ဒီေကာင္ေလး ရဲ႕ အမူအရာ ကုိ အစေရာက္ကတည္း က ကၽြန္ေတာ္ ထူးထူးျခားျခား သတိထားမိသည္။ (၇)ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အရြယ္ ရွိ ေကာင္ေလး ရဲ႕ မ်က္ႏွာက်ပုံက ခ်စ္ေမႊး ပါသေလာက္ ဂ်စ္ကန္ကန္ ႏုိင္ လွ သည္။
ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ အရြယ္တူေလာက္ ရွိမည့္ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ဦးေလး ဆုိသူက ဂုတ္ကုိ ဆြဲျပီး ေခၚလာ ကာ ေကာင္ေလး က ဒရြတ္တုိက္ လိုက္ပါလာျခင္း ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ အိမ္ေရွ႕ တံခါးဝ ကုိ ရုတ္ တရက္ တြန္းဖြင့္ လိုက္ျခင္းေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ပင္ အလန္႔တၾကား ျဖစ္သြားခဲ့ ရသည္။
မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းျဖင္႔ ဝင္လာသည့္ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ဦးေလး က အိမ္ထဲ ၀င္၀င္ လာျခင္းပင္ “ ဆရာေရ … က်ဴရွင္ ကုိ သတိထား မိတာ ၾကာပါျပီ။ ဒီေကာင္ ဂ်စ္တိုက္ျပီး မလာဘူး လုပ္ေနတာ နဲ႔ မအပ္ျဖစ္ဘဲ ၾကာေန တာ။ ေျပာမရရင္ေတာ႔ ေဆာ္သာေဆာ္ပစ္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ဘာမွ အေၾကာင္း ၾကား ေနစရာမလုိ ဘူး။”
ေျပာေျပာဆုိဆုိ နဲ႔ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ဦးေလး ေတာ္စပ္သူ အျဖစ္ သူ႕ကုိယ္ သူေရာ၊
ေကာင္ေလး နဲ႔ေရာ စတင္ မိတ္ဆက္ရင္း ေကာင္ေလးႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရစက္
စဆုံ ခဲ့ၾကသည္။
“Stars & Sky မူလတန္း တန္းစုံ စာသင္၀ုိင္း”
အျဖဴေရာင္ သေဘၤာေဆး သုတ္လိမ္းထားေသာ ေနာက္ခံ သစ္သားျပားေပၚတြင္ အျပာေရာင္ စာလုံး မ်ားျဖင္႔ ေဖာက္ ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ က်ဴရွင္ ဆိုင္းပုဒ္ ကေလးသည္ ဒီ ရပ္ကြက္ ကေလး အတြင္းတြင္ လူမသိ သူမသိ ရွိေနခဲ႔ရာ မွ တစ္လခန္႔ အၾကာတြင္ ပထမ ဆုံး ေစ်းဦးေပါက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္ ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းျပီးစ ဘြဲ႕ရ အလုပ္ လက္မဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အဖုိ႔ ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလည္း ၀သည့္ အလုပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ မိျခင္း ဟုပင္ ကုိယ႔္ကုိယ္ ကုိ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူ ေနမိသည္ ကုိလဲ ဆုိင္းပုဒ္ ကေလး စတင္ ခ်ိတ္ဆြဲသည္႕ေန႔ က ျဖစ္ေပၚမိေသးသည္။
တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕ မွာ စိတ္ကူးယဥ္ သေလာက္ မလြယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာရသည္။ ဒီ ရပ္ကြက္ ကေလး ရဲ႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္ က်ဴရွင္ ဆရာ တစ္ဦး အဖုိ႔ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ အေျခအေနကုိ စူးစမ္း ေနေသး တာ လဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲေလ ဆုိတဲ႔ အားေပးစိတ္က စိတ္ပ်က္ သိမ္ငယ္ စိတ္ကုိ တြန္းလွန္ တုိက္ဖ်က္ရင္း ပထမ ဆုံး ေစ်းဦးေပါက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိသည္႕ေန႔က ဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ လြန္းလို႔ ေျမၾကီးႏွင္႔ ေျခေထာက္ပင္ လြတ္ခ်င္သလုိလုိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္း ကုိ အခ်ိန္ ကာလ တုိ အတြင္း လွပစြာ စုိက္ထူ ေလွ်ာက္ လွမ္း ႏုိင္ခဲ႔ ပါသည္။
ရပ္ကြက္ အတြင္း ဂ်စ္တစ္တစ္ ပုံစံ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ေကာင္ေလး တစ္ဦးျဖင္႔ စတင္ ေစ်းဦးေပါက္ ခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ နာမည္ အရင္းပါ ေပ်ာက္ျပီး၊ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အိမ္နာမည္ “လုံးလုံး”ကုိ အစြဲျပဳျပီး “လုံးလုံး ရဲ႕ ဆရာ”ဟု လူသိမ်ား လာရသည္႕ အထိပင္။
ကၽြန္ေတာ္႔ က်ဴရွင္ ေရာက္ျပီးမွ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေျခအေန ကလဲ သိသိ သာသာ ထူးျခားလာသည္။ ေက်ာင္း စာေတြ မွန္မွန္ လိုက္လုပ္သည္။ ေျပာစကားလဲ နားေထာင္လာသည္။ အရင္လိုလဲ ဂ်စ္တုိက္တာေတြ သိပ္ မ ရွိေတာ႔။
သူ႕အိမ္မွာ ဆုိး သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီေရာက္လွ်င္ ခ်စ္စဖြယ္ စကားေတြေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ဓါတ္ တည္႕ ေနေပေတာ႔သည္။ ပုိျပီး ထူးျခားသည္မွာ သူ႕တြင္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာ အရည္အေသြး ေကာင္းေကာင္း ရွိေနျခင္းပင္။
ပုံႏွိပ္ စာအုပ္ထဲက အရုပ္ကေလးမ်ား ကုိ တစ္ထပ္တည္း တူေအာင္ ဆြဲႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လဲ ပန္းခ်ီ ဆြဲ ၀ါသနာပါသည္ မုိ႔ တုိက္တုိက္ တြန္းတြန္း အားေပးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရဲ႕အားေပးမႈ၊ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈ တုိ႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းေလး ၏ နံရံေလးဘက္ စလုံးသည္ ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္၀င္ လွသည္႕ ခဲေရာင္စုံျခစ္ စုတ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ေနရာယူ အလွဆင္ထားသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ။
ေကာင္ေလး ၏ လက္ရာ ကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ စာသင္ခန္းမွ တစ္ဆင္႔၊ ေက်ာင္း အဆင္႔၊ ျမိဳ႕နယ္ အဆင္ ႔၊ ခရုိင္ အဆင္႔၊ တုိင္း အဆင္႔၊ ဗဟုိ အဆင္႔ထိ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ႔ သျဖင္႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ ကေလး ၏ ေအာင္ျမင္ မႈသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အျဖစ္ တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက် ဆက္စပ္ခဲ႔ႏုိင္ျခင္းပင္။ ရပ္ကြက္ အတြင္း မ်က္ႏွာပန္း လွခဲ႔ျခင္းပင္။
ထုိ႔ေန႔ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဘယ္လိုမွ ေမ႔ေဖ်ာက္လို႔ ရမည္မထင္ေပ။ ဒဏ္ရာ က်န္ခဲ႔ျခင္းလား၊ တစ္ခုုခု ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ရာ ကုိ ျဖည္႕ဆည္းေပး ႏုိင္ ခဲ႔ျခင္း လား ဆုိတာ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲ ႏုိင္ေသးေပ။
မွတ္မွတ္ ရရ ေကာင္ေလးေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ႏွစ္ဦးစလုံး စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ ပင္ပန္း လြန္း ခဲ႔ၾကျခင္းပင္။ ကမၻာ႔ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔ အတြက္ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ ၀င္ရန္ ေက်ာင္းမွ ေကာင္ေလး ကုိ ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္း မွ အစျပဳခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ျဖင္႔ စိတ္ကူး ပုံေဖာ္ရမည္႕ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ စုတ္ခ်က္ လွလွ ကုိ ေကာင္ေလးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ပါ အေတာ္ ေခါင္းစား ခံျပီး ၾကိဳးစား ပမ္းစား ဖန္တီးခဲ႔ၾကသည္။
ျပိဳင္ပြဲျပီးသည္႕ေန႔က ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ ခန္းမ အတြင္းမွ အေျပး ကေလး ေျပးထြက္ လာေသာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္႕ ပုံရိပ္သည္ ပီဘိ အျပစ္ ကင္းစင္ လြန္းလွသည္။ ပင္းပန္းလြန္လို႔ ထင္ပါ သည္။ အငွားကား စီးရင္း ကၽြန္ေတာ႔္ေပါင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္လာသည္။
အိမ္ေရာက္သည္႕အခါ လႈပ္ႏႈိး လုိ႔ပင္ မရေတာ ႔သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပြ႕ခ်ီျပီး မယူရသည္ အထိပင္။ ထုိ႔ေန႔ က ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္ မျပန္ျဖစ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္မွာပင္ အိပ္ျဖစ္သည္။၀၀ျဖဴျဖဴလုံး လုံးႏွင္႔ နာမည္နဲ႔ လိုက္သည္႕ ဂ်စ္ကန္ကန္ ကေလးငယ္ သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ပုံသြင္းမႈေအာက္တြင္ ယခုေလာက္ထိ ထူးခၽြန္ လာလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ပင္ မထင္မိခဲ႔ေပ။
ေကာင္ေလး ရဲ႕ ဦးေလးေျပာျပခ်က္ အရ ေကာင္ေလးတြင္ အေဖ မရွိေတာ႔။ သိပ္ ခ်မ္းသာေသာ အေဖဘက္ က ေကာင္ေလး အေမ ကုိ သေဘာ မတူသျဖင္႔ လသား အရြယ္ကပင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးျပီး အတင္း ခြဲကြာ ပစ္ လိုက္သည္ဟု ဆုိသည္။
ေကာင္ေလး အေမ ကုိေတာ႔ တစ္ခါတစ္ခါ မွသာ ေတြ႕မိသည္။ ပညာေရး ကုိ အားေပးေသာ ေကာင္ေလး တုိ႔ အေမ ဘက္ကလဲ ေက်ာင္းမျပီးခင္ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ျဖင္႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး၊ တစ္ခုလပ္ သားသည္ အရြယ္ ေကာင္ေလးရဲ႕အေမ အေပၚတြင္ လဲ သိပ္ျပီး ၾကည္လင္ပုံ မရေခ်။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံပုံမရေခ်။ ရွက္တာ လဲ ပါမည္ထင္ပါသည္။
ဘာေၾကာင္႔မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ္လဲ ေကာင္ေလးႏွင္႔ ပတ္သက္သည္႕ အေရးကိစ ၥမ်ား အတြက္ကုိ မူ ေကာင္ေလး အိမ္က လိႈက္လႈိက္ လွဲွလွဲ သိပ္ မရွိ လွသည္ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကပဲ ထင္ေနသည္ လားေတာ႔ မေျပာတတ္ပါ။ ေမတၱာ ဆုိသည္မွာ အေကာင္ အထည္ျဖင္႔ ျပ လို႔ မရေသာ္ျငား၊ အသြား အျပန္ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေကာင္ေလး အေဖရဲ႕ လုပ္ရပ္ ကုိ မုန္း လို႔ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေမ ကုိပါ ပစ္ပယ္သည္။ ေကာင္ေလး ကုိလဲ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ မရွိေတာ႔။ တန္ျပန္ သက္ေရာက္ မႈ ေတြလားေတာ႔ မသိေခ်။
ေကာင္ေလး ကလဲ သူ႕ အိမ္မွာဆုိ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု ျပႆ နာ အျမဲရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီ ေရာက္ လွ်င္ေတာ႔ အားလုံးအုိေက။ အေထြ အထူး ေျပာစရာပင္ မရွိေခ်။ ၾကာေတာ႔ သံေယာဇဥ္က ပုိတြယ္လာ သည္ ။ နယ္က လာသူ ကၽြန္ေတာ္သည္ လဲ အေဖာ္ မရွိသျဖင္႔ ေကာင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႔အတြက္ ေက်ာင္း အိပ္ေက်ာင္း စား တပည္႕ငယ္၊ ကစားဖက္၊ ပန္းခ်ီဆြဲေဖာ္ပင္။
အထူးသျဖင္႔ ညည ဆုိလွ်င္ ညည္႕နက္မွ အိပ္တတ္ျပီး အရြယ္ႏွင္႔ မလိုက္ေအာင္ စကားၾကီး စကား က်ယ္ေတြ ေျပာေသာ ေကာင္ေလးႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အဖြဲ႕က်ေန စျမဲပင္။ အျခား ကေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ "ဆရာ"ဟု ေခၚသည္႔တုိင္ ေကာင္ေလး ကေတာ႔ “ဦးဦး” ဟုသာ ေခၚသည္။
“လုံးလုံးရဲ႕ ဆရာ ဖုန္း လာေနပါတယ္ ခင္ဗ်”
ရပ္ကြက္အတြင္း မွ အခေပး ဖုန္းေခၚေပးသည္႔ အိမ္မွ ဖုန္းေခၚေပးသံ။ ေကာင္းေလး ရဲ႕ ဦးေလး ထံမွ ဖုန္း ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲ ထင္႔ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္။
ထင္သည္႕အတုိင္းပင္။ ေကာင္ေလး ေဆးရုံတက္ရသည္႕ သတင္း။ ျပိဳင္ပြဲ ဒဏ္ေၾကာင္႔ ထင္ပါသည္။ ပင္ပန္းျပီး ေကာင္ေလး ဖ်ားေခ်ျပီ။ ႏွာေခါင္းသံေလးပါ ကုိယ္ေလး ေႏြးေနျပီး ေနသိပ္ မေကာင္းခ်င္ ျဖစ္ေန မွန္း သိသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ပင္ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဦးေလးကုိ ေဆးခန္း သြားျပေပးဖုိ႔ တုိက္တြန္း လိုက္ျခင္းပင္။
မုိးရာသီ တြင္ ကေလးမ်ား အျဖစ္ မ်ားတတ္သည္႕ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလြန္း လွသည္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္႕အတုိင္းပင္ ေကာင္ေလး ကုိ ဆရာ၀န္က ေသြးလြန္တုပ္ေကြးဟု သံသယျဖစ္ျပီး ေဆးရုံ ခ်က္ခ်င္း တက္ခုိင္းေတာ႔သည္။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ႔ ငွက္ဖ်ား ဟု သံသယ ထပ္၀င္ျပန္သည္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး လိုလုိ၊ ငွက္ဖ်ားလိုလုိ မုိ႔ ေသြးေဖာက္ျပီး စစ္ ထားသည္။ အေျဖက ထြက္မလာေသး။ ေဆးရုံတင္လိုက္ ရေသာ ႏွစ္ရက္အတြင္း မွာပင္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ အေရးေပၚဌာန ေရာက္သြားေတာ႔သည္။
လကၡဏာေတြ က ေသြးလြန္ တုပ္ေကြး ဟု သိသိသာသာ ျပခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလးမွာ ေသြးသြင္း ရမည္႕ အေျခ အေန ေရာက္လာေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ေကာင္ေလး ေဆးရုံတက္သည္မွာ (၃)ရက္ သာ ရွိေသးသည္။ ေသြး (၆) ပုလင္း လုိသျဖင္႔ အေရးေပၚ ေသြးလွဴရွင္ ရွာရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လဲ ေကာင္ေလးက ေမးေန သျဖင္႔ ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္းဟု ေကာင္ေလးရဲ႕ ဦးေလးက ရွင္းျပသည္။
ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေျခအေန မွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွ သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္မွင္တက္ ေနမိသည္။ အျခားအတန္းက ကေလးမ်ား စာေမးပြဲ ရွိေန သျဖင္႔ ေကာင္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လစ္လ်ဴရွဴ မိသလို ျဖစ္သြားမိျခင္း ကုိလဲ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ မိရျပန္သည္။ ေသြးလွဴရွင္ ရွာဖုိ႔ အျမန္ ထြက္လာခဲ႔ရင္း အသိ မိတ္ေဆြေတြ ကုိ အကူ အညီေတာင္းခံ ရသည္။
ကံေကာင္းစြာျဖင္႔ပင္ ေကာင္ေလး အတြက္ ေသြးလွဴမည္႕သူမ်ား၊ ေသြး အမ်ိဳးအစား တူသူမ်ားကုိ အလြယ္ တကူပင္ ရွာေဖြႏုိင္ခဲ႔သည္။ ေဆးရုံ သုိ႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေရးေပၚ အခန္း ေရာက္ေနသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ခြင္႔မရေခ်။
၀င္ခြင္႔ ရခ်ိန္တြင္ အလွည္႕ျဖင္႔ ၀င္ရ သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ႔္ကုိ ေကာင္ေလး မိသားစုမ်ား က အရင္ဆုံး ၀င္ေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ႔ ေကာင္ေလး မ်က္၀န္းမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ ကေလးေတြကုိ သိသိသာသာ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ မ်က္ႏွာေလးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ က်သြားသည္။ ေရာဂါအေျခအေန မွာ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလို ျမင္႔ တက္ေန သျဖင္႔ ဆရာ၀န္ က ေရကုိလဲ ခ်ိန္ဆျပီးေတာ႔သာ တုိက္ေစသည္။
အေအးၾကိဳက္သည္႕ ကေလးမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိျမင္ေတာ႔ အေအး ကုိ အတင္း ပူဆာ ေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ စာလာ သင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္ေလးကုိ အေအး အျမဲ တုိက္ေနက်ပင္။ အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ တုိင္ ေဖ်ာ္တုိက္ေသာ သံပုရာရည္ ကုိ သိပ္ၾကိဳက္သည္။
“ဦးဦး…သား…ေဆးရုံက ဘယ္ေတာ႔ ဆင္းရမွာလဲ။ သား… ဦးဦး ေဖ်ာ္ေပးတဲ႔ သံပုရာရည္ ကုိ ေသာက္ခ်င္ လွျပီ။ ေဆးရုံ မွာလဲ မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ပန္းခ်ီကားေတြ လဲ မျပီးေသးဘူး။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္က ဆြဲလက္ စၾကီး ျဖစ္ေနတုန္း ေဆးရုံ တက္လုိက္ ရတာ ဦးဦးရဲ႕…”
အားယူျပီး ေျပာေနေသာ အသံ မ်ားသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနမွန္း သိသာလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္းလြန္း လို႔ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သတိထားမိသည္ မွာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေမ မ်က္ႏွာ အမူအရာကုိပင္။ ရုပ္ေသ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပင္။ ဘာခံစားခ်က္ မွ သိပ္ မရွိသလုိပင္။
ေလာကၾကီးထဲ က လူတစ္ေယာက္ ကုိ စိတ္နာလြန္း သျဖင္႔ ေျမဇာပင္ေလး ေကာင္ေလး ကိုပါ ေရာျပီး မုန္း တီးေလေရာလား။ မဆီ မဆုိင္ေတြး ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ ကပဲ ထင္ေနသည္လားေတာ႔ မသိေခ်။
“ေအးပါကြာ…ေဆးရုံ က ဆင္းတာ နဲ႔ ဦးဦးနဲ႔ အတူတူ ပန္းခ်ီ ကားေတြ အမ်ားၾကီး ဆြဲၾကမယ္။ သံပုရာ ရည္ေတြ လဲ အားရပါးရ ေသာက္ၾကမယ္ေနာ္။”
ကၽြန္ေတာ္ က ေကာင္ေလး ရဲ႕ ေခါင္းကေလး ကုိ ပြတ္သပ္ျပီး ႏွစ္သိမ္႔ေပးေနမိသည္။ လူနာ လာၾကည္႕သူ မ်ား ျပန္ထြက္ရမည္ ဟု ဆုိသျဖင္႔ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ ကုိ အတင္း ဆြဲထားသည္။ ေခ်ာ႔ေမာ ႔ေျပာေသာ္ လည္း မရသျဖင္႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျခြင္းခ်က္ အေနျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနခြင္႔ရသည္။
ညေနပုိင္း ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေသြး (၃) ပုလင္း သြင္းရသည္။ အေျခအေန က သိသိသာသာ ကုိ စိတ္မခ်ခ်င္ စရာ။ ညပိုင္း တြင္ ေနာက္ထပ္ ေသြး(၃) ပုလင္း ထပ္သြင္းရျပန္သည္။ အေျခအေန က ေတာ္ေတာ္ ဆုိးလာ သည္။
မ်က္လုံးကေလးေတြ က သတိ လစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနျပီ။ ေဆးေရာ၊ ေသြးပါ မနားတမ္း သြင္းရသည္။ ေသြး လြန္ တုပ္ေကြး ေရာဂါ ၏ ျပဳစားခ်က္ သည္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေခ်သည္။ ၾကည္႕ေနရင္းမွ ၀မ္း မဲမဲေတြ သြားသည္။ အန္ခ်သည္။ သတိ က သိပ္မလည္ ခ်င္ေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ကုိေတာ႔ မလြတ္တမ္း ဆြဲထားသည္။ သတိ တစ္ခ်က္ ျပန္လည္ခ်ိန္တြင္…
“သား…လြယ္အိတ္ ထဲမွာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ဆြဲထားတာ မျပီးေသးဘူး။ အခု သြားယူေပး။ ဦးဦးနဲ႔ အတူတူ ဆြဲမလို႔။”
ဗလုံး ဗေထြးျဖင္႔ အားယူျပီး ေျပာေနသျဖင္႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနသည္။ လူနာေစာင္႔ တစ္ေယာက္ အျမန္ ျပန္ယူေပးရသည္။ ပန္းခ်ီကား ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ပင္ ထုပ္ပုိးျပီး တိတ္ျဖင္႔ ကပ္ထားသည္။
“ေတာ္ေတာ္ေစ႔စပ္တဲ႔ ကေလး ပါလား”လို႔ မွတ္ခ်က္ ျပဳမိေသးသည္။ ပန္းခ်ီကား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သတိ တစ္ခ်က္ ျပန္လည္ လာျပန္သည္။ ဘုရား…ဘုရား…ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ ဆုေတာင္းေနရင္းမွပင္ အေျခ အေန က မရေတာ႔မွန္း မွန္းဆ မိေနသည္။ လူးလိွမ္႔ေနရာမွ မ်က္လုံးေလး ဖြင္႔လာ ခ်ိန္တြင္ ေဆးခ်ယ္ခဲတံကုိ အတင္းေတာင္းေနသည္။
လက္ေတြကေတာ႔ ျမဲျမဲ မကုိင္ႏုိင္ေတာ႔။ (၆) လက္မ သာသာ ကဒ္ထူ စကၠဴ ပန္းခ်ီကားကုိ ဖြင္႔ေဖာက္ လုိက္ျပီး ေကာင္ေလး ရဲ႕ ခုတင္ေဘးတြင္ ခ်ထားေပးရင္း လက္ကေလးေတြ ကုိ ခဲတံကုိင္ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းထားေပးမိသည္။
တုန္ယင္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ား မွာ သတိ မလစ္တစ္ခ်က္၊ လစ္တစ္ခ်က္ တြင္ ခဲတံ ကုိ လုံး၀ မကုိင္ႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ မွ လြတ္ထြက္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွ အသံေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး တုိးတုိးဟဟ ထြက္ေပၚလာသည္။
“သား ကုိ အေဖေနရာ မွာ ျဖည္႕ဆြဲေပးေနာ္…ေဖေဖ…။”
ေကာင္ေလး ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ ေသခ်ာၾကည္႕မိသည္။ မပီ မျပင္ ဆြဲထားေသာ ခဲျခစ္ ပန္းခ်ီ ကားမွာ မိသားစု သုံးေယာက္ပုံ ပန္းခ်ီ ကားေလး။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကေလးေလး ရယ္…။
ပန္းခ်ီကား ေနာက္ဘက္ ကုိ ေယာင္ေယာင္ နနျဖင္႔ လွန္ၾကည္႕မိသည္။ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ လက္ေရး ကေလးျဖင္႔ ေရးထားသည္႕ စာကေလး တစ္ေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရသည္။
“ဦးဦးကို တစ္ခါေလာက္ ေဖေဖ လို႔ အက်ယ္ၾကီး ေခၚခ်င္တယ္”
ေၾသာ္…ကေလးရယ္...။ ကမၻာေလာကၾကီး ကုိ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားေသာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အသံကုိ ပဲ႔ တင္ထပ္ ၾကားေယာင္ရင္း၊ ပါးျပင္ ႏွစ္ဖက္ေပၚ သုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လိမ္႔ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္စ မ်ားကုိ လက္ဖမုိးႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အဆီ အေငၚမတည့္ ပြတ္သပ္ လုိက္မိ သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ တစ္ခုလုံး ျပဳတ္ထြက္ မတတ္ လစ္ဟာ သြားေလသည္။
credit: လွ်ံဇြဲကုိ (စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
--------------------
- မွတ္စုၾကမ္းမွ ျပန္လည္မွ်ေဝသည္။ #kyawnge
မွတ္စုၾကမ္း
“Stars & Sky မူလတန္း တန္းစုံ စာသင္၀ုိင္း”
အျဖဴေရာင္ သေဘၤာေဆး သုတ္လိမ္းထားေသာ ေနာက္ခံ သစ္သားျပားေပၚတြင္ အျပာေရာင္ စာလုံး မ်ားျဖင္႔ ေဖာက္ ထားေသာ ကၽြန္ေတာ္ ရဲ႕ က်ဴရွင္ ဆိုင္းပုဒ္ ကေလးသည္ ဒီ ရပ္ကြက္ ကေလး အတြင္းတြင္ လူမသိ သူမသိ ရွိေနခဲ႔ရာ မွ တစ္လခန္႔ အၾကာတြင္ ပထမ ဆုံး ေစ်းဦးေပါက္ ကေလး တစ္ေယာက္ ေရာက္ ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။
ေက်ာင္းျပီးစ ဘြဲ႕ရ အလုပ္ လက္မဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အဖုိ႔ ကုသိုလ္လဲရ ၀မ္းလည္း ၀သည့္ အလုပ္ကုိ ေရြးခ်ယ္ မိျခင္း ဟုပင္ ကုိယ႔္ကုိယ္ ကုိ ၾကံဖန္ ဂုဏ္ယူ ေနမိသည္ ကုိလဲ ဆုိင္းပုဒ္ ကေလး စတင္ ခ်ိတ္ဆြဲသည္႕ေန႔ က ျဖစ္ေပၚမိေသးသည္။
တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕ မွာ စိတ္ကူးယဥ္ သေလာက္ မလြယ္မွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိလာရသည္။ ဒီ ရပ္ကြက္ ကေလး ရဲ႕ သူစိမ္းျပင္ျပင္ က်ဴရွင္ ဆရာ တစ္ဦး အဖုိ႔ မိဘမ်ား အေနနဲ႔ အေျခအေနကုိ စူးစမ္း ေနေသး တာ လဲ ျဖစ္ႏုိင္ေသးတာပဲေလ ဆုိတဲ႔ အားေပးစိတ္က စိတ္ပ်က္ သိမ္ငယ္ စိတ္ကုိ တြန္းလွန္ တုိက္ဖ်က္ရင္း ပထမ ဆုံး ေစ်းဦးေပါက္ ကေလးတစ္ေယာက္ ရရွိသည္႕ေန႔က ဆုိလွ်င္ ေပ်ာ္ရႊင္ လြန္းလို႔ ေျမၾကီးႏွင္႔ ေျခေထာက္ပင္ လြတ္ခ်င္သလုိလုိ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေျခတစ္လွမ္း ကုိ အခ်ိန္ ကာလ တုိ အတြင္း လွပစြာ စုိက္ထူ ေလွ်ာက္ လွမ္း ႏုိင္ခဲ႔ ပါသည္။
ရပ္ကြက္ အတြင္း ဂ်စ္တစ္တစ္ ပုံစံ တတိယတန္းေက်ာင္းသား ေကာင္ေလး တစ္ဦးျဖင္႔ စတင္ ေစ်းဦးေပါက္ ခဲ႔ေသာ ကၽြန္ေတာ္ သည္ နာမည္ အရင္းပါ ေပ်ာက္ျပီး၊ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အိမ္နာမည္ “လုံးလုံး”ကုိ အစြဲျပဳျပီး “လုံးလုံး ရဲ႕ ဆရာ”ဟု လူသိမ်ား လာရသည္႕ အထိပင္။
ကၽြန္ေတာ္႔ က်ဴရွင္ ေရာက္ျပီးမွ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေျခအေန ကလဲ သိသိ သာသာ ထူးျခားလာသည္။ ေက်ာင္း စာေတြ မွန္မွန္ လိုက္လုပ္သည္။ ေျပာစကားလဲ နားေထာင္လာသည္။ အရင္လိုလဲ ဂ်စ္တုိက္တာေတြ သိပ္ မ ရွိေတာ႔။
သူ႕အိမ္မွာ ဆုိး သေလာက္ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီေရာက္လွ်င္ ခ်စ္စဖြယ္ စကားေတြေျပာျပီး ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔ ဓါတ္ တည္႕ ေနေပေတာ႔သည္။ ပုိျပီး ထူးျခားသည္မွာ သူ႕တြင္ ပန္းခ်ီ အႏုပညာ အရည္အေသြး ေကာင္းေကာင္း ရွိေနျခင္းပင္။
ပုံႏွိပ္ စာအုပ္ထဲက အရုပ္ကေလးမ်ား ကုိ တစ္ထပ္တည္း တူေအာင္ ဆြဲႏုိင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္လဲ ပန္းခ်ီ ဆြဲ ၀ါသနာပါသည္ မုိ႔ တုိက္တုိက္ တြန္းတြန္း အားေပးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ရဲ႕အားေပးမႈ၊ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈ တုိ႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ စာသင္ခန္းေလး ၏ နံရံေလးဘက္ စလုံးသည္ ေကာင္ေလးရဲ႕ အသက္၀င္ လွသည္႕ ခဲေရာင္စုံျခစ္ စုတ္ခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာျဖင္႔ ေနရာယူ အလွဆင္ထားသည္မွာ စိတ္ခ်မ္းေျမ႕စရာ။
ေကာင္ေလး ၏ လက္ရာ ကေလးမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ စာသင္ခန္းမွ တစ္ဆင္႔၊ ေက်ာင္း အဆင္႔၊ ျမိဳ႕နယ္ အဆင္ ႔၊ ခရုိင္ အဆင္႔၊ တုိင္း အဆင္႔၊ ဗဟုိ အဆင္႔ထိ တက္လွမ္းႏုိင္ခဲ႔ သျဖင္႔ ဂ်စ္ကန္ကန္ ကေလး ၏ ေအာင္ျမင္ မႈသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ရဲ႕ ေအာင္ျမင္မႈ အျဖစ္ တုိက္ရုိက္ အခ်ိဳးက် ဆက္စပ္ခဲ႔ႏုိင္ျခင္းပင္။ ရပ္ကြက္ အတြင္း မ်က္ႏွာပန္း လွခဲ႔ျခင္းပင္။
ထုိ႔ေန႔ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ဘ၀ရဲ႕ သက္တမ္း တစ္ေလွ်ာက္တြင္ ဘယ္လိုမွ ေမ႔ေဖ်ာက္လို႔ ရမည္မထင္ေပ။ ဒဏ္ရာ က်န္ခဲ႔ျခင္းလား၊ တစ္ခုုခု ေပ်ာက္ဆုံးျခင္းလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္စုံတစ္ရာ ကုိ ျဖည္႕ဆည္းေပး ႏုိင္ ခဲ႔ျခင္း လား ဆုိတာ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲ ႏုိင္ေသးေပ။
မွတ္မွတ္ ရရ ေကာင္ေလးေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္ေရာ ႏွစ္ဦးစလုံး စိတ္ေရာ၊ ကုိယ္ပါ ပင္ပန္း လြန္း ခဲ႔ၾကျခင္းပင္။ ကမၻာ႔ အထိမ္းအမွတ္ ေန႔တစ္ေန႔ အတြက္ ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ ၀င္ရန္ ေက်ာင္းမွ ေကာင္ေလး ကုိ ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္း မွ အစျပဳခဲ႔ျခင္း ျဖစ္သည္။
အအိပ္ပ်က္၊ အစားပ်က္ျဖင္႔ စိတ္ကူး ပုံေဖာ္ရမည္႕ ျပိဳင္ပြဲ၀င္ စုတ္ခ်က္ လွလွ ကုိ ေကာင္ေလးေရာ ကၽြန္ေတာ္ ပါ အေတာ္ ေခါင္းစား ခံျပီး ၾကိဳးစား ပမ္းစား ဖန္တီးခဲ႔ၾကသည္။
ျပိဳင္ပြဲျပီးသည္႕ေန႔က ပန္းခ်ီျပိဳင္ပြဲ ခန္းမ အတြင္းမွ အေျပး ကေလး ေျပးထြက္ လာေသာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါး ေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္႕ ပုံရိပ္သည္ ပီဘိ အျပစ္ ကင္းစင္ လြန္းလွသည္။ ပင္းပန္းလြန္လို႔ ထင္ပါ သည္။ အငွားကား စီးရင္း ကၽြန္ေတာ႔္ေပါင္ေပၚတြင္ ႏွစ္ျခိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္လာသည္။
အိမ္ေရာက္သည္႕အခါ လႈပ္ႏႈိး လုိ႔ပင္ မရေတာ ႔သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေပြ႕ခ်ီျပီး မယူရသည္ အထိပင္။ ထုိ႔ေန႔ က ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ သူ႕အိမ္ မျပန္ျဖစ္ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔ အိမ္မွာပင္ အိပ္ျဖစ္သည္။၀၀ျဖဴျဖဴလုံး လုံးႏွင္႔ နာမည္နဲ႔ လိုက္သည္႕ ဂ်စ္ကန္ကန္ ကေလးငယ္ သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ ပုံသြင္းမႈေအာက္တြင္ ယခုေလာက္ထိ ထူးခၽြန္ လာလိမ္႔မည္ဟု ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ပင္ မထင္မိခဲ႔ေပ။
ေကာင္ေလး ရဲ႕ ဦးေလးေျပာျပခ်က္ အရ ေကာင္ေလးတြင္ အေဖ မရွိေတာ႔။ သိပ္ ခ်မ္းသာေသာ အေဖဘက္ က ေကာင္ေလး အေမ ကုိ သေဘာ မတူသျဖင္႔ လသား အရြယ္ကပင္ ေလ်ာ္ေၾကးေပးျပီး အတင္း ခြဲကြာ ပစ္ လိုက္သည္ဟု ဆုိသည္။
ေကာင္ေလး အေမ ကုိေတာ႔ တစ္ခါတစ္ခါ မွသာ ေတြ႕မိသည္။ ပညာေရး ကုိ အားေပးေသာ ေကာင္ေလး တုိ႔ အေမ ဘက္ကလဲ ေက်ာင္းမျပီးခင္ ငယ္ငယ္ ရြယ္ရြယ္ျဖင္႔ အိမ္ေထာင္ျပဳျပီး၊ တစ္ခုလပ္ သားသည္ အရြယ္ ေကာင္ေလးရဲ႕အေမ အေပၚတြင္ လဲ သိပ္ျပီး ၾကည္လင္ပုံ မရေခ်။ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံပုံမရေခ်။ ရွက္တာ လဲ ပါမည္ထင္ပါသည္။
ဘာေၾကာင္႔မွန္း ေသေသခ်ာခ်ာ မသိေသာ္လဲ ေကာင္ေလးႏွင္႔ ပတ္သက္သည္႕ အေရးကိစ ၥမ်ား အတြက္ကုိ မူ ေကာင္ေလး အိမ္က လိႈက္လႈိက္ လွဲွလွဲ သိပ္ မရွိ လွသည္ ကုိေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ကပဲ ထင္ေနသည္ လားေတာ႔ မေျပာတတ္ပါ။ ေမတၱာ ဆုိသည္မွာ အေကာင္ အထည္ျဖင္႔ ျပ လို႔ မရေသာ္ျငား၊ အသြား အျပန္ ရွိေနသည္မွာ ေသခ်ာသည္။ ေကာင္ေလး အေဖရဲ႕ လုပ္ရပ္ ကုိ မုန္း လို႔ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေမ ကုိပါ ပစ္ပယ္သည္။ ေကာင္ေလး ကုိလဲ ႏွစ္ႏွစ္ ကာကာ မရွိေတာ႔။ တန္ျပန္ သက္ေရာက္ မႈ ေတြလားေတာ႔ မသိေခ်။
ေကာင္ေလး ကလဲ သူ႕ အိမ္မွာဆုိ တစ္ခု မဟုတ္ တစ္ခု ျပႆ နာ အျမဲရွာသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီ ေရာက္ လွ်င္ေတာ႔ အားလုံးအုိေက။ အေထြ အထူး ေျပာစရာပင္ မရွိေခ်။ ၾကာေတာ႔ သံေယာဇဥ္က ပုိတြယ္လာ သည္ ။ နယ္က လာသူ ကၽြန္ေတာ္သည္ လဲ အေဖာ္ မရွိသျဖင္႔ ေကာင္ေလးသည္ ကၽြန္ေတာ္ ႔အတြက္ ေက်ာင္း အိပ္ေက်ာင္း စား တပည္႕ငယ္၊ ကစားဖက္၊ ပန္းခ်ီဆြဲေဖာ္ပင္။
အထူးသျဖင္႔ ညည ဆုိလွ်င္ ညည္႕နက္မွ အိပ္တတ္ျပီး အရြယ္ႏွင္႔ မလိုက္ေအာင္ စကားၾကီး စကား က်ယ္ေတြ ေျပာေသာ ေကာင္ေလးႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အဖြဲ႕က်ေန စျမဲပင္။ အျခား ကေလးမ်ားက ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ "ဆရာ"ဟု ေခၚသည္႔တုိင္ ေကာင္ေလး ကေတာ႔ “ဦးဦး” ဟုသာ ေခၚသည္။
“လုံးလုံးရဲ႕ ဆရာ ဖုန္း လာေနပါတယ္ ခင္ဗ်”
ရပ္ကြက္အတြင္း မွ အခေပး ဖုန္းေခၚေပးသည္႔ အိမ္မွ ဖုန္းေခၚေပးသံ။ ေကာင္းေလး ရဲ႕ ဦးေလး ထံမွ ဖုန္း ဆက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ထဲ ထင္႔ခနဲ႔ ျဖစ္သြားသည္။
ထင္သည္႕အတုိင္းပင္။ ေကာင္ေလး ေဆးရုံတက္ရသည္႕ သတင္း။ ျပိဳင္ပြဲ ဒဏ္ေၾကာင္႔ ထင္ပါသည္။ ပင္ပန္းျပီး ေကာင္ေလး ဖ်ားေခ်ျပီ။ ႏွာေခါင္းသံေလးပါ ကုိယ္ေလး ေႏြးေနျပီး ေနသိပ္ မေကာင္းခ်င္ ျဖစ္ေန မွန္း သိသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ကုိယ္တုိင္ပင္ ေကာင္ေလးရဲ႕ ဦးေလးကုိ ေဆးခန္း သြားျပေပးဖုိ႔ တုိက္တြန္း လိုက္ျခင္းပင္။
မုိးရာသီ တြင္ ကေလးမ်ား အျဖစ္ မ်ားတတ္သည္႕ ေသြးလြန္ တုပ္ေကြးသည္ ေၾကာက္စရာ ေကာင္းလြန္း လွသည္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ ထင္သည္႕အတုိင္းပင္ ေကာင္ေလး ကုိ ဆရာ၀န္က ေသြးလြန္တုပ္ေကြးဟု သံသယျဖစ္ျပီး ေဆးရုံ ခ်က္ခ်င္း တက္ခုိင္းေတာ႔သည္။
ေဆးရုံေရာက္ေတာ႔ ငွက္ဖ်ား ဟု သံသယ ထပ္၀င္ျပန္သည္။ ေသြးလြန္တုပ္ေကြး လိုလုိ၊ ငွက္ဖ်ားလိုလုိ မုိ႔ ေသြးေဖာက္ျပီး စစ္ ထားသည္။ အေျဖက ထြက္မလာေသး။ ေဆးရုံတင္လိုက္ ရေသာ ႏွစ္ရက္အတြင္း မွာပင္ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္ အေရးေပၚဌာန ေရာက္သြားေတာ႔သည္။
လကၡဏာေတြ က ေသြးလြန္ တုပ္ေကြး ဟု သိသိသာသာ ျပခ်ိန္တြင္ ေကာင္ေလးမွာ ေသြးသြင္း ရမည္႕ အေျခ အေန ေရာက္လာေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆီ ဖုန္းဆက္ေတာ႔ ေကာင္ေလး ေဆးရုံတက္သည္မွာ (၃)ရက္ သာ ရွိေသးသည္။ ေသြး (၆) ပုလင္း လုိသျဖင္႔ အေရးေပၚ ေသြးလွဴရွင္ ရွာရင္း ကၽြန္ေတာ္႔ကုိ လဲ ေကာင္ေလးက ေမးေန သျဖင္႔ ဖုန္းဆက္ေခၚျခင္းဟု ေကာင္ေလးရဲ႕ ဦးေလးက ရွင္းျပသည္။
ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေျခအေန မွာ ျမန္ဆန္လြန္းလွ သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္မွင္တက္ ေနမိသည္။ အျခားအတန္းက ကေလးမ်ား စာေမးပြဲ ရွိေန သျဖင္႔ ေကာင္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ လစ္လ်ဴရွဴ မိသလို ျဖစ္သြားမိျခင္း ကုိလဲ စိတ္ မေကာင္းျဖစ္ မိရျပန္သည္။ ေသြးလွဴရွင္ ရွာဖုိ႔ အျမန္ ထြက္လာခဲ႔ရင္း အသိ မိတ္ေဆြေတြ ကုိ အကူ အညီေတာင္းခံ ရသည္။
ကံေကာင္းစြာျဖင္႔ပင္ ေကာင္ေလး အတြက္ ေသြးလွဴမည္႕သူမ်ား၊ ေသြး အမ်ိဳးအစား တူသူမ်ားကုိ အလြယ္ တကူပင္ ရွာေဖြႏုိင္ခဲ႔သည္။ ေဆးရုံ သုိ႔ ေရာက္ခ်ိန္တြင္ အေရးေပၚ အခန္း ေရာက္ေနသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရုတ္တရက္ ၀င္ခြင္႔မရေခ်။
၀င္ခြင္႔ ရခ်ိန္တြင္ အလွည္႕ျဖင္႔ ၀င္ရ သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ႔္ကုိ ေကာင္ေလး မိသားစုမ်ား က အရင္ဆုံး ၀င္ေစသည္။
ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားေတာ႔ ေကာင္ေလး မ်က္၀န္းမွာ အေပ်ာ္ရိပ္ ကေလးေတြကုိ သိသိသာသာ ေတြ႕လိုက္ ရသည္။ မ်က္ႏွာေလးေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္ က်သြားသည္။ ေရာဂါအေျခအေန မွာ ခ်က္ခ်င္း ဆုိသလို ျမင္႔ တက္ေန သျဖင္႔ ဆရာ၀န္ က ေရကုိလဲ ခ်ိန္ဆျပီးေတာ႔သာ တုိက္ေစသည္။
အေအးၾကိဳက္သည္႕ ကေလးမုိ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကုိျမင္ေတာ႔ အေအး ကုိ အတင္း ပူဆာ ေတာ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ဆီ စာလာ သင္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္က ေကာင္ေလးကုိ အေအး အျမဲ တုိက္ေနက်ပင္။ အထူးသျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ကုိယ္ တုိင္ ေဖ်ာ္တုိက္ေသာ သံပုရာရည္ ကုိ သိပ္ၾကိဳက္သည္။
“ဦးဦး…သား…ေဆးရုံက ဘယ္ေတာ႔ ဆင္းရမွာလဲ။ သား… ဦးဦး ေဖ်ာ္ေပးတဲ႔ သံပုရာရည္ ကုိ ေသာက္ခ်င္ လွျပီ။ ေဆးရုံ မွာလဲ မေနခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ပန္းခ်ီကားေတြ လဲ မျပီးေသးဘူး။ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္က ဆြဲလက္ စၾကီး ျဖစ္ေနတုန္း ေဆးရုံ တက္လုိက္ ရတာ ဦးဦးရဲ႕…”
အားယူျပီး ေျပာေနေသာ အသံ မ်ားသည္ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနမွန္း သိသာလွသည္။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ မေကာင္းလြန္း လို႔ မ်က္ရည္ မက်ေအာင္ မနည္း ထိန္းထားရသည္။ သတိထားမိသည္ မွာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အေမ မ်က္ႏွာ အမူအရာကုိပင္။ ရုပ္ေသ မ်က္ႏွာမ်ိဳးပင္။ ဘာခံစားခ်က္ မွ သိပ္ မရွိသလုိပင္။
ေလာကၾကီးထဲ က လူတစ္ေယာက္ ကုိ စိတ္နာလြန္း သျဖင္႔ ေျမဇာပင္ေလး ေကာင္ေလး ကိုပါ ေရာျပီး မုန္း တီးေလေရာလား။ မဆီ မဆုိင္ေတြး ျဖစ္လိုက္ေသးသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္ ကပဲ ထင္ေနသည္လားေတာ႔ မသိေခ်။
“ေအးပါကြာ…ေဆးရုံ က ဆင္းတာ နဲ႔ ဦးဦးနဲ႔ အတူတူ ပန္းခ်ီ ကားေတြ အမ်ားၾကီး ဆြဲၾကမယ္။ သံပုရာ ရည္ေတြ လဲ အားရပါးရ ေသာက္ၾကမယ္ေနာ္။”
ကၽြန္ေတာ္ က ေကာင္ေလး ရဲ႕ ေခါင္းကေလး ကုိ ပြတ္သပ္ျပီး ႏွစ္သိမ္႔ေပးေနမိသည္။ လူနာ လာၾကည္႕သူ မ်ား ျပန္ထြက္ရမည္ ဟု ဆုိသျဖင္႔ ေကာင္ေလးက ကၽြန္ေတာ္႔လက္ ကုိ အတင္း ဆြဲထားသည္။ ေခ်ာ႔ေမာ ႔ေျပာေသာ္ လည္း မရသျဖင္႔ ေနာက္ဆုံးေတာ႔ ျခြင္းခ်က္ အေနျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ ေနခြင္႔ရသည္။
ညေနပုိင္း ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေသြး (၃) ပုလင္း သြင္းရသည္။ အေျခအေန က သိသိသာသာ ကုိ စိတ္မခ်ခ်င္ စရာ။ ညပိုင္း တြင္ ေနာက္ထပ္ ေသြး(၃) ပုလင္း ထပ္သြင္းရျပန္သည္။ အေျခအေန က ေတာ္ေတာ္ ဆုိးလာ သည္။
မ်က္လုံးကေလးေတြ က သတိ လစ္ခ်င္သလုိ ျဖစ္ေနျပီ။ ေဆးေရာ၊ ေသြးပါ မနားတမ္း သြင္းရသည္။ ေသြး လြန္ တုပ္ေကြး ေရာဂါ ၏ ျပဳစားခ်က္ သည္ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာ ေကာင္းေခ်သည္။ ၾကည္႕ေနရင္းမွ ၀မ္း မဲမဲေတြ သြားသည္။ အန္ခ်သည္။ သတိ က သိပ္မလည္ ခ်င္ေတာ႔။ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ကုိေတာ႔ မလြတ္တမ္း ဆြဲထားသည္။ သတိ တစ္ခ်က္ ျပန္လည္ခ်ိန္တြင္…
“သား…လြယ္အိတ္ ထဲမွာ ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ဆြဲထားတာ မျပီးေသးဘူး။ အခု သြားယူေပး။ ဦးဦးနဲ႔ အတူတူ ဆြဲမလို႔။”
ဗလုံး ဗေထြးျဖင္႔ အားယူျပီး ေျပာေနသျဖင္႔ ေတာ္ေတာ္ေလး ေမာေနသည္။ လူနာေစာင္႔ တစ္ေယာက္ အျမန္ ျပန္ယူေပးရသည္။ ပန္းခ်ီကား ကုိ ေသေသခ်ာခ်ာ ပင္ ထုပ္ပုိးျပီး တိတ္ျဖင္႔ ကပ္ထားသည္။
“ေတာ္ေတာ္ေစ႔စပ္တဲ႔ ကေလး ပါလား”လို႔ မွတ္ခ်က္ ျပဳမိေသးသည္။ ပန္းခ်ီကား ေရာက္လာခ်ိန္တြင္ သတိ တစ္ခ်က္ ျပန္လည္ လာျပန္သည္။ ဘုရား…ဘုရား…ဘာမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔ လို႔ ဆုေတာင္းေနရင္းမွပင္ အေျခ အေန က မရေတာ႔မွန္း မွန္းဆ မိေနသည္။ လူးလိွမ္႔ေနရာမွ မ်က္လုံးေလး ဖြင္႔လာ ခ်ိန္တြင္ ေဆးခ်ယ္ခဲတံကုိ အတင္းေတာင္းေနသည္။
လက္ေတြကေတာ႔ ျမဲျမဲ မကုိင္ႏုိင္ေတာ႔။ (၆) လက္မ သာသာ ကဒ္ထူ စကၠဴ ပန္းခ်ီကားကုိ ဖြင္႔ေဖာက္ လုိက္ျပီး ေကာင္ေလး ရဲ႕ ခုတင္ေဘးတြင္ ခ်ထားေပးရင္း လက္ကေလးေတြ ကုိ ခဲတံကုိင္ႏုိင္ေအာင္ ထိန္းထားေပးမိသည္။
တုန္ယင္ေနေသာ လက္ေခ်ာင္း ကေလးမ်ား မွာ သတိ မလစ္တစ္ခ်က္၊ လစ္တစ္ခ်က္ တြင္ ခဲတံ ကုိ လုံး၀ မကုိင္ႏုိင္ေတာ႔ဘဲ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ မွ လြတ္ထြက္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းမွ အသံေဖ်ာ႔ေဖ်ာ႔ေလး တုိးတုိးဟဟ ထြက္ေပၚလာသည္။
“သား ကုိ အေဖေနရာ မွာ ျဖည္႕ဆြဲေပးေနာ္…ေဖေဖ…။”
ေကာင္ေလး ရဲ႕ ပန္းခ်ီကား ကုိ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွ ေသခ်ာၾကည္႕မိသည္။ မပီ မျပင္ ဆြဲထားေသာ ခဲျခစ္ ပန္းခ်ီ ကားမွာ မိသားစု သုံးေယာက္ပုံ ပန္းခ်ီ ကားေလး။ အေဖရယ္၊ အေမရယ္၊ ကေလးေလး ရယ္…။
ပန္းခ်ီကား ေနာက္ဘက္ ကုိ ေယာင္ေယာင္ နနျဖင္႔ လွန္ၾကည္႕မိသည္။ ေကာင္ေလး ရဲ႕ ပန္းခ်ီဆန္ဆန္ လက္ေရး ကေလးျဖင္႔ ေရးထားသည္႕ စာကေလး တစ္ေၾကာင္းကုိ ေတြ႕ရသည္။
“ဦးဦးကို တစ္ခါေလာက္ ေဖေဖ လို႔ အက်ယ္ၾကီး ေခၚခ်င္တယ္”
ေၾသာ္…ကေလးရယ္...။ ကမၻာေလာကၾကီး ကုိ ႏႈတ္ဆက္ ထြက္ခြာသြားေသာ ေကာင္ေလး ရဲ႕ အသံကုိ ပဲ႔ တင္ထပ္ ၾကားေယာင္ရင္း၊ ပါးျပင္ ႏွစ္ဖက္ေပၚ သုိ႔ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း လိမ္႔ဆင္းလာေသာ မ်က္ရည္စ မ်ားကုိ လက္ဖမုိးႏွစ္ဖက္ျဖင္႔ အဆီ အေငၚမတည့္ ပြတ္သပ္ လုိက္မိ သည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ ရင္ တစ္ခုလုံး ျပဳတ္ထြက္ မတတ္ လစ္ဟာ သြားေလသည္။
credit: လွ်ံဇြဲကုိ (စီးပြားေရးတကၠသုိလ္)
--------------------
- မွတ္စုၾကမ္းမွ ျပန္လည္မွ်ေဝသည္။ #kyawnge
မွတ္စုၾကမ္း
No comments:
Post a Comment