ငရဲဘံု ဆိုတာ အားလံုး ၾကားဘူးပါတယ္။ ေဒ၀ဒူတ သုတၱန္ မွာ ဆိုရင္ ငရဲဘံု ဟာ ငရဲက်သြားတဲ့ သူေတြကို
အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ယမမင္းႀကီး ဆိုတာရွိတယ္။ ယမမင္း ႀကီးကို ဗုဒၶစာေပ မွာ သူေတာ္ေကာင္း လို႔ သတ္မွတ္ တယ္။
ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ဆို ယမမင္းႀကီး က ငရဲက် လာတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ေတြထဲက ကယ္တင္လို႔ ရမယ့္ ပုဂၢဳိလ္ေတြ ကို ကယ္ တင္ဖို႔ ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ဳိး နဲ႔သူေနတာ။ ဆြဲခ်ဖို႔ သူေနတာ မဟုတ္ဘူး ။တြန္း ပို႔ေန တာမဟုတ္ဘူး။ အခၽြန္နဲ႔ မဖို႔ မဟုတ္ဘူး။ အဆင္း ကို ဘီးတပ္ဖို႔ေနတာ မဟုတ္ဘူး။
ဒုကၡမေရာက္ထိုက္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ ေတြ ကို ဒုကၡမေရာက္ေအာင္ ကယ္တင္ဖို႔ ေျဖရွင္းဖို႔ ဆိုၿပီး သူက လာၿပီးေတာ့ေန တာ ယမမင္း က သူေတာ္ေကာင္းႀကီး။
ယမမင္း က အၿမဲတမ္းေတာင့္တတယ္ တဲ့...........
`ငါ လူ႔ဘ၀မွာျဖစ္ပါရေစ၊ ငါလူျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ မွာ ဘုရားပြင့္တာနဲ႔ ႀကံဳပါရေစ။ အဲဒီ ဘုရား ကိုလည္း ငါဆည္း ကပ္ ကိုးကြယ္ႏုိင္ပါရေစ။ လူလည္း ျဖစ္တယ္ ဘုရားပြင့္တယ္ ဘုရားဆီေရာက္ခ်င္ မွ ေရာက္တာေနာ္ ။ ဒါေၾကာင့္ အေၾကာင္း ဆိုတာပိုျပည့္စံုေအာင္ လုပ္ရမယ္။
လူလည္းျဖစ္ရမယ္ ဘုရားလည္း ပြင့္ရမယ္။ ဘုရား ဆီကို လည္းသြားေရာက္ ဆည္းကပ္ရမယ္။ ဘုရား ကလည္း တရားေဟာရမယ္။ ဘုရားေဟာတဲ့ တရားကိုလည္း သိပါရေစ။ အဲဒါမွျပည့္စံု တယ္ေနာ္။ ဆုေတာင္း လို႔ရွိရင္ အဲဒီလို ဆုေတာင္းရမယ္။
အဲဒီလို သူက အၿမဲတမ္းေတာင့္တေနတာ။လူျဖစ္ပါရေစ လူျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘုရားပြင့္တာနဲ႔ ႀကံဳပါရေစ။ ဘုရားကိုလည္း ဆည္းကပ္ ပါရေစ။ ဘုရား ကလည္း သူ႔ကိုတရားေဟာ ပါေစ။ေဟာတဲ့ တရားကို သူနာပါ ရေစ။ နာၿပီးေတာ့လည္း သိပါရေစ။ ယမမင္းႀကီးက အၿမဲဆုေတာင္းေနတယ္။
ဒုစ႐ုိက္ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၿပီးေတာ့ ငရဲေရာက္ သြားတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ ဆိုရင္ ငရဲသားေတြ က အဲဒီ ငရဲ က်လာတဲ့ ငရဲ ကို မေယာင္ မလည္ နဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ လူသစ္၊ သတၱ၀ါ အသစ္ ကို ယမမင္းႀကီးဆီ ေခၚလာေလ့ ရွိတယ္ ။
ေခၚလာတဲ့ အခါ က်ေတာ့ သူတို႔က ဘာလုပ္လဲ ဆိုရင္``အရွင္မင္းႀကီး ေဟာသည္ လူက အေမ ကိုလည္း မျပဳစုဘူး ။ေဆြမ်ဳိးေတြ ထဲမွာ အသက္ အရြယ္ ႀကီးတဲ့ သူ ေတြကိုလည္း ဂ႐ု မစိုက္ဘူး။ သမဏ ျဗဟၼဏ ဆိုတဲ့ ဘာသာေရးေလးစား သူေတြ ကိုလည္း အေလး မမူဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလည္း မလုပ္ဘူး။ ဥပုသ္လည္း မေစာင့္ဘူး ။ေကာင္းမႈ မလုပ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္၊ မေကာင္းမႈ ဒုစ႐ုိက္ လုပ္တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ သူ႔ကိုအျပစ္ဒဏ္ခတ္ ပါ``လို႔ ဆိုၿပီး သူ႔ဆီလာပို႔ လိုက္တယ္။
ပို႔ၿပီးတဲ့ အတိုင္း ယမမင္းႀကီး ကေမးတယ္။ သူ႔ကို``မင္း လူ႔ျပည္မွာ ပထမဆံုး နတ္တမန္ ကို မင္းေတြ႔ခဲ့ သလား။ ``လို႔ အဲဒီေမးခြန္းစေမးတယ္။ ထိုသူက ``မေတြ႔ခဲ့ဘူး``တဲ့ ။``မင္းငါ ဆိုလိုတာကိုေသခ်ာ နားေထာင္ ````မင္း လူ႔ျပည္မွာ တဲ့ အသက္ ၈၀-၉၀ အရြယ္ ခါးေတြကိုင္း လို႔၊ ဆံပင္ေတြျဖဴ လို႔၊ သြားေတြ က်ဳိး အဲသလို အဘိုးအိုႀကီး အဖြားအိုႀကီးေတြ ကို မင္းမျမင္ဖူးဘူးလား``ဆိုေတာ့ ``ျမင္ဖူးပါတယ္``။
``အဲသည္လိုျမင္ဖူးတဲ့ အခါ တုန္းက
မင္း မစဥ္းစား ဘူးလား၊ ငါလဲ တစ္ေန႔က် အိုရဦးမွာ လို႔ စဥ္းစား ဖူးလားတဲ့``။ ````မစဥ္းစားပါဘူး``
တဲ့ ။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနခဲ့ ပါတယ္။ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေနတယ္ ဆိုတာ ဘာမွ မလုပ္ပဲ ေနတာ ကိုေျပာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ တစ္ခုမွ မလုပ္တာ။
စဥ္းစားရမွာ က ေၾသာ္ ငါလည္း တစ္ေန႔က် အိုရဦး မွာပဲ။ အိုျခင္း သေဘာ ကို မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ေသးဘူး။
မအိုခင္ ငါေကာင္းတာေလးေတြ လုပ္ဦးမွပဲ။``ဆိုတဲ့ ကုသိုလ္ လုပ္ဖို႔ အတြက္ကို စိတ္ကို မလွည့္ဘူး။
ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံ ကိစၥေတြနဲ႔ပဲ စား၀တ္ေနေရးေတြ နဲ႔ ေန႔စဥ္ အခ်ိန္ကုန္ ၿပီး ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ လံုး၀ မလုပ္ခဲ့ဘူး။
ယမမင္းႀကီး က သနား ညွာတာၿပီးေျပာေတာ့ေျပာတယ္။
``ေအးေလ မင္းေမ့ခဲ့လို ႔မလုပ္ တာေတာ့ ဒီ အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ ကို မင္းေမ့ေမ့ေလ်ာ့႔ေလ်ာ့ လုပ္ ခဲ့ တာေတာ့ မင္း အေမက လုပ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္း အေဖ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူက မွ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္း ကိုယ္တိုင္ လုပ္တာ အဲဒီေတာ့ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့ ``။ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။
အဲဒီ ပထမ တမန္ အေၾကာင္းေမးတာ မရေတာ့
```ဒုတိယ တမန္ေတာ္ ကို မင္းျမင္ခဲ့ သလား``လို႔ေမးတယ္။ ``မျမင္ခဲ့ ပါဘူးတဲ့````မင္းေနမေကာင္း ထိုင္မသာျဖစ္လို႔ ကိုယ့္ရဲ႔ မစင္ အညစ္အေၾကးေတြ မွာ လူးလဲေအာ္ဟစ္ၿပီး ေတာ့အမ်ား က ၀ိုင္းထူမွ ထႏုိင္ တဲ့ လူနာႀကီးေကာ မင္းမျမင္ခဲ့ဘူးလား
``၊ ဆိုေတာ့ ျမင္ခဲ့ ပါတယ္``၊
``အဲဒီလိုျမင္တဲ့ အခါမွာသိတတ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစား ဖူးလား။ ``ငါလဲပဲ တစ္ေန႔ နာရဦး မွာပဲ ၊ နာျခင္း သေဘာ ကို မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ မနာခင္ က ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေလးေတြ လုပ္ဦး မွပဲ ဆိုတဲ့အေတြး မင္း မေပါက္ဘူးလား``
မေပါက္ခဲ့ပါဘူး တဲ့။ စား၀တ္ေနေရး အတြက္ အခ်ိန္ ကုန္သြားၿပီးေပ်ာ္ လို႔ ပါးလို႔ ကာမဂုဏ္ အာ႐ုံေတြ ထဲမွာပဲ အခ်ိန္ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ လူ႔ ဘ၀ ဘယ္ေလာက္ေၾကာက္စရာေကာင္း
တုန္းေနာ္ ။
လုပ္ကိုင္ စားေသာက္ၿပီး ေတာ့ ဒီအတိုင္းပဲ အခ်ိန္ကုန္သြားတယ္။ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ အတြက္ တစ္ခုမွ မလုပ္ ဘူး။ ဒါနဲ ႔ယမမင္းႀကီး က ခုနက လိုပဲေျပာတယ္။
``ေအးေလ မင္းေမ့ခဲ့လို႔ မလုပ္တာ ေတာ့ ဒီ အကုသိုလ္ အလုပ္ေတြ ကို မင္းေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ လုပ္ခဲ့ တာေတာ့ မင္း အေမက လုပ္ခဲ့တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မင္း အေဖ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဘယ္သူကမွ လုပ္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။
မင္းကိုယ္ တိုင္လုပ္တာ အဲဒီေတာ့ မင္း ကိုယ္တိုင္ပဲ ခံစားရလိမ့္မယ္တဲ့ ``။ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။
ေနာက္တစ္ခါ-
```တတိယ တမန္ေတာ္ေကာ မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား``လို႔ေမးတယ္။ ``မေတြ႔ခဲ့ ပါဘူးတဲ့````ေသဆံုး သြားတဲ့ သူေတြေကာ မင္း မေတြ႔ခဲ့ဘူးလား``၊ဆိုေတာ့ေတြ႔ခဲ့ပါတယ္``၊ ``အဲဒီလိုေတြ႔တဲ့ အ ခါမွာ သိတတ္ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားဖူးလား။
``ငါလဲပဲ တစ္ေန႔ေသရ ဦးမွာပဲ ၊ ေသျခင္း သေဘာကို မလြန္ေျမာက္ႏုိင္ေသးဘူး။ မေသခင္ က
ကုသိုလ္ေကာင္း မႈေလးေတြ လုပ္ဦးမွပဲ လို႔ စဥ္းစားၿပီးေတာ့ ေကာင္းတာေတြ မလုပ္ခဲ့ ဘူးလား``ဆိုေတာ့ ``ေမ့ေလ်ာ့ ခဲ့ ပါတယ္။ မလုပ္ခဲ့ပါဘူး``တဲ့ေဟာဒီလိုပဲေျဖတယ္။
ယမမင္းႀကီး က တမန္ သံုးေယာက္`သူအို၊ သူနာ၊ သူေသ``ဆိုတဲ့ တမန္သံုး ေယာက္ အေၾကာင္း ေမး စစ္ ၿပီး တဲ့ အခါမွာ``ကဲ မင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံ `` အကယ္၍ သူက ကုသိုလ္ေကာင္းမႈ မ်ား ရွိလို႔ရွိရင္ သူကေဖာ္ ၿပီးေတာ့ေပး တယ္၊ ေဖာ္ေပးရင္ လဲ အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္က သတိိရၿပီး သူ႔ကံ အရွိန္နဲ႔ လြတ္သြားတာ။ ယမမင္း က လႊတ္ေပး တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္ ။ သူက ကူညီ႐ုံ သက္သက္ပဲ။
သူ ကူညီဖို႔ လိုက္ရွာတာ ကူညီလို႔ မရဘူး။ သူကေကာင္းတာေတြ က တစ္စက္မွ မေတြ႔ဘူး။ မေကာင္း
တာေတြခ်ည္းပဲ။ ``ကဲမင္းထိုက္နဲ႔ မင္းကံ လို႔ဆိုၿပီး တခါတည္း ငရဲသားေတြက ဆြဲေခၚသြားတယ္။
ဆြဲေခၚသြားၿပီးေတာ့ ဘယ္ဘက္ လက္ထဲမွာ သံေခ်ာင္းႀကီး ထိုးထည့္ လိုက္တယ္။ မီးရဲရဲ နဲ႔ သံေခ်ာင္းႀကီး ထိုးထည့္ လိုက္တာ။ ညာ ဘက္လက္ထဲ မွာ သံေခ်ာင္းႀကီး ထိုးထည့္ လိုက္တယ္ ။
ဘယ္ဘက္ေျခေထာက္ မွာ သံေခ်ာင္းႀကီး ထိုး႐ုိက္ လိုက္တယ္။ ညာဘက္ေျခေထာက္မွာ လည္း မီးရဲ ရဲေတာက္ေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး ထုိး႐ုိက္ၿပီး ရင္၀ မွာလည္း သံေခ်ာင္းႀကီး ထိုး႐ုိက္ လိုက္တယ္။
သာမာန္လူ တစ္ေယာက္ ဆိုရင္ေတာ့ ေသမွာေပါ့။ ငရဲသား က မေသဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း ကံမကုန္ေသးရင္ မေသ ဘူးတဲ့။ ခံရဖို႔ သက္သက္ ပဲဟာ။ ဒီလို မီးပူေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံေခ်ာင္းႀကီး ရင္၀ ထိုးထားတာေတာင္မွ မေသဘူး တဲ့ သူက ေအာ္ဟစ္ၿပီးေတာ့ အသက္ ရွင္ေနတုန္း ပဲ။ ေမာင္သက္ျပင္း ဆိုတာငရဲျပည္မွာ ရွိတာေနာ္။ ကံ မကုန္မခ်င္းသူတို႔ ဘယ္ေတာ့မွ မေသဘူးတဲ့။
အဲဒီ ငရဲဘံု မွာ ညွင္းဆဲ လိုက္ပံု က အမ်ဳိးမ်ဳိးပဲ။ ေဇာက္ထိုး ဆြဲၿပီးေတာ့ ဓါးမေတြနဲ႔ ခုတ္တယ္။ လွည္းမွာ တပ္ၿပီး ႏြားလိုေမာင္းတယ္။ ေမာင္းတဲ့ေျမႀကီး က လည္း မီး ရဲရဲေတာက္ေနတဲ့ သံပူေျမႀကီး ေပၚမွာ၊ မီးေတာင္ႀကီးေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ မတက္ရင္ေနာက္က ႐ုိက္တယ္။
အဲဒီလိုေတြ လုပ္ၿပီးေနာက္ဆံုးက် ဘယ္ထဲျပစ္ခ်တုန္း ဆို ရင္ ငရဲအိုးႀကီး ထဲ ပစ္ခ်တယ္။ ငရဲအိုးႀကီးထဲ ပစ္ခ် ပြက္ပြက္ဆူေနတဲ့ ငရဲအိုးႀကီးထဲ က ျပန္ေပၚလာၿပီ ဆို ဆယ္ဆယ္ၿပီးတဲ့ အခါက် ေတာ့ အ၀ီစိ ငရဲႀကီးထဲ ထည့္ၿပီးေတာ့ပို႔လိုက္ ျပန္တယ္။
အဲဒီလို နဲ႔ ကံ မကုန္မခ်င္း အဲဒီ ပုဂၢဳိလ္ဟာ အ၀ီစိ ငရဲထဲ မွာ ဒီလိုပဲ ခံရတယ္တဲ့။ အ၀ီစိ ဆိုတာ သတၱ၀ါေတြ အၾကားအလပ္ မရွိဘူး။ ငရဲခံေနရတဲ့ သတၱ၀ါေတြ ကလည္းျပည့္ေနတာ။ အပ္ဘူး ထဲမွာ အပ္ ကေလးေတြ
ထည့္ထား သလို ပဲတဲ့ျပည့္ေနတာ။
ဒါေၾကာင့္မို႔ အ၀ီစိ လို႔ေခၚတာ။ မီးေတာက္ေတြ လည္း စဥ္ဆက္ မျပတ္ တဟုန္းဟုန္းေတာက္ေနတာ။ ခ်မ္းသာ သု ခ ရတဲ့ အကြက္ေလး ဆိုတာလည္း တခုမွမရွိဘူး။
အဲဒီ ငရဲက ေလးေထာင့္ အေဆာက္ အအံုႀကီး တဲ့ အႀကီးႀကီးႏွစ္ယူဇနာ ရွိတဲ့ ေလးေထာင့္ အေဆာက္ အအံု ႀကီး၊ သံမိုး သံကာ သံခင္း နဲ႔ သံ တခါးႀကီးေတြ တပ္ထားတာ။ တခါတရံ က်ရင္ ဒီတံခါးႀကီးေတြ က ``ေဂ်ာင္း``ဆို ၿပီး ပြင့္ လာတယ္။
ပြင့္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ငရဲသားေတြ က အဲဒီ ကေနထြက္ေျပးၾကတာ လြတ္မလားလို႔ မလြတ္ဘူး။ သက္သက္ အဲဒါ ဒုကၡေပးတာ။ တံခါးကို ဖြင့္ေပးၿပီး ထြက္ေျပးတဲ့ သူေတြ အကုန္ အ႐ုိက္ ခံရတယ္။ အဲသလို
နဲ႔ပဲ ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီးေတာ့ လြတ္ထြက္ သြားတဲ့ေကာင္လည္း ငရဲအိုးထဲ တစ္ခါျပစ္ခ် ခံရျပန္တယ္။
အဲသလို ဒုကၡေတြေရာက္ၿပီးေတာ့ ငရဲ ခံရတယ္ ဆိုတာ ျမတ္စြာဘုရား သခင္ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ က ေဒ၀ဒူတ သုတၱန္မွာ ေဟာထားတာ ရွိပါတယ္။
ေဒ၀ဒူတသုတ္ က ႏွစ္သုတ္ ရွိတယ္။
အဂၤုတၳဳိလ္ ထဲမွာ ၁-သုတ္၊
မဇၥ်ိမနိကာယ္ မွာ ၁-သုတ္၊ အဲ့ဒီႏွစ္သုတ္ ကို ဖတ္ၾကည့္လို႔ ရွိရင္ ငရဲ အေၾကာင္း သိေကာင္း စရာေတြ
အကုန္ျပည့္စံုေအာင္ သိရပါလိမ့္မယ္။
(အရွင္ ေဒါက္တာ နႏၵမာလာဘိ၀ံသ )
(အဘိဓမၼာျမတ္ေဒသနာ)
No comments:
Post a Comment