ခရီးသြားရျခင္းသည္ စိန္နားကပ္ ပန္ရျခင္းထက္ မက္ေမာဘြယ္ ေကာင္းေပသည္။
အေျပာင္းအလဲမ်ားႏွင့္ ေတြ႕ဆံုရတိုင္း စိတ္သည္ ျပန္လည္ ဆန္းသစ္၍ လာကာ ဘဝတြင္ ေနသာထိုင္သာ ရွိလာေလသည္။ ဒါေၾကာင့္ပင္ က်မသည္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ခရီး ထြက္၏။ ခရီး ထြက္ဖို႔ပင္ ေငြကိုလည္း စုေဆာင္းခဲ့ေပသည္။ ခရီးထြက္ခြာ သြားတိုင္း ေရာက္ရာ ၿမိဳ႕ႏွင့္ ေတာအရပ္ ေဒသမ်ားသည္ က်မအား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ သင္ခန္းစာမ်ားကို သင္ၾကားပို႔ခ် ၾကေပသည္။
ထားဝယ္ၿမိဳ႕တြင္ ေရထမ္းသမား ကိုေရခ်မ္းက သင္ခန္းစာတစ္ခု သင္ၾကား ျပသသည္ ဆိုလွ်င္ အံ့ဩေကာင္း အံ့ဩေပ လိမ့္မည္။ ပံုးႏွစ္ခုကို ထမ္း၍ ေရေရာင္းေသာ ကိုေရခ်မ္းက သင္ခန္းစာ တစ္ခုကို သင္ၾကား ျပသေသာ ဆရာ ျဖစ္သည္မွာ အံ့ဩစရာေပတည္း။
ထားဝယ္ ဗိုလ္တဲမွာ အေတာ္ က်ယ္ဝန္း၍ သပ္ရပ္သေလာက္ ေရခ်ိဳးခန္းမွာမူ က်ဥ္းေျမာင္းလြန္း လွသည္။ ေရခ်ိဳး ေႂကြဇလံုခြက္ အျဖဴႀကီးသည္ ေရညႇိစိမ္းမ်ား ဘယ္တုန္းက ကပ္ေနသည္ မသိ။ ေဆးေက်ာ တိုက္ပစ္၍ မရဘဲ ညိဳစိမ္းစိမ္း ျဖစ္ေနေလသည္။
ကိုေရခ်မ္းသည္ ေရသယ္ယူလာတိုင္း ထိုေႂကြဇလံုႀကီးကို တိုက္ခြ်တ္ ေဆးၿပီးမွ ေရထည့္ ေပး၏။ သို႔ေသာ္ ေႂကြဇလံုႀကီးက ျဖဴ၍ မလာေပ။
“အမေရ- ဘာလိုခ်င္ေသးသလဲ။ လိုခ်င္တာရွိ ေျပာ။ ဒီေရခ်ိဳးခန္းထဲမွာ ဂမုတ္ နဲ႔ မသြားခ်င္ယင္ ေျမစိုက္ အိမ္သာ မီးဖိုေနာက္ဖက္မွာ ရွိေလရဲ႕”
သူသည္ အိမ္သာ ကိစၥပါ မက်န္ ရင္းရင္းႏွီးနွီး ညႊန္ၾကား ျပသ၏။ ျပန္ခါနီးလွ်င္လည္း ႏႈတ္ဆက္ၿပီးမွ ျပန္ေလ သည္။ သူ၏ ထားဝယ္ ဆန္ေသာ ေလးေထာင့္က်က် မ်က္ႏွာမွာ ရႊင္ရႊင္လန္းလန္း မရွိလွေပ။ အသား က လည္း သာမန္ ျဖဴေဖြးသည္ထက္ ျဖဴဖတ္ျဖဴေလ်ာ္ ျဖစ္ေနပံု ရေလသည္။ သူ႔မ်က္နွာသည္ ရာဇဝင္ပါ ေက်ာက္ ႐ုပ္ႀကီး လိုပင္ တစ္စံု တစ္ခုေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို လွ်ိဳ႕ဝွက္ သိုေလွာင္ထားဟန္ ေပါက္ေန ေလသည္။
ညေနပိုင္း သူျပန္သြားၿပီး အခ်ိန္တြင္ က်မသည္ သူ႔အေၾကာင္းကို စဥ္စားမိ၏။ ညစာ စားခ်ိန္တြင္ ဗိုလ္တဲေစာင့္ သည္ ကိုေရခ်မ္း အေၾကာင္းကို တစ္စိတ္တေဒသ ေျပာ၍ ျပ၏။ သူ႔စကား အရ ဆိုလွ်င္ ကိုေရခ်မ္း သည္ လူဆိုးႀကီး ေပတည္း။
“တစ္ခါတုန္းက အေတာ့္ကို ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးသားေပါ့ဗ်ာ။ သူ႔အေဖ ဆိုရင္ နတ္ျမင္း မိုင္း ကိုေတာင္ သြားၿပီး လုပ္တဲ့ သူဘဲ”
ကိုေရခ်မ္း၏ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားသည္ ပြင့္အန္၍ က်လာေလသည္။ အဂၤလိပ္လို ၁၀- တန္း အထိ သင္ၾကား ၿပီးခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလး တေယာက္ႏွင့္ ခ်စ္သည္ဟု ဆို၏။
“အဲ့ဒီ မိန္းကေလးကလဲ ထားဝယ္မွာဆို ေတာ္ေတာ္ ေခ်ာတာဘဲ။ ေငြေၾကးကလဲ မဆိုးလွဘူး။ ဒါေပမဲ့ဗ်ာ ကန္ေတာ့ပါရဲ႕၊ ေဒၚခင္ယုကို ေျပာရအံုးမယ္။ ဒီမိန္းကေလးကို မညားခင္ က်ဴးက်ဴး လြန္လြန္ျဖစ္ၿပီး ထားရစ္ ခဲ့တယ္ဗ်ာ။ မိန္းကေလးလဲ စိတၱဇနဲ႔ ေသပါေလေရာ”
“အို-”
“ဟုတ္တယ္၊ ကိုယ္ဝန္နဲ႔ကို ေသတာဘဲ။ ေနာက္ေတာ့မွ သူ႔အေဖ ေပးစားတဲ့ ဘိတ္သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ ယူ တယ္။ အဲ့ဒီ ဘိတ္သူနဲ႔ ရကတည္းက ေသာက္လိုက္တဲ့ အရက္။ ဘာဆို ဘာမွ မလုပ္ဘူး ေနာက္ဆံုး ဘိန္းရွဴ လိုက္တာ ခုဘဝ ေရာက္တာဘဲ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔မိန္းမလဲ ေသသြားၿပီ”
ယခုလို ဆိုျပန္ေတာ့လဲ က်မ၏ ကိုေရခ်မ္းႀကီး ၿပီးခဲ့ေသာ ဇာတ္လမ္းမွာ ဘိန္းစားျခင္း၊ အရက္ေသာက္ ၿခင္းႏွင့္ ခ်စ္သူကို ေစာ္ကားျခင္းဟူေသာ အပိုင္းမ်ားသာ ပါဝင္ခဲ့ေလသည္။
ဗိုလ္တဲေစာင့္ႀကီးႏွင့္ စကားလက္ဆံု က်ၿပီးကထဲက က်မသည္ ကိုေရခ်မ္းကို ပို၍ အကဲခတ္၏။ သူေဌးသား တစ္ယာက္။ ပညာကလည္း ၁၀- တန္း ဆိုသည္မွာ မေခ။ လုပ္သည့္ အလုပ္မွာ ေရထမ္းသမား။ အေၾကာင္း အရာမ်ားသည္ တစ္ခုႏွင့္ တစ္ခု မဆက္စပ္လွေပ။ ယံုတမ္းစကား ဒ႑ာရီ တစ္ခုႏွင့္ တူ၍ ေနေပေတာ့ သည္။
က်မ စိတ္ထဲတြင္မူ က်မ၏ ဇာတ္လိုက္ ကိုေရခ်မ္းသည္ သူ႔ဘဝ ဇာတ္လမ္းတြင္ လူဆိုးႀကီးတစ္ေယာက္ အေနႏွင့္ ပါဝင္ေနသည္ကို မေက်နပ္ႏုိင္ေပ။ သူ႔ကို ေစ့ေစ့ၾကည့္လွ်င္ ျပာမြဲမြဲ မ်က္လံုး၊ ျဖဴေျဖာ့ေျဖာ့ အသား အေရမ်ားမွာ ဘိန္းစား ျဖစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ဟ ဝန္ခံ ၾကေလသည္။ ေရပံုး ကို ကိုင္ေသာ လက္မ်ားကလည္း တုန္တုန္ ရီရီ ႏိုင္လွ၍ တစ္ခါက အရက္ကို အလြန္အကြ်ံ ေသာက္ခဲ့ေၾကာင္းမွာ ေဖာ္ျပ၍ ေနေပသည္။
သို႔ေသာ္ က်မ ေဖာ္မျပတတ္ေသာ သူ႔ဟန္ပန္မ်ားကမူ ဘယ္သူ႔ကိုမွ နာက်င္ေအာင္ ဒုကၡေရာက္ေအာင္ မလုပ္ ခဲ့ဖူးေၾကာင္း ေျပာျပ ေနသလို ျဖစ္ေနေပသည္။ မ်က္လံုးမ်ားကလည္း အေရာင္မဲ့၍ တန္ခိုး မရွိေသာ္ လည္း ၾကင္နာ ငဲ့ညႇာေသာ စိတ္ဓာတ္မွာ မ်က္လံုးတစ္ေထာင့္မွ ေပၚေနသလို ထင္ရေပသည္။
ထိုအမႈ မေပၚလွ်င္ေတာ့ ထားဝယ္မွ မထြက္ခြာလိုေပ။ တနဂၤေႏြေန႔တြင္မူ က်မသည္ ကို ေရခ်မ္းကို ထိုင္၍ ေစာင့္၏။ ဗိုလ္တဲေစာင့္ကို ႀကိဳတင္ မွာထားေသာေၾကာင့္ ကိုေရခ်မ္းသည္ ေန႔လယ္ပိုင္း လာမည္ ဟု ကတိေပးထား ေလသည္။
သူေရာက္လာခ်ိန္တြင္ တစ္ၿခား ဧည့္သည္မ်ားလည္း မရွိ၍ ဗိုလ္တဲ တစ္ခုလံုးသည္ တိတ္ဆိတ္ ေနသည္။ အေတာ္ ႏြမ္းေနၿပီ ျဖစ္ေသာ ထားဝယ္ ပိုးလံုခ်ည္မွာ ေျခသလံုးမွ အေၾကာထံုးေလး ႏွစ္ခုကို မဖံုးလႊမ္းႏုိင္ေပ။
“အစ္မ- ဘာကိစၥ ရွိလို႔လဲ”
သူ၏ အေျပာအဆိုမ်ားမွာ ယဥ္ေက်းေသာ္လည္း သူ႔အေနႏွင့္ ေသးႏုပ္ ေအာက္က်လြန္း၍ ရင္ထဲမွ နာေန သည္။
“ရွင့္ကို ေဆးကုခ်င္လို႔ ေခၚတာပါ”
သူသည္ အားယူ၍ ျပံဳးေပမင့္ မ်က္လံုးမ်ားကမူ ရႊင္လန္းေတာက္ပ လာဟန္ မရွိေပ။
“ဘာေဆးကုမလို႔”
“ကိုေရခ်မ္း ဘိန္စားတယ္ ဆို”
“ဒါကို ကုမွာလား”
“ဟုတ္တယ္။ ရွင့္ပညာေတြ မႏွေျမာဘူးလား။ အလကား လူညြန္႔တံုး ရသလိုဘဲ”
“ဒီမွာ အစ္မရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘိန္းစား အရက္ေသာက္လို႔ လူ႔ဘဝ တံုးရတယ္လို႔ အစ္မ ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ သိလဲ”
စကားလံုးမ်ားကမူ သူ႔ အဆင့္အတန္းကို ေဖာ္ျပ၍ ေနေပသည္။
“က်မ ထားဝယ္ကို ေရာက္ကတဲက ကိုေရခ်မ္း အေၾကာင္းကို စံုစမ္းေနတာဘဲ။ ထားဝယ္သားေတြဟာ ကိုေရခ်မ္းကို အသိမ်ား ၾကသားဘဲ။ သူတို႔ဆီက ရွင့္သတင္းေတြ ၾကားရတာေပါ့။ အထူးသျဖင့္ ဗိုလ္တဲေစာင့္ ကလဲ ေျပာျပတယ္”
“ဘယ္သူဘဲ ေမးေမး သူတို႔အားလံုး ကၽြန္ေတာ့ အေၾကာင္းကို ဒီလိုဘဲ ေျပာၾကမွာေပါ့”
“ဘယ္လို”
“ကၽြန္ေတာ္ အရက္ေသာက္တယ္၊ ဘိန္းစားတယ္ ကၽြန္ေတာ့္ ခ်စ္သူကို ကိုယ္ဝန္ နဲ႔ ပစ္ထားခဲ့တယ္လို႔ ေျပာၾကမွာဘဲ”
က်မသည္ ပါးစပ္ဟကာ အံ့အားသင့္ ေနသည္။ သူ႔ကို လူေတြ ဘာေျပာသည္ကိုလဲ အားလံုး သိထားႏွင့္ ပါပေကာ။
“တစ္ၿခား လူေတြ ေျပာၾကတာ ၾကားရေပမယ့္ က်မက ရွင့္ကို ဒီလို မထင္ဘူး။ ရွင္ဟာ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ဒုကၡေပးမဲ့ လူမဟုတ္ဖူးလို႔ ယံုတယ္”
“ဟင္- ကၽြန္ေတာ့္ကို ယံုတယ္။ အမေလး ဝမ္းသာလိုက္တာ အစ္မရယ္။ အစ္မ တေယာက္ ဒီလို ေျပာတယ္။ ဒါေပမင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေဆးမွ မကုပါနဲ႔၊ ေရွ႕ ၂- ႏွစ္ဆိုရင္ ေရထမ္းႏိုင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ခုေတာင္ လက္ေတြက ပံုးကို ေကာင္းေကာင္း မလို႔ မရခ်င္ဘူး”
သူ႔လက္မ်ားကို ေထာင္၍ ၾကည့္ရင္း မ်က္ႏွာက ရြံရွာေနပံု ရ၏။ အသားျဖဴေသာ္လည္း လက္ေခ်ာင္းမ်ားမွာ ေျခာက္ေသြ႕၍ အေၾကာစိမ္းမ်ားသည္ တီေကာင္ႀကီးမ်ား လြန္႔ေနသလို အ႐ုပ္ဆိုးလွသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ပါးစပ္သည္ ရယ္၍ လာ၏။ ရယ္သံမွာ ေသြ႕ေျခာက္ေျခာက္ႏွင့္ ေအးစက္ လွေပသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မသတ္ပါဘူး၊ အရက္ေသာက္ ဘိန္းစားတာဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဖ်က္ ဆီးတာဘဲ။ တစ္ၿခား လူကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မႏွိပ္စက္ မဖ်က္ဆီး ပါဘူး။ ေအးေပါ့ေလ တစ္ခုေတာ့ ရွိ တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို လက္ထပ္တဲ့ မိန္းမကေတာ့ လင္ေကာင္း မရရွာဘူးေပါ့။ ဘိန္းစားဘဲ ရတာဘဲ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ပိုက္ ဆံ ထဲက တစ္ၿပားမွ ယူၿပီး အရက္ မေသာက္ခဲ့ပါဘူး”
“ရွင့္ခ်စ္သူ ဆိုတာကေကာ”
သူသည္ မ်က္ရည္ေတြ ဝိုင္းလာ၏။ ခုနက ရယ္ဟန္ ေပါက္ေနေသာ ပါးစပ္မ်ားမွ စုန္႔စုန္႔ ယံု႔ယံု႔ ၾကံဳ႕သြားကာ မဲ့တဲ့တဲ့ ျဖစ္လာသည္။
ဘိန္းစားမ်ားသည္ ဝမ္းနည္းလြယ္သည္ ဆိုသည္မွာ မွန္၍မ်ား ေနေလၿပီလား။ သို႔ေသာ္ မၾကာခင္ပင္ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးမ်ားမွာ တစ္ရြရြ လႈပ္၍ လာသည္။ လႈပ္ရွားေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားၾကားမွ စကားလံုးမ်ားသည္ တစ္လံုးၿပီး တစ္လံုး ထြက္အန္၍ က်လာၾကေလသည္။
“တစ္ခါတစ္ေလ သူ႔ေလာကမွာ ျဖစ္ေနတဲ့ အေၾကာင္းေတြဟာ လူေတြ ေတြးထင္သလို မဟုတ္ဘူး၊ အေတြးေတြ ရဲ႕ ေနာက္ပိုင္းမွာ အင္မတန္ ၾကက္သီးထစရာ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္းမွန္ေတြဟာ အမ်ားႀကီး ဘဲ”
ထိုစကားလံုးမ်ား ၾကားရခ်ိန္တြင္ က်မသည္ က်မ ဇာတ္လိုက္ႀကီး ကိုေရခ်မ္းအတြက္ ေက်နပ္ ဝမ္းသာမိ၏။ ထိုစကားလံုးမ်ားသည္ ဘိန္းစား စကားလံုးမ်ား မဟုတ္ဘဲ အဆင့္အတန္း ရွိေသာ အသဲ ႏွလံုးမ်ား သူ႔ဝမ္းထဲ တြင္ ရွိေသးေၾကာင္း ေဖာ္ျပ ေနေပသည္။
* * *
သီသီထံသို႔ လျပည့္ေန႔ နံနက္ အေစာႀကီး ထ၍ သြားရသည္မွာ ကိုေရခ်မ္းအဖို႔ ႏွစ္သိမ့္စရာ ျဖစ္၏။ သီသီတို႔ ျခံသည္ ပန္းပင္မ်ားထက္ အသီးအႏွံပင္ႀကီးမ်ား ပို၍မ်ားသည္။
သူေရာက္သြားတိုင္း ပိႏၷဲပင္ ေမွာင္ရိပ္တြင္ သီသီသည္ ကုပ္ကုပ္ေလး ထိုင္ကာ သူ႔ကို ေစာင့္၏။ သစ္ပင္ရြက္ မ်ား ၾကားမွ လေရာင္ ၿပိဳးၿပိဳးေျပာက္ေျပာက္ မ်ားမွာ ေျမေပၚတြင္ ပန္းျဖဴပြင္႔မ်ား က်ဲထားသလို ျပန္႔က်ဲ၍ ေနၾက သည္။
လေရာင္၏ အလွကို ေမွာင္ရိပ္မွ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ျမင္ေနသည္မွာ ႏွစ္သိမ့္ ၾကည္ႏူးစရာေပတည္း။ ေလေအးမ်ားကလည္း ျခံထဲမွ ပန္းရနံ႔မ်ားကို ယူေဆာင္လာ႐ုံမက ဘုရားရွင္ ၏ ႏႈတ္ကမၸတ္ေတာ္မ်ား ကိုလည္း ယူေဆာင္လာ ေပသည္။
သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ခ်ိန္တြင္ သီသီ၏ ဦးေလးႀကီးသည္ ဘုရားခန္းတြင္ အ႐ုဏ္ဆြမ္း ကပ္ခ်ိန္ ျဖစ္ေပ သည္။ လျပည့္ေန႔ နံနက္တိုင္း သီသီက ဆြမ္းထ၍ ခ်က္ေပးရသည္။ ဆြမ္းထခ်က္ရင္း ကိုေရခ်မ္းႏွင့္ ေတြ႕ ရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဒါေၾကာင့္ သီသီသည္ ေက်ေက်နပ္နပ္ပင္ ဆြမ္းကို ေစာေစာထ၍ ခ်က္ေပး၏။
မာတာယထာ နိယံပုတၱ
မာယုသာ ဧကပုတၱမႏုရေကၡ
ဧဝံပိ သဗၺဘူေတသု
မာနသံ ဘာဝေယ အပရိမာဏံ။
တစ္ဦးတည္းေသာ သား၏ မိခင္သည္ သား၏ အေပၚတြင္ အတိုင္းအရွည္ မရွိႏိုင္ေသာ ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာျဖင့္ ေစာင့္ေရွာက္ ၾကည့္႐ႈဘိသကဲ့သို႔ ခပ္သိမ္းေသာ သတၱဝါ အေပါင္းတို႔အားလည္း ေမတၱာျဖင့္ လႊမ္းျခံဳရာ၏။
ဦးေလးႀကီး၏ ေအာင္ျမင္ခံ့ညားေသာ အသံသည္ ၿငိမ္သက္ ေအးေဆးစြာပင္ အိမ္မႀကီးဆီမွ လြင့္ပ်ံ လာ၏။ တဏွာျဖင့္ ေရာယွက္ေသာ ငယ္ရြယ္သူတို႔၏ ခ်စ္တင္းႏွီးေႏွာျခင္းပင္လွ်င္ တရားေတာ္၏ အသံေၾကာင့္ ၿငိမ္သက္ ေအးေဆး၍ တည္ၿငိမ္ လာသလိုပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ထင္ျမင္၍ လာၾကေပသည္။
ဦးေလးႀကီး၏ ဘုရားရွိခိုးသံသည္ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အခ်ိန္းအခ်က္ ျဖစ္၏။ ဘုရားႏႈတ္ကပတ္ေတာ္မ်ားအား ရြတ္ဖတ္ သရဇၩယ္ၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္းတြင္ ဦးေလးႀကီးသည္ နတ္ႏွင္ ဂါထာကို ရြတ္ဖတ္ျပန္၏။
ဒုကၡပတၱာစ နိဒုကၡာ
ဘယပတၱာစယနိဘယာ
ထိုအပိုဒ္သို႔ ေရာက္လွ်င္ ဦးေလးႀကီး ပရိတ္ရြတ္ ၿပီးေတာ့မည့္ အထိမ္းအမွတ္ပင္ ျဖစ္၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ခြဲခြာလာၾကရသည္။
ကိုေရခ်မ္းသည္ ျခံျပင္တြင္ ေစာင့္ေနေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထံသို႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္မူ အိမ္ျမင့္ႀကီးဆီမွ ေၾကးစည္သံသည္ လြင့္ပ်ံ၍ လာေပသည္။
ယခုလို ေတြ႕ရခဲေသာ အႀကိမ္မ်ားသည္ ၂၄- ႀကိမ္ထက္ မေလွ်ာ့ခဲ့ေပ။ မိုးသား ဖံုးအုပ္ေနေသာ မိုးတြင္း လျပည့္တြင္လဲ သီသီ ထံသို႔ မိုးသဲႀကီးတြင္ အေရာက္လာခဲ့၏။ ခိုက္ခိုက္တုန္ ေအး၍ ႏွင္းထူထပ္စြာ က်ခ်ိန္ တြင္လည္း သီသီထံသို႔ အေရာက္လာခဲ့ေပသည္။
ဆယ္တန္း ေအာင္လွ်င္ေတာ့ သီသီနွင့္ လက္ထပ္ဖို႔မွာ ေသခ်ာေသာ အစီအစဥ္ တစ္ခု ျဖစ္ေလသည္။ သီသီ ကလည္း စာေမးပြဲၿပီး၍ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ အၿပီး ကဆုန္လတြင္ လက္ထပ္ဖို႔ သေဘာတူသည္။
ယေန႔ ေတြ႕ဆံုေသာ လျပည့္မွာ တန္ေဆာင္မုန္း လျပည့္ ျဖစ္သည္။ လေရာင္ျခည္ ထဲတြင္ ႏွင္းျမဴမ်ား ေရာပါ လာစ ျပဳလာေလသည္။ ၿငိမ္သက္ တိတ္ဆိတ္ေနေသာ ပတ္ဝန္းက်င္တြင္ ထံုးစံအတိုင္း ဦးေလးႀကီး၏ ပရိတ္ရြတ္သံ ကလည္း ၾကား၍ ေနရေပသည္။ သီသီသည္ ယခုတစ္ခါ ပို၍ စကားေျပာ၏။
“တတ္ႏိုင္ရင္ ေမာင္ သီသီတို႔ တန္ေဆာင္မုန္းလထဲ မွာဘဲ လက္ထပ္ရေအာင္”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ စာေမးပြဲၿပီးမွ ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါ သီသီရာ ဘာျဖစ္လို႔ ဒါေလာက္ ေလာတာလဲ”
သီသီကား ေခါင္းငံု႔၍ ေန၏၊ ဘာကိုမွ် မေျပာေပ။ သူသည္ ေစာႏိုင္သမွ် အေစာဆံုး လက္ထပ္ရန္အတြက္ ကိုေရခ်မ္းကို ဘယ္လို ေျပာရမွန္း မသိေပ။
ေနာက္ လျပည္႔တြင္မူ သီသီ ေနမေကာင္း၍ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ မေတြ႕ဆံုရေပ။ ေနမေကာင္းသည္ကို သြား၍ ေတြ႕ခ်င္ေသာ္လည္း ေျဗာင္မေတြ႕ရဲသည္မွာ မခံခ်ိစရာ ေပဘဲ။ သီသီ့ထံမွ စာမ်ားသာ ေရာက္၍ လာသည္ စာေစာင္တိုင္းကလည္း သူ႔ကို တန္ေဆာင္မုန္းတြင္ လက္ထပ္ရန္ပင္ ျဖစ္၏။
ကိုေရခ်မ္းက မေတြးတတ္ေပ။ ဘာေၾကာင့္ သီသီသည္ ဒါေလာက္ ျမန္ျမန္ လက္ထပ္ ခ်င္ပါသလဲ။ ေန မေကာင္း သည္မွာလဲ အေျခအေန ေကာင္းလာသည္ မရွိေပ။ စာထဲတြင္လည္း အိပ္ရာထဲမွာ လဲေနသည္ ဆို၏။ ကိုေရခ်မ္းက စိတ္ပူေနသည္၊ တစ္ေန႔တြင္ အေမသည္ သူ႔ကို လာ၍ ေတြ႕၏။
“ေမာင္ခ်မ္း မင္း သီသီ့ဆီ မသြားဘူးလား”
အေမက သူတို႔အေၾကာင္း သိေနသည္ မွာ ၾကာလွေပၿပီ။
“ကၽြန္ေတာ္ သြားရင္ သူ႔အေဖ အေမေတြကို မ်က္ႏွာပူတယ္”
“သြားသာသြားပါ၊ ေကာင္မေလးက မင္းကို သိပ္ေတြ႕ခ်င္ေနတယ္၊ ေတာ္ေတာ္ မမာဘူး”
ယခုလို ဆိုေတာ့လည္း ကဆံုေပါက္၍သာ ေျပးလိုက္ခ်င္သည္။
“ဒီလိုဆို သူ႔အေမ အေဖေတြက အိမ္မွာ ေတြ႕ခြင့္ ျပဳမွာေပါ့”
“ေအာင္မယ္ ဒီအေျခအေန က်မွေတာ့ သမီးရွင္ေတြက အေတြ႕ ေပးပါတယ္ ေမာင္ခ်မ္းရယ္”
“ဟင္”
ဘယ္လိုအေျခ ဆိုသည္ကို ကိုေရခ်မ္းက မေတြးတတ္ေပ။
“ခေလးမေလး ၾကည့္ရ တာ အေျခအေန မဟန္ဘူး”
“ဘယ္လိုလဲ အေမ၊ အမေလး သီသီ ေရာဂါက ေသႏိုင္တယ္လား”
“ေသႏိုင္တာ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကိုယ္မင္း မသိဘူးလား။ မိန္းကေလး မွာ ခေလး ရွိေနတယ္ ထင္တယ္”
“ဟင္”
သူသည္ စကားဆက္၍ ေျပာမရေတာ့၊ ကုတင္ေပၚတြင္ ေက်ာက္႐ုပ္လို ငုတ္တုတ္ႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ အေမက သူ႔ကို ေလွာင္သလို ၾကည့္ ၍ အျပင္ထြက္သြားသည္။
“ခေလး ... ခေလး ... ဘယ္လို လုပ္ရပါလိမ့္”
သူသည္ ေတြးလို႔မရ။ ေတြးတိုင္း ေခါင္း႐ႈပ္ကာ ပတ္ခ်ာလည္ လာသည္။ ဘယ္လိုမ်ား ျဖစ္ရျခင္းပါလိမ့္။ ေနာက္ေန႔ သီသီထံမွ ေရးလိုက္ေသာ စာတြင္လည္း သူ႔တြင္ ခေလး ရွိေနၿပီ ျဖစ္၍ လက္ထပ္ပါရန္ ဖြင့္ဟ ေတာင္းပန္ေသာ စာျဖစ္၏။
ကိုေရခ်မ္းသည္ စာကိုကိုင္ရင္း လက္က ဆတ္ဆတ္တုန္ေန၏။ ေယာက်ာ္းတန္မဲ့ ဟစ္၍ ငိုခ်င္သည္။ ႏွေျမာလိုက္သည္ ျဖစ္ျခင္း။ ႏွေျမာသည္မွာ ဘယ္လို ႏွေျမာမွန္း မသိေအာင္ပင္ ျဖစ္၍ ေနေပသည္။
အေၾကာင္းစံု ေျပာျပခ်င္၍ သူ႔ထံ လာရန္ကိုလည္း သီသီက ေတာင္းပန္ထား၏။
ျဖစ္မွ ျဖစ္ရေလျခင္း။ သူသည္ အိပ္ရာထဲမွာပင္ ေခြေန၏၊ ဘယ္ကိုမွ် မသြား၊ ဘာမွ် မလုပ္ေတာ့ေပ။
“မင္းခေလးကို မင္းက ေခါင္းေရွာင္ ခ်င္သလား”
အေမက လာ ၍ ဆူတိုင္း သူသည္ ဘာမွ် ျပန္မေျပာႏိုင္။ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက ဆတ္ဆတ္တုန္၍ ေန၏။
“ေျပာခ်င္ပါရဲ႕ အေမရယ္”
ရင္ထဲမွာေတာ့ ျပန္၍ ေျပာေန၏။
“ေဟ့ေကာင္ မင္းေကာင္မေလးေတာ့ အ႐ိုးေပၚ အေရတင္ဘဲ ဆရာ၊ မင္း ဘာလို႔ သြားမေတြ႕လဲ။ သူ႔ အေဖႀကီးေတြကလဲ မင္း လာေစခ်င္တယ္။ ေကာင္မေလးကလဲ လူေရွ႕မွာေတာင္ ေမာင့္ကို ေခၚပါ ျဖစ္ေန တယ္”
သီသီ့ အေၾကာင္းကလည္း ကိုေရခ်မ္း သူငယ္ခ်င္း အားလံုးသို႔ ျပန္႔ႏွံ၍ ေနသည္။
အေမတို႔ကလည္း ကိုေရခ်မ္းအတြက္ စိတ္ညစ္ေနပံု ေပါက္သည္။ စားခိုင္းလို႔လည္း မရ။ သြားခိုင္း၍လည္း မရေပ၊ လက္ထပ္ဖို႔ကိုလည္း ေခါင္းခါ၍ ေနသည္။
“သစၥာေဖာက္ လူယုတ္မာ၊ မင္းဟာ ေခြးနဲ႔ တူတူဘဲ”
အေဖက လာဆူလွ်င္လည္း ငို၍သာ ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူအစစ္ပါ အေဖရယ္”
ဒါဘဲ ျပန္၍ ေျပာတတ္၏။ ဘယ္ေတာ့မွ မငိုေသာ သားက ယခု အရြယ္ႀကီးတြင္ ငိုႀကီးခ်က္မ ျဖစ္ေနေတာ့ လည္း အေဖႏွင့္ အေမတို႔က သူ႔ကို ဆက္၍ မဆူၾကေတာ့ေပ။
ေနာက္တစ္ပတ္တြင္ သီသီထံမွ စာရွည္ တစ္ေစာင္ ေရာက္၍ လာ၏။ လက္ေရးမ်ားမွာ ကသီကရီ ႏိုင္လြန္း လွ၍ သီသီ့ ေရာဂါကို သူ မွန္းႏိုင္ေပသည္။
ေနာက္ေန႔တြင္မူ သီသီ ဆံုးေၾကာင္း ၾကားရေတာ့သည္။ သူသည္ အခန္း တံခါးကို ပိတ္၍ တစ္ေန႔လံုး ဘယ္လို လူႏွင့္မွ် အေတြ႕မခံ ေတာ့ေပ။
* * *
“အဲဒီ ကတဲက အစ္မရယ္ က်ဳပ္ကို လူယုတ္မာ အေနနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ဝိုင္းပယ္ ထားတယ္။ တစ္ၿမိဳ႕လံုး ကလဲ လက္ညိဳး တစ္ေငါက္ေငါက္ ထိုးတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ လူသတ္သမားႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ အဲဒီကတဲက ေပတာဟာ ခုထိပါဘဲ။ အေဖ ေပးစားတဲ့ မိန္းမကို ယူတာဟာလဲ စိတ္သက္သာ မလားလို႔၊ ပိုေတာင္ ဆိုးလာ ေသးတယ္။ အခု ဘိန္းစာတဲ့ ဘဝမွာေတာ့ အလုပ္လုပ္လို႔ ဘယ္ရေတာ့မလဲ။ ခုဘဝမွာဘဲ ေကာင္းပါတယ္။ ေရထမ္းၿပီး ဘိန္းစား၊ ဘိန္းမွိန္းတုန္း သီသီနဲ႔ အျမဲေတြ႕ရတာဘဲ”
နဖူးမွ ေခြ်းေပါက္ႀကီးမ်ားကို သုတ္ရင္း ကိုေရခ်မ္းသည္ ေမာဟိုက္ ေနသလို ျဖစ္ေနသည္။ ခုထိ သူ႔ စကားလံုး မ်ားမွာ ၿပီးျပည့္စံုျခင္းသို႔ မေရာက္ေသး၍ က်မ စိတ္ထဲတြင္ မေက်နပ္ႏုိင္ေပ။
“ဒါေလာက္ ညေတြမွာ သြားေတြ႕ေနေတာ့လဲ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို အထင္လြဲမယ္ ဆိုလဲ လြဲေလာက္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူမသတ္ပါဘူး။ မေစာ္ကား တတ္ပါဘူး၊ ဒါေတြကိုေတာ႔ ဖြင့္ မေျပာခ်င္ဘူး။ ဖြင့္ေျပာရင္ ကၽြန္ေတာ့္ခ်စ္သူ သီသီ ဂုဏ္ငယ္မွာ စိုးလို႔ လူေလာကမွာ ကၽြန္ေတာ္သာ လူယုတ္မာႀကီး အျဖစ္နဲ႔ ေနခဲ့တာပါ”
“ဒီလိုဆို ဒီကေလးဟာ ရွင့္ခေလး မဟုတ္ဘူးေပါ့”
“ဟင့္အင္း”
“ဘယ္သူ႔ ခေလးလဲ”
“ေမတၱာသုတ္ကို ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ရြတ္ေနတဲ့ ဦးေလးႀကီးရဲ႕ ခေလးေပါ့ အမရယ္။ သီသီရဲ႕ ေနာက္ဆံုးစာ ထဲမွာ အားလံုး ဖြင့္ေရးထားတယ္။ သူ႔စာလဲ ကၽြန္ေတာ္ ခုထိ သိမ္းထားတယ္”
“ဟင္- ဦးေလးဆို”
“မေတာ္ပါဘူး၊ မိဘေတြနဲ႔ ရင္းႏွီးၿပီး အိမ္မွာ အတူေနလို႔ ဦးေလးႀကီး ျဖစ္ေနတာ။ ဝထၴဳထဲ ဆိုရင္ေတာ့ ခ်စ္သူ ဂုဏ္ကို ကယ္တင္တဲ့ အေနနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ထပ္သင့္တာ ေပါ့ေလ။ ဒါေပမင့္ ရင္ထဲမွာ နာတယ္။ တစ္ဆတ္ဆတ္ တုန္တယ္ အစ္မရဲ႕။ ကိုယ္ေတာ့ မတို႔ရက္ မခူးရက္တဲ့ ခ်စ္သူကို ခုလို အျဖစ္ခံရတာ ရင္က်ိဳး တာဘဲ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ယူတယ္ ထားအံုး၊ ဒီဦးေလးႀကီက ဘုရားခန္းကေန ဘုရားမုခပါ႒္ေတာ္ေတြ ရြတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကို ျပံဳးၿဖီးၿဖီးနဲ႔ ၾကည့္မွာကို ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး။
ဒီလို ေခြးမသားႀကီးေတြ ယုတ္မာမႈအတြက္ ကိုေတာ့ လက္လွ်ိဳ မခံႏုိင္ဘူး။ ႏြား မျဖစ္ခ်င္ဘူး။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မွားတယ္ ဆိုယင္လဲ သီသီကို တမလြန္ လိုက္ၿပီး ေတာင္းပန္ပါ့မယ္။ သမၼာေဒဝ နတ္ေကာင္းေတြ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခြင့္လႊတ္ ေကာင္းပါရဲ႕။ ကဲ- သြားပါရေစေတာ့”
* * *
သူသည္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ ႏႈတ္ဆက္၍ ေအာက္သို႔ ေျပးဆင္းသြားသည္။ က်မ ရင္ထဲတြင္ေတာ့ ဝမ္းနည္း ဝမ္းသာ ျဖစ္ေနသည္။ ဇာတ္လိုက္ ကိုေရခ်မ္းသည္ အမ်ားထင္သလို လူယုတ္မာႀကီး မဟုတ္သည္ကိုလဲ ဝမ္းသာ ေနမိသည္။
မၾကာခင္ တစ္ဒိုင္းဒိုင္ႏွင့္ ေလွကားမွ ကိုေရခ်မ္း ေျပးတက္လာ ျပန္သည္။
“ေအာက္က ဗိုလ္တဲေစာင့္ ကိုပုက ေျပာတယ္။ အစ္မက စာေရးဆရာ ဆို”
“နည္းနည္းပါးပါး ေရးတာပါ”
“ကၽြန္ေတာ့္ အေၾကာင္း မေရးပါနဲ႔ ေတာင္းပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေမတၱာသုတ္ ဆံုးေအာင္ မရြတ္တတ္ တဲ့ ဘိန္းစားေပမင့္ လူမသတ္ တတ္တာကိုသာ အစ္မ သိေအာင္လို႔ ေျပာျပတာပါ”
“ဟုတ္ပါတယ္။ ဒါေပမင့္ ေမတၱာသုတ္ကို လူၾကားေအာင္ ေၾကးစည္သံ တစ္ညံညံနဲ႔ ရြတ္ၿပီး မိန္းကေလးေတြ ကို ေစာ္ကား သတ္ေနတဲ့လူ အေၾကာင္းေတာ့ က်မ ေရးရမွာဘဲ”
သူသည္ ေတြေတြႀကီး စိုက္ၾကည့္ေနရာမွ ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို သိမ္းရင္း
“ကၽြန္ေတာ္ ေသရင္ ေရးပါ။ အသက္ငယ္ငယ္ ရွိေပမင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ အိုေနျပီလဲ မၾကာခင္ ေသရမွာပါ”
ဟုေျပာကာ ေနာက္ဆံုး စကားသံမ်ား တိမ္ဝင္သြား၏။
ယခု တစ္ခါေတာ့ ခပ္ျဖည္းျဖည္းပင္ သူသည္ ေလွကားမွ ဆင္း၍ သြားသည္။
၁၃၁၆- ႏွစ္ ဝါဆို လျပည့္ေက်ာ္ ၅- ရက္ေန႔တြင္ ကိုေရခ်မ္း ေသဆံုးခဲ့ေလသည္။
Credit ... (ခင္ႏွင္းယု)
No comments:
Post a Comment