နတ္သွ်င္ေနာင္

စာဆိုဘုရင္၊ ရတုဘုရင္၊ ေတာင္ငူဘုရင္ဟူေသာ ဂုဏ္ထူးဝိေသသမ်ားျဖင့္ ျမန္မာစာေပသမိုင္းတြင္ ယေန႔ တိုင္ ထင္ရွားလ်က္ရွိသူမွာ နတ္သွ်င္ေနာင္ပင္ ျဖစ္သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို သကၠရာဇ္ ၉၃၄ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္မွာ ေတာင္ငူေရႊနန္းတည္မင္း သီဟသူရမဟာဓမၼရာဇာ (မင္းရဲေက်ာ္ထင္ )ႏွင့္ မယ္ေတာ္မွာ မိဘုရားေခါင္ႀကီး အတုလအဂၢမဟာေဒဝီ (မင္းခင္ေစာ) တို႔ျဖစ္ၿပီး ဟံသာဝတီ ဆင္ျဖဴ မ်ားရွင္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏ေျမး ေတာ္စပ္သည္။ 

ခမည္းေတာ္ႏွင့္ မယ္ေတာ္တို႔သည္ သကၠရာဇ္ ၉၃၃ခုႏွစ္၊ နယုန္လဆန္း (၇)ရက္၊ စေနေန႔ ဟံသာဝတီ ေရႊနန္းေတာ္တြင္း ၌ စံုမက္ခဲ့၍ သားေတာ္ေလးပါး (နတ္သွ်င္ေနာင္၊ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၊ မင္းရဲသီဟသူ၊ မင္းရဲေက်ာ္ထင္) ထြန္းကားခဲ့ရာ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သားႀကီး ၾသရသ ျဖစ္သည္။

● ဖြားသကၠရာဇ္

နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ဖြားသကၠရာဇ္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဝိဝါဒ အျငင္းပြားလ်က္ရွိသည္။ ဦးခ်မ္းျမ (ျမေကတု)က နတ္သွ်င္ေနာင္အား သကၠရာဇ္ ၉၃၃ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ေၾကာင္း အကိုးအကား အေထာက္အထားမ်ားႏွင့္ တင္ျပဖူးသည္။ 

ပထမအခ်က္မွာ နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက နတ္သွ်င္ေနာင္ အား ေနာင္ေတာ္ ဟုေခၚေသာ အခ်က္ပင္ ျဖစ္သည္။ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းတရားကို သကၠရာဇ္ ၉၃၉ခုႏွစ္ တြင္ ဖြားျမင္ေသာေၾကာင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို သကၠရာဇ္ ၉၄ဝျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္သည္ဆိုသည္မွာ မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ ထိုထက္ႀကီးရမည္ဟု ဆိုသည္။ 

ဒုတိယ အခ်က္မွာ ခမည္းေတာ္ ေတာင္ငူေရႊနန္းတည္မင္းႏွင့္ မယ္ေတာ္မိဘုရားေခါင္ႀကီး မင္းခင္ေစာတို႔ သကၠရာဇ္ ၉၃၃ခုႏွစ္တြင္ လက္ထပ္ထိမ္းျမားခဲ့သည္ျဖစ္ရာ သားေတာ္ႀကီး နတ္သွ်င္ေနာင္ကို သကၠရာဇ္ ၉၃၃ သို႔မဟုတ္ ၉၃၄ခုႏွစ္ေလာက္တြင္ ဖြားျမင္ႏိုင္သည္ဟူေသာ အခ်က္ပင္ျဖစ္သည္။ 

တတိယအခ်က္ မွာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အိမ္နိမ့္ (၃၁)ႏွစ္တြင္ (၁)ႏွင့္ (၈)ဂဏန္းတို႔ ဆင္တူ၍ အေရး မွားေသာေၾကာင့္ အိမ္နိမ့္ သက္ (၇)ႏွစ္ ေပ်ာက္သြားျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သကၠရာဇ္ ၉၃၃ (ဝါ) ၉၃၄ ခုႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္ရမည္ဟု ဆိုေလသည္။

● နတ္သွ်င္ေနာင္ အမည္

ထို႔ျပင္ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ဟူေသာ စာဆိုအမည္မွာလည္း ရာဇဝင္ဆရာမ်ားက ေနာက္မွေပးေသာ အမည္ မဟုတ္ဘဲ၊ ထိုစဥ္ကပင္ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ ေခၚေဝၚအသံုးျပဳခဲ့သည့္ အမည္ဟုယူဆမိ၏။ အမည္၏ အနက္အဓိပၸာယ္ကို ေကာက္ယူရာဝယ္ တစ္ေန႔တြင္ ဘုရင္ျဖစ္မည့္ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာ မင္းရဲေက်ာ္စြာ ၏ ေနာင္ေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဟူ၍လည္းေကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳးယူဆၾက၏။ 

ဤေကာက္ယူခ်က္တို႔အား ရာႏႈန္းျပည့္ လက္ခံႏိုင္ဖြယ္မရွိေပ။ အေၾကာင္းေသာ္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ညီေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္ထင္ (ေနမ်ိဳးဒတၱ)ႏွင့္ ငါးဆူဒါယကာ နႏၵဘုရင္၏ အလယ္နန္းမိဘုရား မင္းခင္ပု၏ ႏွမေတာ္ရင္း ခင္ေရႊတံုးတို႔၏ သားေတာ္အား စာဆိုေတာ္ မင္းေဇယ်ရႏၱမိတ္ဖြဲ႕ဆိုေသာ ‘မင္းရဲနရာဧခ်င္း’ ပိုဒ္ေရ (၁၈) တြင္ “သူရာ့ရန္လႊင့္၊ သိၾကားတင့္သို႔၊ နတ္ရွင့္ေနာင္ေတာ္၊ လႊ႕ံေပၚထိုခါ၊ စၾကာေရာက္နီး၊ ရွင့္ဘႀကီး ႏွင့္”ဟူ ၍ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အမည္ကို ေဖာ္ထုတ္လ်က္ ေစာစီးစြာ စပ္ဆိုခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။

ထိုအခ်ိန္က နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ အိမ္ေရွ႕ဥပရာဇာအျဖစ္ႏွင့္ ရွိေနဆဲအခါ ျဖစ္၏။ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တြင္ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္ေတာ္’ဟု ေအာက္ျမစ္ကာရန္ ငဲ့ထားေသာ္လည္း တကယ္စင္စစ္ စာဆိုေတာ္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အမည္သည္ ‘ဘုရင့္ေနာင္’ ဟူေသာ ဘြဲ႕အမည္မ်ိဳးႏွင့္ အနက္သေဘာတူ ဟုတ္ဟန္ မတူေပ။ 

ထိုအခါက ‘နတ္သွ်င္’ ဟူသည့္ အသံုးအႏႈန္းမွာ အထူးတြင္က်ယ္ဟန္ရွိေနရာ ဟံသာဝတီဆင္ျဖဴမ်ား ရွင္ ဘုရင့္ေနာင္ေက်ာ္ထင္ေနာ္ရထာ၏ညီေတာ္ အင္းဝဘုရင္ခံ သတိုးမင္းေစာႏွင့္ ယင္း၏ မိဘုရားႀကီးျဖစ္ေသာ မင္းတရားေရႊထီး၏ ႏွမေတာ္တြင္ ျမင္သည့္ သမီးေတာ္ႀကီးကိုပင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ထက္  ဦးစြာ ‘နတ္သွ်င္မယ္’ ဟူ၍ မွည့္ေခၚခဲ့၏။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ဆီးကိုင္စား စပ္ဆိုေသာ ‘နတ္သွ်င္မယ္ေတာ္ဧခ်င္း’ တြင္ ‘ရွင္မဘုန္းၾကြယ္၊ နတ္သွ်င္မယ္’ (ပုဒ္ေရ ၁၃) ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ‘မ်ိဳး႐ိုးကံုၾကြယ္၊ နတ္သွ်င္မယ္’ (ပုဒ္ေရ ၁၆)ဟူ၍ လည္းေကာင္း စသည္အားျဖင့္ ေဖာ္ျပခ့ဲေပသည္။

ထို႔ျပင္ ျပည္ဘုရင္ သတိုးဓမၼရာဇာႏွင့္ စလင္းမိဘုရားတို႔၏ ဒုတိယသမီးေတာ္ကိုလည္း ဤအမည္ႏွင့္ တစ္သေဘာတည္းျဖစ္ေသာ ‘မင္းတရားမယ္’ ဟူသည့္ အမည္ကို မွည့္ေခၚေသး၏။ ဤသည္တို႔ကို လည္း ေနာင္ဘုရင္ျဖစ္မည့္သူ၏ မယ္ေတာ္၊ ဘုရင္ျဖစ္သူ၏ မယ္ေတာ္ စသည္ျဖင့္ ေကာက္ယူပါမူ သဘာဝယုတၱိ လံုးလံုးရွိမည္မဟုတ္ေပ။

 ထိုေခတ္အခါက ‘ေနာင္’ ဟူေသာ အသံုးအႏႈန္းသည္ ေယာက္်ား ကေလးကို လည္းေကာင္း၊ ‘မယ္’ သည္ မိန္းကေလးကို လည္းေကာင္း ရည္ညႊန္းသည့္ အေလ်ာက္‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ ဆို လွ်င္ ေလာကသမၼဳတိ နတ္သွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘုန္းသမာၻေဆာင္ သည့္ေမာင္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ‘နတ္သွ်င္မယ္’ ဆိုလွ်င္လည္း အေခါင္အဖ်ား မိဘုရားျဖစ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဘုန္းသမာၻေဆာင္သည့္မယ္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း မွတ္ယူႏိုင္ေပသည္။

တစ္ဖန္ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ ဟူေသာ အမည္တြင္ ‘သွ်င္’ ကို သယပင့္ဟထုိး ၍ ေရးသည္ ကို ႏွစ္သက္ ရေၾကာင္း မွာ ပညာရွိ ျမန္မာစာေပ ညြန္႔ေပါင္းက်မ္း ျပဳစုခဲ့သူ ဦးေက်ာ္ထြန္း ၏ အာေဘာဂ ကို ႏွစ္ သက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပ သည္။

“ေရႊနန္းေရႊထြတ္၊ ဦးညြတ္မကြာ၊ သုဓမၼဝယ္၊ ေရႊစာမင္ေရး၊ မိန္႔ေတာ္ေပးတို႔” အစခ်ီေသာ အကၡရာခြဲ သားသတ္ပံု၌ -

“ပတိဣႆရ၊ သာမ်တၱ၏၊ အရထုတ္ေဖြ၊ အေဆြအိမ့္ရွင္၊ ဆင္ျဖဴရွင္မ်ိဳး၊ စကား႐ိုးဝယ္၊ ဟထိုးရႀကီး၊ တသီးထိုမွ အယ်အေယ်၊ ဘေႏၱေဘာေႏာၱ၊ အာဝုေသာႏွင့္၊ မိန္႔ေဟာသဒၵါ၊ အာယသၼီ၊ ဘဒၵႏၱ၏၊ အတၱေထြျပား၊ အသွ်င္မ်ားကို၊ မွတ္သားဆန္းၾကယ္၊ သဝယ္ယပင့္၊ ဟထိုးဆင့္ေလာ့”ဟု ဆိုထားသည္ တစ္ေၾကာင္း။

မဃေဒဝလကၤာသစ္ တတိယပိုင္း ‘ပုေတၱာဝါဒခဏ္း’ ပုဒ္ေရ (၂၅ဝ)တြင္လည္း မန္လည္ဆရာေတာ္ ဘုရားက ေအာက္ပါအတိုင္း ခြဲထားသတ္ပံုကို အထင္အရွားျပထားခဲ့သည္။

“သိၾကားနတ္သွ်င္၊ ကုသိုလ္ရွင္အား၊ မျမင္ေရွာင္ကာ၊ မေနသာတည့္၊ ျမင္ပါလ်က္ကဲ့၊ ကုသိုလ္မဲ့က၊ တိမ္းငဲ့မ်က္ႏွာ၊ မ႐ႈသာတည့္” ဟူ၍ သွ်င္ႏွင့္ ရွင္ ခြဲထားသည္ကို ျပထားေပသည္။ 

ဤသည္ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို သဟထိုးယပင့္ သွ်င္ႏွင့္ ေရးသင့္သည္ဟုသာ ထင္ျမင္မိပါသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ေတာင္ငူနန္းတြင္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရေလသည္။ ထိုအခါ၌ကား ဘုရင့္ေနာင္သည္ လြန္ခဲ့ ၿပီ ျဖစ္ ၏။ ဆင္မ်ားရွင္ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အဘုိးျဖစ္သူ မင္းေခါင္ႏွင့္ အဖတူ၊ အမိ ကြဲ ညီအစ္ကို ေတာ္ေလသည္။ 

ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီးသည္ ႏိုင္ငံတစ္ဝန္းတြင္ အာဏာစက္ျပန္ခဲ့ ၿပီးေနာက္ မြန္တို႔ေနရာ (ဟံသာဝတီ) ပဲခူးကို မင္းေနျပည္လုပ္ကာ အုပ္စိုးသည္။ ထို႔ေနာက္ ျပည္၊ အင္းဝ ၊ ေတာင္ငူ၊ ေညာင္ရမ္း၊ ဇင္းမယ္ စသည္ တို႔တြင္ သူ႔ညီေတာ္၊ သားေတာ္မ်ားကို လက္ေအာက္ခံမင္း (ဘုရင္ခံ) မ်ားအျဖစ္ ခန္႔ထားစိုးစံေလသည္။ 

ဤတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အဘုိးျဖစ္သူ မင္းေခါင္သည္ ေတာင္ငူ၏ လက္ေအာက္ခံမင္း ျဖစ္လာရ၏။ မင္းေခါင္ႏွင့္တကြ အျခားလက္ေအာက္ခံမင္းတို႔သည္လည္း ဘုရင့္ေနာင္ႏွင့္ သားေတာ္ နႏၵဘုရင္ (ဘုရင့္ေနာင္ နတ္ျပည္စံၿပီးေနာက္ ထီးနန္းဆက္ခံသူ)၏ သစၥာကိုခံယူ ကာ အမႈေတာ္ကို ထမ္းရြက္ ခဲ့ၾက သည္ ျဖစ္ေလသည္။

● အိမ္နိမ့္စံဘဝ

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္လည္း အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် နႏၵဘုရင္လက္ထက္၌ ေပၚေပါက္လာေသာ အေရးအခင္းတို႔တြင္ ပါဝင္တန္သေလာက္ ပါဝင္လာရေလသည္။ ခရစ္ ၁၅၈၄ခုႏွစ္တြင္ အဘိုးျဖစ္သူ မင္းေခါင္ နတ္ရြာစံေသာအခါ အဖျဖစ္သူက မင္းရဲသီဟသူဘြဲ႕ျဖင့္ ေတာင္ငူနန္းကို သိမ္းပိုက္ခဲ့ေသာအခါ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ပို၍ အရာေရာက္လာေလသည္။

ခရစ္ ၁၉၅ဝ ျပည့္ႏွစ္အတြင္း မိုးေကာင္းေစာ္ဘြား ပုန္ကန္ခ်ိန္၌ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ အသက္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္ ရွိေလၿပီ။ မိုးေကာင္းကို ႏွိမ္နင္းရန္ဟု နႏၵဘုရင္က သားျဖစ္သူ ျပည္စားမင္းႀကီးေႏွာင္းကို အႀကီးအခ်ဳပ္ လုပ္ေစ၍ တပ္(၁၃)တပ္ ပို႔သည္။ ထိုတပ္မ်ားတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏တပ္လည္း ပါေလသည္။ (

၆)လႏွင့္ အႏိုင္ရ၍ ပဲခူးသို႔ တပ္မ်ား ျပန္ေရာက္သည္တြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အေဆာင္ အေယာင္ စား ေက်းစားလက္ျဖင့္ ခ်ီးျမႇင့္ျခင္းခံရေလသည္။ တစ္ဖန္ ၁၅၉၂ခုႏွစ္တြင္ နႏၵဘုရင္၏ သားေတာ္ႀကီး အိမ္ေရွ႕မင္း မင္းႀကီးစြာ၊ ျပည္စား မင္းႀကီးေႏွာင္း၊ ေတာင္ငူနတ္သွ်င္ေနာင္ဟူ၍ မင္းသား သံုးပါးပါၾကသည္။ 

ဤအခါကား ျမန္မာအိမ္ေရွ႕မင္း တိုက္ပြဲတြင္ က်ဆံုးခဲ့သည့္အခါလည္း ျဖစ္သည္။ က်ပံုမွာ ျမန္မာရာ ဇဝင္ မ်ား ၌ ေဖာ္ျပထားသည္မွာ ျမန္မာတပ္ႏွင့္ ယိုးဒယားတပ္သည္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လ်က္ရွိၾကသည္။ 

အိမ္ေရွ႕မင္း မင္းႀကီးစြာကို လက္ယာဘက္တြင္ မင္းႀကီးေႏွာင္းကစံု၍ လက္ဝဲဘက္တြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္က ရံရေလသည္။ ဤတြင္ ယိုးဒယားမင္း ျဗနရာဇ္ (ဖရနေရဆြမ္)က ၎စီးလာေသာဆင္ကို မင္းႀကီးစြာရွိရာသို႔ အျပင္းလႊတ္ သည္။ ျမန္မာဘက္ကလည္း ယိုးဒယားတပ္ကို တိုက္ရန္ဟု မုန္ျပင္းလွေသာ ဆင္တစ္ေကာင္ကို မ်က္ႏွာအုပ္ ထားရာမွ ဖြင့္လိုက္သည္။

 ထိုဆင္သည္ ယိုးဒယားဆင္ကိုကား မေဝွ႔၊ မင္းႀကီးစြာစီးေသာဆင္ကိုသာ ေဝွ႔ေန၍ မင္းႀကီးစြာမွ အပန္း တႀကီး တိုက္ေနရသည္။ ထိုစဥ္တြင္ တစ္ဖက္မွ ပစ္လႊတ္လိုက္ေသာ စိန္ေျပာင္းက်ည္သင့္၍ ဆင္ထက္တြင္ ပင္ မင္းႀကီးစြာ က်ဆံုးခဲ့ရေလသည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္လည္း ဆင္ေတာ္ ဥေပါသထကိုစီးကာ ႐ုတ္ခ်ည္း တိုက္ရာ ျဗနရာဇ္လည္း ဆုတ္ရေလ သည္ ။ ျမန္မာဘက္က အလိုက္ကြ်ံသူတို႔ကို ယိုးဒယားဘက္ကရသည္။ ယိုးဒယားဘက္မွ တပ္သား အခ်ိဳ႕ ကို လည္း ျမန္မာ က ရသည္။ 

သို႔ေသာ္ အိမ္ေရွ႕မင္းကား က်ဆံုးခဲ့ၿပီျဖစ္ ၍ ျမန္မာတို႔သည္ ပဲခူးျပန္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကေလသည္။  အိမ္ေရွ႕ မင္း ၏ အေလာင္းကိုလည္း ျပဒါးသြပ္ၿပီးလွ်င္ မင္းႀကီးေႏွာင္းႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔က ပဲခူးသို႔ ျပန္သယ္ခဲ့ရာ နႏၵဘုရင္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕မိဘုရား ရာဇဓာတု ကလ်ာ အပါအဝင္ မင္းမွဴးမတ္တို႔က ေၾကကြဲဝမ္းနည္းစြာ ဆီးႀကိဳ သၿဂၤဳိဟ္ၾကသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ သည္ အရြယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္အမွ် အေတြ႕အႀကံဳလည္း တျဖည္းျဖည္း တိုးခဲ့ေလသည္။ ထိုအေတြ႕အႀကံဳသည္ ေနာင္လာလတၱံ႔ေသာ အေရးအခင္းမ်ားတြင္ ေကာင္းစြာ အသံုးခ်ႏုိင္ခဲ့ေပသည္။

နႏၵဘုရင္သည္ ျပည္သူတို႔၏အလိုကို မေလးစားဘဲ သူ႔ဘုန္းရွိန္အေစာ္ႀကီးရန္ကိုသာ အားထုတ္ခဲ့ေလသည္။ သူနန္းတက္သည့္အခ်ိန္ ၁၅၈၁ေအာက္တိုဘာလ ၁ဝရက္မွ ၁၅၉၂ခုႏွစ္ အထိ (၁၁)ႏွစ္အတြင္း ယိုးဒယား ကို စစ္ခင္းခဲ့သည္မွာ ငါးႀကိမ္တိုင္တိုင္ပင္ ျဖစ္သည္။

စစ္အႀကိမ္ႀကိမ္ျပဳခဲ့မႈေၾကာင့္ ျပည္ထဲေရးကား မေကာင္းေတာ့ေခ်။ ထိုထက္ အေျခအေနပိုဆိုးေအာင္ ဖန္တီး လာသည္ကား နႏၵဘုရင္သည္ သားျဖစ္သူ အင္းဝစား မင္းရဲေက်ာ္စြာကို အိမ္ေရွ႕အရာေပးရန္ ပဲခူးသို႔ ေခၚ ယူလိုက္သည့္အခါတြင္ ျဖစ္ေပသည္။ 

မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ပဲခူးသို႔အဆင္းတြင္ အထက္ ဧရာဝတီ ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္၌ ေတာသူေတာင္သားဘဝ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကသူမ်ားကို အႏိုင္ အထက္ ေခၚေဆာင္လာခဲ့သည္။ ပဲခူးေရာက္ေသာအခါ သူမယံု သည့္သူမ်ားကို လယ္မလုပ္ေစဘဲ ယံုၾကည္ သည့္သူမ်ားကိုသာလွ်င္ လယ္လုပ္ေစျခင္း၊ လယ္ရမွ သာ စပါး ကိုလည္း ေစ်းႀကီးတင္၍ ေရာင္းခ်ေစျခင္း စသည္ျဖင့္ မေလ်ာ္ေသာအမႈမ်ားကို က်ဴးလြန္ေလသည္။ ဤ အေရးႏွင့္ စပ္၍ ညီျဖစ္သူ (ျပည္စား) မင္းႀကီးေႏွာင္းႏွင့္ စိတ္ဝမ္းကြဲရျပန္ေလသည္။

ထိုအေျခအေနတြင္ ယိုးဒယားမင္း ျဗနရာဇ္သည္ ေမာ္လၿမိဳင္မြန္မ်ားႏွင့္ေပါင္း၍ ပဲခူးကို လာဝိုင္းျပန္သည္။ ဇင္းမယ္မင္းႏွင့္ ေတာင္ငူမင္းတို႔က ပဲခူးဘက္က ကူေလေသာေၾကာင့္ နႏၵဘုရင္မွာ သက္သာရေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ သားျဖစ္သူ မင္းႀကီးေႏွာင္းက နႏၵဘုရင္အေပၚ ပုန္ကန္ခဲ့ေလသည္။

 ပုန္ကန္ခဲ့ရသည့္အေၾကာင္းမွာ နႏၵဘုရင္၏ စစ္ပြဲတို႔တြင္ အသက္ေပး၍ ပါဝင္တိုက္ခိုက္ေပးခဲ့ေသာ သူလို သားကို အိမ္ေရွ႕အရာမေပး ဘဲ ႏိုင္ငံဆူရေလာက္ေအာင္ မိုက္လွေသာ မင္းရဲေက်ာ္စြာလိုသားမ်ိဳးကိုမွ အိမ္ေရွ႕ အရာေပးသည့္အတြက္ မေက်နပ္၍ဟုဆိုသည္။

 နႏၵဘုရင္သည္ ထိုရန္ကိုမွ မႏွိမ္ရေသးမီ ပဲခူးအေရွ႕မွ အေနာက္အထိ ၾကြက္ရန္သည္စျပန္ေလသည္။ ၾကြက္ ရန္ေၾကာင့္ က်ီရွိစပါးမ်ားလည္း ပ်က္စီး၊ လယ္ရွိစပါးမ်ားလည္း ပ်က္စီးကာ အငတ္ေဘး ကပ္ဆိုက္ လာေခ်သည္။ ထိုေဘးေၾကာင့္ ႏိုင္ငံမွာ ကေသာင္းကနင္းရွိေလသည္။ 

ထိုအေတာအတြင္း သားျဖစ္သူ (မင္းႀကီးေႏွာင္း၏ အေႏွာင့္အယွက္က ပို၍ႀကီးလာျဖစ္ရာ နႏၵဘုရင္ သည္ ေတာင္ငူေက်းစပ္ ကစ ၍ ေျမာက္ ဘက္ တစ္လႊားရွိ လူအမ်ားကို ပဲခူးသို႔ခ်ည္းသြင္းေလသည္။ ထို႔ျပင္ မင္းညီ မင္းသားမ်ား ပုန္ကန္မည္စိုး၍ ဇင္းမယ္၊ ေညာင္ရမ္း၊ ေတာင္ငူ၊ မင္း(ငယ္)မ်ားထံမွ သူတို႔၏ သားသမီး မ်ားကို ေတာင္းေလသည္။ 

အေတာင္းခံရသူမ်ားတြင္ တိုက္ရည္ခိုက္ရည္ရွိေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ သူ၏ ဥေပါသထဆင္လည္းပါေလ သည္။ ထိုအခါ ေတာင္ငူမင္းႏွင့္ ဇင္းမယ္မင္းတို႔မွာ နႏၵဘုရင္အေပၚတြင္ အလြန္နာၾကည္းကာ ျခားနား ရန္ ျပင္ ဆင္ၾကေလသည္။ ထိုအေရးကိုျမင္ေသာ ေညာင္ရမ္းမင္းလည္း ၿမိဳ႕ကို အခိုင္အလံုလုပ္ၿပီး လွ်င္ ေရွးေနျပည္ေတာ္ျဖစ္ေသာ အင္းဝကိုသိမ္း၍ တစ္ထီး တစ္နန္းေထာင္ေလသည္။

မင္းႀကီးေႏွာင္းကလည္း နန္းလုရန္ျပင္ဆင္ေနၿပီ။ ေညာင္ရမ္းမင္းကလည္း တသီးတျခားလုပ္ေနၿပီ။ ကိုယ္က ဦးမွ အေရးလွေတာ့မည္ဟုေတြး၍ ေတာင္ငူမင္းရဲသီဟသူသည္ ရခိုင္မင္းႀကီးရာဇာထံသို႔ စာပို႔ကာ ပဲခူးကို အတူတဲြတိုက္ရန္ ညိႇေလသည္။ 

သေဘာခ်င္းညီ၍ တပ္ႏွစ္စုသည္ ပဲခူးကို ၁၅၉၈ခုႏွစ္တြင္ ဝိုင္းေလ သည္။ ဤတြင္ ရခိုင္မင္း၏သား  အိမ္ေရွ႕ မင္း မင္းခေမာင္းက သန္လ်င္ကို ေရတပ္ႏွင့္ အရင္သိမ္းႏွင့္ေလ သည္။ ထို႔ေနာက္ ပဲခူးသို႔တက္၍ ၿမိဳ႕ေတာ္ကရံထားေလသည္။ မင္းရဲသီဟသူ (နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္) က ၿမိဳ႕ေရွ႕က ရံသည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္က ၿမိဳ႕ေတာင္က ရံသည္။ ပဲခူးသားတို႔မွာ ရက္ၾကာ ရွည္ေသာ္ မတြန္းလွန္ႏိုင္ဘဲ အစာေရ စာေခါင္းပါးသည့္ ေဘးႏွင့္သာ ရင္ဆိုင္ရေလသည္။

ထိုစဥ္အတြင္း ၿမိဳ႕တြင္းရွိ မင္းေဆြမင္းမ်ိဳးမ်ား၊ အမႈထမ္းမ်ားလည္း ရခိုင္၊ ေတာင္ငူတပ္မ်ားသို႔ ဝင္သူကဝင္၍ အင္းဝသို႔ ေျပးသူက ေျပးၾကေလသည္။ ပဲခူးအိမ္ေရွ႕မင္း မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း သူ႔တြင္ တိုက္အားကုန္ခဲ့ၿပီျဖစ္ ၍ ေတာင္ငူမင္း မင္းရဲသီဟသူထံ အသက္လႊတ္ ကတိေတာင္းၿပီးလွ်င္ ခမည္းေတာ္ နႏၵဘုရင္ကို အသိမေပး ဘဲ အညံ့ခံခဲ့ေလသည္။

 ေတာင္ငူမင္းရဲသီဟသူလည္း ကတိအတိုင္း မင္းရဲေက်ာ္စြာကို ေတာင္ငူသို႔ ပို႔ေလ သည္။ ဤသည္ကို နတ္သွ်င္ေနာင္က မႏွစ္သက္ခဲ့ေခ်။ မင္းရဲေက်ာ္စြာလိုလူမ်ိဳးကို အရွင္ထားလွ်င္ အေရး ပ်က္စရာ အေၾကာင္း ရွိ ၍ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္လွ်င္သာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္သည္ဟု ဆံုးျဖတ္ကာ ေတာင္ငူရွိ မယ္ေတာ္ျဖစ္သူ မင္းခင္ေစာ ထံ တိတ္တဆိတ္ စာပို႔ကာ မင္းရဲေက်ာ္စြာကို သတ္ေစေလသည္။

ထိုစဥ္ သားျဖစ္သူ အညံ့ခံေၾကာင္းကို ၾကားရေသာ နႏၵဘုရင္သည္ “ငါ့စည္းစိမ္ကို ငါ့ညီ မင္းရဲသီဟသူ ယူပါေစေတာ့။ ငါမူကား ျမတ္ေစာညီေနာင္ ေျခေတာ္ရင္းမွာ သီတင္းသံုးေနပါေတာ့မည္”ဟု စိတ္ေလွ်ာ့ကာ နန္းအပ္ေလသည္။ အမွန္စင္စစ္ ပဲခူးရွိ ကေမာၻဇသာဒီနန္းေတာ္သည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေခ်။ 

ဘုရင့္ေနာင္၏ ဇြဲ၊ လံု႔လျဖင့္ ဖန္တီးခဲ့ေသာ နန္းေတာ္ျဖစ္သည္။ အျပည္ျပည္မင္းငယ္တို႔က ဝပ္ဆင္းခယ ခဲ့ရေသာ နန္းေတာ္ျဖစ္သည္။ မင္းရဲသီဟသူပင္ အျခားလက္ေအာက္ခံမင္းမ်ားနည္းတူ ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ကေမာၻဇသာဒီနန္းေတာ္သို႔ ကန္ေတာ့ဝင္ခဲ့ရသည္။ ယခုေတာ့ ထိုနန္းေတာ္သည္ သူတို႔ဝပ္ဆင္းခယ ခဲ့ေလၿပီ။ 

မင္းရဲသီဟသူသည္ ေရွးဦးစြာ နန္းက်နႏၵဘုရင္ေဟာင္းကို ေတာင္ငူသို႔ပို႔ေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ပဲခူးရွိ မင္းမွဴး မတ္မ်ားကို တပ္တြင္း၌ လည္းေကာင္း၊ စစ္သည္မ်ားကို ေရႊေမာ္ေဓာေစတီ၌လည္းေကာင္း သစၥာေပးၿပီး လွ်င္ နန္းသိမ္းပြဲခံေလသည္။ စစ္ကူေပးခဲ့ေသာ ရခိုင္တပ္သို႔လည္း ပုဆိုးခါသာ စေသာ လက္ေဆာင္ ပစၥည္းမ်ား ပို႔ေစသည္။ ရခိုင္မင္းသို႔လည္း နႏၵဘုရင္၏ သမီးေတာ္ ခင္ေႏွာင္းကို ပို႔ေစသည္။

● ေတာင္ငူမဟာဥပရာဇာႏွင္းေတာ္မူစဥ္

ဤသည္ မင္းရဲသီဟသူအတြက္ ေအာင္ပြဲျဖစ္သလို သားျဖစ္သူ နတ္သွ်င္ေနာင္အတြက္လည္း အထြတ္ အထိပ္ေရာက္သြားေလသည္။

ထို႔ေနာက္ သကၠရာဇ္ ၉၆၄ခု၊ နတ္ေတာ္လဆန္း (၈)ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔ နကၡတ္ (၂၃)လံုး၊ (၆)ဃဋီ၊ မကာရစန္း၊ တူလဂ္၊ ညဥ့္ သံုးခ်က္တီးေက်ာ္တြင္ မင္းရဲသီဟသူသည္ ေတာင္ငူကို က်ံဳးၿမိဳ႕႐ိုး တန္ေဆာင္း ၊ ျပာသာဒ္တို႔ကို အသစ္တစ္ဖန္ ျပင္ဆင္မြမ္းမံ၍ ေကတုမတီေရႊနန္းသစ္ကို တည္ေတာ္မူသည္။ 

ရန္သူအေပါင္း၏  အေႏွာင့္အယွက္မွ ကင္းကြာေစရေအာင္လည္း တံခါး (၂၀)၊ သိမ္ (၂၀) ႏွင့္ ၿမိဳ႕ျပတို႔ကို မြမ္းမံ၍ ေတာင္ငူေရႊနန္းကို ဖန္ဆင္းေတာ္မူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္ မင္းရဲ သီဟ သူကို ေတာင္ငူေရႊနန္းတည္မင္းဟု တြင္ခဲ့ေလသည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကိုလည္း ကုန္း (၉)ကုန္း၊ တီ (၉)တီ တို႔ျဖင့္လည္း ဝန္းလည္ရံခေတာ္မူ၏။ 

ထိုအရပ္တို႔မွာ ေတာင္ငူၿမိဳ႕၏ ေတာင္ဘက္ ဆင္ေျခဖံုးတြင္ ကြ်န္းေတာ ကုန္း၊ ေရပုတ္ကုန္း၊ အိုးကုန္း၊ ထီးနီ ကုန္း ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ေျမာက္ဘက္ ဆင္ေျခဖံုးတြင္ ၾကက္ရွာကုန္း၊ ေညာင္ကုန္း၊ သရဖီ ကုန္း၊ ျပာသာဒ္ကုန္း၊ ကံတြင္းကုန္းဟူ၍လည္းေကာင္း အမည္သမုတ္ မွည့္ေခၚအပ္ေသာ ရြာႀကီးမ်ား ျဖစ္ၾက သည္။

 ေတာင္ငူၿမိဳ႕တြင္း၌ ၿမိဳ႕တြင္းစည္းခံုဘုရား (ယခု ေရႊ ဆံေတာ္ ဘုရား)၊ ေတာင္ငူၿမိဳ႕တြင္းေတာင္ဘက္ တြင္ ျမစည္းခံု ဘုရား၊ အေရွ႕ေတာင္ဘက္တြင္ ျမသီတင္ဘုရား၊ အေနာက္ေျမာက္တြင္ ျမနိႏၵဘုရား၊ အေရွ႕ ဘက္ေတာင္ေပၚရွိ ျမတ္ေစာညီေနာင္ ဘုရား၊ ေပါင္းေခ်ာင္းျမစ္ဆံု တြင္ရွိေသာ ေခ်ာင္းမေမြေတာ္ ဘုရား၊ အေနာက္ဘက္ေတာင္႐ိုးတြင္ ေက်ာက္ေဆာင္ဘုရားညီေနာင္ စသည္ တို႔ျဖင့္ သာယာလွပေနေပ သည္။

 ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကို ဝန္းရံလ်က္ရွိၾကကုန္ေသာ တီးကိုးတီရြာတို႔မွာ ယခု ၾကခတ္ ဝါးရံၿမိဳ႕ေခၚ ေဝဠဳဝတီ၊ ခေပါင္းေခ်ာင္း အေနာက္ဘက္ရွိ ဓညဝတီ၊ ၎အနီးရွိ ေအာင္ၾကာဝတီ၊ ယခု ၿမိဳ႕ႀကီးေလာကုတၱ ရာေခၚေသာ ေဇယ်ဝတီေခၚေသာ ေဇယ်ဝတီ၊ ေက်ာက္ေမာ္ေခၚေသာ ေသလာဝတီ၊ အခု ေၾကာင္ျပာၿမိဳ႕ ဟုေခၚေသာ ဖီလာဝတီ၊ ယခု ေတာင္ငူၿမိဳ႕ဟုေခၚေသာ ေကတုမတီတို႔ ျဖစ္သည္။

သို႔ကလို မင္းရဲသီဟသူ သည္ ေတာင္ငူေရႊနန္းကို အသစ္တစ္ဖန္တည္ၿပီးေနာက္ သကၠရာဇ္ ၉၆၄ခု၊ ေႏွာင္း တန္ခူးလဆန္း (၁ဝ)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ရွင္မိဘုရားေခါင္ႏွင့္ နန္းသိမ္းပြဲက်င္းပ၍ ‘မဟာဓမၼရာဇာ’ ဘြဲ႕အမည္ကို သမုတ္ေတာ္မူကာ တစ္ထီးတစ္နန္းမင္းလုပ္ေလေတာ့သည္။ 

မိဘုရားေခါင္ႀကီးလည္းအတုလအဂၢမဟာေဒဝီဘြဲ႕ခ်ီ၍သားေတာ္ႀကီးနတ္သွ်င္ေနာင္ကိုလည္း ဟံသာဝတီ အိမ္ေရွ႕မင္းအေဆာင္ အေယာင္ႏွင့္တကြ အိမ္ေရွ႕အရာကို ၁၆ဝ၃မတ္လ ၁၁ရက္တြင္အပ္ႏွင္း၍ ဘုရင့္ေနာင္ မင္းတရားႀကီး၏ သမီးေတာ္ႏွင့္ဇင္းမယ္ဘုရင္ အေနာ္ရထာမင္းေစာ၏ႏွမေတာ္ ရာဇဓာတုက လ်ာႏွင့္ ထိမ္းျမားလက္ ထပ္ေပးေလသည္။

‘ရာဇဓာတုကလ်ာ’သည္ဟံသာဝတီဆင္ျဖဴမ်ားရွင္ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး မိဘုရားတစ္ပါးျဖစ္သူ ‘ရာဇေဒဝီ’ဘြဲ႕ ခံ တပယင္း စတုဂါမဏိ၏သမီး ‘ရွင္ေထြးလွ’မွ သကၠရာဇ္ ၉၂၁ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း (၁၄)ရက္၊ တနဂၤေႏြေန႔တြင္ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ရာဇဓာတုကလ်ာသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္ထက္ (၁၃)ႏွစ္ႀကီးသည္။ 

ထို႔ျပင္ ရာဇဓာတုကလ်ာမွာ ဘုရင့္ေနာင္မင္းတရားႀကီး၏ သမီးေတာ္ျဖစ္ကာ နတ္သွ်င္ေနာင္ မွာ ေျမးေတာ္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ တစ္ပါးႏွင့္တစ္ပါး ေဒြးေလးေတာ္ႏွင့္ တူေတာ္ ေတာ္သည္။ တစ္ဖန္ ဓာတုကလ်ာ၏ ပထမၾကင္ရာေတာ္ မဟာဥပရာဇာႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္မွာ ဝမ္းကြဲ ေနာင္ေတာ္ ညီေတာ္ျဖစ္ ၍ ဓာတုကလ်ာႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္မွာ မရီးေတာ္ မတ္ေတာ္ ေတာ္ျပန္ေလသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ ရာဇဓာတုကလ်ာ ထိမ္းျမားစဥ္က ရာဇဓာတုကလ်ာသည္ အသက္ (၄၃)ႏွစ္ႏွင့္ (၄)လရွိ ၍ နတ္သွ်င္ေနာင္ အသက္ (၃ဝ)သာ ရွိေသးသည္။

သို႔ေသာ္ ‘ခ်စ္ေမတၱာ’ဟူရာတြင္ အသက္သည္ လည္းေကာင္း၊ အရြယ္သည္လည္းေကာင္း၊ ဂုဏ္သည္ လည္းေကာင္း၊ ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္ဝါသည္ လည္းေကာင္း အေရးမဟုတ္။ ခ်စ္ေမတၱာဟူသည္ အခက္အခဲ ဟူသမွ်ကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္သည္သာ ျဖစ္သည္။ 

အပ်ိဳစင္လည္းမဟုတ္၊ မုဆိုးမဘဝ အရြယ္က်စျပဳ ၿပီ ျဖစ္ေနေသာ အိမ္ေရွ႕မိဘုရားေဟာင္း ရာဇဓာတု ကလ်ာ ကို မင္းလြင္မင္းပ်ိဳ မဟာဥပရာဇာ နတ္သွ်င္ေနာင္ကိုယ္ေတာ္က ျမတ္ႏိုးေတာ္မူသည္ကို အားလံုးက အံ့ၾသခဲ့ ရသည္။ ရာဇဝင္မ်ားတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ရာဇဓာတုကလ်ာႏွင့္ သားေတာ္၊ သမီးေတာ္ မဖြားျမင္ေၾကာင္း ျပ ဆိုေသာ္လည္း ဦးကုလား၏  ရာဇဝင္ခ်ဳပ္တြင္ ‘သားေတာ္ငယ္က လြန္သည္ တစ္ပါး’ ဟူ၍ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ၾကင္ရာေတာ္ ရာဇဓာတုကလ်ာႏွင့္ (၇)လမွ်သာ ေပါင္းဖက္လိုက္ရသည္။ သကၠရာဇ္ ၆၉၅ခု၊ တန္ေဆာင္မုန္းလ(၁၆ဝ၃ ေအာက္တိုဘာလ)တြင္ ရာဇဓာတုကလ်ာသည္ သက္ေတာ္ (၄၄)ႏွစ္ျပည့္ ရန္ (၁)လအလို အိမ္ေရွ႕မိဘုရားသက္ (၈)လအဝင္တြင္ ၾကင္ခ်စ္သူ နတ္သွ်င္ေနာင္ ကိုယ္ေတာ္အား စြန္႔ခြာ ကာ နတ္ရြာစံေတာ္မူေလသည္။

● ကံဇာတာညႇိဳးစဥ္

ရာဇဓာတုကလ်ာ နတ္ရြာစံေတာ္မူသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ နတ္သွ်င္ေနာင္မွာ စိတ္ႏွလံုးညႇိဳးခ်ံဳးကာ ေန မရႊင္ေအာင္ ျဖစ္ေတာ္မူ ခဲ့ရေပသည္။

ထို႔ေနာက္ သကၠရာဇ္ ၉၇၁ခု၊ ဝါေခါင္လဆန္း (၁၅)ရက္၊ အဂၤါေန႔တြင္ သဒၶါ၊ သီလ၊ သုတ၊ စာဂ၊ ဟီရိ၊ ၾသတၱပၸ၊ ပညာႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ္မူသည္ဟု ရာဇဝင္တြင္ ေမာ္ကြန္းထိုးရေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္ ေတာင္ငူ ဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာမွာ နတ္ျပည္စံေတာ္မူေလသည္။

● ေကတုမတီထီးနန္းရွင္ဘဝ

ခမည္းေတာ္ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္ျပည္စံေတာ္မူၿပီး (၆)ရက္အၾကာ သကၠရာဇ္ ၉၇၁ခု၊ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ (၆)ရက္(၁၆ဝ၉ ၾသဂုတ္လ၁ဝ)ေသာၾကာေန႔၊ နကၡတ္ (၈)လံုး၊ (၃၈) ဃဋီ၊ မိႆစန္း၊ ေမထုန္လဂ္တြင္ မဟာ ဥပရာဇာ နတ္သွ်င္ေနာင္ကိုယ္ေတာ္ႀကီးသည္ ‘ဘုရင္သီဟသူရ’ဟူေသာ ဘြဲ႕မည္ကိုခံယူ ကာ ေကတုမတီ ထီးနန္း၏ ဧကရာဇ္မင္းတရားအျဖစ္ ေရႊေတာင္တက္ေတာ္မူေလသည္။

ထိုေန႔မွာညီေတာ္မင္းရဲေက်ာ္စြာကိုအိမ္ေရွ႕အရာေပးေတာ္မူသည္။ က်န္ညီေတာ္ႏွစ္ပါးျဖစ္ၾကေသာ မင္းရဲေက်ာ္ထင္ႏွင့္ မင္းရဲသီဟသူတို႔ လည္း အေဆာင္အေယာင္မ်ား ေပးသနားေတာ္မူသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ နန္းတက္ရာတြင္ မည္သူ႔ကိုမွ် ဘိသိက္ဖတ္မိဘုရားႀကီး တင္ေျမႇာက္ျခင္းမရွိေပ။ အဂၢမေဟသီေဒဝီ အျဖစ္ ရာဇဓာတုကလ်ာ ကိုသာ ရည္ရြယ္ထားေတာ္မူခဲ့ရာ ရာဇဓာတုကလ်ာ နတ္ရြာစံ ခဲ့ၿပီျဖစ္၍ အသစ္ေရြးခ်ယ္လိုေသာဆႏၵ ပြားေတာ္မူဟန္မတူေပ။ 

မိဘုရားႀကီးေနရာသာမက မိဖုရားငယ္ မ်ားပင္ ထားေတာ္မမူခဲ့ေပ။ နတ္သွ်င္ေနာင္တြင္ ကိုယ္ လုပ္ေတာ္ ေလးပါး သာ ရွိသည္။  ထိုကိုယ္လုပ္ေတာ္တို႔မွာ မင္းရဲတိုင္မင္းသမီး၊ ေနမ်ိဳးမင္းထင္ကေတာ္ ၏ ညီမ မင္းခင္လတ္၊ သက္ေတာ္ရွည္ ၏သမီးႏွင့္ ခင္မ်ိဳးေတာ္တို႔သာ ျဖစ္ၾကသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ကိုယ္ေတာ္သည္ အဘက္ဘက္တြင္ ကြ်မ္းက်င္စြမ္းလိမၼာေတာ္မူလွေသာ သူရသတၱိႏွင့္ လည္း ျပည့္စံုေတာ္မူလွသည္။ ပုရိသအာဇာနည္ ျဖစ္ေတာ္မူသည္။ အရာရာတြင္ ေလ့လာလိုက္စား၍ အထူးထူးေသာ ပညာတို႔ကိုလည္း ရွာေဖြဆည္းပူးေတာ္မူသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ရတုဆိုျခင္း၌ သိမ္ေမြ႕ေတာ္မူလွ၏။ တူရိယာဂီတ ေစာင္းညင္းပတ္သာ တို႔၌လည္း ကြ်မ္းဝင္ေတာ္မူသည္ဟု အဆိုရွိသည္။ 

ဂီတ သုခုမ တို႔ကို ျမတ္ႏိုးႏွစ္သက္ေတာ္မူသည္။ ေကတုမတီနန္းတြင္ ေစာင္းတတ္၊ ညႇင္းတတ္၊ ပတ္တတ္ ၊ ႏွဲတတ္သူတို႔ကိုခ်ီးျမႇင့္ ေျမႇာက္စားေတာ္မူသည္။ သူ႔ေခတ္အခါက ေတာင္ငူေရႊနန္းတြင္ အႏုပညာပန္းတို႔ ပြင့္လန္းေနေခ်သည္။

တစ္ဖက္တြင္လည္း နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဆင္ေရး၊ ျမင္းေရး၌ ထံုေတာ္မူသည္။ ခမည္းေတာ္လက္ထက္ က ေဆာက္လုပ္ေတာ္မူခဲ့ေသာ ေပါင္းေလာင္းျမစ္ အေနာက္ဘက္ သာယာစြာေသာေျမျပင္တြင္ ဆင္ခင္း ၊ ျမင္းခင္း ျပဳၿမဲကို တိုးတက္ေစသည္။ စက္ဝန္းထား၍ လွံ၊ ေသနတ္တို႔ကို စမ္းသည္။ ဓားေရး၊ လွံေရးတို႔ မျပတ္က်င့္သည္။ ေသနဂၤဗ်ဴဟာအမႈကို မျပတ္က်င့္ေတာ္မူသည္။

အထူးျခားဆံုးမွာကူုလီ (ဂူလီ)သဘင္ပင္ ျဖစ္သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ မဟာဥပရာဇာဘဝကပင္ ကူလီ ကစားျခင္း၌ ဝါသနာထံုေတာ္မူသည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္ကိုယ္ေတာ္သည္ ေတာင္ငူဘုရင္အျဖစ္သို႔ ေရာက္ေတာ္မူေသာအခါ ကူလီသဘင္ကို မိမိ ကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ကစားေပ်ာ္ေမြ႕ေတာ္မူသည္။ မင္းညီမင္းသား မွဴးမတ္မ်ားကိုလည္း ကစားေစသည္။

သူေရးစပ္ခဲ့ေသာ ‘ခုႏွစ္ေတာင္စြန္’ ႏွင့္ ‘ေဝယႏာၱ’တြင္ ခ်ီရတုႏွစ္ပုဒ္သည္ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔၏ ကူလီကစား ပြဲ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပထားေသာရတုမ်ား ျဖစ္၏။ ကစားကြင္းကား ယခု ေတာင္ငူၿမိဳ႕ တပင္ေရႊထီး ထန္းေတာေျမာက္ဘက္ အမွတ္(၂) အစိုးရအထက္တန္းေက်ာင္းေျမေနရာဟု ဆို၏။

ဤသို႔အားျဖင့္ ေတာင္ငူလူငယ္တို႔၏ ကိုယ္လက္ၾကံ့ခိုင္ေရး၊ စစ္ေသြးစစ္စိတ္ေမြးျမဴေရး၊ ျမင္းစီး ကြ်မ္းက်င္ေရး တို႔ကို တတ္ေျမာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္၍ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ေခတ္ကို အတင္းေျပာင္းေပးေန ေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ စိတ္ဓာတ္ကား ခ်ီးက်ဴးရမည္သာ ျဖစ္သည္။

● လက္ေအာက္ခံဘုရင္ခံငယ္အစ

သို႔ကလို ေတာင္ငူေရႊနန္းကို သိမ္းျမန္းစိုးစံ၍ နန္းစည္းစိမ္အရသာကို ခံစားရ႐ံုမွ်သာ ရွိေသးသည္။ တစ္ႏွစ္မွ်မျပည့္ေသးမီ အဝမင္း မဟာဓမၼရာဇာေခၚ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက ေတာင္ငူကို လာေရာက္ တိုက္ခိုက္သည္။ အဝ (အင္းဝ)တပ္ကား လူအား ဥာဏ္အား မ်ားလွေခ်သည္။ ထိုအထဲတြင္ ပဲခူး (ဟံသာဝတီ) ပ်က္စဥ္က အဝတြင္ ခိုဝင္ခဲ့ေသာ မွဴးမတ္စစ္သည္ အမ်ားလည္းပါသည္။ 

ထိုတပ္ကို ေတာင္ငူတပ္က ယွဥ္မတုႏိုင္ျဖစ္ေလသည္။ ပို၍ဆိုးသည္မွာ အေရးႀကီးလွေသာ ထိုအခ်ိန္တြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဆင္၊ ျမင္းကိုမွ မစီးႏိုင္ရေလာက္ေအာင္ ကိုယ္တြင္ အနာရေနေသာ အျပစ္ေပတည္း။ 

ထို႔ေၾကာင့္ ျပာႆာဒ္ေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ ဘေထြးေတာ္ သတိုးဓမၼရာဇာ၊ ညီ မင္းရဲေက်ာ္စြာ၊ ညီ မင္းရဲ သီဟသူ၊ ညီ မင္းရဲေက်ာ္ထင္တို႔၏ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ သူသည္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းကို အညံ့ခံ ရေလသည္။ အညံ့ခံေသာ္လည္း မာန္ကိုမခ်။ ‘ဆင္စီးခ်င္းတိုက္မည္ဟု အားသန္လ်က္ ရွိေနပါသည္။ အနာျဖစ္၍ ဆင္၊ ျမင္းမစီးႏိုင္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရသည္’ စသျဖင့္ ဘုရင္ခ်င္းဆံုသည့္အခါ ေျပာခဲ့ေလသည္။

ေတာင္ငူနန္းကား မွန္ကင္းအခ်ခံလိုက္ရၿပီ။ နတ္သွ်င္ေနာင္လည္း အေနာက္ဘက္လြန္မင္း၏ လက္ေအာက္ ခံမင္းျဖစ္ခဲ့ရၿပီ။ ဤသည္ကို သူမေက်ႏိုင္ခဲ့။ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းသည္လည္း ဘုရင့္ေနာင္၏ ေျမး၊ သူ လည္း ဘုရင့္ေနာင္၏ ေျမး ျဖစ္သည္။ 

တစ္ႏွစ္မွ် တစ္ထီးတစ္နန္းႏွင့္ မင္းလုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ယခုလို အရည္တူမင္း၏ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ရသည္မွာ ရွက္ဖြယ္လိလိဟု သူခံစားမိသည္။ ထို႔ျပင္ စစ္႐ံႈးေသာမင္းတို႔ ၏ ေတြးၿမဲ   ဓ မ ၼတာ အတိုင္း ေတာင္ငူသား မ်ား၊ ပဲခူး၊ ျပည္၊ အင္းဝမွ ေရွးကခိုဝင္ခဲ့သူမ်ား၊ သူ႔ေဆြေတာ္မ်ိဳးေတာ္မ်ား ၊ ေတာင္ငူ မွ အႏုပညာသည္၊ စာဆိုေတာ္အမ်ားပင္ အင္းဝသို႔ သိမ္းယူသည္ကို နာက်ည္းလွေပသည္။ 

အင္းဝ သို႔ ပါသြားခဲ့ရေသာ စာဆိုမ်ားအနက္ ရေဝရွင္ေထြး၊ မင္းေဇယ်ယႏၱမိတ္၊ ရွင္သံကိုယ္တို႔မွာ ထင္ရွား သည္။ သူ႔ညီ မင္းရဲေက်ာ္စြာ တစ္ဦးသာ သန္လ်င္စား ေဒဘရစ္တိုရန္ကို ကာကြယ္ရန္ဟုဆိုကာ အဝဘုရင္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက ေက်ာက္ေမာ္သို႔ ေစလႊတ္၍ အခိုင္အလံုေနေစသည္။ 

ဘေထြးေတာ္ သတိုး ဓမၼရာဇာ၊ ညီေတာ္မ်ားျဖစ္ေသာ မင္းရဲသီဟသူ၊ မင္းရဲေက်ာ္သူတု႔ိကို အဝေနျပည္ေတာ္ သို႔ ေခၚေဆာင္ သြားသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္ငူသား အေနက်မ်ားကို ေတာင္ငူတြင္ သံုးစုစု၍ တစ္စုသာ ထားခဲ့သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္ ညီေတာ္တို႔၏ ကြ်န္မ်ားကိုလည္း သံုးစုစု၍ တစ္စုသာထား ခဲ့ေစသည္။

ကိစၥလံုးစံု စီစဥ္ၿပီးေသာအခါတြင္ အဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာဘဲြ႕ခံ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းသည္ သကၠရာဇ္ ၉၇၂ခု၊ ျပာသိုလဆန္း (၄)ရက္၊ ေသာၾကာေန႔တြင္ ေတာင္ငူမွ အဝေနျပည္ေတာ္သို႔ ျပန္ေတာ္မူသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္မွာ ေတာင္ငူေရႊနန္းတြင္ စစ္႐ႈံးဘုရင္အျဖစ္ တစ္ကိုယ္ေတာ္တည္း ညႇိဳးငယ္စြာ က်န္ရစ္ေတာ္ မူရွာေလသည္။

ဤတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ မဟာမိတ္ကို ရွာေလသည္။ ထိုတြင္ တိုက္ရည္ေကာင္းေသာ၊ အေျမာက္ေသ နတ္ေပါေသာ သန္လ်င္စား ငဇင္ကာကို သူျမင္ေလသည္။ ေဒဘရစ္တိုမွာ တိုင္းတစ္ပါးသားျဖစ္သူ၊ ဘုရား ပုထိုးဖ်က္ဆီးသူ ဟူ၍ သူ မျမင္ၿပီ။

● ေနာက္ဆံုးဘဝခရီး

ထို႔ေၾကာင့္ သကၠရာဇ္ ၉၇၂ခုတြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ‘အေနာက္ဘက္လြန္မင္း၏ ကြ်န္မခံလိုၿပီ။ ငဇင္ကာ အစီရင္ကိုပါေတာ့မည္’ဟူ၍ သေဘာပါေသာစာကို သကၠလတ္အိတ္ေတာ္တြင္ တံဆိပ္ေတာ္ခတ္ႏွိပ္လ်က္ ‘ၾကက္႐ိုးပင္စား’အား တမန္ျပဳကာ သန္လ်င္စား ငဇင္ကာထံမွ သဝဏ္လႊာရၿပီးေနာက္ ငဇင္ကာ၏ တပ္ လည္း ၎ႏွင့္ ခမည္းခမက္ေတာ္သည့္ မုတၱမစား ဗညားဒလတပ္ႏွင့္ေပါင္း၍ ေတာင္ငူသို႔ ေရေၾကာင္း၊ ၾကည္းေၾကာင္းအားျဖင့္ ခ်ီတက္လာသည္။ 

ဤသည္ကို နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ညီ ေတာင္ငူ မဟာဥပ ရာဇာေဟာင္း မင္းရဲေက်ာ္စြာက ေက်ာက္ေမာ္မွ ဆီး၍ခံသည္။ မင္းရဲေက်ာ္စြာက်သျဖင့္ ၿမိဳ႕ပ်က္ေလသည္။ ၿမိဳ႕အပ်က္တြင္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏မယ္ေတာ္ မိဘုရားႀကီး မင္းခင္ေစာသည္ ေဝါစီး၍ အင္းဝသို႔ ထြက္ေျပး ခဲ့သည္။

ေတာင္ငူကို သန္လ်င္စားငဇင္ကာ ရသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေတြ႕သူကို သံု႔ပန္းအျဖစ္ ဖမ္းသည္။ ေတာင္ငူ တြင္ (၁ဝ)ရက္ခန္႔ေနၿပီး ေရႊနန္းေတာ္၊ ေက်ာင္း၊ ကန္၊ အိမ္ရာ အားလံုးကို မီးတိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ဆင္၊ ျမင္း ၊ လူသူ၊ ေရႊ၊ ေငြကို သိမ္းယူကာ သန္လ်င္သို႔ ျပန္ေလသည္။ ေတာင္ငူဘုရင္ခံ နတ္သွ်င္ေနာင္ ကိုကား ကိုယ္လုပ္ေတာ္ႏွစ္ေယာက္၊ အလုပ္အေကၽြး အတြင္းေစ (၁ဝ)ေက်ာ္ႏွင့္ ေလွေပၚတင္၍ သန္လ်င္ သို႔ ေခၚေဆာင္သြားသည္။

အေနာက္ဘက္လြန္မင္းလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရၿပီးေသာ္ ဗိုလ္ပါအလံုးအရင္းႏွင့္ သန္လ်င္သို႔ ဆင္းလာ တိုက္ခိုက္ေလသည္။ ဤတြင္ အင္းဝရဲမက္တို႔က စြမ္းစြမ္းတမံ အမႈထမ္းၾကသျဖင့္ လည္းေကာင္း၊ ငဇင္ကာ တို႔တြင္ ခဲယမ္းမီးေက်ာက္ရွားပါးေနသျဖင့္ လည္းေကာင္း သံုးလႏွင့္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကို သိမ္းႏိုင္ ခဲ့ေလသည္။ သိမ္းၿပီး ငါးရက္အၾကာတြင္ ႐ံုးေတာ္သို႔ ငဇင္ကာႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္တို႔ကို ေခၚယူကာ စစ္ေမးေစေလသည္။ ထိုအခါ ငဇင္ကာက သူႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္မွာ တစ္စိတ္တစ္ဝမ္းတည္း ဟု ေျဖေလ သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ကလည္း -

“ငါ့အေၾကာင္းကို စစ္ေမးလွ်င္ ငါ့အေၾကာင္းကိုသိၿပီးပင္ျဖစ္သည္။ ဤေပၚတူဂီ အမ်ိဳးသားတို ႔ႏွင့္ ေပါင္းယွက္ ၍ တစ္ေသြးတစ္သားတည္းျဖစ္ၿပီး ျဖစ္ရကား ေသေဘးကို ေၾကာက္ေတာ့မည္မဟုတ္။ လက္သို႔ေရာက္သည္ဟု သတ္ေသာ္လည္း ကိုယ္ကာယ႐ုပ္အေကာင္ကိုသာ ေသႏိုင္သည္။ အသက္ကို စိုးပိုင္သည္မဟုတ္။ ျပဳလိုရာပင္ ျဖစ္သည္။ ခံေတာ့မည္”ဟု ဆိုေလသည္။

ငဇင္ကာသည္ ၁၆၁၃ မတ္လ ၂၈တြင္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕လယ္တြင္ တံက်င္တင္၍ အသတ္ခံရ၏။ ထိုေန ့မွာ ပင္နတ္သွ်င္ေနာင္သည္လည္း ရင္ကိုဖြင့္၍ အသတ္ခံရ၏။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အေလာင္းကို အင္းဝ တပ္ႏွင့္ အတူပါလာခဲ့ေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ညီေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္ထင္ကို သၿဂၤဳိဟ္ေစသည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အေလာင္းကို မီးသၿဂၤဳိဟ္၍ သန္လ်င္က်ိဳက္ေခါက္ေစတီ ေျမာက္ဘက္ေစာင္းတန္း၏ အေနာက္ယြန္းကပ္လ်က္ ကုလားေက်ာင္းစံ အ႐ိုးအိုးေစတီ တည္ထားသည္ဟုဆို သည္။သို ့ေသာ္ အခ်ိဳ ့ကသံလ်င္ေဂါက္ကြင္းေဘးရွိ္ရန္ေျမမာန္ေျပဘုရားသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏အရိုး အိုးေစတီဟု ဆိုၾကသည္။

● နတ္သွ်င္ေနာင္ ျပဳစုခဲ့ေသာ စာေပမ်ား

၁။ ဘုရားတိုင္ရတုမ်ား

၂။ ရာသီဘြဲ႕ရတုမ်ား

၃။ သစၥာတိုင္ရတုမ်ား

၄။ စစ္ခ်ီရတုမ်ား

၅။ ေက်းေစရတုမ်ား

၆။ အျခားရတုမ်ား

၇။ သခင္ဘိုးဧခ်င္း

၈။ မင္းသက္ရွင္ဧခ်င္း

၉။ ဝိမလရာဇာဧခ်င္း

၁၀။ ဘုရင့္ႏွမေတာ္ဧခ်င္း

၁၁။ သခင္မင္းစည္ဧခ်င္း

၁၂။ စစ္ကိုင္းသခင္ဧခ်င္း စသည္တို႔ျဖစ္သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ သစၥာေဖာက္၊ မေဖာက္ ကံနည္းသူ ရတုတန္ေဆာင္ ေတာင္ငူ ဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္အား ရာဇဝင္အခ်ိဳ႕က သူ႔အျပစ္အနာကိုေထာက္၍ သစၥာေဖာက္ဟူ၍လည္းေကာင္း၊ အက်င့္ႏွလံုးေသာ္ ကား ေကာက္က်စ္ဆန္းျပားသည္ဟူ၍လည္းေကာင္း ကဲ့ရ႕ဲျပစ္ဖို႔ စကားတင္းဆိုၾကသည္။

 စင္စစ္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ေတာင္ငူေရႊနန္းကို စိုးစံ၍ တစ္ႏွစ္မျပည့္မီမွာပင္ အဝဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာေခၚ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက တိုက္ခိုက္သိမ္းယူ၍ နတ္သွ်င္ေနာင္အား လက္ေအာက္ၿမိဳ႕ စား ဘုရင္ခံအျဖစ္ ထားခဲ့သည္။ 

ထိုအခ်ိန္က နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ နာဖ်ားေနေသာ္လည္း အင္အားရွိသမွ် ခုခံေတာ္မူ၏။ သို႔ရာတြင္ အဝမင္း က ၿမိဳ႕ကို အဘက္ဘက္မွ ဝန္းရံပိတ္ဆို႔ထားေသာေၾကာင့္ ၿမိဳ႕တြင္းသားတို႔ အစာေရစာ ငတ္မြတ္ေခါင္း ပါး ၾကကုန္၍ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ ျပာသာဒ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္ႏွင့္ ညီေတာ္မင္းသားမ်ားကပါ အညံ့ခံမွသင့္ မည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္ တင္ၾကသည္။ 

ပထမေသာ္ ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ တင္းမာေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္မွ ျပည္သူႏွင့္တကြ ခ်မ္းသာမည့္အေၾကာင္းကို ေမွ်ာ္ေထာက္ေတာ္မူ၍ အညံ့ခံေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ၿမိဳ႕ေတာ္ကို  အပ္ရသည္။ 

အေနာက္ဘက္ လြန္မင္း သည္ ေတာင္ငူေရႊနန္းကို သိမ္းယူသည္သာမက သူအျမတ္တႏိုး ကိုးကြယ္ ထားေသာ သီဟိုဠ္ (သီရိလကၤာႏိုင္ငံ)မွ ရလာသည့္ ျမသပိတ္ေတာ္ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ျမတ္တို႔ကို ပင့္ေဆာင္ ယူငင္သြားသည္။ ဤေမြေတာ္ဓာတ္ေတာ္တို႔ကို အလိုရွိ၍သာလွ်င္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္း သည္ ေတာင္ငူ ကို စစ္ခင္းၿပီး သိမ္းယူသည္ဟုသာ ဆိုဖြယ္ရာရွိသည္။

 နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ေစာင္းညႇင္း ကဗ်ာ တတ္သူ အႏုပညာရွင္တစ္ဦးျဖစ္သည္။ ေစာင္းညႇင္းကဗ်ာ တတ္သူ ၏ စိတ္သည္ အႏုပညာ၏ ယဥ္ေက်းမႈစိတ္ဓာတ္ပါသျဖင့္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕တတ္သည္။ ေစာင္း၊ ကဗ်ာ တတ္ သူ၌ ရက္စက္ျခင္း ကင္းတတ္သည္။ စဥ္းလဲျခင္း ကင္းတတ္သည္။ 

အေနာက္ဘက္လြန္မင္း ေတာင္ငူ တိုက္စဥ္က နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ၾကင္ရာေတာ္ ရာဇဓာတုကလ်ာ နတ္ရြာစံ သည္မွာ မၾကာေသး၍ ပရိေဒဝမီး မၿငိမ္းေသးခ်ိန္ျဖစ္သည္။ သူ႔အသက္ေပး၍ ခ်စ္ခဲ့ရသူ ၾကင္ရာေတာ္ႏွင့္ (၇)လမွ်သာ ေပါင္းရၿပီး ၾကင္ရာေတာ္ ေသရြာျမန္းခဲ့သျဖင့္ စိတ္ႏွလံုး ယူက်ံဳးမရ ထိခိုက္ေတာ္မူခဲ့ရသည္။

ဤသည္ကိုေထာက္လွ်င္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သေဘာထားျမတ္သည္။ သစၥာၿမဲသည္။ မေဖာက္မလဲ ဝမ္းထဲႏွလံုး ေကာက္က်စ္ျခင္း ဆိတ္သုဥ္းပါသည္ဟု ဆိုရေပမည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္ သည္ အခ်စ္တြင္ သာမဟုတ္ အရွင္သခင္ကိုလည္း ေတာ္လွန္ခဲ့သူ မဟုတ္ပါ။ 

ယိုးဒယား (ထိုင္း)ကို တိုက္စဥ္က အႀကိမ္ႀကိမ္ အဖန္ဖန္ ေတာင္ငူတပ္ကို ကြပ္ကဲၿပီး လိုက္ပါဆင္ႏႊဲခဲ့ရ သည္။ မဟာမိတ္မင္းအေပၚတြင္လည္း သစၥာၿမဲသည္။ ဦးရီးေတာ္မ်ား အေပၚတြင္လည္း သစၥာၿမဲသူ ျဖစ္သည္။

သူ အိမ္ေရွ႕မင္းဘဝႏွင့္ ရွိေနစဥ္က ခမည္းေတာ္ ေရႊနန္းတည္မင္းက ဟံသာဝတီမင္း ငါးဆူဒါယကာကို ဖမ္းယူၿပီး ေတာင္ငူတြင္ အိမ္ျဖဴေတာ္ႏွင့္ အက်ယ္ခ်ဳပ္ထားရာ နတ္သွ်င္ေနာင္က တိတ္တဆိတ္ ကြပ္မ်က္ ပစ္ေၾကာင္း ရာဇဝင္က အျပစ္တင္ၾကသည္။ 

ဤကိစၥမွာ သူ၏ အဆိုး မဟုတ္ပါ။ သူသည္ သူ၏ မယ္ေတာ္ မိဖုရားႀကီးက က်ဴပင္ခုတ္လွ်င္ က်ဴငုတ္မွ် မက်န္ သင့္ေၾကာင္း၊ ရန္ၾကြင္းရန္စကို မထားသင့္ေၾကာင္း တိုက္တြန္း သျဖင့္ ေရွးမင္းတို႔၏ ထံုးကို ႏွလံုးသြင္း ၍ ေဆြမ်ိဳးရင္းခ်ာပင္ ျဖစ္လင့္ကစား သုတ္သင္ရွင္း လင္းရျခင္း မွ်သာ ျဖစ္သည္။ ေရွးမင္းတို႔သည္လည္း ဤသို႔ပင္ ျပဳမူဖူးၾကသည့္အတြက္ သူ႔အား အျပစ္မဆို ထိုက္ပါ။ နတ္သွ်င္ေနာင္ သည္ ညီေတာ္မ်ားကို လြန္စြာ ခ်စ္ခင္သည္။ 

ညီေတာ္မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္အရြယ္ေရာက္သည့္ တိုင္ ထိုးကြင္းမထိုးပါ။ သို႔ေသာ္ ညီေတာ္အား အတင္း အက်ပ္ အာဏာႏွင့္ ထိုးကြင္းထိုးရန္ အမိန္႔ေတာ္ မခ် မွတ္ခဲ့ေခ်။ သူတစ္ဦး၏အလိုႏွင့္ ဆန္႔က်င္၍ ျပဳလုပ္ လိုစိတ္ နတ္သွ်င္ေနာင္၌ မရွိေၾကာင္း အလြန္ထင္ရွား သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ မင္းက်င့္တရား (၁ဝ)ပါးတြင္ “အဝိေရာဓနံ”ဟူေသာ ျပည္သူျပည္သားတို႔၏ အလိုႏွင့္ မဆန္႔က်င္တတ္ေသာ အက်င့္သိကၡာေကာင္းရွိသူ ျဖစ္သည္။ ဤသို႔ တိုင္းျပည္ႏွင့္ မဆန္႔က်င္တတ္ရွိသူ ဘုရင္အား သစၥာေဖာက္ဘုရင္၊ စဥ္းလဲေကာက္က်စ္ေသာဘုရင္ ဟူ၍ ဆိုႏိုင္ပါမည္ေလာ။

 နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဗုဒၶဘာသာတရားေတာ္ျမတ္ကို ေလးစားသူ ျဖစ္သည္။ ရတနာသံုးပါးကို ဦးထိပ္ထား သူျဖစ္သည္။ သူ႔အား ဘရင္ဂ်ီဘာသာသို႔ ဝင္သည္။ ႏွစ္ျခင္းခံသည္။ ဗုဒၶဘာသာကို မေလးစားသူျဖစ္ သည္ ဟု စြပ္စြဲၾကသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဘရင္ဂ်ီဘာသာသို႔ ဝင္သည္ ဆိုသည္မွာ ပူတေက (ေပၚတူဂီ) ရာဇဝင္ က တစ္ဖက္သတ္ ေရးထားျခင္းမွ်သာ ျဖစ္ပါသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ဆိုေသာ္ ငဇင္ကာ၏ လုပ္ဇာတ္မွ် သာျဖစ္သည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္၏ တရားျပည့္ဝ ႏွလံုးလွပံုႏွင့္ သံဃာေတာ္မ်ားအား ေလးစားသမႈျပဳခဲ့ပံုကို ရာဇဝင္တြင္ အထင္ အရွားေတြ႕ရသည္။ ေတာင္ငူၿမိဳ႕ကို အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက ဝိုင္းဝန္းထားသည့္အခါ နတ္သွ်င္ေနာင္ သည္ အညံ့မခံလို၍ ထြက္တိုက္မည္ျပဳရာ ျပာသာဒ္ေက်ာင္းဆရာေတာ္က သတၱဝါတို႔၏ ဆင္းရဲအေၾကာင္းကို တရားေဟာသည္ႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ တရားႏွင့္ယွဥ္ကာ စိတ္ကိုထိန္းေတာ္ မူခဲ့သည္။ 

သူသည္ သံဃာေတာ္ ဆရာေတာ္ႀကီးမ်ား၏ စကားကို နားေထာင္၍သာ သူ၏အလိုႏွင့္ဆန္႔က်င္၍ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းကို အည့ံခံခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္ကိုေထာက္လွ်င္ သူ႔အား ဒိ႒ိဟူ၍ ဆိုရ မည္ေလာ။

အေနာက္ဘက္လြန္မင္းက သန္လ်င္ကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးသည့္အခါတြင္ ငဇင္ကာက ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’က ‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူ၍ ဆိုေသာေၾကာင့္ ေတာင္ငူကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူၿပီး နတ္သွ်င္ေနာင္ကို သန္လ်င္ သို႔ ေခၚေဆာင္လာခဲ့ပါသည္ဟူ၍ အစစ္ခံခဲ့သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ကမူ ‘ေခၚပါလွည့္’ဟူ၍ မေစရေၾကာင္းကို ဆိုသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ငဇင္ကာကဲ့သို႔ လုပ္ႀကံေျပာတတ္သူ မဟုတ္ပါ။ ‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူေသာ စကားမွာ ငဇင္ကာက ဆင္ထားေသာ လုပ္ဇာတ္ျဖစ္ သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ လုပ္ရဲလွ်င္ ေသရဲသူျဖစ္သည္။

 ေသရမည္ကို ေၾကာက္သူမဟုတ္ေၾကာင္း အေနာက္ဘက္လြန္မင္းအား ျပန္လွန္ ၍ ေခ်ပေျပာဆိုသည့္ အခ်က္ ကို ေထာက္၍ အလြန္သိသာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူက ငဇင္ကာအား ေခၚပါလွည့္ဟူ၍မွာမိလွ်င္ သူမွာသည့္အတိုင္း ဘြင္းဘြင္းေျပာမည့္သူ ပင္ ျဖစ္သည္။ ယခုမွာမူ နတ္သွ်င္ေနာင္က ေခၚပါလွည့္ဟူ၍ သူမေစရေၾကာင္း ျငင္းဆုိသည္။

ငဇင္ကာက “ၾကက္႐ိုးပင္စားကိုသာလွ်င္ ေမးၾကည့္ပါေတာ့”ဟု ထပ္မံေျဖရွင္းသည္။ ၾကက္႐ိုးပင္စားကမူ နတ္သွ်င္ေနာင္က သူ႔အား ငဇင္ကာထံ ေစလႊတ္သည္မွာ မွန္ပါသည္။ သို႔ေသာ္ တပူတြင္ သကၠလတ္ျဖင့္ ပိတ္၍ထားေသာ သဝဏ္လႊာစာျဖစ္၍ မည္သည့္အေၾကာင္းအခ်က္မ်ား ပါရွိသည္ကိုမူ သူမသိရ ပါေၾကာင္း ေျဖ သည္။

ေသအတူ ရွင္မကြာေနပါမည္ဆိုေသာ ငဇင္ကာသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္အေပၚတြင္သာ အျပစ္ကို လံုးလံုး ဖို႔ေနေပၿပီ။ ‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူ၍ အကယ္၍ နတ္သွ်င္ေနာင္က မွာခဲ့သည့္တိုင္ ဤအခ်ိန္ ဤေနရာတြင္ သူ၏ မဟာမိတ္က ‘ေခၚပါလွည့္’ဆို၍ ေခၚရပါသည္ဟု ငဇင္ကာက အျပစ္ကိုပံု၍ ေျပာရက္ပါလွ်င္ ငဇင္ကာ သည္သာလွ်င္ သူ၏ မဟာမိတ္ နတ္သွ်င္ေနာင္အေပၚ အဆင္းတြန္း၍ ေခ်ာက္ခ်တတ္ေသာ သစၥာေဖာက္ ႀကီး ျဖစ္ေနပါေတာ့သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ညီေတာ္ အိမ္ေရွ႕မင္း မင္းရဲေက်ာ္စြာကို လြန္စြာခ်စ္ခင္သည္။ ဤသို႔ျဖစ္လွ်င္ ငဇင္ကာ အား ‘ေခၚပါလွည့္’ဟူ၍ မွာထားပါျငားအ့ံ။ သူ၏အႀကံကို ညီေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာအား ႀကိဳတင္အသိေပး ထား ရေပလိမ့္မည္။ ယခုေသာ္ကား ညီေတာ္ပင္ မသိရ။ ငဇင္ကာ လႊတ္လိုက္ေသာ ဇြင္ေဒကရီးသီးယား၏ တပ္ သည္ ေတာင္ငူသို႔တက္လာ၍ မင္းရဲေက်ာ္စြာသည္ ေက်ာက္ေမာ္အရပ္က ခုခံရာတြင္ ရန္သူ၏ က်ည္သင့္၍ ဆင္ထက္က က်ဆံုးခဲ့ရွာသည္။

ထို႔ေနာက္ ႐ႈပါဦး ...... ‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူေသာေၾကာင့္ လာေခၚရပါသည္ဆိုေသာတပ္သည္ ေတာင္ငူကို မီး႐ိႈ႕ဖ်က္ဆီးလိုက္သည္။ ဘုရားပုထိုးမ်ားကို ေဖာက္၍ ဌာပနာမ်ားကိုပင္ ယူၾကသည္။ ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားတို႔ သတ္ျဖတ္၍ ေရႊေငြရတနာမ်ား အတင္းလုယူခဲ့သည္။ ‘ေခၚပါလွည့္’ဆို၍ လာေခၚရသူ၏ စည္းကမ္းႏွင့္ ကိုက္ညီပါ၏ေလာ။

ေတာင္ငူတြင္ငဇင္ကာလႊတ္လိုက္ေသာတပ္သည္(၁ဝ)ရက္ခန္႔ေန၍နန္းေတာ္ကိုမီးတိုက္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္း ကန္ ဘုရားမ်ားကိုလည္း ဖ်က္ဆီးခဲ့သည္။ ဆင္၊ ျမင္း၊ လူသူ၊ ေရႊ၊ ေငြမ်ားကို အတင္းလုယူၿပီးမွ သန္လ်င္သို႔ နတ္သွ်င္ေနာင္အား ေခၚေဆာင္သြားသည္။ ပူတေကရာဇဝင္က နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သန္လ်င္သို႔ လူ (၃၀၀၀)၊ လက္နက္ အစံုအလင္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္လာသည္ဟု ဆိုသည္။

ထိုအခ်က္မမွန္ကန္ေခ်။ ျမန္မာရာဇဝင္ မ်ားက နတ္သွ်င္ေနာင္အား သန္လ်င္သို႔ ေခၚေဆာင္ရာတြင္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္၊ အလုပ္အေကၽြး (၁ဝ)ေယာက္သာ ပါေၾကာင္း တညီတညြတ္တည္း အတိအလင္း ေရးသားထားပါသည္။ 

‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူ၍သာ လာေရာက္ေခၚျခင္း ျဖစ္ပါလွ်င္ နတ္သွ်င္ေနာင္အား ဤမွ်ေလာက္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္ အၿခံအရံ အနည္းငယ္မွ်ေလာက္ကိုသာ ငဇင္ကာက ခြင့္ျပဳပါသေလာ။ မဟာမိတ္အျဖစ္ျဖင့္ ေခၚ သြားျခင္းေလာ။ ၾကက္ဖမ္း ငွက္ဖမ္းသကဲ့သို႔ပင္ ေခၚသြားျခင္းေပေလာ။ စဥ္းစားစရာပင္ ျဖစ္သည္။ 

စင္စစ္ ငဇင္ကာသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္က ‘ေခၚပါလွည့္’ဟူေသာေၾကာင့္ ေခၚလာခဲ့ရပါသည္ဟူ၍ အသံေကာင္း ဟစ္ျခင္းမွ်သာ ျဖစ္သည္။ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔သည္ ဤကဲ့သို႔ပင္ သမာ႐ိုးက် အသံေကာင္းဟစ္ တတ္ၾက ပါသည္။

အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔ကလည္း ဤကဲ့သို႔ပင္ မလိမ့္တပတ္ျပဳလုပ္၍ သီေပါမင္းတရားႏွင့္ မိဖုရားတို႔ကို ၾကက္ငွက္ဖမ္းသကဲ့သို႔ပင္ ဖမ္းခဲ့ဖူးပါသည္။ “စာခ်ဳပ္႐ံုမွ်သာ သူရိယသေဘာၤေပၚသို႔ ၾကြေတာ္မူပါ”ဟူ၍ မလိမ့္တပတ္လုပ္ၿပီး ရတနာဂီရိသို႔ သီေပါမင္းအား ပို႔ေဆာင္ခဲ့ဖူးပါသည္။

ငဇင္ကာ က လည္း ထိုနည္းတူပင္ နတ္သွ်င္ေနာင္အား သန္လ်င္သို႔ ေခတၱလိုက္ခဲ့ပါ။ အင္းဝဘုရင္ ကိုႏိုင္ေအာင္ ကူညီတိုက္ေပးပါမည္။ ေတာင္ငူျပည္သားမ်ားက သူ႔အေပၚ အထင္မေသးရေအာင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ က ‘ေခၚပါလွည့္’ဆို၍ လာေခၚရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း အသံေကာင္းဟစ္၍ သူအယံုသြင္းသျဖင့္ ႐ိုးသားေသာ အႏုပညာရွင္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ယံုမိရွာသည္။ သန္လ်င္သို႔ လိုက္သြားရေကာင္းႏိုးႏိုး ထင္လာသည္။

ထိုအခ်ိန္က သူ၏ အလြန္ခ်စ္လွစြာေသာ ညီေတာ္ မင္းရဲေက်ာ္စြာလည္း ေက်ာက္ေမာ္တိုက္ပြဲ တြင္ က်ဆံုးခဲ့ ရေလၿပီ။ ခ်စ္သူ ရာဇဓာတုကလ်ာႏွင့္လည္း (၇)လမွ်သာ ေပါင္းရ၍ ေကြကြင္းခဲ့ရသည္။ 

အေနာက္ဘက္လြန္မင္း က သူ႔အား အႏိုင္က်င့္ကာ ေတာင္ငူကို တိုက္ခုိက္သိမ္းယူ႐ံုမွ်မက သူ၏ အလြန္ ၾကည္ညိဳစြာ ကိုးကြယ္ထားေသာ ျမသပိတ္ႏွင့္ စြယ္ေတာ္ျမတ္ကို ပင့္ေဆာင္သြားခဲ့သည္။ 

သူသည္ပင္လွ်င္ ေတာင္ငူတြင္ အထီးက်န္ညႇိဳးစြာ စံပယ္ေတာ္မူခဲ့ရသည္။ ယခု ငဇင္ကာ လႊတ္လိုက္ေသာ ဇြင္ေဒကရီသီးယားတပ္က သူ႔အား ကိုယ္လုပ္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္၊ အလုပ္အေကၽြး (၁ဝ)ေယာက္မွ်သာ ခြင့္ျပဳၿပီး သန္လ်င္သို႔ ေခၚေဆာင္ခဲ့သည္။

သန္လ်င္တြင္ကား ပရိယာယ္မာယာမ်ားလွေသာ ငဇင္ကာသည္ ေစာင့္ေမွ်ာ္လ်က္ရွိေနသည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္ သည္ အသာတၾကည္မွ ပါလာလိမ့္မည္ေလာ။ ေတာင္ငူတြင္ပင္ အသက္အေသခံ၍ သန္လ်င္သို႔ လိုက္ပါရန္ ျငင္းဆန္ေနေပလိမ့္မည္ေလာ။ အကယ္၍ သန္လ်င္သို႔ ပါလာသည္ရွိေသာ္ မည္သို႔ျပဳမည္နည္း။

နတ္သွ်င္ေနာင္ သန္လ်င္သို႔ ပါလာသည္ကို သိသည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ငဇင္ကာသည္ ပရိယာယ္ တစ္ မ်ိဳး ေျပာင္း လိုက္သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ အက်ိဳးကို လိုလားဟန္၊ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ မဟာမိတ္ျ ဖစ္ေလ ဟန္ နတ္သွ်င္ေနာင္အား အယံုသြင္း၍ မ်က္ႏွာခ်ိဳေသြးခဲ့သည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္လည္း ယံုမိသည့္အေလ်ာက္ သူႏွင့္တကြပါလာေသာ ရတနာေက်ာက္ေကာင္းအျပည့္ ထည့္ထားသည့္ ကြမ္းအစ္ေတာ္ကို ငဇင္ကာ အား ေပးသနားေတာ္မူသည္။ ငဇင္ကာသည္ မူလိုက္ေသး သည္။

“အရွင့္အမႈေတာ္ကို ကုန္ငေအာင္ ထမ္းေဆာင္ၿပီးဆံုးသည့္အခါမွ သနားသမွ်ကို လက္ခံပါမည္” ဟူ၍လည္း ဆိုလိုက္ေသးသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ငဇင္ကာအေပၚတြင္ ေရွးကထက္ပို၍ ေလးစားယံုၾကည္သြားရွာသည္။ စင္စစ္မွာ သန္လ်င္ သို႔ပါလာေသာ ပစၥည္းမွန္သမွ်သည္ ငဇင္ကာ၏ လက္တြင္းသို႔ ေရာက္ေနသည္ႏွင့္ အတူတူ ပင္ျဖစ္သည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ေရႊေငြဘ႑ာမွန္သမွ်ကုိ တကယ္ပင္ ငဇင္ကာ မသိမ္းပိုက္ပါေလာ။ အထက္ေဖာ္ျပပါ တို႔သည္ ပူတေကရာဇဝင္တြင္ ပါရွိသည့္အခ်က္တို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ပူတေကရာဇဝင္သည္ ငဇင္ကာကိုသာ အသားေပး၍ ေရးထားျခင္းမွ်သာျဖစ္သည္။ စင္စစ္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ပါသမွ် ရတနာဘ႑ာမ်ားကို ငဇင္ကာ သည္ အတင္းသိမ္းယူထားၿပီး ျဖစ္သည္။

ထိုအခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္၍ ခိုင္လံုေသာ အေထာက္အထားတစ္ခုမွာ ထိုအခ်ိန္အခါက ခရစ္ႏွစ္ ၁၆၀၀ ၿပည့္ႏွစ္ တြင္ အေနာက္ႏိုင္ငံသာ သနာျပဳပုဂၢိဳလ္ မစၥတာဗုိဗစ္ (Mr.Bovis) ဟံသာဝတီသို႔ ေရာက္ရွိခဲ့ၿပီး ေနာက္ သူေရးသားခဲ့ေသာ “ျမန္မာျပည္ေရာက္မွတ္တမ္းမ်ား” စာအုပ္၌ ငဇင္ကာအေၾကာင္းကို ဤသို႔ အေသးစိတ္ တင္ျပထားခဲ့ေလသည္။

ရခိုင္ဘုရင္သည္ စစ္ပြဲကို ေအာင္ႏိုင္ၿပီးသည့္အခါတြင္ သန္လ်င္ၿမိဳ႕ကို ပူတေကစစ္တပ္ခြဲမွဴးျဖစ္သူ ဇြင္ကာကူ (ငဇင္ကာ)လက္သို႔ ေပးအပ္လိုက္ေလေတာ့သည္။ သို႔ေသာ္ မ်ားမၾကာမီမွာပင္ ငဇင္ကာသည္ ရခုိင္ ဘုရင္ႏွင့္ မသင့္မတင့္ရွိၾကၿပီးလွ်င္ ဂိုးအား (Goa) ဘုရင္ခံထံသို႔ သြားေရာက္၍ စစ္ကူေတာင္းေလ သည္။ 

“သူ မရွိသည့္အခုိက္တြင္ သူ၏ ေနာက္လိုက္မ်ားက သူ႔အား ဟံသာဝတီဘုရင္ အျဖစ္ ေၾကညာၾက သည္။ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္စြာလွ်င္ သူသည္ ဇက္ရဲလက္ရဲႏွင့္ လူစြာလုပ္ခဲ့သည္။ 

သူ၏ ေက်းဇူးရွင္ ရခိုင္ဘုရင္ ၏ သားေတာ္တစ္ဦးကို ဖမ္းဆီးၿပီးလွ်င္ ရခိုင္ဘုရင္အား ေငြငါးေသာင္းႏွင့္ ေရြး ယူေစေလသည္။ ထိုမွ်မက သူသည္ သူႏွင့္ မဟာမိတ္ျဖစ္ေသာ ေတာင္ငူဘုရင္၏ ဘ႑ာေတာ္မ်ားကို အက်င့္ တန္ သစၥာမဲ့စြာသိမ္းယူ၍ ေတာင္ငူဘုရင္ကိုလည္း သန္လ်င္သို႔ ဖမ္းယူေခၚေဆာင္သြားခဲ့ေလသည္။ 

သူ၏သား “ဆိုင္မြန္” (Simon) ကို မုတၱမဘုရင္၏ သမီးေတာ္တစ္ပါးႏွင့္ ထိမ္းျမားျခင္းလည္း ျပဳေလသည္။ ထိုအခါ မုတၱမျပည္နယ္သည္ ဟံသာဝတီမင္းဆက္ ျပတ္ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ လြတ္လပ္ေသာ ျပည္ နယ္ အျဖစ္ တစ္ရွိန္ထိုးတက္လာေသာ ျပည္နယ္ ျဖစ္ေလသည္။

အထက္ပါ ေဖာ္ျပခ်က္ကို ၾကည့္ပါက ငဇင္ကာသည္ ေတာင္ငူဘုရင္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို မဟာမိတ္ဖြဲ႕ၿပီးမွ သစၥာမဲ့စြာ ေတာင္ငူကို တိုက္ခိုက္သိမ္းယူခဲ့၍ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ လာၿပီးလွ်င္ ေရႊေငြ ရတနာ မ်ားကိုလည္း သိမ္းယူေၾကာင္း မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႔အားျဖင့္ အဂတိမလိုက္စားဘဲ ပြင့္လင္း စြာ ေရး သားထားသည္ကို ေတြ႔ရပါသည္။

ထိုနည္းတူစြာ ‘ပီတာဝီလ်ံဆန္ဖေလာရစ္’ (Peter Williamson Floris) ဆိုသူက Relations of Strange Occurance စာအုပ္တြင္ -

“ငဇင္ကာသည္ အာဂနယ္ခ်ဲ႕သမားႀကီး ျဖစ္သည္။ သူသည္ အေကာက္ႀကံလိုလွ်င္ သူ႔ေက်းဇူး ကိုယ့္ေက်းဇူး ရွိသည္၊ မရွိသည္ကို မၾကည့္။ မည္သည္ကိုမွ် အေရးမစိုက္ဘဲ အလြန္အက်င့္တန္သည့္ သတၱဝါႀကီးျဖစ္ သည္” ဟူ၍ ေရးသားထားေလသည္။

ဤသည္ကိုေထာက္၍ ပူတေကရာဇဝင္တြင္ ေဖာ္ျပထားသမွ်ကို အမွန္ခ်ည္းဟူ၍ မယူဆသင့္ ပါ။ ျမန္မာႏို င္ငံသို႔ ခရစ္ႏွစ္ ၁၅၄၅တြင္ ေရာက္ရွိလာေသာ ေပၚတူဂီလူမ်ိဳး “ဖာဒီနင္မင္းဒတ္စ္ပင္တို” (Ferdin Mendez Pinto) သည္ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း မႈိခ်ိဳးမွ်စ္ခ်ိဳး မဟုတ္မမွန္ လုပ္ႀကံေရးသားထားေသာ မွတ္တမ္းမ်ား ရွိသည္။

ျမန္မာရာဇဝင္တြင္လည္း နတ္သွ်င္ေနာင္အေၾကာင္းကို အမွန္ေရးသည္ဟု တထစ္ခ် မဆိုႏိုင္ ပါ။ ျမန္မာ ရာဇဝင္၌ ငဇင္ကာအေၾကာင္း၊ နတ္သွ်င္ေနာင္ အေၾကာင္းကို ရွာေဖြေရးသားရာ၌ ပူတေကရာဇဝင္ကိုသာ ကိုးကားေရးၾကသည္ မ်ားသည္။ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းလက္ထက္က ေရးသားေသာ ရာဇဝင္မ်ား၌ မိမိတို႔၏ အရွင္သခင္ကိုသာ အသားေပး၍ ေရးၾကေပလိမ့္မည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္အေပၚတြင္ အေနာက္ ဘက္လြန္မင္း၏ အႏိုင္က်င့္ပံုကိုကား ေရးသားၾကလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ ။ ထို႔ေၾကာင့္ ရာဇဝင္အဆိုအရ နတ္သွ်င္ေနာင္ သစၥာေဖာက္သည္ဟူေသာ အခ်က္သည္ ျမန္မာမင္းကို ပုန္ကန္သူတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အေနာက္ဘက္လြန္မင္းကို အသာေပးၿပီး ေရးထားျခင္းမွ် သာ ျဖစ္ေပလိမ့္ မည္။

စင္စစ္ဆိုေသာ္ ငဇင္ကာသည္ နတ္သွ်င္ေနာင္ကို အေကာက္ႀကံ၍ သန္လ်င္သို႔ ေခၚေဆာင္ လာျခင္းမွ် သာ ျဖစ္သည္။ နတ္သွ်င္ေနာင္က ‘ေခၚပါလွည့္’ ဟူေသာေၾကာင့္ ေခၚရပါသည္ဟူေသာ အခ်က္သည္ လံုးဝမွန္ႏိုင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ 

အဘယ့္ေၾကာင့္ဟူမူ သကၠရာဇ္ ၉၆၅ခုတြင္ ရခိုင္ဘုရင္ႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္ ေတာင္ငူေရႊနန္း တည္ မင္းတို႔ ပူးေပါင္း၍ ငဇင္ကာကို တိုက္ခိုက္ၾကရာတြင္ ရခိုင္ဘုရင္၏ သားေတာ္ကို ငဇင္ကာက ဖမ္း ဆီးေလသည္။ ထိုအခ်ိန္က သန္လ်င္ကိုတိုက္စဥ္က ေတာင္ငူတပ္ကို ကြပ္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္သူမွာ အိမ္ေရွ႕စံ နတ္သွ်င္ေနာင္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ 

ထိုစဥ္ ကပင္ ငဇင္ကာ သည္ နတ္သွ်င္ေနာင္ အေပၚ အၿငိဳးထားခဲ့ေလသည္။ ငဇင္ကာသည္ ထိုစဥ္က မည္မွ် စိတ္ႀကီးဝင္ေနသနည္းဟူမူ ရခိုင္ဘုရင္၏ သားေတာ္ကို ဖမ္းဆီးထားသျဖင့္ ရခုိင္ဘုရင္က သားေတာ္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အေရးဆိုေသာ စကားကမ္းလွမ္းခ်က္တြင္ ငဇင္ကာအား “ငါ့ကၽြန္“ ဟူေသာ စကားကို ေခၚဆိုခဲ့သည္။ “ငါ့ကၽြန္ဟူ၍ မေခၚပါလင့္၊ သို႔မဟုတ္လွ်င္ အေရးမဆိုပါႏွင့္ေတာ့” ဟူ၍ စာျပန္ေၾကာင္း ရာဇဝင္တြင္ ပါရွိေလသည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဘရင္ဂ်ီဘာသာသို႔ ဝင္သည္ဟူ၍ လည္းေကာင္း၊ ဘရင္ဂ်ီဘုန္းႀကီးႏွစ္ပါးက သူ႔အား ဘရင္ဂ်ီဘာသာသို႔ သြတ္သြင္းေပးသည္ ဟူ၍ လည္းေကာင္း ပူတေကရာဇဝင္က ေဖာ္ျပခဲ့သည္။ 

ဤအခ်က္တို႔မွာ ပူတေကရာဇဝင္၏ အဆိုမွ်သာျဖစ္ပါသည္။ သူ႔လက္ေအာက္ သူ႔ျပည္သူ႔ရြာတြင္ သူ႔ သေဘာ ကို လိုက္ေလ်ာညီေထြ က်င့္တတ္ေစဟူ၍ ပညာရွိတို႔ ဆံုးမခ်က္အရသာလွ်င္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ ဘရင္ဂ်ီဘာသာကို အေရးေပးေပလိမ့္မည္။ ဤဘာသာကို မယံုၾကည္ေသာ္လည္း မဆန္႔က်င္ေအာင္ သူေနေပလိမ့္မည္။

နတ္သွ်င္ေနာင္ ဗုဒၶဘာသာကို စြန္႔ပယ္၍ ဘရင္ဂ်ီဘာသာသို႔ ဝင္သည္ဟူ၍ ပူတေကရာဇဝင္က ေရးသား ထားသည့္တိုင္ေအာင္ မဟုတ္မမွန္ေၾကာင္းကို -

“ဘဝဂ္ရပ္သူ၊ နတ္လူဝွန္ေခ်ာက္၊ ညြတ္ေရာက္သည္၊ က်ိဳက္ေခါက္ေကာင္းကင့္ ထြက္ခ်ာေသာ္ဝ္”ဟူေသာ သန္လ်င္ေရာက္မွ ဖြဲ႕ဆိုသည့္ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားတိုင္ရတုက သက္ေသခံလ်က္ရွိသည္။

“ရွင့္ပင့္စေတ၊ ခုႏွစ္ေနတိ၊ မီး ေရ ေလဆံုး၊ ေျခာက္ဘံုလံုးက၊ ရြက္က်ံဳးရွစ္ဦး၊ ေတဘုန္းထူးကို၊ မဖူးၾကားကာ၊ သည္သာစက္၌ ႀကံဳႀကိဳက္ေတြ႔ရ၊ ဆယ္ဆဆယ္ျပန္၊ က်ဴးလြန္စံုမက္၊ ေရွးထက္ဝမ္းေျမာက္ ၊ ျပည္ဆူေလွ်ာက္ သည္”ဟူ၍လည္း သူရွိခိုးဆုေတာင္းခဲ့ေသးေၾကာင္း အထင္အရွား ေရးသားေဖာ္ျပ ထား ပါေသးသည္။

သူ႔အား သစၥာေဖာက္ႀကီး၊ လူဆိုးဘုရင္ႀကီး၊ လူ႔စဥ္းလဲႀကီး စသည္ျဖင့္ ရာဇဝင္က ေရးခဲ့ေသာ္လည္း သူသစၥာမေဖာက္ေၾကာင္း ႏိုင္ငံျခားစာဆိုတို႔၏ ေရးသားမွတ္တမ္းတင္ခ်က္မ်ားက သက္ေသခံလ်က္ ရွိသည္။ 

နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သာသနာဖ်က္ႀကီးတစ္ေယာက္ မဟုတ္ေၾကာင္းကို သူနတ္ရြာစံလွ်င္စံခ်င္း သူ ၏ေက်းကၽြန္မ်ားက တည္ေဆာက္ခဲ့ေသာ သူ၏ အ႐ိုးအိုးေစတီကလည္း ယခုတိုင္ သက္ေသခံလ်က္ ရွိသည္။ သူ သန္လ်င္ေရာက္မွ စပ္ဆိုေသာ က်ိဳက္ေခါက္ဘုရားတိုင္ရတုကလည္း သက္ေသခံလ်က္ ရွိပါသည္။ 

တိုင္းသူျပည္သားႏွင့္ မဆန္႔က်င္ေသာ အဝိေရာဓနံတရားႏွင့္ယွဥ္လ်က္ အေနာက္လြန္မင္းကို အညံ့ခံခဲ့ဲျခင္း၊ ဆရာေတာ္ သံဃာေတာ္တို႔၏စကားကို မပယ္ရွားျခင္းတို႔က သက္ေသခံေနသျဖင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္သည္ သစၥာမေဖာက္ေၾကာင္း သမိုင္းက သက္ေသခံလ်က္ ရွိေနပါေတာ့သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

● က်မ္းညႊန္းမွတ္စု

* နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ေမြးသကၠရာဇ္ကို မလိခ၏ ျမန္မာစာေပအဘိဓာန္ စာ - ၂၇၆၌ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၉၄ဝ (ခရစ္ ၁၅၇၅)ဟု ေဖာ္ျပထားသလို ဗိုလ္မွဴးဘေသာင္း၏ စာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိစာအုပ္ စာ - ၁ဝ၇၌ သကၠရာဇ္ ၉၄ဝဟုပင္ ေဖာ္ျပထားသည္။ 

သို႔ေသာ္ သကၠရာဇ္ ၉၃၉ခု ဖြားေသာအေနာက္ဘက္လြန္မင္းက နတ္သွ်င္ေနာင္ကို ‘ေနာင္ေတာ္’ဟု ေခၚျခင္း ၊ နတ္သွ်င္ေနာင္က ‘ညီေတာ္’ဟု ျပန္ေခၚျခင္းကို ေထာက္၍ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ဖြားသကၠရာဇ္သည္ ၉၄ဝျပည့္ႏွစ္ မျဖစ္ႏိုင္ေၾကာင္း ၉၃၄ခုေလာက္တြင္ ဖြားျမင္ေကာင္း ဖြားျမင္သည္ ဟု ျမန္စာဂုဏ္ေက်ာ္ျမင့္၏ “စာေပရိပ္မြန္“စာ - ၁၈၇ - ၁၉၅၌ ေဖာ္ျပထားသည္။

** ဦးကုလားမဟာရာဇဝင္ႀကီး ဒုတိယတြဲ စာ - ၃၂၃၌ “ပဲခူး မဟာေစတီေတာ္သို႔ ဓာတ္ေတာ္ပို႔ေသာေန႔ ဖြားေတာ္မူသည္ကို အေၾကာင္းျပဳ၍‘ရာဇဓာတုကလ်ာ’ဟူ၍ အမည္သမုတ္ေတာ္မူသည္”ဟု ျပသည္။ သုေသာဓိတမဟာရာဇဝင္ႀကီး၊ ဒုတိယတြဲ စာ - ၂၉၈၌ ‘ဓာတ္ေတာ္ေမြေတာ္တို႔ကိုဌာပနာသည့္ေန႔တြင္ ဖြားျမင္ေတာ္မူသည္ကို အစဲြျပဳ၍ ရာဇဓာတုကလ်ာတြင္သည္’ဟု ေဖာ္ျပထားသည္။ 

စိန္လြင္ေလး၏ ‘မဟာေစတီေတာ္သမုိင္း’၌ မဟာေစတီေတာ္တြင္ ဌာပနာရန္ ဓာတ္ျမတ္ပူေဇာ္သည့္ အခ်ိန္ခါ သမယတြင္ ဖြားျမင္သည့္အတြက္ ရာဇဓာတုကလ်ာဟူ၍  ဘြဲ႔မည္သျခင္းခံရေပသည္”ဟု ျပ သည္။ ျမန္စာဂုဏ္ေက်ာ္ျမင့္၏စာေပ့တာဝန္စာအုပ္၌ရာဇေဒဝီရွင္မိဘုရား၏ ရင္ႏွစ္သည္းခ်ာ သမီးေတာ္ ရတနာ ျဖစ္သည့္အေလ်ာက္ ရာဇေဒဝီ၏ဓာတ္ (ဝါ) ရာဇဓာတ္ ဟူ၍ ေကာက္ ယူႏိုင္သည္ဟု ေဖာ္ျပထား သည္။

၁။ ေလွသင္းအတြင္းဝန္ မဟာေဇယသခၤယာ၏ ‘ေဝါဟာရလိနတၳဒီပနီ’ စာ - ၅၉ တြင္မူ “သကၠရာဇ္ ၇၉၁ခု ေကတုမတီေတာင္ငူျပည္တြင္ နန္းတက္ေသာ ေတာင္ငူဘုရင္ မဟာဓမၼရာဇာ တံဆိပ္နာမံေတာ္ ရွိေသာ နတ္သွ်င္ေနာင္’ဟု ျပထားသည္။ မဟာဓမၼရာဇာမွာ နတ္သွ်င္ေနာင္၏ ခမည္းေတာ္၏ ဘြဲ႕ေတာ္ျဖစ္ သည္။

*** ကူလီ႐ိုက္ကစားျခင္းကို ေရွးက ဗလီခတ္သည္ဟုလည္း ေခၚသည္။ ယခုေခတ္ ပိုလို႐ိုက္ကစားနည္း ကဲ့သို႔ပင္ ျဖစ္သည္။ ကူလီကစားျခင္းကို တ႐ုတ္တို႔က စတင္သည္ ဆို၏။ 

သို႔ေသာ္ ျမင္းစီးကၽြမ္းက်င္မွသာလွ်င္ ကူလီကစားႏိုင္သျဖင့္ ျမင္းေကာင္းမ်ား ရွိခဲ့ေသာ ပါရွန္ျပည္က စခဲ့သည္ဟု မွတ္ယူရန္ ရွိသည္။

● က်မ္းကိုး

၂။ (က) ေမာင္ခ်မ္းျမ (မဟာဝိဇၨာဘြဲ႕ရ) တည္းျဖတ္၊ နတ္သွ်င္ေနာင္ဆိုရတုမ်ား၊ မႏၱေလး၊   ပိဋကတ္ေတာ္ျပန္႔ပြားေရး ပံုႏွိပ္တိုက္၊ ပႀကိမ္ (ခုႏွဏ္ပါ)

(ခ) ျမန္-စာ-ျပန္႔ ဟံသာဝတီေမာ္ကြန္းတင္စာတမ္းမ်ား၊ ရန္ကုန္၊ ႏွလံုးလွစာေပ၊ ပႀကိမ္ ၁၉၇၆။

 (ဂ) စိန္လြင္ေလး၊ ဓာတုကလ်ာႏွင့္ နတ္သွ်င္ေနာင္ ရန္ကုန္၊ ပႀကိမ္ ၁၉၆၇။

(ဃ) ဗုိလ္မွဴးဘေသာင္း၊ စာဆိုေတာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ၊ ရန္ကုန္ ရာျပည့္စာအုပ္တိုက္၊ ပဥၥမအႀကိမ္ ၂၀၀၂။

(င) တိုက္စိုး၊ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ ေငြတာရီ မဂၢဇင္း၊ (၁၉၆၈၊ ႏိုဝင္ဘာ)၊ စာ - ၂၁ - ၂၇)

(စ) ေမာင္ေခမာ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္ႏွင့္ မင္းႀကီးစြာ’ ျမဝတီ မဂၢဇင္း၊ မွတ္ - ၁၀၊ မွတ္ - ၉ (၁၉၆၂၊ ဇူလိုင္) စာ - ၆၈ - ၇၃။

(ဆ) ေမာင္ေခမာ ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ ေငြတာရီ မဂၢဇင္း၊ မွတ္ - ၁၂ (၁၉၆၁၊ ဇြန္လ) စာ - ၉၅-၉၈။ (ဇ) ျမေကတု ‘နတ္သွ်င္ေနာင္ သစၥာမေဖာက္’ ျမဝတီ မဂၢဇင္း (၁၉၅၆၊ ၾသဂုတ္လ) စာ - ၁၇၁ - ၁၈၁။

(စ်) ျမေကတု ‘နတ္သွ်င္ေနာင္’ ျမဝတီ တြဲ-၉၊ မွတ္-၁ (၁၉၆၀၊ ႏိုဝင္ဘာ) စာ-၇၁-၇၉။

(ည) လွသမိန္၊ ဂႏၱဝင္ ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား အတၳဳပၸတၱိ ေပါင္းခ်ဳပ္၊ ရန္ကုန္၊ ဟံသာဝတီ ပံုႏွိပ္တိုက္၊   ပႀကိမ္ ၁၉၆၁၊ စာ -၂၀၉-၂၁၀။

**** ေပၚတူဂီဗိုလ္မွဴး ဇြင္ကာကူကို ျမန္မာတို႔က ပီသေအာင္ မေခၚႏိုင္၍ ငဇြင္ကာကူတြင္ ‘ကူ’ကို ေခ်ၿပီး လွ်င္ ‘ငဇင္ကာ’ဟု ေခၚခဲ့ၾကသည္။

ေပၚတူဂီ ရာဇဝင္က်မ္းအရ ဒီဘရစ္တို (Philip de Brito) ႏွင့္ ငဇင္ကာတို႔သည္ တစ္ဦးစီျဖစ္သည္။ သကၠရာဇ္ ၉၃၂ခုႏွစ္တြင္ ဂိုအာစစ္ဘုရင္ကရခိုင္ျပည္နယ္ကို တိုက္ခိုက္ေစခဲ့သူမွာ ဖိလစ္ဒီဘရစ္တိုျဖစ္ၿပီး သကၠရာဇ္ ၉၆၈ခုႏွစ္၌ ဂိုအာဘုရင္က ဗိုလ္မွဴးခန္႔ၿပီးလွ်င္ ပဲခူးကို ေစလႊတ္ခဲံသူမွာဇြင္ကာကူေခၚ ငဇင္ကာ ၿဖစ္သည္။ အမည္ႏွစ္ခု ေရာေထြးခဲ့ဟန္တူသည္။ ငဇင္ကာသည္ သန္လ်င္၌ ခရစ္ ၁၆၀၆ခုမွ ၁၆၁၂ ခုႏွစ္ အထိ (၆)ႏွစ္တိုင္တိုင္ မင္းမူခဲ့သည္ဟု ေပၚတူဂီ ရာဇဝင္၌ ေဖာ္ျပထားသည္။

သန္းဝင္းလိႈိင္

From...Moe Ma Ka