္ရ သည္။ ၾကက္တိုက္ျခင္းသည္ ျမန္မာ လူမ်ိဳးမ်ား၏ မ်ိဳးရိုး စရိုက္ ေပ်ာ္ရႊင္မႈွု တစ္ခုျဖစ္၍ မင္းညီမင္းသားမွ အစ သူဆင္းရဲမ်ား အထိ ၾကက္တိုက္ခဲ့ၾကသည္။ 

တိုက္ၾကက္မွာ အတိုက္အခြပ္ သန္ေသာ ၾကက္မ်ိဳးမွ သီးသန္႔ ေဖာက္ယူ ရရွိေသာ ၾကက္မ်ိဳးျဖစ္၍ သာမန္ၾကက္ မ်ားထက္ သန္မာျပီးလွ်င္ ဇြဲရွိသျဖင့္ အတိုက္အခြပ္ေကာင္းေလသည္။ တိုက္ၾကက္မ်ားကို အေမြး အေရာင္ အလိုက္ အမည္ေပးေလ့ရွိသည္။ အနီေရာင္ ေပၚလြင္လွ်င္ နီ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ဘုတ္ေမြးေရာင္ ရွိလွ်င္ ေဖာင္း ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ စသည္ျဖင့္ ေခၚေဝၚ ၾကသည္။ 

တိုက္ၾကက္ေကာင္း ၏ လကၡဏာမ်ားမွာ ဘုတ္ငွက္ အေရာင္ ကဲ့သို႔ အေမြးမ်ိဳး ရင္မွာ သက္ရမည္။ အတက္နက္၍ အေမာက္ခၽြန္းရမည္။ ေျခေထာက္မွ အေၾကးဖတ္မွာ ၃ဝ ရွိရမည္ဟု ဆိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္္' ဘုတ္ေမြး ရင္သက္၊ တက္နက္ေမာက္ခၽြန္း၊ ျမီးစြန္းထင္းစည္း၊ ေမာက္ လုံးႀကီး ႏွင့္၊ ေျခေၾကး သုံးဆယ္ ၊ ဝိုင္း ႀကီး ပယ္၊'ဟု တိုက္ၾကက္ လကၡဏာမ်ားကို ေဖာ္ျပထားေလ သည္။

 ေျခေၾကးပတ္ ၃ဝ ကို ေရတြက္ပုံမွာ ေျခခလယ္အေၾကးပတ္မွ အတက္ႏွင့္တည့္တည့္ အေၾကးပတ္အထိ အေၾကးပတ္ေပါင္း ၃ဝ ရွိရမည္ဟု ဆိုလိုသည္။

ေဖာင္းအမ်ိဳးအစားထဲမွၾကက္ေကာင္း လကၡဏာမွာ ေက်ာႏွင့္ ၇င္ ေနရာမ်ားတြင္ ေဖာင္းေရာင္သက္ ရမည္။ အဖီေမြး၊ ေခ်းခံေမြး၊ ဒူးကြပ္ေမြးမ်ားမွလည္း ေဖာင္းေရာင္ ရွိရမည္။ ထို႔ျပင္ ႏႈတ္သီး အေရာင္ႏွင့္ ေျခေထာက္ အေရာင္ တို႔ တူရမည္ဟု ဆိုေလသည္။

တိုက္ၾကက္ ကို အိပ္တန္း သီးသန္႔ ထားေပးရသည္။ နံနက္တိုင္း အစာေၾက မေၾကသိရန္ စလုတ္ ကို ဂရု စိုက္ ၍ ၾကည့္ရႈ ရသည္။ ၾကက္ေခ်း မာလွ်င္ ၾကက္က်န္းမာေနသည္ဟု သိရသည္။ ၾကက္ ကို နံနက္တိုင္းေရ ဝဝ တိုက္ေပးရသည္။ ထို႔ေနာက္ ေျခေထာက္ကို ဒူးဆစ္ အထိ ေရစိမ္ေပးျပီး လွ်င္ ေတာင္ပံကို ေရမစြတ္ေစဘဲ ရင္အုပ္ႏွင့္ ေပါင္တံမ်ားကို ဆုပ္နယ္ေပးရသည္။

ထို႔ျပင္ ၾကက္ေကာင္းႀကိဳးမကြာ ဆိုသည့္ စကားအတိုင္း ၾကက္မမ်ားႏွင့္ ေရာေႏွာ မေနေစရန္ ငုတ္စိုက္ ၍ ႀကိဳးျဖင့္ တည္းထားရသည္။ အေနာက္နိုင္ငံမ်ားတြင္လည္း ၾကက္ဝါသနာ အိုးမ်ားသည္ ေငြေၾကး အကုန္အက် ခံကာ ေဆးဝါး အကူအညီျဖင့္ တိုက္ၾကက္မ်ား ကို ေမြးျမဴၾက၏။ 

အေနာက္နိုင္ငံမ်ား၌ ေခတ္စားေသာ တိုက္ၾကက္မ်ိဳးမ်ားမွာ ပလိုင္းေမာက္ေရာခ့္(Plymouth Rock)၊ ဝိုင္ ယန္ေဒါ့(Wyandotte)၊ ဂ်ာစီဂ်ိဳင္းယင့္(Jersey Giant)၊ ရုတ္ဒ္ကၽြန္း အနီ(Rhode Island Red)၊ နယူဟမ္ရိႈင္းယာ(New Hampshire)၊ ေအာပန္တန္(Orpington) စသည္တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။

"စည္းကမ္းခ်က္မ်ား"

ၾကက္တိုက္ပြဲ စည္းကမ္းခ်က္မ်ားမွာ တစ္ေနရာႏွင့္ တစ္ေနရာ မတူၾကေခ်။ ဥပမာ၊ ျမန္မာနိုင္ငံ ၌ တိုက္ ၾကက္ မ်ားကို နဂိုမူလ အတက္ႏွင့္ တိုက္ေလ့ ရွိသည္။ အႏၵိယ နိုင္ငံ ၌ ၾကက္ အတက္တြင္ ဓါးသြားငယ္မ်ား တပ္၍ တိုက္ေလ့ရွိသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ ၾကက္ပြဲ က်င္းပပုံမွာ ေရွးဦးစြာ ၾကက္ပြဲ စည္းမ်ဉ္းမ်ားကို နားလည္သူတစ္ဦးအား ဒိုင္ခန္႔ရသည္။ ထို႔ျပင္ ၾကက္မ်ားကို ကုသရန္အတြက္ ၾကက္ဆြဲနွစ္ဦးကိုလည္း ခန္႔ထားရသည္။ 

ဒိုင္လုပ္သူက သတ္မွတ္ ထားေသာ စည္းကမ္းခ်က္ မ်ားကို ၾကက္ရွင္မ်ားက ေက်နပ္လွ်င္ ၾကက္မ်ား ကို ဆိုင္ေပး ၍ ၾကက္တိုက္ပြဲ စေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ တိုက္ရာတြင္ တစ္ေကာင္ေကာင္ ပိုင္းပိုင္း လဲလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ျပားျပားကပ္ အရႈံး ခံလွ်င္လည္းေကာင္း၊ စည္းဝိုင္း အျပင္ဖက္သို႔ ထြက္ေျပးလွ်င္ လည္းေကာင္း၊ ၾကက္ ပြဲျပီးေလသည္။ အင္အားခ်င္းမ်ွ၊ စြမ္းရည္ခ်င္း တူေသာ ၾကက္မ်ား ခြပ္ၾကလွ်င္ တစ္ခါ တစ္ရံ ၂ နာရီ နီးပါး ၾကာတတ္ၾကသည္။

အျခား စည္းကမ္းခ်က္ အခ်ိဳ႕မွာ-
- ၾကက္ ၂ ေကာင္ ခြပ္ေနစဉ္ ဝိုင္းအတြင္းမွ ၾကက္ ကိုလည္း မထူရ။
- ၾကက္ႏႈတ္သီး၌ ၾကက္ေမြးမ်ား အကယ္၍ ကပ္ေနလွ်င္လည္း မဖယ္ရေခ်။
- ေရဖြာ မႈတ္၍ မကူရ၊ ေလကိုသာ မႈတ္၍ ကူေပးနိုင္၏။
- ၾကက္၌ ရရွိေသာ ဒဏ္ရာမ်ားကို ဆီးျဖဴသီးေျခာက္၊ ဖန္ခါးသီးေျခာက္ စသည့္ ေသြးတိတ္ေဆးမ်ားျဖင့္ မကုသရ။ ၾကက္ဝိုင္း အတြင္းမွ ရေသာ ဖုံမႈန္ေျမမႈန္႔၊ ၾကက္ေမြး တို႔ကိုသာ အသုံးျပဳနိုင္သည္။
- သတ္မွတ္ထားေသာ စည္းေပၚသို႔ အျမီးေထာက္မွ ေကာက္ယူရမည္။
- စည္းဝိုင္း အတြင္း၌ ၾကက္ ၂ ေကာင္ အခြပ္ ရပ္ဆိုင္းေနလွ်င္ ၃ ခါစီ ေလျဖင့္ မႈတ္ေပးနိုင္သည္။

သို႔ျဖင့္ မခြပ္ေသးလွ်င္ ဒိုင္က ခြင့္ျပဳေသာ္ ၾကက္ဆြဲမ်ားက ေကာက္ယူ ကုသနိုင္သည္။ ကုသပုံမွာ ၾကက္ ၏ အာေခါင္တြင္းမွ ခၽြဲ မ်ားကို ၾကက္ေတာင္ျဖင့္ က်ပ္၍ထုတ္ပစ္ျခင္း၊ ၾကက္ ကို ေရျဖင့္ မႈတ္ေပးျခင္း၊ လက္ပူတိုက္ျခင္း၊ အေညာင္း ဆန္႔ေပး ျခင္းမ်ား ျဖစ္သည္။ အခ်ိဳ႕ၾကက္ မ်ားသည္ ပြဲဦးထြက္ စ၌ အသင့္အတင့္ မ်ွသာ ခြပ္ျပီးလွ်င္ တစ္ေရ နွစ္ေရ ထိုးျပီးေသာ အခါမွ အထူး အခြပ္ေကာင္းလာတတ္ေလသည္။

အကယ္၍ ၾကက္မ်ားသည္ တစ္ေကာင္ႏွင့္ တစ္ေကာင္ ခုန္ပ်ံ၍ မခြပ္နိုင္ၾကေသာ အေျခအေနသို႔ ေရာက္ေနလွ်င္ ဒိုင္က တစ္ေတာင္ ပတ္လည္ စည္းဝိုင္းေရးေပးေလသည္။ ၾကက္မ်ားကို ထိုစည္းအတြင္းသို႔ အသာအယာ လက္ဆုပ္ေျဖလႊတ္ကာ ေတ့ဆိုင္ေပးရသည္။ 

ၾကက္မ်ား အကယ္၍ စည္းအျပင္ဖက္သို႔ ေရာက္သြားလွ်င္ ခ်က္ျခင္းေကာက္ယူ၍ ကုသျခင္း မျပဳဘဲ စည္းဝိုင္းထဲသို႔ လႊတ္ေပးရသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ၃ ခါ ေကာက္ ယူျပီးမွ တစ္ခါ ကုသနိုင္သည္။ တစ္ခါကုသလွ်င္ လက္ပူ ၃ ခါသာ ထိုးရသည္။ ၃ ခါ လႊတ္ျပီး သည့္ ေနာက္ပိုင္း၌ တစ္ေကာင္ ၃ ခ်က္ဆိတ္၍ က်န္တစ္ေကာင္က ျပန္မဆိတ္နိုင္လွ်င္ ထိုျပန္မဆိတ္ ႏိုင္ေသာၾကက္သည္ ရႈံးျပီဟု ဒိုင္က ေၾကညာေလသည္။ 

ၿမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ၾကက္ပြဲမ်ားကို စပါးေပၚခ်ိန္ ေဆာင္းရာသီမ်ားတြင္ က်င္းပေလ့ရွိသည္။ ပြဲရေသာၾကက္မ်ား ပါဝင္ေသာ ခြပ္ပြဲႀကီးမ်ားသည္ အထူးစည္ကား၍ အေလာင္းအစားျပဳရာတြင္လည္း ေၾကးပါလွ၏။ တိုက္ၾကက္မ်ား မိမိရရခြပ္ပုံမွာ ၾကည့္ရႈ ၍ေကာင္း လွသည္။

ထို႔ေၾကာင့္္ ျမန္မာလူမ်ိဳးတို႔သည္ ၾကက္ခြပ္ျခင္းကို စကားတင္စား ေျပာဆိုေရးသားၾကသည္။ ဥပမာ၊ စကားႀကီး ၁ဝ ခြန္း တြင္ ၾကက္ဆုတ္ခြပ္ပစ္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ျမန္မာ စကားပုံတြင္ ေၾကြတစ္လက္၊ ၾကက္တစ္ခုန္ ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေျပာ ဆိုေရး သားၾကသည္။

 ေရသည္ ျပဇာတ္တြင္မူ 'သို႔ေသာ္လဲ ေယာက္်ား၊ ကံေရွ႕သြား၊ ကံထားရာဟဲ့၊ မနုန္႔နဲ႔ပါဘူး၊ အလွဲ႔သင့္ခ်က္ပိုင္၊ ၾကက္ကန္းခြပ္လို႔၊ ပြဲကၽြတ္ေအာင္ႏိုင္ေသးသပ'ဟု ဦးပုညက ဖြဲ႕ဆိုခဲ့သည္။ ေရွးအခါက ျမန္မာလုလင္ပ်ိဳမ်ား တိုက္ၾကက္ႏွင့္ ေစာင္းမ်ား ခင္တြယ္ပုံကို ေရွးေဟာင္းအိုင္းခ်င္း တစ္ပုဒ္၌ 'မဲလီပင္ ႏွင့္ ဒန္းပင္ႏြဲ႕ေနာင္း၊ ရွက္ကာ ငယ္ေပါင္း၊ ကင္းေၾကာင္းဆိပ္ဝယ္၊ ထိုးဝါးငယ္ဝယ္၊ တကယ္စုန္ျဖစ္မလားေတာ္။ စုန္မယ္ဆို၊ စုန္မဲ့ရက္ ဆက္ဆက္မစုန္၊ တီးသည့္ေစာင္းႏွင့္ ေလာင္းသည့္ၾကက္ကို၊ ပိုက္လို႔ငယ္ ငို၊ ေမာင့္ကိုကုန္ သြားထည့္ သလားေတာ္' စသျဖင့္ စပ္ဆိုဖြဲ႕ႏြဲ႕ထားေလသည္။

"ၾကက္ခြပ္တမ္း"

ၾကက္မ်ားခြပ္သည္ကို အတုယူ၍ မိန္းကေလးမ်ားက ၾကက္ခြပ္တမ္း ကစားေလ့ရွိၾကသည္။ "ၾကက္ဖတိန္ညင္၊ ေတာကိုဝင္၊ ေမာင္ရင္လာမွ ေလးနဲ႔ပစ္" အစခ်ီေသာ ၾကက္ခြပ္သီခ်င္းမွာ လူသိ အမ်ားဆုံး ကေလးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ျဖစ္၏။

ၾကက္ခြပ္တမ္းတြင္ လည္း ၾကက္တိုက္ပြဲလိုပင္ လဲသူအရံႈးျဖစ္သည္။ၾကက္မ်ားကဲ့သို႔ မ်က္ႏွာျခင္းဆိုင္ကာ ဒူးေကြးထိုင္ခ်ၿပီး အျပင္ေဘးသိုေၿခမ်ား ထုတ္ကာ ၾကက္ယက္သကဲ့သို႔ျပဳမူ၍ ကစားသည့္ ျမန္မာ ကစား နည္း တစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။

ကမာၻအရပ္ရပ္တြင္ ၾကက္တိုက္ပြဲမ်ားကို နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကပင္ သာသနာေရးဖက္ႏွင့္ အျခားတိရိစာၦန္ ကာကြယ္ေရးအသင္းအဖြဲ႕မ်ားက အျပင္းအထန္ ကန္႔ကြက္ခဲ့ၾကေသာ္လည္း ၾကက္တိုက္ပြဲမ်ားမွာ ယခုတိုင္ ျပဳလုပ္ျမဲ ျပဳလုပ္ေနၾကေသး သည္။ 

အဂၤလန္ႏိုင္ငံႏွင့္ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုႏိုင္ငံမ်ားတြင္ ၁၈၅ဝ ခုနွစ္ကပင္ ၾကက္ပြဲမ်ားကို တားဆီးပိတ္ပင္ႏိုင္ေသာ ဥပေဒမ်ား ထုတ္ျပန္ခဲ့သည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း ၁၈၉၉ ခုနွစ္ ဧျပီလ တြင္ ျပဌာန္း ခဲ့ေသာ ျမန္မာျပည္ ေလာင္းကစားမႈ အက္ဥပေဒအရ ၾကက္တိုက္ေလာင္း တမ္း ကစားျခင္း ကို အေရးယူခဲ့သည့္အတိုင္း ယခုအခါ အေပ်ာ္သက္သက္ ၾကက္တိုက္ပြဲ အခ်ိဳ႕ေလာက္သာ က်န္ရွိေနေတာ့သည္။




Ref: ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္း၊ 
Wikipedia

ရွားရွားပါးပါး ဗဟုသုတမ်ား