ပရေလာက သံေယာဇဥ္

ပရေလာက ရွိမရွိနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ငယ္စဥ္ကတည္းက ပံုျပင္ေတြ ၀တၱဳေတြ အေတာ္ မ်ားမ်ား ဖတ္ဖူးပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္တိုင္ေတြ႔ဖူးမွ ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း ကိုယ္တိုင္ မၾကံဴဘူးေပမဲ့ ယံုၾကည္ေလာက္တဲ့ အေထာက္အထားေတြကို ေတြ႔ၿပီး ယံုၾကည္ၾကပါတယ္။ 

ဘုရားေဟာ ဇတ္ေတာ္ေတြမွာလည္း နတ္၊ နဂါး၊ ၿပိတၱာ ေတြအေၾကာင္း ပါ၀င္ပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္႔ အယူအဆ ကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ မျမင္ဘူးေသာ္လည္း ယုတၱိ တန္တယ္ ဆိုရင္ ယံုၾကည္သင့္တယ္ ထင္ပါတယ္။ ပရေလာကသားေတြကို တစ္ခါေလာက္ မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ဘူးခ်င္တယ္။ 

တစ္ခါေတာ့ ထူးထူး ဆန္းဆန္း ျဖစ္ရပ္ေလး တစ္ခုနဲ႔ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ၾကံဳခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီျဖစ္ရပ္ေလးကိုု အားလံုး သိေအာင္ ေရးသားလိုက္တာပါ။ ဒီ ဇာတ္လမ္းမွာ ပါ၀င္တဲ့့ လူပုဂၢိဳလ္ ေတြရဲ့ အမည္နာမ၊ ရြာအမည္ မ်ားကို လႊဲေျပာင္းထားတာက လြဲလို႔ ဇာတ္လမ္း တစ္ခုလုံးက ျဖစ္ရပ္မွန္ပါပဲ။

ကၽႊန္ေတာ္ ဘြဲရၿပီး ကၽႊန္ေတာ့္ေမြးရပ္ေျမျဖစ္တဲ့ ရမ္းျဗဲကၽြန္းကို အလည္ တစ္ေခါက္ ျပန္ျဖစ္ပါတယ္။ ေမြး  ရပ္ေျမက အျပန္မွာ ကၽႊန္ေတာ့္ အေဖဘက္က ဦးေလး တစ္ေယာက္ရဲ့ ဖိတ္ေခၚမႈနဲ႔ ေဆြမ်ိဳးေတြ ရွိရာ အမ္း ၿမိဳ႕ နယ္က ရြာတစ္ရြာကို ကၽႊန္ေတာ္ အလည္အပတ္ သေဘာမ်ိဳးနဲ႔ ေရာက္သြားပါတယ္။ အဲဒီရြာ နာမည္က မင္းဒင္ရြာ လို႔ေခၚပါတယ္။ 

အိမ္ေျခႏွစ္ရာငါးဆယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ရခိုင္ရိုးမ အေနာက္ေတာင္ေျခ တစ္ခုမွာ တည္ရွိတဲ့ ရြာေလး တစ္ရြာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ရြာလံုး ရခိုင္ လူမ်ိဳးေတြျဖစ္ၿပီး သူတို႔ ရခိုင္ ဘာသာစကားက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဒသမွာေျပာတဲ့ စကားထက္ ပိုၿပီး ေလယူေလသိမ္းက ပိုၿပီး၀ဲပါတယ္။ ရခိုင္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ နားလည္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္နားစိုက္ ေထာင္ရပါတယ္။

အဲဒီရြာကို တတ္ေတာင္ ဆိုတဲ့ ရြာကေန ၆ နာရီၾကာ ေမာ္ေတာ္ဘုတ္ စီးၿပီး၊ ၂ နာရီခန္႔ လမ္းေလွ်ာက္မွ ေရာက္ တာပါ။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ ရြာကိုေရာက္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ညေန ၆ နာရီ နီးပါးရွိပါၿပီ။ ရြာကိုေရာက္ခဏနားၿပီး ေရမိုးခ်ိဳး ထမင္းစားၾကပါတယ္။ ထမင္း၀ိုင္းမွာပဲ ထူးျခားတဲ့ သတင္း တစ္ခုကိုၾကားရပါတယ္။ 

ကၽႊန္ေတာ္ တည္းတဲ့ အိမ္ရဲ့ ေဘးအိမ္မွာ ေက်ာင္းသူ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ ဖ်ားနာေနတာ သံုးပတ္ေလာက္ၾကာေနၿပီပါတယ္။ ဘယ္လိုေဆးဆရာကို ေခၚကုေသာ္လည္း မသက္သာပဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ၾကားၾကားခ်င္း ဒီကိစၥကို လက္မခံႏိုင္ပါဘူး။ တစ္ကယ္ နားလည္တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ဆရာ၀န္၊  အထူးကုေတြနဲ႔ ေသခ်ာ ကုရင္ ေပ်ာက္ကိုေပ်ာက္ႏိုင္တယ္ေပါ့။ သူျဖစ္တာ ဘယ္လိုေရာဂါ ဆိုတာ ဒီေတာက ေဆးဆရာ ရမ္းကုေတြက ဘယ္သိႏိုင္မလဲေပါ့။ 

စိတ္ထဲ စဥ္းစားမိတာပါ။ ႏုတ္ကေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ သိပ္ မဆိုင္ေတာ့ ထုတ္မေျပာျဖစ္ပါဘူး။ အဲဒီ မိန္းကေလးကို အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ ဘယ္လိုမွ ကုမရလို႔ ပေရာဂဆရာနဲ႔ ကုမယ္ ဆိုၿပီး သူ႔မိသားစုက စီစဥ္ေနၾကတယ္ဆိုပဲ။ ကၽႊန္ေတာ္လည္းနည္းနည္းေတာ့ စိတ္၀င္စားသြားတယ္။ 

ပေရာဂ ကုတာ ရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ျမင္ဘူးတယ္ေလ။ အျပင္မွာ တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးဘူး။ ဒီတစ္ခါေတာ့ မလြတ္တန္းၾကည့္ရမယ္ ဆိုၿပီး စိတ္ထဲ ေတးထားလိုက္တယ္။ ကၽႊန္ေတာ့္ ဦးေလးကလည္း ရြာမွာ ရပ္မိရပ္ဖထဲမွာ ပါေလေတာ့ ေနရာတစ္ကာ သူမပါရင္ မၿပီးဘူး။ စကားေျပာရင္လည္း သူ႔အလွည့္ခ်ည္းပဲ သူမ်ားကို သိပ္အလွည့္မေပးတတ္တဲ့ သူမ်ိဳး။ သဒၵါ တရား ေကာင္းၿပီးေနရာတစ္ကာ ပါလြန္းလို႔ သူမိန္းမက သူကို အျမဲ ဘရိတ္အုပ္ေနရတဲ့ သူမ်ိဳး။

ညေနစာ စားၿပီး ဦးေလးက ေဘးအိမ္ကို သတင္းသြားေမးၾကမယ္လို႔ ကၽႊန္ေတာ့္ကို လာေခၚပါတယ္။ သူစကားထဲမွာ ပါေသးတာက ေနမေကာင္းတဲ့ေကာင္မေလးက အေတာ္ကိုေခ်ာတယ္ဆိုပဲ။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔ေရာက္ သြားေတာ့ ည ရွစ္နာရီေက်ာ္ေလာက္ရွိေနပါၿပီ။ ေတာရြာမွာ ဆိုေတာ့ ရွစ္နာရီ ဆိုတာ အားလံုးအိပ္ယာ ၀င္တဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနမေကာင္းတဲ့သူ ရွိတဲ့ အတြက္ သတင္း လာေမးတဲ့သူေတြနဲ႔ သူတို႔အိမ္မွာ လူ  စည္ေနပါတယ္။ 

အိမ္က ကၽႊန္းတိုင္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ေဆာက္ထားတဲ့ ႏွစ္ထပ္ ရခိုင္အိမ္ႀကီးပါပဲ။ အေပၚထပ္ကို တက္သြားေတာ့ လူနာကို ဘုရာခန္းမွာ သိပ္ထားၿပီး ဘုရားခန္းေရွ႕ ၀ရန္တာမွာ လူနာရဲ့ ဖခင္၊ မိခင္ နဲ႔ အတူဧည့္သည္ လူႀကီးႏွစ္ဦး ထိုင္ေနၾကပါတယ္။ ဦးေလးက ကၽႊန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္က သူ႔တူျဖစ္ေၾကာင္း ဘြဲ႔ရၿပီး အလုပ္မ၀င္ခင္ ေဆြမ်ိဳးမ်ား ရွိရာသို႔ ေဒသႏၱရ ဗဟုသုတ အလိုငွာ လာေရာက္လည္ပတ္ေၾကာင္း စသည္ျဖင့္ ေျပာဆို မိတ္ဆက္ေပးပါတယ္။ 




သူ႔ မိဘေတြေျပာျပတာကေတာ့ မက်န္းမာ ျဖစ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးက သားသမီးေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုးပါ။ ဆယ္ တန္းေျဖဖို႔ လုပ္ေနပါတယ္။ သူ႔ေအာက္က တစ္ယာက္က ၆ တန္း မိန္းကေလးပါပဲ။ အငယ္ဆံုး တစ္ေယာက္ က ေယာက္က်ားေလးျဖစ္ၿပီး တစ္တန္းပါ။ သူ႔ မိဘမ်ားေျပာျပခ်က္ အရေတာ့ ေနမေကာင္းျဖစ္တာ သံုးပတ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ အစမွာ အသံ၀င္သြားတာက စတာပါ။ 

အသံ၀င္ၿပီး သံုး၊ ေလးရက္ေလာက္မွာ ဖ်ားပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး အစာ မစားႏိုင္ အိပ္ယာထဲ လဲတာပါပဲ။ ညဆိုရင္ ကေယာင္ကတမ္း ထေျပာၿပီး ငိုတယ္ဆိုပါတယ္။ ဆရာ၀န္ကို ပင့္ၿပီး ျပပါေသာ္လည္း မသက္သာ သည္မွာ တစ္ပတ္ေက်ာ္ၾကာၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ လူႀကီးသူမေတြက အၾကံေပးတဲ့ အတိုင္း ပေရာဂ ဆရာ ကိုေခၚျပဖို႔ လုပ္ေနၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ 

စကားစျမည္ေျပာေနၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ လူနာကို ဆန္ျပဳတ္ တိုက္ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ မက်န္းမာတဲ့ မိန္းကေလးက ဦးေလးေျပာတဲ့အတိုင္း အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကိုေခ်ာပါတယ္။ သူညီမျဖစ္တဲ့ ၆ တန္းေက်ာင္းသူေလး လဲ သ႔ူ အမလိုပဲ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာပါတယ္။ က်န္တဲ့ မိဘႏွစ္ပါးနဲ႔ အငယ္ဆံုး ကေလး၊ သူတို႔ေဆြမ်ိဳးေတြကေတာ့ ကၽႊန္ေတာ့မ်က္စိထဲ သာမန္ ပါပဲ။ ပေရာဂ ဆရာကို ေနာက္ေန႔ ညေန ၆ နာရီမွာ ခ်ိန္းထားတယ္ေျပာ ပါတယ္။ ဆရာကလည္း ပေရာဂကုတဲ့ေနရာမွာ အဲဒီနယ္တစ္၀ိုက္ အလြန္နာမည္ႀကီးတဲ့ ဆရာဆိုပဲ။ အဲဒီညေတာ့ လူႀကီးေတြ အာလာပသာလာပေျပာၾကတာကို နားေထာင္ၿပီး ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

အဲလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တစ္ေန႔ ညေန ၅ နာရီေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက သူတို႔ အိမ္ဘက္က လႈပ္လႈပ္ ရွားရွား စကားေျပာသံေတြ စၾကားရပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔လည္း ထမင္းေစာေစာ စားၿပီး ေနရာေကာင္း ရေအာင္ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ပဲ သူတို႔အိမ္ကို ထြက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ လူနာကို ဘုရားခန္းေရွ႕ မွာ သိပ္ထားၿပီး သူ ႔မိသားစုေတြကေတာ့ ထုံးစံ အတိုင္း သူေဘးမွာ ၀ိုင္းထိုင္လို႔ေပါ့။ ကၽႊန္ေတာ္ ကေတာ့ ဘုရားခန္း အေရွ႕ ၀ရန္တာ မွာ လူႀကီးေတြနဲ႔ ထိုင္ေနပါတယ္။ 

ကၽႊန္ေတာ့္မွာေျပာစရာစကားလည္း မရွိပါဘူး။ အားလံုးက လူႀကီးေတြပဲ ဆိုေတာ့ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းပဲ ေျပာဆိုေနၾကတာပါ။ သူတို႔ေျပာတဲ့ စကားကလည္း အရမ္း၀ဲေတာ့ ေတာ္ေတာ္ အာရံုစိုက္နားေထာင္ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေလ့လာ အကဲခတ္ရင္း ဆရာအလာကို ေစာင့္ေနပါတယ္။ အဲလိုေစာင့္ေနရင္း ဆရာ မလာခင္မိနစ္ပိုင္း အလိုမွာပဲ လူနာက ေကာက္ကာ ငင္ကာ ထငိုပါေတာ့တယ္။ မိသားစု၀င္ေတြက ေခ်ာ့ေမာ႔ ၿပီး ဘယ္လိုပဲေမးေမး ငိုတာက ရပ္မသြားသလို စကားလည္းလံုး၀ျပန္မေျပာပါဘူး။ 

ဆရာက ၆ နာရီေက်ာ္ေလာက္မွာ သူ႔တပည့္ တစ္ေယာက္နဲ႔ ေရာက္လာပါတယ္။ ဆရာက အသက္ ၇၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဆရာက အိမ္ေပၚကို တက္လာၿပီး လူနာေဘးမွာ ထိုင္လိုက္တာနဲ႔ပဲ လူနာက အသံထြက္ ငိုတာရပ္ၿပီး ႀကိတ္ငိုေနပါေတာ့တယ္။ ဆရာက လူနာေဘးက လူေတြကို ဖယ္ခိုင္းၿပီး သ႔ူမွာပါတဲ့ေရပုလင္းထဲက ေရနဲ႔ လူနာပတ္လည္ကို ၿဖန္းပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘုရားေရွ႕ ခိုးပါတယ္။ 

အားလံုး စီမံ  စရာေတြ စီမံၿပီးမွ လူနာေဘးကထိုင္ၿပီး ''ကဲ အခု ဒီသမီးငယ္ရဲ့ ခႏၱာမွာ ပူးကပ္ေနတာ ဘယ္သူလဲေျပာစမ္း'' ဆိုၿပီး ေငါက္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ဘာမွျပန္မေျပာပါဘူး။ ဆရာကႏွစ္ခြန္း ေငါက္လိုက္မွ လူနာက '' အရင္ဘ၀က သ႔ူအမပါ '' ဆိုၿပီးျပန္ေျပာတယ္။ လူနာကို ေဘးက သူ႔အေမနဲ႔ အေဒၚျဖစ္သူက ထိုိုင္ၿပီး စကားေျပာႏိုင္ေအာင္ တြဲကိုင္ေပးထားလိုက္ပါတယ္။ 

ဆရာက ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲလို႔ ဆရာက ဆက္ၿပီးေမးေတာ့ စကားကို ဆက္ၿပီးေျပာပါတယ္။ သူမေျပာျပ တာက သူတို႔ေတြက အရင္ဘ၀က ညီအမေလးေယာက္ အတူရွိေနၾကတာပါတဲ့ သူတို႔ရဲ့ သိုက္နန္းက မင္းဘူးၿမိဳ႕နယ္ထဲက ပါတဲ့။ သူက အႀကီးဆံုးျဖစ္ၿပီး အလတ္မ ျဖစ္သူ (ယကၡဳ ေနမေကာင္းျဖစ္ေနသူ) က လူျပည္ကို သြားခ်င္တဲ့ အတြက္ ခြင့္ျပဳလိုက္တာပါ။ အလတ္မၿပီးေတာ့ ေနာက္ အငယ္တစ္ေယာက္ ကလည္း သြားခ်င္ျပန္ေတာ့ ခြင့္ျပဳလိုက္ျပန္သတဲ့။ 

သူတို႔ ကတိျပဳခဲ့တာက အိမ္ေထာင္မျပဳပါဘူး။ အိမ္ေထာင္မျပဳ ခင္ျပန္လာမယ္ဆိုလို႔ အခုသူတို႔ကို ေခၚဖ႔ိုလုပ္ေနရတာပါ။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေအာင္မလုပ္ပါဘူး။ သူတို႔ညီအမ ေလးေယာက္ကို မခြဲပါနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာလိုက္ငိုလိုက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽႊန္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက သူမေျပာတဲ့ စကားပါပဲ။ သူမေျပာတဲ့ စကားက ကၽႊန္ေတာ့္ကို အရမ္းကို အံၾသေစပါတယ္။ 

ဘာေၾကာင့္လည္း ဆိုေတာ့ ဒီေလာက္စကား အလြန္၀ဲၿပီး ရခိုင္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေတာ္နားေထာင္ရတဲ့ ရခိုင္ ရြာႀကီးမွာ ဗမာလို ပီပီသသေျပာတတ္တာ ဆိုလို႔ ရန္ကုန္က လာတဲ့ ကၽႊန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း ပါတယ္ ဆိုတာ ရဲရဲႀကီးေျပာရဲတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ ကတည္းက ရန္ကုန္မွာႀကီးလို႔ ကၽႊန္ေတာ္ဗမာစကားေျပာရင္ ကၽႊန္ေတာ့္ကို ရခိုင္မွန္း ဘယ္သူမွ မသိပါဘူး။ ပေရာဂဆရာ ကလည္း ဒီဘ၀မွာ သူလည္းသူ႔ မိသားစုနဲ႔သူျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့အတြက္ အဲဒီလိုျပန္ေခၚဖို႔မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ရခိုင္စကားနဲ႔ေျပာပါတယ္။ 

လူနာ ကလည္း ဗမာ စကားနဲ႔ျပန္ၿပီးေျဖပါတယ္။ ငိုတဲ့ အခါလည္း သူတို႔ ညီအမေတြ ဘယ္ေလာက္ခ်စ္ၾကတယ္ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကို ဗမာလို ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာၿပီး ငိုပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဆရာက အမိန္ျပန္တမ္း ထုတ္ ၿပီး သိုက္ႀကိဳးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ အဲလိုျဖတ္တာ သူ တစ္ေယာက္ တည္းကို မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ ညီမကိုပါျဖတ္လိုက္တာပါ။ သိုက္ႀကိဳး မျဖတ္ခင္ အေတာ္ႀကီးကို ေတာင္းပန္ၿပီး ငိုခဲ့ပါေသးတယ္။ ေနာက္ဆံုး ဆရာ  သိုက္ႀကိဳးျဖတ္ၿပီးေတာ့ လူနာ မိန္းကေလးက ဘုန္းကနည္း လဲၿပီး နဲနဲေလးၿငီးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ ကၽႊန္ေတာ္တို႔လည္း အံၾသျခင္းမ်ားစြာနဲ႔ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ေနာက္ေန႔မနက္ မိုးလင္းေတာ့ လူနာ သတင္းေမးဖို႔ အေစာဆံုး ဦးေလးကို ပူဆာသူက ကၽႊန္ေတာ္ပါ။ ကၽႊန္ေတာ့္ေခါင္းထဲမွာ ေမးစရာေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာ တန္းစီေနပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဦးေလးက မိန္းကေလးေနေကာင္း ပါေစဦး ေစာင့္ပါဦး ဆိုလို႔ ၄ ရက္ တိတိေစာင့္ခဲ့ပါတယ္။ အဲေန႔က စၿပီး ေကာင္မေလးလည္း လူေကာင္း ပကတိ အလားေနေကာင္းသြားပါတယ္။ အားရွိလာေအာင္ေတာ့ အားျပန္ေမြးရတာေပါ့။ 

၄ ရက္ၾကာေလာက္ေစာင့္ေနတဲ့ အေတာအတြင္းမွာပဲ သူ႔ရဲ့ ညီမျဖစ္သူ၊ သူ႔ မိသားစုေတြနဲ႔ ကၽႊန္ေတာ္ အေတာ္ေလး ရင္းနီးသြားခဲ့ပါတယ္။ ၄ ရက္ေျမာက္တဲ့ေန႔မွာ ကၽႊန္ေတာ္ သူတို႔အိမ္ကို သြားလည္ေတာ့ မိန္းကေလးက အိမ္ေရွ႕ မွာ ထိုင္ေနရာက ကၽႊန္ေတာ္လာတာျမင္ေတာ့ ထေျပးဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက အတင္း တားၿပီး နင့္ကို ဒီ ဧည့္သည္ေလးက စကားေျပာခ်င္လို႔ ဆိုၿပီး အတင္းေခၚမွ ဆက္ထိုင္ေနပါတယ္။ 

အဲဒီေန႔က ကၽႊန္ေတာ္သူ႔ကို ေမးတဲ့ေမးခြန္းေတြ ကေတာ့ ဗမာ စကားေျပာဘူးလား၊ ေျပာတတ္လား။ ေက်ာင္း မွာ ဆရာမက ဗမာလိုေျပာၿပီး သင္တာလား။ ရခိုင္ စကားနဲ႔ သင္တာလား။ ရန္ကုန္ေရာက္ဘူးလား။ အဲညက အျဖစ္ေတြကို မွတ္မိလား စသျဖင့္ စံုလို႔ပါပဲ။ 

သူအေ၀းဆံုးေရာက္ဘူးတာ အမ္းၿမိဳ႕ ပါ။ အမ္းၿမိဳ႕ ကလြဲၿပီး ဘယ္မွ မေရာက္ဘူးပါဘူး။ ဗမာစကား ကိုဘယ္ေနရာမွာ မွ ေျပာစရာေနရာ မရွိပါဘူးတဲ့။ ဗြီဒီယို ကားေတြကို ၾကည့္တဲ့ အတြက္ နားလည္ၿပီး သီခ်င္းေတြလည္း နည္းနည္း ပါးပါး နားေထာင္ဘူးပါတယ္တဲ့။ (ရခိုင္ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဗမာစကားကို နားလည္ၾကပါတယ္။ ျပန္မေျပာတတ္ၾကပါ) ပေရာဂ ကုတဲ့ ညက ကိစၥေတြ သူဘာမွ မသိပါဘူးတဲ့။

သို႔ေသာ္ သူ႔ကို ပေရာဂ ကုတဲ့ ညက သူေျပာခဲ့တာေတြကို ကၽႊန္ေတာ့္ နားနဲ႔ ဆတ္ဆတ္ ၾကားခဲ့တဲ့ အတြက္ ကၽႊန္ေတာ့္ အဖို႔ေတာ့ သူ႔ကိုၾကည့္ရင္း အံၾသၿပီးရင္း အံၾသေနရပါတယ္။ သူ႔ မိသားစုေတြ ကေတာ့ သူတို႔ သမီးေလး ေနေကာင္းသြားတဲ့ အတြက္ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မစဥ္းစားၾကေတာ့ပါဘူး။ 

သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အဲဒီ ညက သူ ဗမာစကားေျပာတာကို နဲနဲ အံၾသၾကပါသတဲ့။ ကၽႊန္ေတာ္ ကေတာ့ ပရေလာက ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို ၾကားတိုင္း သူမကိုေျပးၿပီးျမင္ေယာင္မိပါတယ္။ သူမရဲ့ အရင္ ဘ၀က အမျဖစ္သူေကာ အဆင္မွေျပပါေလစ ဆိုၿပီးတစ္ခါ တစ္ရံ စဥ္းစားမိၿပီး စိုးရိမ္မိပါေတာ့တယ္။



WMM (www.englishfreeclub.blogspot.com)

(http://aunghtunoo.blogspot.com/2013/08/blog-post_28.html)