သရဲေၿခာက္တဲ့ ၿပင္ဦးလြင္ က ဟိုတယ္

ျပင္ဦးလြင္ မွာ ဟိုတယ္ တစ္ခုရွိတယ္ဗ်..။ နာမည္ေတာ့ ထည့္ မေရးေတာ့ပါဘူး..။ အဂၤလိပ္ လက္ထက္ ကတည္း က ရွိခဲ့တဲ့ ဟိုတယ္ တစ္ခုေပါ့ဗ်ာ.. ဒီေလာက္ဆို သိမယ္ပါတယ္..။ တစ္ေခါက္ က မိသားစုလိုက္ ခရီးထြက္ရင္း နဲ႕ အဲ့ဒီ ဟိုတယ္မွာ ၀င္တည္းခဲ့ျဖစ္ၾကတယ္..။

ဟိုတယ္၀န္း ထဲ ၀င္၀င္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေပၚက ထူးဆန္းစြာ ၾကက္သီးေမြးညွင္းေတြ ထလာ တာကို သိလိုက္ ရတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သိလိုက္ၿပီ..။ ဒီ ဟိုတယ္မွာ တစ္ခုခုေတာ့ ရွိေနျပီ…။ ျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထင္ေနလို႕လား မသိဘူး…။ ဟိုတယ္ က လူသူ ကင္းမဲ့ၿပီး ေျခာက္ကပ္ေနတယ္လို႕ ခံစားမိတယ္..။ ဒါနဲ႕ပဲ Reception မွာ Check-In ၀င္ေတာ့ မေနႏိုင္ပဲ ေမးမိေသးတယ္…။

"ခရီးသြားရာသီ မဟုတ္ေတာ့ လူပါးေနတာပါ…" တဲ့..။
အေျဖက လက္ခံႏိုင္စရာ ရွိတာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ငါကိုက အေတြးလြန္ေနတာ ပါေလလို႕ ေျဖသိမ့္ လိုက္ တယ္…။ ဒါနဲ႕ပဲ အခန္းေတြ လုိက္ျပေပးဖို႕ဆိုၿပီး အေဆာင္ တစ္ခုကို ေခၚသြားတယ္..။ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ေတာ့ အဲ့ဒီအေဆာင္က ၀န္းၾကီးက်င္ ညာဘက္ေထာင့္ဆံုး မွာ ရွိတယ္ဗ်..။ သီးသန္႕ၾကီး ရွိေနတဲ့ အေဆာင္ၾကီးေပါ့..။ 

သြားရင္း နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ေလ့လာၾကည့္မိသေလာက္ ဒီ အေဆာင္ၾကီးကို အဂၤလိပ္ေခတ္ ထဲက တည္ေဆာက္ ထားပံုရတယ္..။ သစ္သားေတြ ကိုပဲ အမ်ားဆံုး အသံုးျပဳထားၿပီး ဒီဘက္ေခတ္ မွာ အနည္းငယ္ သာ ျပန္မြန္းမံ ထားတယ္လို႕ ယူဆရတယ္..။

အဲ့ဒီ အေဆာင္ထဲ ၀င္လိုက္ခ်င္းပဲ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္သီးေတြ ထလာျပန္တယ္..။ အေဆာင္ေစာင့္ တဲ့ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ ေျပးလာၿပီး ဟိုတယ္ ၀န္ထမ္းနဲ႕ စကားေတြ ေျပာၾကတယ္..။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို အေပၚ ထပ္ကို ေခၚသြားတယ္..။ အေဆာင္ တစ္ခုလည္း တိတ္ဆိတ္ျငိမ္သက္ေနၿပီး ၾကမ္းခင္းေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႕ရဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္တဲ့ေျခသံ "တကၽြီကၽြီ" က က်ယ္ေလွာင္စြာ ထြက္ေန တယ္..။ ဒီလို နဲ႕ အေဖ နဲ႕အေမ က တစ္ခန္း ကၽြန္ေတာ္ က တစ္ခန္း ကပ္လ်က္ အခန္း ၂ ခန္းကို ယူလုိက္ၾကတယ္..။

"အစ္ကို ဒီအခန္းမွာ ေနမလို႕လား.."
"ဟုတ္တယ္ေလ… ဘာလုိ႕လဲ.."
"ေၾသာ္..ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး..ဒီ အခန္းထဲမွာ အခန္း တစ္ခန္း အပိုရွိတယ္..အဲ့ဒါကို မဖြင့္ပါနဲ႕ လို႕ ေျပာ မလို႕ပါ.."

"ဟင္ …. အခန္းအပို ဟုတ္လား… ဘယ္မွာလဲ…? "
ဟိုတယ္၀န္ထမ္း က အိမ္သာအခန္းေလာက္ပဲ က်ယ္တဲ့ အခန္းတစ္ခန္း ကို လုိက္ျပတယ္..။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကုတင္ ေျခရင္းေလာက္မွာ ရွိတာပါ…။ သံၾကိဳးနဲ႕ ေသာ့တစ္လံုး နဲ႕လည္း အခန္း ကို အက်အန ခတ္ထား ပါေသးတယ္..။ 





"မင္းဟာက ေသာ့ခတ္ထားတာပဲ..ဖြင့္ခ်င္ ရင္ေတာင္ ဖြင့္လို႕မရပါဘူး.."
"အရင္က ေသာ့ မခတ္ထားပါဘူး… ခုမွ ဘာလို႕ ခတ္လိုက္လဲ မသိဘူး…"
ေျပာေျပာ ဆိုဆို ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ဟိုတယ္၀န္ထမ္း က အေလာတၾကီး ျပန္သြားခဲ့သည္။

 အခ်ိန္က ေန႕လည္ ၂း၀၀ နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသးေပမယ့္ ခရီးကလည္း ပန္းလာတာေၾကာင့္ တစ္ေရး တစ္ေမာ အိပ္စက္ခ်င္ တာေၾကာင့္ အေမတို႕ကို ေျပာၿပီး အိပ္စက္လုိက္သည္။

ရုတ္တရက္ ႏိုး လာေတာ့ ညေန (၅း၀၀) နာရီထိုးေနၿပီ..။ အေဖ နဲ႕အေမ အခန္း ကို သြားၾကည့္ေတာ့ မရွိ.. ။ အျပင္ ထြက္သြားၿပီ ထင္သည္။ ဖုန္းဆက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့…
"သားေရ… အေမတို႕ ဒီက အသိ တစ္ေယာက္အိမ္မွာ .. သားအိပ္ေနတာနဲ႕ မႏိႈးေတာ့တာ..သား လိုက္ခ်င္ လိုက္ခဲ့ေလ.. အေမတို႕ေတာ့ ဒီည ျပန္လာခ်င္မွ ျပန္လာျဖစ္မယ္.. 

ည တစ္အားနက္သြားရင္ ဒီမွာပဲ အိပ္ လိုက္ေတာ့မယ္… သား တစ္ေယာက္တည္း ေနရဲလား..အဲ့ဒီမွာ…"
"ဟုတ္…မလိုက္လာေတာ့ဘူး…သားေနရဲပါတယ္….."
ဗိုက္က ဆာလာတာေၾကာင့္ အေစာင့္ေကာင္ေလး ကို လိုက္ရွာလိုက္သည္။

"ညီေလး..ဒီနားမွာ ဘာစားစရာရွိလဲ.."
"ဟိုးဘက္နားမွာ ထမင္းဆိုင္ရွိတယ္… ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေတာ့မွာ..ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ လိုက္ခဲ့ေလ.. လိုက္ျပေပးမယ္.."
"ဟင္.. မင္းက ျပန္ေတာ့မွာလား.. ဒီမွာေစာင့္ရတာ မဟုတ္ဘူးလား.."
"ကၽြန္ေတာ္က ေန႕ပဲ ေစာင့္တာ.. ညေစာင့္ေတာ့ မထားတာၾကာၿပီေလ…"
"ေၾသာ္…" ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ေမးခ်င္ေပမယ့္လည္း မေမးျဖစ္ခဲ့..။ ေတာ္ၾကာ ေၾကာက္တတ္လွေခ်လားလို႕ အထင္မခံႏိုင္…။

ဒီလိုနဲ႕ ထမင္းစားၿပီး ဟိုတယ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ည ၈း၀၀ နာရီထိုးၿပီ..။ ဘာမွ လုပ္စရာ မရွိတာနဲ႕ Laptop ဖြင့္ၿပီး ေတြ႕ရာ ဗြီဒီယိုတစ္ဖိုင္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ Evil Dead …။ မျဖစ္ေသးပါဘူး… ကိုယ္က တစ္ေယာက္ တည္းပါ ဆိုမွ သရဲကား နဲ႕ လာတိုးေနတယ္..။ ေနာက္တစ္ဖိုင္ ဖြင့္လုိက္သည္။ Walking Dead ..။ ဖြင့္သမွ် သရဲကားေတြခ်ည္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ကိုယ့္ laptop ထဲလည္း သရဲကားေတြပဲ စုထည့္ထားမိသည္ ကိုး..။  ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာမွ မၾကည့္ေတာ့ပဲ laptop ပိတ္ၿပီး အိပ္ဖုိ႕ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။

အိပ္ခါနီး ဘုရားရွိခိုးၿပီး ေမတၱာပို႕အမွ်ေ၀ေတာ့ ၾကက္သီး တစ္ၾကိမ္ ထလိုက္ေသးသည္..။ ဘာမွ ေထြေထြ ထူးထူး မစဥ္းစားပဲ အိပ္ယာ ၀င္လုိက္သည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ….  ႏွစ္ႏွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ
"အဟစ္…အဟစ္…အဟစ္…."
"ဟိ…ဟိ…ဟိ…ဟိ…"
ဟင္…. ကေလးနွစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီသံ..။ တိတိက်က်ေျပာရရင္.. ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္နဲ႕ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ရဲ႕ ရီသံ…။ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္လံုး မဖြင့္…။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ေပ်ာ္ေနသည္ မဟုတ္…။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသည္။ ဒီ ရယ္သံေတြ ကို ကၽြန္ေတာ္႔ ကုတင္ေျခရင္း ကေန ၾကားေနရျခင္းျဖစ္ သည္။ တိတိက်က် ဆိုရရင္ ဟို အခန္းထဲ ကေန ထြက္လာျခင္း..။

"ဟိ..ဟိ..ဟိ…ဟိ… အဟစ္…ဟစ္…ဟစ္…"
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မထိန္းႏိုင္ေတာ့ပဲ အိပ္ေနရင္း ကေန မ်က္လံုးေလး အသာဖြင့္ၿပီး ေျခရင္းက အခန္းကို ၾကည့္လိုက္ မိသည္။

ဟင္…။ ေသာ့…သံၾကိဳး…။ တစ္ခုမွ မရွိေတာ့ပါလား…။ ေန႕ခင္းက ေတြ႕ခဲ့သည့္ ေသာ့နဲ႕သံၾကိဳး မရွိေတာ့.. ။ တံခါးမွ ေစ့သာ ထားသည့္ ပံုစံျဖစ္ေနသလို အခန္းထဲမွ အလင္းေရာင္ အနည္းငယ္က အျပင္သို႕ ျဖာ ထြက္ေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုတင္ေပၚက အသာ ထလိုက္သည္။ ျပီးေတာ့ အသံမထြက္ေအာင္ ေျခ ဖ်ားေထာက္ၿပီး ဟေနတဲ့ တံခါးကေန အခန္းတြင္းကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္။

အခန္းအတြင္းမွာက….
အသက္ ၅ ႏွစ္ နဲ႕ ၆ ႏွစ္ၾကားမွာ ရွိတဲ့ အဂၤလိပ္ လူမ်ိဳး ေကာင္ေ လးနဲ႕ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ ေဆာ့ ကစားေနၾကသည္။ ကၽြန္ေတာ္ မယံု…။ မ်က္လံုးကို ေသခ်ာပြတ္ျပီး ျပန္ၾကည့္ၾကည့္ သည္။ ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလး ကိုေတြ႕ဆဲပင္… ကၽြန္ေတာ္ အံ့အားသင့္စြာ ေၾကာင္ၿပီး ေငးၾကည့္ေနမိသည္။ သူတို႕ေဆာ့ ကစားေန ရင္းမွ ေကာင္ေလးက ေကာင္မေလး လက္ကို ဆြဲလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ လူမပါ လာပဲ ေကာင္မေလး လက္ခ်ည္း သက္သက္သာ ေကာင္ေလးဆီ ပါလာသည္။
"ေအာင္မေလးဗ်…."
ကၽြန္ေတာ္ လန္႕ၿပီး ေအာ္လိုက္မိသည္။ ေကာင္ေလး နဲ႕ ေကာင္မေလး တို႕ရဲ႕ မ်က္လံုး အစံုက ကၽြန္ေတာ္ေခ်ာင္း ၾကည့္ေနတဲ့ တံခါးၾကား သို႕ ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက အသက္မပါတဲ့ အရုပ္ မ်က္လံုးေတြလို တံခါးၾကား က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လံုးနဲ႕ ဆံုမိၾကသည္။
"အားးးးးး…"
ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ မစဥ္းစားေတာ့ပဲ… အခန္းျပင္ ကိုထြက္ေျပး သည္။ ေအာက္ထပ္ ကို ေျပးဆင္း သည္။ ေအာက္ ထပ္ေရာက္ေတာ့ အေပၚထပ္ က "တကၽြီကၽြီ" နဲ႕ ေျခသံမ်ား ကို ထပ္မံၾကား ရသည္။ ေသခ်ာၿပီ.. ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ကို တစ္စံု တစ္ခု လုိက္ေနျပီ..။
အျပင္ထြက္ဖုိ႕ တံခါးဆီ ကို ကၽြန္ေတာ္ေျပးသည္။ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးဖြ ဖို႕ လုပ္ေနတုန္း. အေပၚက ေျခသံေတြ က ေအာက္ကို ေရာက္လာၿပီ..။ ကၽြန္ေတာ္ လွည့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ ဟို ကေလး ႏွစ္ေယာက္….။ အေရးထဲ အေဆာင္တံခါးက ဖြင့္လို႕မရ ၾကပ္ေနသည္။ ေနာက္ဆံုး တံခါး ဖြင့္လို႕ရေတာ့ အျပင္ကိုေျပးထြက္သည္။ အျပင္မွာလည္း ေမွာင္မည္းေနၿပီး ဘာကိုမွ သည္းသည္းကြဲကြဲ မျမင္ရ..။ ေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ေတာ့ ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္ လိုက္လာေသးသည္။
ဒါနဲ႕ ျခံ၀န္း တံခါးဆီကိုကၽြန္ေတာ္ ေျပးသည္။ ကံဆိုးစြာ ျခံ၀န္း တံခါးက ေသာ့ခတ္ထားသည္။ မတတ္ႏိုင္. .။ ျခံ၀န္း ကို ကၽြန္ေတာ္ ခုန္ေက်ာ္လိုက္သည္။ လမ္းမၾကီးေပၚကို ေရာက္ေတာ့ လမ္းမီးေတြ ထိန္ထိန္ သာေနတာေၾကာင့္ အနည္းငယ္ အားရွိသြားသည္။ ကေလးႏွစ္ေယာက္ ကေတာ့ ဆက္မလိုက္ လာေတာ့ ပဲ ျခံ၀န္းတစ္ခါး ကို ကိုင္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မ်က္လံုး ေသေတြနဲ႕ ၾကည့္ေနၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ထိုေနရာက အျမန္ေျပးထြက္ ခဲ့ၿပီး…. ျပင္ဦးလြင္ ဗိုလ္သင္တန္းေက်ာင္း ရဲ႕အေရွ႕က ရုပ္ထုၾကီးေတြ ေအာက္မွာ ထိုင္ျပီး မိုးအလင္း ကို ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္။ ေနာက္ေန႕ မနက္လင္းလင္းခ်င္း ပဲ P.C.O ကေန အေမတို႕ဆီ ကို ဖုန္းဆက္ အထုတ္ အပိုးေတြ ျပန္ယူၿပီး အဆိုပါ ဟိုတယ္ ကေန အျပီးေျပာင္း ခဲ့ေလေတာ့သည္။
ေၾသာ္…ေမ့လို႕… ကၽြန္ေတာ္ တည္းခဲ့ရတဲ့ အခန္း နံပါတ္က….101…ပါ…။ အခန္းအပို ရွိတဲ့ အခန္းဆိုရင္ အဲ့ဒီ ဟိုတယ္က ၀န္ထမ္းေတြ အကုန္သိပါတယ္..။ မယံုရင္ေတာ့ သြားၿပီး တည္းၾကည့္ေစခ်င္ပါတယ္ဗ်ာ..။
From .... ygnnews