က်မတို႔ ဖတ္ခဲ့ရေသာ စာေပမ်ား ၊ ထိုမွ က်မတို႔ သိခဲ့ရေသာ လိင္စိတ္ အလြဲမ်ား

က်မ က ငယ္ငယ္ ကတည္းက စာအုပ္ေတြကို အေဖာ္ လုပ္ၿပီး ေပ်ာ္ေအာင္ေနခဲ့ရသူ တစ္ေယာက္ပါ။ နယ္ ၿမိဳ႕ ငယ္ေတြမွာ ဝန္ထမ္း အျဖစ္တာဝန္ထမ္းေဆာင္တဲ့ က်မ အေဖနဲ႕ အေမ က က်မ ပညာေရးအတြက္ က်မ ကို အဘိုး အဘြားနဲ႕ေနေစခဲ့ပါတယ္။ 

အဘိုးအဘြား ဟာ ေက်ာင္းပညာေရး ကို အားေပးၾကသူေတြျဖစ္ေပ မဲ့ ေရွးလူႀကီးမ်ားျဖစ္တဲ့ အေလ်ာက္ ကစားခုန္စားလုပ္တာ၊ သူငယ္ခ်င္း အေပါင္းအသင္း ထားတာမ်ိဳး၊ အျပင္ ထြက္တာမ်ိဳးကို ပ်က္စီး သြားမွာစိုးလို႔ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႕ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ပိတ္ပင္ထားပါတယ္။

 ေခါင္းရင္းအိမ္မွာ ရွိတဲ့ ႐ြယ္တူ မိန္းမေဖာ္ႏွစ္ေယာက္နဲ႕ေတာင္ ကစားခြင့္ မရွိခဲ့ပါဘူး။ အဲေတာ့ က်မ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ား ဟာ အဘိုး နဲ႕ အဘြား ရဲ႕ အိမ္အေပၚထပ္မွာ ရွိတဲ့ မိုးေသာက္ပန္း၊ ေတဇ၊ ေ႐ႊေသြး၊ ရႈမဝ စတဲ့ စာအုပ္ေတြနဲ႕ပဲ အခ်ိန္ကုန္ခဲ့ရပါတယ္။ 

အဲ့ဒီတုန္းက ေတာ္ေတာ္ ငယ္ေသးတာမို႔ က်မဟာ အ႐ုပ္မ လွလွေလးေတြ သေဘာက်လို႔ ဖတ္ခဲ့ တာပါ။ ေနာက္ပိုင္း စာပါ အေၾကာင္းအရာေတြကို က်မ စိတ္ဝင္စားလာၿပီး က်မ ရဲ႕သူရဲေကာင္းေတြက စာေတြ၊ ကာတြန္းေတြထဲက အမ်ိဳးသားေတြျဖစ္လာပါတယ္။ အိပ္ရာဝင္တိုင္း အေဒၚ အငယ္ဆုံးက အသံေန အသံထားနဲ႕ ေျပာျပတဲ့ စနိုးဝွိုက္ ပုံျပင္ကို အင္မတန္ သေဘာက်ခဲ့ၿပီး ကာတြန္းထဲမွာ ဖတ္ရေတာ့လည္း စနိုးဝွိုက္ လို ပန္းေသြးသန္းတဲ့ ပါးေလးေတြ၊ လွပၾကည္စင္တဲ့ အသားအေရနဲ႕ တစ္ေန႕ေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ အ႐ြယ္ေရာက္ ရင္ လာကယ္မဲ့ မင္းသားေလးကို စိတ္ကူးယဥ္ရတာ အေမာပါပဲ။  

က်မ ၅ တန္းေရာက္လို႔ မိဘေတြ နဲ႕အတူျပန္ေနေတာ့ ေမေမ့ ဝတၳဳေတြကို ခိုးဖတ္ တတ္လာပါတယ္။ ႏြမ္ဂ်ာသိုင္း၊ လြန္းထားထား၊ ပုညခင္၊ ေမာင္လွမ်ိဳး (ျခင္းေခ်ာင္းၿခံ)၊ ေမာင္စိန္ဝင္း (ပုတီးကုနန္း) နဲ႕ ေနာက္ က်မ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ ေရာင္းတန္းဝင္ ဝတၳဳ အခ်ိဳ႕ေပါ့။ အဲဒီ အခ်ိန္ထိ က်မဟာ အခ်ိန္တန္အ႐ြယ္ေရာက္ရင္ လာကယ္မဲ့ အမ်ိဳးသား တစ္ေယာက္ကို ေစာင့္တဲ့ စိတ္ကူးယဥ္ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္ပဲျဖစ္ေနေသး တယ္။ 

ဒါေပမဲ့ က်မ ကံေကာင္းတာက ၆ တန္းႏွစ္မွာ စာဖတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ နဲ႕ ေပါင္းခြင့္ ရခဲ့ၿပီး က်မဖတ္တဲ့ စာအုပ္ေတြဟာ ပါရဂူ တို႔ ျမသန္းတင့္ တို႔ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္ဖက္ ကလည္း ေဖေဖက ေကာင္းသန ရဲ႕ သမီးေလးဖတ္ဖို႔ တို႔၊ ေသာ္တာေဆြ ရဲ႕ ေဘာ့ပရစ္စ္တီး တို႔၊ ေဖျမင့္ ရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ျမႇင့္တင္ေရး စာအုပ္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားကို ဝယ္ေပးပါတယ္။

 ေမေမ နဲ႕အေဒၚေတြ ရဲ႕အခ်စ္ ဝတၳဳေတြကို ခိုးဖတ္ေပမဲ့ ေဖေဖ နဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြၫႊ န္းတဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဖတ္ရင္း ေဖျမင့္ ရဲ႕မဟာဂ႐ုဏာရွင္မ်ား စာအုပ္ထဲက မာသာထရီဇာ တို႔၊ ဖေလာရင့္နိုင္တင္ေဂးလ္ တို႔၊ ျမသန္းတင့္ ဘာသာျပန္တဲ့ သုခၿမိဳ႕ေတာ္ စာအုပ္ထဲက ကိုပါးစကီး တို႔က က်မ အားက်ရတဲ့ တစ္ေန႕ေန႕တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ က်မျဖစ္ခ်င္တဲ့ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္လာတယ္။ 

က်မ အပ်ိဳေဖာ္ ဝင္စမွာ ဂ်ဴး စာအုပ္ေတြဖတ္ရတယ္။ က်မ စဖတ္ရတဲ့ စာအုပ္က ၾကာေတာ့သည္ လည္း ေမာင့္ စကား။ စာအေရး အသားနဲ႕၊ ဇာတ္အိမ္ အဖြဲ႕အႏြဲ႕ေကာင္းလြန္းတဲ့ ဂ်ဴး က သူ႕ဇာတ္ေကာင္ေတြ နဲ႕ က်မ ကို အညာေဒသ၊ ပဲခူးရိုးမ၊ ဧရာဝတီျမစ္ကမ္းနံေဘး၊ ေဒသ အစုအဖြဲ႕ပိုင္ သစ္ေတာေတြဆီ ကေန လာဗန္ဒါပန္းခင္းေတြထိ ဆြဲငင္ေခၚေဆာင္သြားတယ္။ 




တစ္ဖက္မွာလည္း က်မ ဟာ တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္ ရဲ႕ စာအုပ္ေတြကို အသဲအမဲ ႀကိဳက္ေနသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနျပန္တယ္။ ဒီစာအုပ္ေတြက က်မ ကို ရသသာ မက ေခတ္ေနာက္ခံ သမိုင္းေၾကာင္းနဲ႕ ဗဟုသုတ သ တင္း အခ်က္အလက္ေတြကိုပါ ေပးလို႔ပါပဲ။ 

 ဂ်ဴး စာအုပ္ေတြကေန က်မ ဟာ ကိုယ့္အား ကိုယ္ကိုးတတ္ တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာဖို႔၊ လူမႈႏႈန္းစံေတြ ကေန ေသြဖယ္ေမးခြန္း ထုတ္တတ္လာသူ တစ္ေယာက္ျဖစ္လာေစဖို႔ က်မ ကို မသိမသာ ထိန္းေက်ာင္းေပးၿပီး တကၠသိုလ္ဘုန္းနိုင္ ရဲ႕စာအုပ္ေတြ ကေတာ့ အရမ္းခ်စ္တတ္ၿပီး ကိုယ္က်င့္သီလကို တန္ဖိုးထားတတ္ေသာ ေယာက်္ားမ်ား အေၾကာင္းသိခဲ့ရၿပီး တစ္ၿခားက်မ ဖတ္တဲ့ ေရာင္းတန္းဝင္ စာအုပ္ေတြ ကေနေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ ရွိတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ မိန္းမမ်ား ကဲ့သို႔ပဲ လိင္စိတ္ ထက္ အခ်စ္ စိတ္ ကို ပိုမိုတန္ဖိုးထားသူမ်ားလို႔ က်မမွတ္ယူခဲ့ရပါတယ္။ 

 မိန္းမမ်ား ဆိုတာကေတာ့ အနစ္နာခံဖို႔၊ ေစတနာ၊ ေမတၱာႀကီးမား၊ လိင္ ကိစၥဟာ ညစ္ညမ္းၿပီး မိန္းမမ်ားနဲ႕မဆိုင္တဲ့ အရာလို႔ အျခားအမ်ိဳးသမီးမ်ား နည္းတူ က်မ ထိန္းေက်ာင္းခံခဲ့ ရပါတယ္။ တစ္ကယ္လည္း တကၠ သိုလ္ေရာက္လို႔ ရည္းစားထားတဲ့ အထိ က်မတို႔ ခ်စ္သူေယာက်္ားမ်ားဟာ က်မတို႔ ကဲ့သို႔ပဲ ေစတနာ၊ ေမတၱာ၊ အၾကင္နာ ကိုသာလွ်င္ ခံစားတတ္သူမ်ားလို႔ နားလည္ထားခဲ့ပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တစ္ကယ့္ လက္ေတြ႕မွာ ဖို-မ ဆက္ဆံေရးက အဲေလာက္ ရိုးရွင္းရဲ႕လား။ စာေပေတြကေန တစ္ ဆင့္ လႊမ္းမိုးထားတဲ့ လိင္စိတ္ ပံ့ပိုးေပးမႈ၊ လိင္စိတ္ ခ်ိဳးႏွိမ္မႈမ်ားကို RAINFALL Myanmar Feminist Magazine မွာ ၾကည္ေအး နဲ႕ ဂ်ဴး ရဲ႕ မိန္းမ ဇာတ္ေကာင္မ်ား ကေန တစ္ဆင့္ မပ်ိဳးလက္ဟန္ က ေဖာ္ထုတ္သြားပါတယ္။ 

ၾကည္ေအးရဲ႕ ဆြဲငင္ျခင္းနဲ႕ တြန္းကန္ျခင္း မွ မႏွင္းေမ ၏ ကိုယ္က်င့္ အၾကပ္အတည္း ကို မပ်ိဳးလက္ဟန္ က ” မိန္းမ တစ္ေယာက္ အတြက္ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စံႏႈန္းထား တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ဆႏၵရမၼက္ စံႏႈန္းေတြကို အဓိပၸာယ္ မရွိဟု သိေနျခင္း၊ ဆင္ျခင္တုံ တရားနဲ႕ခ်ိဳးေဖာက္မယ့္ မႏွင္းေမ နဲ႕ ဖို-မ လိင္ဆက္ဆံေရးမွာ ျပဳသူ၊ ခံရသူ ဆိုတဲ့ ပါဝါ ဆက္သြယ္ခ်က္ေၾကာင့္ ခံရသူလို႔ အစဥ္အၿမဲ သတ္မွတ္ခံထားရတဲ့ မိန္းမ တို႔ရဲ႕ အထင္ေသး သြားမလား ဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္စိတ္ တို႔ လြန္ဆြဲေနတယ္။ 

မိန္းမေတြကို ေပးအပ္ ထားတဲ့ မလုံၿခဳံမႈ စိတ္အေျခအေနလို႔လည္း အနက္ျပန္မိတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ရဲ႕ ေဘာင္ထဲက လူသား တစ္ေယာက္ ပီပီျပင္ျပင္ ျဖစ္လာဖို႔ ခ်ိဳးေဖာက္ထြက္လာခ်င္တဲ့ မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ အတြင္းစိတ္ ပဋိပကၡကို ျမင္ရ၊ ခံစားရတယ္။ လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းကထားတဲ့ (Double Standard) ေၾကာင့္ အ႐ြယ္ေရာက္ၿပီး လိင္ ကိစၥ (Sexual Intercourse) အေတြ႕အႀကဳံ ဟာ ”က်ား”ေတြ အတြက္ေတာ့ မရွိ မျဖစ္ ျဖစ္ေနၿပီး၊ ”မ”ေတြ အတြက္ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းမႈ (သို႔) ဆုံးရႈံးနစ္နာမႈႀကီး တစ္ခုလိုျဖစ္ေနေစတယ္။ 

ပါဝါ အရ ဖို-မ ဆက္ဆံေရးမွာ က်ား က ယူသူ၊ မက ေပးဆပ္သူ အျဖစ္ ပါဝါ အထက္-ေအာက္ စီးဆင္းတဲ့ဆက္ဆံေရးကို ျဖစ္ေပၚေစၿပီး မေတြက ကိုယ့္ကို ကိုယ္ ေပးဆပ္ရသူလို႔ သတ္မွတ္ေစၿပီး၊ သိမ္ငယ္မႈ စိတ္အနာတရျဖစ္ေပၚေစတယ္။”  လို႔ လူ႕ အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ႏွစ္ပရိေစၦဒၾကာျမင့္စြာ ဖိႏွိပ္ထားတဲ့ ပါဝါ ဆက္သြယ္ခ်က္ကို ထိထိမိမိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းျမင္လာေအာင္ ေထာက္ျပသြားပါတယ္။ 

ဂ်ဴးရဲ႕ ”မိန္းမ တစ္ေယာက္ရဲ႕ဖြင့္ဟ ဝန္ခံခ်က္က ဇာတ္ေကာင္ အမ်ိဳးသမီး သက္ႏွင္းအိမ္ ရဲ႕ ”လူသားဆန္လွေသာ ခံစားခ်က္”ျဖစ္တဲ့ သူ႕ခ်စ္သူ အမ်ိဳးသားရဲ႕ကိုယ္ခႏၵာ ကို စူးစမ္း လိုစိတ္၊ ရမၼက္ စိတ္၊ လိင္စိတ္ ကို ေဖာ္ျပတဲ့ လူသား ပီသတဲ့ စိန္ေခၚ ရဲရင့္မႈကို မပ်ိဳး က ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပသြားပါေသးတယ္။

”လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြရဲ႕ စံႏႈန္းေတြဟာ သိမ္ေမြ႕နက္ရွိုင္းၿပီး အမ်ိဳးသမီးေတြရဲ႕ဘဝ ကံၾကမၼာကိုပါ ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ဖခင္ႀကီးစိုးတဲ့ (Patriarchy) စနစ္မ်ိဳး ရွိတဲ့ လူ႕ အသိုင္းအဝန္း အဖြဲ႕အစည္းေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို အျပဳခံရသူ၊ အျပ႒ာန္းခံ (object) အျမင္နဲ႕ရႈျမင္ဆက္ဆံပါတယ္။ 

 အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံ လူသားေတြဟာ သူတို႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္နိုင္စြမ္းနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်မႈမွာ အကန႔္သတ္ခံ လိုက္ရၿပီး ဒါကို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မျမင္ရေအာင္ ေသဝပ္လိုက္နာသူမ်ား ျဖစ္သြားတဲ့အထိ ကို သိမ္ေမြ႕ၿပီးနက္ရွိုင္း ပါတယ္။ 

အမ်ိဳးသမီးေတြဟာ ခ်စ္မႈေရးရာ၊ လိင္မႈေရးရာမွာလည္း ပါဝါ ကို အေျခခံၿပီး ေနရ၊ ျပဳမူရတဲ့ အတြက္ အမ်ိဳးသား မ်ားရဲ႕အလိုဆႏၵ ကိုသာ လိုက္ေလ်ာျခင္း ဆိုတဲ့ တရားဝင္တဲ့ ဆင္ေျခနဲ႕သာ မိမိတို႔ရဲ႕ လူသား ဆန္ျခင္း ၊ လိင္ရမၼက္ (Sexaul Desire) ကိုေတာ့ မရွိေတာ့သေယာင္ ဖိႏွိပ္ ခ်ိဳးဖဲ့ထားရတယ္။ သေဘာတူ ကိုယ္ခႏၵာ နီးစပ္မႈမွာလည္း က်ားမ်ား ကို အက်ိဳးရွိသူ၊ မ မ်ားကို အက်ိဳးအျမတ္ ဆုံးရႈံးသူ အျဖစ္ပုံေဖာ္ထားပါတယ္။  
ဒါေၾကာင့္ လူသားဆန္ျခင္းနဲ႕ သက္ရွိတိုင္းမွာ ရွိတဲ့ လိင္ ဆက္ဆံမႈဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း မွာေတာ့ ေပးသူ-ယူသူ သေဘာတရားနဲ႕ ကုန္ပစၥည္း ဆန္ဆန္၊ အရာဝတၳဳ ဆန္ဆန္ျဖစ္လာၿပီး လူသားဆန္မႈ ကေတာ့ ေပ်ာက္ ဆုံးသြားပါတယ္။ မိန္းမေတြရဲ႕ေန႕စဥ္ ဘဝမွာလည္း အိမ္ေထာင္မႈနဲ႕ ခ်စ္မႈေရးရာ ဘဝမွာ ဒုတိယတန္းစား အျဖစ္ေလ်ာ့ခ်ျခင္းခံရတာ၊ ကိုယ္က်င့္တရားနဲ႕ ဆက္ႏြယ္ပစ္လိုက္ၿပီး အရႈံး၊ အရွက္တရား၊ ျပစ္ဒဏ္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲခံယူေစပါတယ္။ 

လူသားဆန္ျခင္း၊ ရမၼက္ဆႏၵ အတြက္ ဘဝတစ္ခုလုံးေပးဆပ္ရမယ္၊ ကိုယ္က်င့္တရား ပ်က္ယြင္းတယ္၊ တန္ဖိုး က်ဆင္းတယ္၊ တစ္ပတ္ႏြမ္း၊ ဘဝပ်က္ စတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕ လူအဖြဲ႕အစည္းထဲျဖစ္တည္မႈကို အျပဳခံ၊ အျပ႒ာန္းခံေတြ အျဖစ္ လူသား အျဖစ္က နိမ့္က်ေစတာဟာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုလုံး ရဲ႕ ရာဇဝတ္မႈအျဖစ္လို႔သာ က်မျမင္တယ္”။  

ဒါ့အျပင္ မ ပ်ိဳးလက္ဟန္ က ဒီပါဝါ ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြ၊ လူမႈႏႈန္းစံ သတ္မွတ္ခ်က္ေတြ၊ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းက်င့္သုံးမႈေတြ၊ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေဖာက္မထြက္နိုင္ေတာ့တဲ့ စနစ္ေတြရဲ႕ အက်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးအက်ိဳး အျပစ္မ်ားကိုလည္း ”လူသားႏွစ္ေယာက္ အတူေနထိုင္ျခင္းဟာ နိုင္ငံရဲ႕ ဥပေဒေတြေအာက္မွာ တစ္ေယာက္ ဆီက တစ္ေယာက္မေျပးနိုင္ေအာင္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ အဆင့္ေလ်ာ့က်လာတယ္ ။ 

ကာကြယ္ရသူ၊ တာဝန္ယူရသူလို႔ ေနရာေပးျခင္းခံရတဲ့ က်ားေတြဟာလည္း အိမ္ေထာင္ရဲ႕ အျပင္ဘက္ ကို ေျခ တစ္လွမ္းေရာက္ေနတဲ့ လြတ္လပ္ခ်င္ေနတဲ့ အက်ဥ္းက်ေနသူေတြျဖစ္ၾကရၿပီး မိန္းမေတြ ကလည္း အိမ္ေထာင္ ထဲက အျပင္မလွမ္းခ်င္ တဲ့၊ က်ားေတြရဲ႕ေျခလွမ္းေတြကို ပဲေစာင့္ၾကည့္ေနရတဲ့ အက်ဥ္းေထာင္ေစာင့္ နဲ႕လည္းတူျပန္တယ္။ 

လူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက လက္ထပ္ထိမ္းျမားျခင္းဆိုတဲ့ လွပတဲ့ စကားလုံးေတြနဲ႕အတူ လူသားႏွစ္ေယာက္၊ တစ္ေယာက္ လြတ္လပ္ခြင့္၊ျဖစ္တည္ခြင့္ ကို အျပန္အလွန္ အသိအမွတ္ျပဳေပးတဲ့ မ်ိဳးဆက္ သစ္ေတြ ကို အတူတူ ပ်ိဳးေထာင္ေပးတဲ့ တစ္ဦး နဲ႕ တစ္ဦး တိုးတက္ဖြံ႕ၿဖိဳးေအာင္ အေထာက္အကူေပးတဲ့ ေပါင္း စပ္မႈ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ က်ား၊ မ ပါဝါ အေပးအယူလုပ္တဲ့ စီးပြားေရး ဖလွယ္တဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေတြျဖစ္လာတယ္”လို႔ သူမ အျမင္ကို ခ်ျပသြားပါတယ္။ 

 က်မ ရဲ႕ မူလ ဆိုလိုရင္းကို ျပန္ေကာက္ရရင္ေတာ့ က်မတို႔ကို လႊမ္းမိုး ခဲ့တဲ့ စာေပေရးသားသူေတြ ကိုယ္ တိုင္ ဒီ ယဥ္ေက်းမႈႏႈန္းစံေတြကို မေတာ္လွန္၊ မတြန္းလွန္နိုင္ပါဘဲ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနသား က်စြာ က်မတို႔ဆီကိုလည္း သူတို႔ ထိန္းေက်ာင္းသြန္သင္ ခံခဲ့ရတဲ့ အတိုင္း ျပန္လည္ လက္ဆင့္ကမ္းပါတယ္။ 

ၾကည္ေအးတို႔၊ ဂ်ဴးတို႔လို လူ႕အဖြဲ႕အစည္း ကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့သူေတြသာ မရွိခဲ့ရင္၊ သူတို႔ ရဲ႕စာေတြကိုသာ က်မ မဖတ္ခဲ့ရရင္ က်မ ဟာ ခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ပိုင္ အိပ္မက္နဲ႕ ဘဝ ခရီးသြားေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ထက္၊ က်ိဳးႏြံေသာ၊ နာခံ တတ္ေသာ၊ သူတစ္ပါး အိပ္မက္မ်ားကို ပါရမီျဖည့္ေနရေသာ လူသား စြမ္းရည္ခ်ိဳ႕တဲ့ေသာ လူသား တစ္ေယာက္၊ ဒုတိယတန္းစား လိင္တစ္ခု၊ အျပ႒ာန္းခံ လူသားတစ္ဦးျဖစ္ေနမွာပါ။  

မိမိၾကမၼာ မိမိျပ႒ာန္းခြင့္ ဆိုတဲ့ ဒီမိုကေရစီ စံႏႈန္းတစ္ခုဟာ လူသားေတြၾကားထဲက ပါဝါထက္ေအာက္ဆက္သြယ္ခ်က္ေတြကို ျဖစ္ေပၚေစတဲ့ တရားမ ွ်တျခင္း မရွိတဲ့ ႏႈန္းစံ တန္ဖိုးေတြကို က်င့္သုံးေနေသး သေ႐ြ႕ လူ႕ အဖြဲ႕အစည္း အတြင္းမွာ ရွားပါးေနဦးမွာပါပဲ။ 

က်မတို႔ ကိုယ့္ခႏၵာ ကို ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္၊ ကိုယ့္ လိင္မႈကို ကိုယ္ ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ေတြ ေျပာလိုက္တိုင္း က်မ တို႔ျပန္ အေမးခံရတဲ့ ေမးခြန္းက ”မိခင္ေတြ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဟုတ္ကဲ့ …. က်မ တို႔ဟာ ကိုယ္ပိုင္ အိပ္မက္ေတြကို အဆုံးရႈံးခံစရာ မလိုတဲ့ မိခင္ေတြျဖစ္ခ်င္ၾကပါတယ္။ 

လင္ေယာက်ာ္းရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာနဲ႕ သစၥာကို ရဖို႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ ေယာကၡမရဲ႕ မ်က္ႏွာသာေပးၾကည္ျဖဴမႈ ကို ရဖို႔ ကေလးေမြးေပးရတဲ့ မိခင္မ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ မ်ိဳးဆက္ပြား က်န္းမာေရး ပညာေပး မရွိ၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မကာကြယ္ တတ္လို႔၊ ဘယ္လို ကာကြယ္ရေကာင္းမွန္း မသိလို႔ ရလာတဲ့ ကိုယ္ဝန္ကို လူမႈေရး စံႏႈန္းေတြနဲ႕ ဘာသာေရးရႈေထာင့္ အရ မျဖစ္မေနေမြးလိုက္ရတဲ့ ကေလးေတြ ရဲ႕မိခင္မ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ၾကပါဘူး။ 

က်မတို႔ဟာ ကိုယ္ပိုင္ ရင္ေသြးကို ထိန္းေက်ာင္းေမြးျမဴလိုစိတ္ နဲ႕ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ လိုလိုခ်င္ခ်င္ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ ၿပီး ေမြးရတဲ့ ကေလးမ်ား ရဲ႕ မိခင္ မ်ားသာျဖစ္ခ်င္ပါတယ္။ က်မတို႔ရဲ႕လိင္မႈ ဘဝကိုလည္း လူမႈႏႈန္းစံ တန္ဖိုးေတြ လက္ထဲ ဝကြက္ အပ္မထားနိုင္ပါဘူး။ 

က်မ တို႔ရဲ႕လိင္မႈ ဘဝဟာ က်မတို႔ ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္တုံတရား၊ က်မတို႔ ကိုယ္တိုင္ႏွစ္သက္ လိုလားမႈနဲ႕ ဆုံးျဖတ္ ခ်က္ခ်ၿပီးေတာ့ပဲ ခံစား သာယာေပ်ာ္႐ႊင္လိုပါတယ္။ ရည္းစားကေျပာတဲ့ ဘာမွန္း မသိတဲ့ အခ်စ္ဆိုတာႀကီးကို သက္ေသျပဖို႔၊ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မကာကြယ္၊ မေစာင့္ေရွာက္ တတ္တဲ့ လိင္မႈဘဝ ကို မျဖတ္သန္းလိုၾကပါဘူး။ 

ႏွစ္ဦး သေဘာတူ ခ်စ္ရည္ လူးခ်င္ရင္ေတာင္မွ လူမႈ ပတ္ဝန္းက်င္က ျပ႒ာန္းထားတဲ့ ေပးဆပ္သူ၊ အျပဳခံ အတန္း အစားမွာ လက္ညွိုးထိုးေဝဖန္ ကဲ့ရဲ႕မႈေတြကို စိုးထိတ္ေနရတဲ့ လိင္မႈ ဘဝကို မလိုခ်င္ၾကပါဘူး။ က်မတို ႔ခႏၶာကိုယ္၊ က်မတို႔ အေရျပား၊ က်မတို႔ အဆင္းအဂၤါ၊ က်မတို႔ ရင္သား၊ က်မတို႔ တင္သား၊ က်မတို႔ေပါင္တံ၊ က်မတို႔ လိင္အဂၤါ နဲ႕ က်မတို ႔သားအိမ္ေတြဟာ အမွီအခို ကင္းကင္း၊ ေၾကာက္႐ြံ႕ တုန္လႈပ္မႈ ကင္း ကင္း၊ စိုးရိမ္ ရွက္႐ႊံ႕မႈကင္းကင္း၊ က်မတို႔ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္တုံ တရားနဲ႕ ေ႐ြးခ်ယ္ ခ်မွတ္လိုက္တဲ့ က်မ တို႔ရဲ႕ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ အရ က်မတို႔ စိတ္သေဘာအတိုင္း လိုက္လံ လႈပ္ရွားၾကတာမ်ိဳးသာ ျဖစ္ရပါမယ္။ 

က်မတို႔ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ဘယ္ အစိတ္အပိုင္းကိုမ ွ် ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ကမွ က်မတို႔ သေဘာဆႏၵမပါဘဲ ထိပါးခြင့္၊ ေစခိုင္းခြင့္ မရွိပါဘူး။ လမ္းသြားရင္ေတာင္ က်မတို႔ ခႏၶာအစိတ္အပိုင္း နဲ႕ပတ္သက္လို႔ စေနာက္ ပိုင္ခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါ က်မပိုင္တဲ့ က်မ ခႏၶာကိုယ္ပါ။ က်မ ဆႏၵနဲ႕ဆန႔္က်င္ၿပီး ဘယ္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္ ကမ ွ် ႏႈတ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ ထိပါးခြင့္မရွိပါဘူး။ 

စိတ္ပိုင္းဆိုင္ရာနဲ႕ က်င့္ဝတ္ပိုင္း ဆိုင္ရာအရ ထိပါးေႏွာင့္ယွက္ သြယ္ဝိုက္ေစခိုင္းလိုက္နာေစခြင့္ မရွိပါဘူး။ ဒါ စၾကၤာဝ႒ာလုံး ဆိုင္ရာ လူ႔ယဥ္ေက်းမွု ဥပေဒသပါ။ ဒီ ဥပေဒသ ထြန္းကားမွသာလ ွ်င္ ကမာ ၻတစ္ဝက္စာအမ်ိဳးသမီးမ်ား ဟာ သူတို႔မွာ ရွိတဲ့ စိတ္ပိုင္း၊ ႐ုပ္ပိုင္း ဉာဏ စြမ္းအားေတြ အတားအဆီး မရွိ ထြန္းကားတိုးတက္လာမွာျဖစ္ပါတယ္။ 

အဲဒီလို ထြန္းကား တိုးတက္လာမွပဲ ကမာၻႀကီး နဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း က လိုလားတဲ့ ကေလးငယ္ေတြ ဖြံ႕ၿဖိဳးေဝ စည္ ရွင္သန္ေစၿပီး အၾကမ္း မဖက္ေသာ ကမာၻတစ္ခု၊ လူ႕အဖြဲ႕အစည္း တစ္ခု ေပၚေပါက္ လာမွာျဖစ္ ပါေၾကာင္း။ 



Credit: Zinmin Thu 


ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပ (ျဖစ္ၿပီး) ခြင့္ျပဳပါရန္ ခြင့္ေတာင္းပါတယ္။ အမ်ားသိသင့္ေသာ ေကာင္းမြန္တဲ့စာစုတစ္ခုျဖစ္လို႔ ျပန္လည္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။ မူရင္းပိုင္ရွင္မွ ဖ်က္ေပးရန္ေတာင္းဆိုပါက ဖ်က္ေပးပါမယ္။

http://kanaung.net/post-no-677