ဖုတ္ (သရဲ) ဝင္ပူး ခံရသူ (ျဖစ္ရပ္မွန္)

တစ္ေန႕သ၌ ရြာ ၏ ေနညိဳခ်ိန္ ထန္းတဲ တစ္ခုတြင္ လူ တစ္စု ထန္းရည္ ေသာက္ေနၾကေလသည္။ ထိုသူတို႕ အနက္ ကိုလူႀကီး ဆိုသူမွာ အပါအဝင္ ျဖစ္ေလသည္။ 

ကိုလူႀကီး မွာ လြန္စြာ လူေကာင္ ႀကီးမားသူ တစ္ဦး ျဖစ္ သည့္ အျပင္ မည္သည္ကို မွ် မေၾကာက္တတ္၊ မည္ သူ႕ကိုမွ် မေၾကာက္တတ္ သူ တစ္ဦး လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ၎တို႕ ၏ ထန္းရည္ဝိုင္း အရွိန္ ရလာခ်ိန္တြင္ လူပုေလး ဆိုသူ က ကိုလူႀကီး အား ဤသို႕ စကားစေလသည္။

“ဘုိလူ ေရ … မင္းကိုေတာ့ တစ္ခုေလာက္ သတိေပးရဦးမယ္ကြ”
“ဘာမ်ားလဲ … ဘယ္ေကာင္ က ငါ့ကို မေက်နပ္လို႕လည္း ေျပာစမ္းပါဦး”
“ဘယ္ေကာင္က မွ မင္းကို မေက်နပ္လို႕ မဟုတ္ဘူး၊ မင္းကို သတိေပးခ်င္တယ္ ဆိုတာက မင္း အေမ ေဒၚစိန္ထြား ကို ေျပာတာ”
 
“မင္းကလည္း အေမ က အိပ္ယာထဲ လဲေနတာျဖင့္ ၾကာလွၿပီ။ ဒီေန႕မဟုတ္ နက္ျဖန္ ေသခ်င္ေသမွာ ပါပဲကြာ …”
“ငါ ေျပာခ်င္တာ အဲဒါ ေျပာတာ မဟုတ္ဘူးကြ၊ မင္း အေမ ပံုစံက မရိုးဘူး လို႕ ၾကားရလို႕ မင္းကို သတိေပး ခ်င္ တာ”
 
“ဘာမရိုး တာလဲ၊ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာစမ္းပါ ငပုရာ …”
“ေအး … မင္း အေမ ဖုတ္ဝင္ေနတာ လို႕ ၾကားတယ္”
“ငါ့ အေမ ဖုတ္ဝင္ေနတယ္ … ဟုတ္စ”
 

“ေအး… ရြာထဲ က လူေတြ ကေတာ့ အဲဒီ အတိုင္း ေျပာေနၾကတာပဲ၊ မင္း ကလည္း အိမ္ကပ္တဲ့ အေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ ဘာမွ သိတာ မဟုတ္ဘူး မဟုတ္လား၊ မင္း အိမ္က ကေလးေတြေတာင္ မွ မင္းအိမ္ မွာ မရွိရင္ မင္း အေမနား မကပ္ဘူး တဲ့ကြ”
 


ကိုလူႀကီး ၏ အေမျဖစ္သူ ေဒၚစိန္ထြား တေရွာင္ေရွာင္ ျဖစ္ေနခဲ့သည္ မွာ ေျခာက္လ ခန္႕ပင္ ၾကာျမင့္ ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။ ယင္းသုိ႕ ေဒၚစိန္ထြား တစ္ေယာက္ တေရွာင္ေရွာင္ (ေနမေကာင္းသည္ ကို ဆိုလိုျခင္းျဖစ္ ပါသည္။) ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အစား စားသည့္ အခါတြင္မူ ေၾကာက္ခမန္း လိလိ စားေသာက္ တတ္ပါသည္။

 ေနမေကာင္းေသာ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္ စားသည့္ အစာ မွာ ေၾကာင္ စာေလာက္သာ ရွိသင့္ေသာ္လည္း ယခုမူ ထုိသုိ႕မဟုတ္ဘဲ ေယာက္က်္ားႀကီး ႏွစ္ေယာက္ စာေလာက္ကိုပင္ ကုန္ေအာင္ စားေသာက္ႏိုင္ျခင္း သည္ စင္စင္ မရုိးဟု ဆိုႏိုင္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။


တစ္ခါက ကိုလူႀကီး မွာ အမဲသား ခ်က္ရာတြင္ အမဲသား ဟင္းအုိး အား မီးဖုိေပၚတင္ ၍ ခေတၱ ခဏ အိမ္ေအာက္ ဆင္းသြား ခဲ့သည္။ ဟင္းအုိး ႏူးေလာက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ ကိုလူႀကီး အမဲသားဟင္းအုိး သြားၾကည့္ေသာ အခါ ဟင္းအုိး မွာ တက္တက္ ေျပာင္စင္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ 

ထုိစဥ္ က ကိုလူႀကီး မွာ ေခြးမ်ား တက္၍ ေမႊသြား၊ စားသြားသည္ ဟု ထင္မွတ္ ခဲ့ေလသည္။ ကိုလူႀကီး မွာ ၎ ၏ အေမ အေပၚတြင္ အထင္မွားျခင္း မရွိခဲ့ပါေခ်။


အထက္တြင္ ကၽြႏ္ုပ္ ေဖာ္ျပခဲ့ၿပီး သကဲ့သုိ႕ ကုိလူႀကီး ၏ အေပါင္းအသင္း မ်ားႏွင့္ ပတ္ဝန္းက်င္ က ေျပာဖန္ မ်ားလာေသာ အခါတြင္ ကိုလူႀကီး မွာ စတင္ စမ္းသပ္ပါေတာ့သည္။ 

တစ္ေန႕တြင္ ကိုလူႀကီး မွာ ထမင္း ဇလံု အႀကီးႀကီးျဖင့္ ထမင္း အျပည့္ထည့္ ၍ ၎၏ အေမ အား ကိုယ္တိုင္ ကိုယ္က် ေကၽြးခဲ့ေလသည္။ ထုိအခါ ေဒၚစိန္ထြား မွာ အဘြားအုိ တစ္ေယာက္နွင့္ မွ် မလိုက္ေအာင္ အဆိုပါ ထမင္း ဇလံုအား ကုန္စင္ေအာင္ စားေသာက္သည့္ အျပင္ ဇလံုတြင္ ကပ္ေနသည့္ ထမင္းက်န္၊ ဟင္းက်န္ မ်ား ကို လွ်ာျဖင့္ပင္ လွ်က္လိုက္ေသး၏။ 

ဤသည္ ကိုၾကည့္၍ ကိုလူႀကီး မွာ ၎၏ အေမ ဖုတ္ဝင္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း သိလိုက္ေလသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွ စ၍ ၎၏ အေမအား ဝင္ပူး ၍ စားေသာက္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ အား ကိုလူႀကီး မွာ ဓားက်ိန္း က်ိန္း ထားေလေတာ့သည္။
 
ကိုလူႀကီး ၏ အိမ္တြင္ ကိုလူႀကီး ၏ ဇနီး ဆံုးသြားၿပီး ကတည္းက လူႀကီး ဆို၍ ကိုလူႀကီး တစ္ေယာက္သာ ရွိေလသည္။ ကိုလူႀကီး ၏ ကေလး ၃ ေယာက္ မွာလည္း အသက္ ၁၀ ႏွစ္ ဝန္းက်င္ခန္႕သာ ရွိေလ သည္။ ေဒၚစိန္ထြား အား ဝင္ပူးကပ္ စားေနသူ ဖုတ္ေကာင္ သရဲမွာ အဆိုပါ ကေလး ၃ ေယာက္ အား ဒုကၡ မေပး၍ သာ ေတာ္ေရာ့သည္ဟု ဆိုရေတာ့မည္။


ေဒၚစိန္ထြား တြင္ ပူးဝင္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ သရဲ မွာ ကိုလူႀကီး အိမ္တြင္ ရွိခိုက္ တြင္ ကိုလူႀကီး အား ေၾကာက္ ၍ ၿငိမ္ေနတတ္ေသာ္လည္း ကိုလူႀကီး အိမ္တြင္ မရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္မူ အိပ္ယာထက္ မွ ထ၍ ေမႊပါေတာ့သည္။

 ေဒၚစိန္ထြား အိပ္ယာ ထက္မွ ထသည္ႏွင့္ အိမ္ရွိ ကေလးမ်ား မွာ အိမ္ေပၚတြင္ မေနေတာ့ဘဲ အိမ္ေအာက္ သို႕ ဆင္းၾက ပါေတာ့သည္။ ထုိအခါ ကေလးမ်ား အား ေဒၚစိန္ထြား က “ေျမးေလးတို႕ေရ … ဘြားဘြားနား လာၾကပါဦး” ဟူ၍ လွမ္းေခၚတတ္၏။ ကေလးမ်ားက အိမ္ေအာက္မွေန ၍ ေဒၚစိန္ထြား အား “ဘြားဘြားက ဘြားဘြား မွ မဟုတ္ဘဲနဲ႕၊ မလာဘူး” ဟူ၍ ျပန္ေအာ္ေျပာတတ္ေလသည္။ 

ယင္းသုိ႕ ကေလးမ်ား က ျပန္ေအာ္သည့္ အခါ ေဒၚစိန္ထြား က “ေျမးေလးတုိ႕ ကလည္း ဟင္း … ဟင္း … ဟင္း” ဟူ၍ ေလွာင္ရီ သံျဖင့္ ျပန္ေျပာ တတ္ေလ၏။
 
ကိုလူႀကီး မွာ ၎ ၏ အေမ တြင္ ဖုတ္ဝင္ေနေၾကာင္း ကိုယ္တုိင္ သိရွိၿပီးသည့္ ေနာက္ပိုင္း တြင္ အဆိုပါ ဖုတ္ေကာင္ သရဲ အား ေမာင္းထုတ္ရန္ မည္သုိ႕ ျပဳလုပ္ရမည္ ကို ႀကံရပါေတာ့၏။ ကိုလူႀကီး ၏ အေပါင္း အသင္း မ်ားက ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ အက်ိဳး အေၾကာင္း သြားေရာက္ ေလ်ွာက္ထားရန္ ကိုလူႀကီးအား တိုက္တြန္းၾကသည့္ အားေလ်ာ္စြာ ကိုလူႀကီး တစ္ေယာက္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ထံ သုိ႕ ေရာက္ရွိ လာခဲ့ ပါေတာ့သည္။

“ဟဲ့ … ထူးထူး ဆန္းဆန္း ေမာင္လူႀကီးက ဘယ္ကေန ေက်ာင္းထဲ လွည့္လာတာတုန္း ကြယ့္”
“ဒီလိုပါ ဘုရား … တပည့္ေတာ္ အေမ ဖုတ္ဝင္ေနလို႕ အဲဒါ ဘယ္လို လုပ္ရမလဲဆိုတာ ဆရာေတာ္ထံ လာေရာက္ေလ်ွာက္ထား တာပါ ဘုရား”
“စိန္ထြား ကို ဖုတ္ ဝင္ပူးေနလို႕ … ဟုတ္လား”
 

“မွန္ပါ … တစ္ေန႕က တပည့္ေတာ္ အေမ့ ကို ဇလံုထဲ ထမင္းေတြ အမ်ားႀကီး ထည့္ၿပီး ေကၽြးၾကည့္တာ ကုန္တယ္ ဘုရား၊ လွ်ာနဲ႕ေတာင္ လွ်က္လိုက္ေသးတယ္ ဘုရား … ”
 

“အိမ္း … ေတာ္ေတာ္ ငတ္ျပတ္ေနတဲ့ ဖုတ္ေကာင္ ပါလား …။ မင္း အိမ္က အစား အေသာက္ေတြ မ်ားေန လုိ႕သာ ေတာ္ေရာ့တယ္။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ မင္း ကေလးေတြေတာင္ စားပစ္ႏိုင္ေလာက္တယ္ ေမာင္လူႀကီး”
“မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ကလည္း အိမ္ကပ္တဲ့ အေကာင္ မဟုတ္ေတာ့ ကေလးေတြ အတြက္ စိုးရိမ္ရ ပါတယ္ ဘုရား”
 
“ေအာင္မာ … မင္းက အခု မွ လာစိုးရိမ္ေနရ သလား … ေမာင္လူႀကီးရဲ႕ …”
“အရင္ က သူမ်ားေတြေျပာတာ တပည့္ေတာ္ မယံုခဲ့ ပါဘူး ဘုရား၊ အခုမွ ကိုယ္တုိင္ သိေတာ့မွ စိုးရိမ္မိတာပါ ဘုရား”
 
“ေအးကြာ … ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါကြယ္၊ မနက္ျဖန္ မနက္ က်ရင္ ငါ လာခဲ့မယ္၊ အိမ္ကေစာင့္ေန ၾကားလား ေမာင္ လူႀကီး”
“မွန္ပါ့ ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ ျပန္ပါဦးမယ္ ဘုရား”
 

 ေနာက္တစ္ေန႕ မုိးေသာက္ မနက္ခင္း ေရာက္ေသာ အခါတြင္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ မွာ ဦးဇင္း တစ္ ပါးႏွင့္အတူ ကိုလူႀကီး ၏ အိမ္သို႕ ၾကြလာခဲ့ပါသည္။ ဆရာေတာ္ အိမ္ေပၚသုိ႕ ေရာက္ေသာ အခါ ေဒၚစိန္ထြား မွာ မ်က္ေထာင့္နီႀကီးျဖင့္ ဆရာေတာ္ အား စူးစူးၾကည့္၍ “ေဟ့ … ဘယ္က ကတုံး က ငါ့ အိမ္ေပၚ ေရာက္ လာ တာတံုး၊ သြား … အခုခ်က္ခ်င္း ဆင္းသြား” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ ေျပာဆိုပါေတာ့သည္။ 

ထိုအခါ ကိုလူႀကီး မွာ အိမ္ ထရံတြင္ ထုိးထားေသာ ဓားအား ဆြဲယူ လိုက္ၿပီး “ေခြးမသား ဖုတ္ေကာင္ …၊ ဓား နဲ႕ ပိုင္းလိုက္ လို႕ အမ်ိဳးပါ ျပဳတ္သြားမယ္၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနစမ္း” ဟူ၍ ေျပာဆို လိုက္ေလသည္။
 
“ေနပါေစ ေမာင္လူႀကီးရယ္ …။ အဲဒီေကာင္ ကို ဓားဆြဲ စရာ မလိုပါဘူး၊ ထားလိုက္ စမ္းပါ” ဟု ဆရာေတာ္ က မိန္႕ၾကား လိုက္သည့္ အခါတြင္ ကိုလူႀကီး မွာ ျပန္၍ ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ 

ကိုလူႀကီး ၿငိမ္သြား သည္ႏွင့္ ဖုတ္ေကာင္ ဝင္ပူးေနေသာ ေဒၚစိန္ထြား မွာ အိမ္ယာထက္ က ဆင္းရုံတင္ မက ဆရာေတာ္ ေရွ႕တြင္ပါ မတ္တပ္ရပ္ ၿပီး ခါးေထာက္လ်က္ “ဒီ ကတံုးက ဘာမို႕တုန္း၊ ေသသြားခ်င္လို႕လား … ဟင္း … ဟင္း .. ဟင္း၊ အခု ခ်က္ခ်င္း ငါ့ အိမ္ေပၚက ဆင္း” ဟူ၍ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္အား ရိုင္းရိုင္း စိုင္းစိုင္း ေမာင္းထုတ္ ပါေတာ့ သည္။ 

ထိုအခါ ဆရာေတာ္ မွာ မိမိေရွ႕တြင္ ေရာက္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ ေဒၚစိန္ထြား အား အနီးတြင္ ရွိေသာ ေရ ခြက္ျဖင့္ ျဖန္း ခနဲ ပက္လိုက္ေလ၏။
“အမေလး … ပူတယ္ … ပူတယ္ … အား ” ဟု မည္တမ္း ကာ ဖုတ္ေကာင္ ေဒၚစိန္ထြား မွာ မတ္တပ္ ရပ္ေနရာ မွ ၾကမ္းျပင္ေပၚ လွိမ့္ေနရ ပါေတာ့သည္။ ဆရာေတာ္ က အနီး မွ ဦးဇင္းအား အသင့္ပါလာေသာ ပရိတ္ႀကိဳးျဖင့္ ခ်ည္ ထားရန္ ေစခုိင္းေလသည္။ 

ပရိတ္ႀကိဳး ခ်ည္ၿပီးေသာ အခါ ဖုတ္ေကာင္ မွာ “ေၾကာက္ပါၿပီ ၊ အမေလး … အမေလး .. ပူတယ္ .. ပူတယ္ .. ေၾကာက္ပါၿပီ ဘုရား ” ဟူ၍ ေအာ္ဟစ္ေနပါေတာ့သည္။ ထိုအခါ ဆရာေတာ္ မွ ေဒၚစိန္ထြား တြင္ ပူးဝင္ေနေသာ ဖုတ္ေကာင္ သရဲအား …
 
“ ေဟ့ နင္က က်ဴးက်ဴးေက်ာ္ေက်ာ္ ရြာထဲ လာၿပီး ပူးကပ္ စားေသာက္ေနတာေပါ့ ဟုတ္လား … ။ ”
“ ငတ္လြန္း လို႕ ပူးကပ္ စားမိတာပါ … ခြင့္လြတ္ပါ၊ ခြင့္လြတ္ပါ … ”
 
 “ေအး … ဒီ တစ္ခါေတာ့ ခြင့္လြတ္ လိုက္မယ္ … ေနာက္တစ္ခါ ဆိုရင္ေတာ့ ခြင့္လြတ္ မွာ မဟုတ္ဘူး ၾကားလား ..”
 
“ဟုတ္ပါၿပီ … ဟုတ္ပါၿပီ … လြတ္ပါေတာ့ … လြတ္ပါေတာ့ … ေနာက္တစ္ခါ မလုပ္ေတာ့ပါဘူး ..”
“ေအး … ေအး … နင္တို႕ ဘဝ နဲ႕ ငါတို႕ ဘဝက ျခားေနတယ္ … ၾကားလား … ေနာက္တစ္ခါ အဲဒီလို မွီခုိ မစားနဲ႕ … ဦးဇင္းေလး ပရိတ္ႀကိဳး ျဖည္ေပးလိုက္ပါေတာ့ ..”
 
ပရိတ္ႀကိဳး ျဖည္လိုက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ေဒၚစိန္ထြား မွာ လြန္စြာ ရြံရွာ၊ စပ္ဆုပ္ဖြယ္ ေကာင္းေသာ အေလာင္းေကာင္ အျဖစ္ သို႕ ရုပ္ခ်ည္း ေျပာင္းလဲ သြားေလေတာ့သည္။

ယင္းေန႕ ယင္း အခ်ိန္ တြင္ပင္ ကိုလူႀကီး မွာ ၎ ၏ မိခင္ အေလာင္းကို ရြာအျပင္ သခ်ိဳင္းတြင္ သြားေရာက္ျမႇဳပ္ႏွံ ခဲ့ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႕ တြင္မူ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ႏွင့္ တကြ သံဃာ (၅) ပါးအား ဆြမ္းကပ္ကာ မိခင္ ေဒၚစိန္ထြား အတြက္ အမွ်အတမ္း ေပးေဝခဲ့ပါေတာ့သတည္း …… ။
 

အထက္ပါ အျဖစ္အပ်က္ မွာ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ (၂၀) ေက်ာ္ခန္႕က စာေရးသူ ၏ ဇာတိ ရပ္ရြာ တြင္ ျဖစ္ပ်က္ ခဲ့ေသာ တစ္ကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ တစ္ခုပင္ ျဖစ္ပါေၾကာင္း ….. ။


Credit:ThaYae BlogSpot
 http://www.searchmyanmar.com/link/frame/cid/54550