ဝင္ေလ,ထြက္ေလကို ႐ွဴးရွဲ ႐ွဴးရွဲ အသံမည္ေအာင္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ွဴရတဲ့ ရိပ္သာေတြ ရွိသလို အဲဒီလို ႐ွဴတာ မိမိ ကိုယ္ကိုယ္ ပင္ပန္း ဆင္းရဲ ေစတာမို႔ ပံုမွန္ဘဲ ႐ွဴရမယ္လို ့ ညႊန္ျပတဲ့ ရိပ္သာ ေတြလည္း ရွိပါတယ္။
မူလ စြန္းလြန္း ဆရာေတာ္ႀကီး က အာနာပါန ကို အဆက္မျပတ္႐ႈမွတ္ ေနတာဘဲ ရွိပါတယ္။
႐ွဴးရွဲ ႐ွဴးရွဲ မည္ေအာင္ ႐ွဴရမယ္လို႔ မညႊန္ျပခဲ့ပါဘူး။
႐ွဴးရွဲ ႐ွဴးရွဲ မည္ေအာင္ ႐ွဴရမယ္လို႔ မညႊန္ျပခဲ့ပါဘူး။
ေနာက္ပိုင္း စြန္းလြန္းဆရာေတာ္ေတြက မထင္ရွားရင္ ျပင္းျပင္း႐ွဴဘို ့ ညႊန္ၾကားတာ ေတြ႔ရပါ တယ္။
သဲအင္း ဆရာေတာ္ၾကီး ကေတာ့ ပံုမွန္႐ွဴေနတာ စိတ္က ႏွာသီးဝမွာ ဘယ္လိုမွ ထားလို ့မရဘူး
ျဖစ္ေနတယ္။ သူ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ အေတြးေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြဘဲ အာ႐ံုမွာ ထင္ေနတာေၾကာင့္ ႐ွဴးရွဲ မည္တဲ့ အထိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ွဴလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ျဖစ္ေနတယ္။ သူ ျပဳခဲ့တဲ့ အကုသိုလ္ ပံုရိပ္ေတြနဲ႔ အေတြးေတြ ေၾကာက္စိတ္ေတြဘဲ အာ႐ံုမွာ ထင္ေနတာေၾကာင့္ ႐ွဴးရွဲ မည္တဲ့ အထိ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ႐ွဴလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေအာင္လံဆရာေတာ္ ကေတာ့ သဲအင္းေလာက္ မျပင္းထန္ေပမဲ့ ဝင္ေလ,ထြက္ေလကို အာ႐ံုမွ
မလြတ္ေအာင္ ပံုမွန္ထက္ ပိုၿပီး ၿပင္းျပင္း ႐ွဴရပါတယ္။
မလြတ္ေအာင္ ပံုမွန္ထက္ ပိုၿပီး ၿပင္းျပင္း ႐ွဴရပါတယ္။
ျပင္းျပင္း႐ွဴတာ ပင္ပန္းတယ္လို ့ ယူဆ သူေတြမွာလည္း အခ်ဳိ႕သူေတြမွာ ပံုမွန္ ႐ွဴေနေပမဲ့ ေလ မထင္ရွားတာမ်ိဳး ၾကံဳရတတ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခါမွာ ဟိုေလာက္ႀကီး ျပင္းျပင္း မဟုတ္ေပမဲ့ နဲနဲ အားစိုက္ၿပီး ႐ွဴေပးရပါတယ္။
ျပင္းျပင္း ႐ွဴတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
အားစိုက္ ႐ွဴတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
ပံုမွန္ ႐ွဴတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္လိုဘဲ ႐ွဴ႐ွဴ
အဓိက ကေတာ့ ဝင္ေလ ထြက္ေလကို သိဘို႔၊ စိတ္ မျပန္ ့လြင့္ဘို ့ အဆက္မျပတ္ သိဘို ့
သမာဓိ ျဖစ္ဘို ့ လိုရင္းပါဘဲ။
အားစိုက္ ႐ွဴတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
ပံုမွန္ ႐ွဴတာဘဲ ျဖစ္ျဖစ္
ဘယ္လိုဘဲ ႐ွဴ႐ွဴ
အဓိက ကေတာ့ ဝင္ေလ ထြက္ေလကို သိဘို႔၊ စိတ္ မျပန္ ့လြင့္ဘို ့ အဆက္မျပတ္ သိဘို ့
သမာဓိ ျဖစ္ဘို ့ လိုရင္းပါဘဲ။
သမာဓိ မျဖစ္လို ့ကေတာ့ ဘယ္လိုဘဲ ႐ွဴ႐ွဴ ဘာမွ ဆက္လုပ္လို ့မရပါဘူး။
- သတိ ထားေနဖို႔ပါပဲ ။
တရား အားထုတ္တဲ့ အခါ သတိကို အဆက္မျပတ္ ထားႏိုင္ ရပါမယ္။
ထိုင္ေနတုန္းဘဲျဖစ္ျဖစ္
လမ္းေလ်ာက္ ေနတုန္းဘဲျဖစ္ျဖစ္
အေထြေထြ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရင္းဘဲ
ျဖစ္ျဖစ္ သတိ ထားေနရပါမယ္။
လမ္းေလ်ာက္ ေနတုန္းဘဲျဖစ္ျဖစ္
အေထြေထြ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနရင္းဘဲ
ျဖစ္ျဖစ္ သတိ ထားေနရပါမယ္။
သတိ ထားမႈက အေရးႀကီးပါတယ္။
အျပင္ဘက္ကို သတိထားေနတာ၊
ကိုယ့္ ကိုယ္နဲ ့ကိုယ့္စိတ္ကို သတိ ထားေနတာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
အျပင္ဘက္ကို သတိထားေနတာ၊
ကိုယ့္ ကိုယ္နဲ ့ကိုယ့္စိတ္ကို သတိ ထားေနတာ ႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။
ကိုယ့္ ကိုယ္ကို သတိထား ေနတာက လြယ္ၿပီး ကိုယ့္ စိတ္ကို သတိထားတာက ခက္ပါတယ္။
ကိုယ္မွာ ..
၁။ ပံုသဏၭာန္ကို သတိထားတာရယ္
၂။ အမူအယာကို သတိထားတာရယ္
၃။ ခံံစားမႈကို သတိထားတာရယ္
၄။ သဘာဝကို သတိထားတာရယ္ လို ့
အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
၁။ ပံုသဏၭာန္ကို သတိထားတာရယ္
၂။ အမူအယာကို သတိထားတာရယ္
၃။ ခံံစားမႈကို သတိထားတာရယ္
၄။ သဘာဝကို သတိထားတာရယ္ လို ့
အမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိပါတယ္။
သတိ ထားစရာကို မူတည္ၿပီး ပညတ္တို႔ ပရမတ္တို ့ အဆင့္ ခြဲေျပာလို ့ရပါတယ္။
အဲဒီ ပညတ္ေတြ ပရမတ္ေတြကို စဥ္းစား ေရြးခ်ယ္ၿပီး သတိ ထားေနရတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေျပာျပခဲ့တဲ့ ၄ ခု ထဲက တစ္ခုခုကို သတိထား လိုက္ႏိုင္ရင္ ရပါၿပီ။ သတိ ေကာင္းလာတဲ့ အခါ သူ႔ဖာသာ သတိထားစရာဟာ ေျပာင္းလဲ သြားပါလိမ့္မယ္ ။ ဆိုလိုတာက ဘာကို သတိထားမယ္ ဆိုၿပီး ရွာေဖြ ေရြးခ်ယ္ၿပီး သတိ မထားမိေစဘို႔ ပါဘဲ။
သတိ ထားလိုက္ပါ၊ မေရြးခ်ယ္ပါနဲ႔။
သတိထားေနပါ။ သတိထားေနတဲ့ စိတ္ဟာ သူ႔ဖာသာ ရင့္က်က္လာၿပီး သူနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ အ႐ႈခံကို အလိုလို သတိထား ေနလိမ့္မယ္။
အဓိက က သတိ ထားေနဘို႔ ပါဘဲ ။
No comments:
Post a Comment