ဖူးဖူး အိမ္ကို ေရာက္လာသည္မွာ သံုးလေက်ာ္ ေနေပၿပီ။ တစ္ေန႔တစ္မ်ိဳး မ႐ိုးႏိုင္ ေအာင္ပင္ သူမထံမွ ကြၽန္မ စကားဆန္းမ်ား ၾကားရသည္။
တစ္ခါတစ္ရံတြင္ ကြၽန္မ၏ အေတြ႕အႀကံဳ မ်ားမွာ သူမေလာက္ပင္ မရင့္က်က္ ေသးဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သံသယ ျဖစ္မိသည္။ ဖူးဖူး အသက္မွာ (၁၈)ႏွစ္ ျပည့္ၿပီးခါစ ျဖစ္သည္။ ဖူးဖူး ၏ဇာတိမွာ မံုရြာ တစ္ဖက္ကမ္းမွ ျဖစ္သည္။
စိုက္ပ်ိဳးရန္ ခက္ခဲၿပီး ေရရွားပါးေသာ သူတုိ႔ရြာမွ အရြယ္ေရာက္သူ အေတာ္ မ်ားမ်ားမွာ ၿမိဳ႕ေပၚတက္ အလုပ္လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏုိင္ငံရပ္ျခားကို သြားေရာက္ အလုပ္လုပ္ ၾကသည္။ သူမ၏ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား အပါအဝင္ သူတို႔ရြာမွ ႏိုင္ငံရပ္ျခားသို႔ အလုပ္ သြားလုပ္ၾကသူ အေတာ္မ်ား သည္ကို ဖူးဖူး ေျပာျပသျဖင့္ သိခဲ့ရသည္။
ဖူးဖူးမွာ ပညာ အရည္အခ်င္း ကိုးတန္းထိ တက္သည္။ အေျခအေန အေၾကာင္း ေၾကာင္းေၾကာင့္ ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏုိင္ဘဲ မိမိဘဝ မိမိေက်ာင္း ရေသာ အေျခအေနကို ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ ကြၽန္မထံ ေရာက္လာေသာ သူမ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ ကြၽန္မကို တစ္ဖက္ တစ္လမ္းမွ ကူညီရန္ႏွင့္ ကြၽန္မဆီက ကြန္ပ်ဴတာ ပညာကို သင္ယူလို ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ကြၽန္မႏွင့္ ရင္းႏွီးေသာ အစ္မ တစ္ေယာက္၏ အဆက္အသြယ္ျဖင့္ ဖူးဖူး ၏ စာရိတၱကို အာမခံသျဖင့္ ကြၽန္မ ေခၚထားျခင္း ျဖစ္သည္။ စေရာက္ ကတည္းက သြက္သြက္ လက္လက္ ႏွင့္ တက္တက္ ၾကြၾကြရွိလွေသာ ဖူးဖူး မွာ ကြၽန္မႏွင့္ေတာ့ အေတာ္ အဆင္ေျပသည္။ ဖူးဖူးမွာ အရြယ္ႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ စကားေျပာလွ်င္ ကြၽန္မကြၽန္မ ႏွင့္လည္း ေျပာတတ္ ေသးသည္။
သူမကို ဘာလို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ အလုပ္ သြားမလုပ္ တာလည္း ေငြေတြ အမ်ားႀကီး ပိုရလွ်င္ မိသားစုကို ဒီထက္မက ပုိမိုပံ့ပိုး ႏုိင္မည္ဟု ေျပာၾကည့္သည္။ ”ကြၽန္မ အစ္မေတြလဲ ႏိုင္ငံျခား သြားလုပ္ဖူး တာပဲ ဆရာမ ရယ္။ ဒါေပမဲ့ ရတာနဲ႔ ျပန္ကုန္တာ မထူးပါဘူး။ အိမ္ကို ပို႔ေတာ့လဲ ရြာမွာက ဘာအလုပ္မွ သိပ္မျဖစ္ေတာ့ ပို႔တဲ့သူ ေမာ႐ံုပဲ၊ ႏိုင္ငံျခား သြားတယ္သာ အမည္တြင္တယ္။ ဘာမွ မေျပာင္းလဲ ပါဘူး။ မိေဝးဖေဝး မွာ ေနရတာသာ ပိုပါတယ္ .. ” ဟု ေျဖသည္။
