တန္ဖိုး

ပိုက္ဆံ အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္႐ွိတယ္။ သူဘာလိုခ်င္လဲ၊ လုိခ်င္တဲ့ အရာမွန္သမွ်ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ ၀ယ္လိုက္ႏုိင္တယ္။

ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူ ဘာလိုအပ္ေနလဲမသိဘူး၊ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနသလို ခံစားေနရတယ္၊ ဘယ္လိုေနေန လူ႔ဘ၀ႀကီးက ေပ်ာ္စရာမေကာင္းဘူး ။ ဒါနဲ႔ပဲ သူ အႀကံတစ္ခုရသြားတယ္၊

အိမ္မွာရွိသမွ် အဖိုးတန္ေရႊေငြရတနာေတြ အားလံုးကို အထုပ္ႀကီး တစ္ထုပ္ ထုပ္ၿပီး အရပ္ေလးမ်က္ႏွာကို စတင္ထြက္ခြာလာတယ္၊

သူဆံုးျဖတ္ထားတာ သူ႔ကို ေပ်ာ္ရႊင္ေစႏုိင္တဲ့ နည္းလမ္းေျပာျပႏုိင္တဲ့သူ ကို ဒီ ရတနာထုပ္ႀကီးေပးမယ္ ဆုိတဲ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ေပ့ါ၊

ရြာရိုးကိုးေပါက္္ သူ ေတြ႕သမွ် လူတုိင္းကို လိုက္ေမးခဲ့တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သူမွမေျဖႏိုင္ဘူး၊

တစ္ေန႔က်ေတာ့ လမ္းမွာေတြ႕တဲ့ ရြာသားတစ္ဦးက သူ႔ကိုု အႀကံေပးလိုက္တယ္၊

“ ရြာစပ္နားက ရေသ့ အဘိုးအိုႀကီး ဆီမွာ သြားေမးၾကည့္ၾကည့္ေပါ့၊ တစ္ကယ္လို႔ သူမွ မေျပာျပႏုိင္ရင္ ခင္ဗ်ား ဒီ့ထက္ေျခတိုေအာင္ေလွ်ာက္လည္း ဘယ္သူမွေျဖႏုိင္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး” လို႔ေျပာလိုက္တယ္၊

ဒီလိုနဲ႔ ကြပ္ပ်စ္အထက္မွာ မ်က္လံုးမွိတ္ၿပီး တ၇ားက်င့္ေနတဲ့ ရေသ့ႀကီးေရွ႕ကို သူေဌးႀကီး တစ္ေယာက္ ေယာင္နန နဲ႔ ေရာက္လာေလသည္၊ ၿပီးေနာက္ တည္ျငိမ္ေသာေလသံျဖင့္ ရေသ့ႀကီးကို တစ္လံုးခ်င္းဆီေမးလုိက္သည္၊

“ က်ေနာ္ တစ္သက္လံုး ရွာေဖြထားတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြ ဒီ အထုပ္ႀကီးထဲမွာ ထည့္ထားပါတယ္၊ တစ္ကယ္လို႔ က်ေနာ့္ကို လူ႔ဘ၀ရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္မႈ အဓိပၺါယ္ကို ေျပာျပနုိင္ရင္ အသင္ ရေသ့ႀကီးကို ဒီ ရတနာ ထုပ္ႀကီး လွဴဒါန္းပါ့မယ္” လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္ ။

အျပင္မွာ မိုးလည္း အေတာ္ႀကီးကို ေမွာင္ေနၿပီ။ ရေသ့ႀကီးက ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး သူေဌးႀကီး အေရွ႕မွာ ခ်ထားတဲ့ ရတနာထုပ္ႀကီးကို မ,ကာ အလစ္သုတ္ေျပးေလသည္။

သူေဌးႀကီးက စိတ္လည္းေလာ၊ ေအာ္လည္းေအာ္၊ ငိုလည္း ငိုၿပီး ရေသ့ႀကီး အေနာက္မွ ထပ္ၾကပ္မကြာ  လိုက္ေလသည္။ ပါးစပ္မွလည္း.............

“ သူခိုးဗ်ိဳ႔.. သူခိုး.. က်ေနာ့္ ရတနာထုပ္ႀကီးကို ယူေျပးသြားၿပီ.. လုပ္ၾကပါဦး … ” လို႔ တစ္တြတ္တြတ္ေအာ္ကာ လုိက္ေလသည္။

တစ္ခဏ အတြင္း နယ္ခံလည္းျဖစ္ ၊ လမ္းလည္း ပိုကြ်မ္းေသာ ရေသ့ႀကီးက သူေဌးႀကီး ကို မ်က္ေျချဖတ္ လိုက္ႏိုင္ သည္။

သူေဌးႀကီးက အေနာက္မွာ ေအာ္ငိုရင္း “ သြားၿပီ၊ ငါ အလိမ္ခံသြားရၿပီ၊ တစ္သက္လံုး ရွာထားသမွွ် ေဖြထားသမွ်ေတြ ဒီလိုနဲ႔ အလကား လူယုတ္မာလက္ထဲေရာက္သြား၇ၿပီ ” လို႔ ညဥ္းတြားရင္း က်န္ခဲ့သည္။

သိပ္မၾကာလိုက္ဘူး၊ ရေသ့ႀကီးက ျပန္လွည့္လာၿပီး ရတနာထုပ္ႀကီးကို သူေဌးႀကီး အေရွ႕ကို ပစ္ခ်လိုက္ သည္။

သူူေဌးႀကီးက ၀မ္းသာရင္း ရတနာထုပ္ႀကီးကို ေပြ႕ကာ … “ ဟာ.. ငါ့ရတနာေလးေတြ….ေတာ္ေသးလို႔ေပ့ါ… ကြာ. ” ဟုညဥ္းတြားေလသည္ ။

ထိုအခါ ရေသ့ႀကီးက သူ႔ကိုေမးသည္၊

“မင္း အခု ေပ်ာ္ရႊင္မႈကို ခံစားမိလား.. ”

“ အင္း.. ခံစားမိတယ္၊ က်ေနာ္ အခု အရမ္းပဲေပ်ာ္ေနတယ္ .” လို႔ သူေဌးႀကီးက ျပန္ေျဖသည္၊

ရေသ့ႀကီးက တစ္ဟားဟားရယ္ၿပီးဆက္ေျပာတယ္၊

“ ဒါ ဘာအထူးအဆန္းႀကီးမွ မဟုတ္ဘူး၊ လူေတြဟာ သူတို႔လက္၀ယ္ ပိုင္ဆိုင္ေနတဲ့ အရာကို စိတ္ထဲမွာ ဘာမွ မဟုတ္ဘူးလို႔ ထင္မွတ္ထားၾကတယ္ ၊ ဒါနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ရႊင္တယ္လုိ႔ မခံစားရဘူး၊ ဒါေပမယ့္ တစ္ႀကိမ္ေလးဆံုးရံႈးမိတာနဲ႔ တစ္ၿပိဳင္နက္ အရင္က ကိုယ္ ပိုင္ဆုိင္ဖူးတဲ့ အရာဟာ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးႀကီးသလဲဆိုတာ အလိုလို နားလည္သြားၾကတယ္၊

တစ္ကယ္ေတာ့ မင္းေစာေစာက ငါ့ကိုေပးမယ္လို႔ေျပာတဲ့ အထုပ္နဲ႔ မင္းခုန ဆံုးရႈံးသြားတဲ့အထုပ္နဲ႔ အခုမင္းရင္ထဲမွာေပြ႕ထားတဲ့ အထုပ္ သံုးထုပ္က တစ္ထုပ္ထဲပဲေလ… မင္းငါ့ကို အဲဒီ အထုပ္ေပးမယ္လို႔ေျပာထားတာေလ..

ဆံုးရႈံးသြားတာနဲ႔ စိတ္ထဲမွာ အႀကိမ္ႀကိမ္ တမ္းတလုိ႔ မဆံုးဘူး၊ ကိုယ့္လက္ထဲေရာက္သြားတာနဲ႔ ဘာမွ မ ဟုတ္ဘူးလို႔ ျပန္ျမင္သြားတယ္၊ ရွိတယ္လို႔ေတာင္ မထင္ဘူး၊ ပို္င္ဆိုင္ေနတာကိုျပန္ေမ့သြားတယ္ ။

လူေတြဟာ ဆံုးရံႈးသြားတဲ့ ပစၥည္းကို ဂရုစိုက္ၿပီး ကိုယ္တစ္ကယ္ပိုင္ဆုိင္ေနတဲ့ အရာကို တန္ဖိုးမထားဘူး ၊ ဒီ့အျပင္ မပိုင္ဆုိင္ေသးတာကို ေမွ်ာ္ေတြးၿပီး မပိုင္ဆိုင္မိမွာ စိုးရိမ္ပူပန္ေနၾကေသးတယ္… အခု လက္ရွိ ကိုယ္ ဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ကံေကာင္းေနသလဲ ဆိုတာကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို မသိတတ္ၾကဘူး၊

ဆံုးရံႈးသြားမွ ေနာင္တရတာ တန္ဖိုးထားတတ္တယ္မွ မေခၚတာ၊

မရေသးခင္ လိုခ်င္တာ တစ္ကယ္ လိုအပ္တာမွ မဟုတ္တာ” ဟုဆိုကာ အခန္းထဲသို႔ လွည့္၀င္သြားေလ 
သည္။

( Edited from chiese stroy _ )
Credit @ စာေပ

Ashin Sandar Zaw Tee.

ဓမၼေရခ်မ္းစင္