24 March 2016

ငရဲ ဆိုသည္မွာ





ငရဲ ဆိုသည္မွာ.... ႏွင့္ ငရဲ ၏ ဒုကၡ ဆင္းရဲမ်ား ဟူသည္...
အပါယ္ ဟူသည္ ပါဠိလို အပါယ (ခ်မ္းသာမႈ အေပါင္းမွ ကင္းဆိတ္ျခင္း) မွ ဆင္းသက္ လာသည္။ အပါယ္ ေလးဘုံ ဆိုသည့္ ငရဲ၊ တိရစၧာန္၊ ၿပိတၱာ၊ အသူရကာယ္ ဟူ၍ ႐ွိေလသည္။


ငရဲ အမ်ိဳး အစား (၈) မ်ိဳး ႐ွိေလသည္။
၁) သိဥၥိဳး ငရဲ၊
၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ၊
၃) သံဃာတာ ငရဲ၊
၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ၊
၆) တာပန ငရဲ၊
၇) မဟာ တာပန ငရဲ၊
၈) အဝီစိ ငရဲ စသည္ျဖင့္ ငရဲႀကီး ရွစ္ထပ္ ရွိသည္၊
 
 
၁) သိဥ ၥိဳးငရဲ =  
ထပ္တလဲလဲ မလြတ္ေျမာက္ပဲ ခံစားရေသာ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။ 
ငရဲ ထိန္းမ်ား က အလွ်ံ တေျပာင္ေျပာင္ တ၀င္း၀င္း ေတာက္ေနေသာ ငရဲ လက္နက္မ်ားျဖင့္ ထိုး ခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္ ၍ ေသေအာင္ ျပဳ လုပ္ၾကသည္။ 
 
ငရဲ ခံၾကသူမ်ားမွာ ထိုသို႔ လက္နက္ မ်ားျဖင့္ ထိုးခုတ္ ႐ိုက္ႏွက္ ၍ ေသေသာ္ လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္ ႐ွင္သန္ ကာ အရင္ အတိုင္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆိုင္ရာ ငရဲဒုကၡ တို႔ကို ငရဲ သက္တမ္း မကုန္ မခ်င္း ျပန္ ခံစားေနရ သည္။ 
 
ဤ ငရဲ ၏ သက္တမ္း မွာ ထို ဘုံဘ၀ ၏ အႏွစ္ငါးရာ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ ၏ တစ္ရက္ သက္တမ္းသည္ လူတို႔၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ကိုးသန္း ျဖစ္ေလသည္။

တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ မဟာပထ၀ီေျမထု ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ကြာေ၀း ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။
 

၂) ကာဠသုတ္ ငရဲ
မည္းနက္ေသာ ႀကိဳး ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။ 
ငရဲထိန္းမ်ား က လက္နက္ မ်ိဳးစုံျဖင့္ လိုက္၍ ခုတ္၊ ထစ္၊ ထိုး၊ ႐ုိက္၊ ႏွက္ၾကေသာ္ ငရဲသားမ်ား မွာ ေၾကာက္အား လန္႔အားျဖင့္ ေျပးလႊား ရကာ အေမာဆို႔ ၍ လဲ က်ေသာ အခါ လက္သမား ဆရာမ်ားက သစ္သား မ်ားကို မည္းနက္ေသာ သစ္မွ်ဥ္းႀကိဳးျဖင့္ တိုင္းတာ ကာ လို သလို ျဖတ္ၾက သကဲ့သို႔ ငရဲသားမ်ား အေမာဆို႔ကာ လဲက်ေသာအခါ ငရဲထိန္း မ်ားက မည္းနက္ေသာ ႀကိဳးျဖင့္ လုိ သလို ပုံစံမ်ိဳး တိုင္းတာကာ လႊ ငမန္း တို႔ျဖင့္ ျဖတ္ၾက ပိုင္းၾကလုပ္ျခင္းကို ခံၾကရသည္။ 
 
ထိုသို႔ လက္နက္ မ်ားျဖင့္ ပိုင္းျဖတ္၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ထပ္ ႐ွင္သန္ကာ အရင္ အတိုင္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆိုင္ရာ ငရဲဒုကၡ တို႔ကို ငရဲ သက္တမ္း မကုန္ မခ်င္း ျပန္ ခံစားေနရသည္။ ဤ ငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ ထို ဘုံဘ၀ ၏ အႏွစ္တစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုငရဲဘုံ ၏ တစ္ရက္ သက္တမ္းသည္ လူတို႔ ၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ သုံးကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
 
 

တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ သိဥၥိဳး ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမထု အကြာတြင္ တည္႐ွိ ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။

၃) သံဃာတာ ငရဲ
သံေတာင္ႀကိတ္ ငရဲ ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးလွ်ံ တစ္ဟုန္းဟုန္း ေတာက္ေလာင္ေနေသာ ကိုးယူဇနာ မွ် က်ယ္၀န္းသည့္ ဒယ္အိုးႀကီးမ်ား ထဲသို႔ ငရဲ သားမ်ား ထည့္ကာ ငရဲထိန္း မ်ားက ေတာင္ေလာက္ႀကီး မားေသာ သံႀကိတ္ တုံးႀကီးမ်ားႏွင့္ ဖိ၍ လွိမ့္သတ္ ၾက သည္။ 
 
ငရဲသားမ်ား မွာ အလူးအလိမ့္ ကို ခံၾကရသည္။ ထိုသို႔ ဖိ၍ ပိ၍ ေသရေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ ကာ အရင္ အတိုင္း ထပ္ကာထပ္ကာ ဆိုင္ရာငရဲ ဒုကၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။
ဤငရဲ ၏ သက္တမ္း မွာ ထို ဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ႏွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ 
 
ထို ငရဲဘုံ ၏ တစ္ရက္ သက္တမ္း သည္ လူတို႔ ၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ တစ္ဆယ့္ေလးကုေ႗ ေလးသန္း ျဖစ္ေလ သည္။ 
 
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ ကာဠသုတ္ ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ပထ၀ီေျမ ထု အကြာတြင္ တည္႐ွိ ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။

၄) ေရာ႐ု၀ ငရဲ
ငရဲ မီးလွ်ံမ်ား ႏွိပ္စက္၍ ငရဲသူ ငရဲသား မ်ား ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျမည္တမ္းျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလ သည္။
ငရဲ တစ္ခုလုံး ႐ွိ ငရဲမီးလွ်ံမ်ား မွာ ငရဲသား တို႔၏ မ်က္စိေပါက္၊ နားေပါက္၊ ႏွာေခါင္းေပါက္၊ ပါးစပ္ေပါက္ တို႔ကို အတင္း ဒရၾကမ္း ၀င္ေရာက္ ေလာင္ၿမိဳက္ျခင္းေၾကာင့္ ငရဲသားမ်ား က်ယ္ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုၾကေသာ ငရဲ ဆင္းရဲကို ခံစားၾကရေပသည္။ 
 
ထိုသို႔ မီးလွ်ံမ်ားေၾကာင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္ ႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ ကာ ထပ္ကာ ဆိုင္ရာ ငရဲဒုက ၡတို႔ကို ငရဲသက္တမ္း မကုန္ မခ်င္း ျပန္ခံစားေနရသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္း မွာ ထို ဘုံဘ၀၏ အႏွစ္ေလးေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ 
 
ထို ငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္ သက္တမ္းသည္ လူတို႔ ၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ငါးဆယ့္ ခုႏွစ္ကုေ႗ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလ သည္။ 
 
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ သံဃာတာ ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည။

၅) မဟာေရာ႐ု၀ ငရဲ
ငရဲမီးလွ်ံ မွ မီးခိုးမ်ား ႏွိပ္စက္ ၍ ငရဲသူ ငရဲသား တို႔ ေအာ္ဟစ္ ငိုယိုျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္႐ွိေလသည္။ငရဲျပည္ တစ္ခုလုံး မိႈင္းမိႈင္းရယ္ညိဳ လို႔ ပိတ္ဖုန္း သြားမည့္အလား ေအာက္ေမ႔ရေလာက္ေအာင္ မ်ားျပားလွေပ၏။ မီးခိုးေငြ႔ မ်ားသည္ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ၏ ဒြါရ (အေပါက္) မ်ားသုိ႔ ၀င္ေစလ်က္ ေအာ္ဟစ္ငိုယိုျခင္း ခံစားရေလ သည္။

ဤငရဲ ၏ သက္တမ္းမွာ ထိုဘုံဘ၀ ၏ အႏွစ္ ႐ွစ္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို ငရဲဘုံ၏ တစ္ရက္သက္တမ္း သည္ လူတို႔ ၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ ႏွစ္ရာသုံးဆယ့္ ကုေ႗ေလးသန္း ျဖစ္ေလသည္။ 
 
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ ေရာ႐ု၀ ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္ အ၀န္း႐ွိေလသည္။

၆) တာပန ငရဲ
အပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။
အလွ်ံ တစ္ေျပာင္ေျပာင္ေတာက္ေနသည့္ အုန္းပင္လုံးမွ် ႐ွိသည့္ သံတံက်ဥ္ (တံစို႔) ဟု ဆိုရေသာ အေပၚ၌ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ကို အတင္းအက်ပ္ ထိုင္ခိုင္း ၍ တစ္ကိုယ္လုံး မီးက်ီ မီးခဲ ကဲ့သို႔ ရဲရဲေတာက္ေအာင္ မီး ကင္ျခင္းျဖင့္ ခံစားၾကရေပသည္။ 
 
ထိုသို႔ အသားမ်ား မီးေလာင္ကၽြမ္း ၍ ေသေသာ္လည္း တစ္ဖန္ျပန္ ထပ္႐ွင္သန္ကာ အရင္အတိုင္း ထပ္ကာ ထပ္ကာ ဆိုင္ရာ ငရဲဒုကၡ တို႔ကို ငရဲ သက္တမ္း မကုန္ မခ်င္း ျပန္ ခံစားေနရသည္။ ဤ ငရဲ၏ သက္တမ္း မွာ ထို ဘုံဘ၀ ၏ အႏွစ္တစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထို ငရဲဘုံ ၏ တစ္ရက္ သက္တမ္းသည္ လူတို႔ ၏ႏွစ္ျဖင့္ အႏွစ္ကိုးရာႏွစ္ဆယ့္ကုေ႗ ေျခာက္သန္း ျဖစ္ေလသည္။
 
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ မဟာေရာ႐ု ငရဲ၊ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္းငါးေထာင္ ကြာေ၀း ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။

၇) မဟာတာပန ငရဲ
သာလြန္၍ ပူေလာင္ျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။
ငရဲမီးမ်ား အလွ်ံ တစ္ေျပာင္ေျပာင္ ေတာက္ေလာင္ေနသည့္ သံေတာင္ႀကီး အေပၚ မွ ငရဲထိန္းမ်ား ၏ အစြမ္း သတၱိေၾကာင့္ မတက္ခ်င္ေသာ္လည္း အတင္း တက္ခိုင္း၊ အပူေလာင္ ခံၿပီး ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား တက္ၾကရေပ သည္။ 
 
ထိုသို႔ျဖင့္ အေပၚေရာက္သည့္ အခါ ေအာက္ေျခသို႔ ျပန္တြန္းခ်ျခင္း ခံၾကရေပသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ အႀကိမ္ႀကိမ္ မဆုံးႏိုင္ပဲ ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။ ဤငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ ၀က္ အတိျဖစ္၏။ ထိုမွ် အထိ ၾကာ႐ွည္စြာ ခံၾကရေပသည္။

တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ကြာေ၀းေသာ ေျမထုအရပ္၌ တည္႐ွိ၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။

၈) အဝီစိ ငရဲ
ငရဲသူ၊ ငရဲသား၊ ငရဲမီးလွ်ံ၊ ဆင္းရဲ ဒုကၡ (၃) မ်ိဳးလုံး လစ္လပ္မႈ မ႐ွိ (အၾကားမ႐ွိ) တရစပ္ ခံစားရျခင္း ဟု အဓိပၸါယ္ ႐ွိေလသည္။
ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား သည္ အိုးခြက္ ထဲမွ ထန္းေစ့၊ မုံ႔ညင္းေစ့၊ စပါးေစ့မ်ား ကဲ့သို႔ တင္းၾကမ္းျပည့္ကာ အၾကား အၾကားျခားျခင္း မ႐ွိ သကဲ့သို႔ ငရဲသူ ငရဲသားမ်ား ၏ ဆင္းရဲ ဒုကၡ တစ္ေပါင္း တစ္ခုတည္း ေနရာအႏွံ႔အျပား ခံစားၾကရျခင္း ျဖစ္ေပသည္။

ဤ ငရဲ၏ သက္တမ္းမွာ အကုသိုလ္ မကုန္မခ်င္း အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ တိတိျဖစ္၏။ အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ ဆို သည္မွာ ဆုပ္ကပ္ႏွင့္ တက္ကပ္ တစ္စုံ ကို ဆိုလိုေပသည္။ ဆုတ္ကပ္ ဆိုသည္မွာ အႏွစ္ တစ္ရာၾကာတိုင္း ၾကာတုိင္း တစ္ႏွစ္ ဆုတ္သည့္နည္းျဖင့္ ဆယ္ႏွစ္ သက္တမ္းသို႔ ဆုတ္ယုတ္ က်ေရာက္လာျခင္း ကာလ ကို ဆုတ္ကပ္ တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ 
 
တက္ကပ္ ဆိုသည္မွာ ဆယ္ႏွစ္ သက္တမ္းမွ စ၍ အသေခ်ၤရ တန္းသို႔ ျပန္ဆက္ လာျခင္း ကာလကို တက္ ကပ္ တစ္ကပ္ ျဖစ္ေပသည္။ ၎ဆုတ္ကပ္ တက္ကပ္ ႏွစ္ကပ္ေပါင္း ကို အႏၱရကပ္ တစ္ကပ္ဟုေခၚသည္။
 
တည္ေနရာႏွင့္ အက်ယ္အ၀န္း မွာ မဟာ တာပန ငရဲ ၏ေအာက္ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း ငါးေထာင္ ကြာေ၀း၍ ယူဇနာေပါင္း တစ္ေသာင္း အက်ယ္အ၀န္း ႐ွိေလသည္။

ငရဲ ငယ္ (၈) ဌာန ဆိုသည္မွာ...........
၁။ မီးပူ ငရဲ
၂။ သံပူ ငရဲ
၃။ ျပာပူ ငရဲ
၄။ ေရပူ ငရဲ
၅။ ေၾကးနီအိုး ငရဲ
၆။ ဘင္ပုတ္ ငရဲ
၇။ လက္ပံေတာ ငရဲ
၈။ ႀကိမ္ပိုက္ ငရဲ တို႔ျဖစ္သည္။
(ေလာက ပညတၱိက်မ္း ၌ မိန္႔ဆို ထားပါသည္။)

မဟာစည္ ဆရာေတာ္ ဘုရာႀကီး၏ ၀ိပႆ         နာ႐ႈ႕နည္း  အက်ဥ္းခ်ဴပ္ တြင္ေအာက္ပါ အတိုင္း ငရဲ ၌ ဆင္းရဲ ဒုကၡ အတိ ခံစားရပုံကို ႐ွင္း႐ွင္း လင္းလင္း ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ျဖင့္ ေဖာ္ျပထားပါသည္။
 
ငရဲဘုံ ၌ ျဖစ္ရေသာ သတၱ၀ါ တို႔၏ ကိုယ္ထည္ သုံးဂါ၀ုတ္ ပမာဏ ႐ွိ၏။ ျမန္မာ အတိုင္း အားျဖင့္ ၄ တိုင္ တာ ၈၀၀ ႐ွိ၏။ ငရဲထိန္း တို႔သည္ ထိုမွ် ကိုယ္ခႏၶာ ႀကီးမားေသာ ငရဲသား ကို အလွ်ံ တေျပာင္ေျပာင္ မီးစြဲေလာင္ေသာ သံေျမေပၚ ၌ ပက္လက္ အိပ္ေစကုန္၏။ 
 
ထို႔ေနာက္ ညဘက္ လက္၀ါး ၌ ထန္းလုံးခန္႔႐ွိ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံ တစို႔ႀကီးကို ႐ုိက္ႏွက္သြင္းကုန္၏။ ဘယ္ ဘက္ လက္၀ါး၌ လည္း နည္းတူပင္ ႐ိုက္ႏွက္ သြင္းကုန္၏။ ညာဘက္ေျခ၊ ဘယ္ဘက္ေျခ၊ ခါး၊ လက္တို႔၌ လည္း နည္းတူပင္ ႐ုိက္သြင္း ကုန္၏။

ထို႔အတူ ေမွာက္လွ်က္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ေစာင္းလ်က္ အိပ္ေစ၍လည္ေကာင္း၊ ငါးပါးေသာ ဌာန တို႔၌ သံစို႔ႀကီးမ်ား ကုိ ႐ိုက္ႏွက္၍ ညွင္းဆဲႏွိပ္စက္ ကုန္၏။ အကုသိုလ္ကံ မကုန္ေသး မခ်င္း ငရဲသား ကား မေသႏိုင္။ ဤသို႔ အညွင္းဆဲ ခံေနရေသာ ငရဲသားမ်ား သည္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံေျမျပင္ကို ျမင္႐ုံမွ်ျဖင့္ လည္း မ်ားစြာ စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ 
 
 အလြန္ ၾကမ္းတမ္း ရက္စက္စြာ ႀကိမ္းေမာင္း ေျပာဆိုေသာ ငရဲထိန္း တို႔၏ အသံ ကို ၾကားရ၍လည္း စိတ္ ဆင္း ရဲရ၏။ သံေျမျပင္ေပၚ ၌ အတင္း တြန္းလွဲ သိပ္ျခင္း၊ မီးေလာင္ ခံရျခင္း၊ သံစို႔ ႏွက္ခံရျခင္း တို႔ေၾကာင့္ လည္း အတိုင္း မသိ ႀကီးစြာေသာ ကိုယ္ဆင္းရဲ စိတ္ဆင္းရဲ တို႔ကို ခံစားရ၏။

ထိုသို႔ေသာ ကာလ ၌ ကယ္ပါ၊ သနားပါ၊ ခ်မ္းသာေပးပါ စသည္ျဖင့္ မ်က္ရည္ ယိုစီး ငိုေႂကြး ျမည္တမ္း လ်က္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း မည္သူ ကမွ် မသနား၊ ခ်မ္းသာမေပးေခ်။ မိဖဲ့ ဖမဲ့ ေဆြမ်ိဳးမဲ့၊အ ေဆြခင္ပြန္းမဲ့၍ တစ္ကုိယ္တည္းသာျဖစ္လ်က္ ၫႈိးငယ္စြာႏွင့္ အလြန္ႀကီးမားေသာ ဆင္းရဲေတြ ကို ေအာ္ျမည္ေယာင္ ယမ္း လ်က္ မိနစ္စကၠန္႔ မျခားဘဲ ခံစား၍ ေနရ႐ွာေလေတာ့၏။ ထိုသို႔ေသာ ကာလ၌ ၀ိပႆ          နာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္မရႏိုင္ေတာ့ေခ်

ထို႔ျပင္ သံစို႔ ငါးခ်က္ႏွက္၍ မေသေသာ ငရဲသား ကို ငရဲထိန္း တို႔သည္ အိမ္မိုး တစ္ဖက္ခန္႔ ႐ွိေသာ တံ စည္းေပါက္ျပားႀကီး တို႔ျဖင့္ ႐ွစ္ေျမွာင့္ပုံ၊ ေျခာက္ေျမွာင့္ပုံ စသည္ျဖစ္ေအာင္ မ်ဥ္းပစ္၍ ေ႐ြခုတ္ၾကျပန္ ၏။ ေသြးတို႔သည္ ျမစ္ျဖစ္၍ စီးေလ ကုန္၏။ ထိုေသြးတို႔ မွ မီးေတာက္ ထျပန္၍ ေ႐ြခုတ္ရာ ကိုယ္၌ စြဲေလာင္ေလ၏။ အတိုင္း မသိေသာ ဆင္းရဲ ကို ခံစားရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ၌ ၀ိပႆ          နာ အလုပ္ကို အား ထုတ္ ခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ထိုမွ်ျဖင့္ မေသေသးလွ်င္ ေဇာက္ထိုး တြဲလဲ ဆြဲထား၍ ဗန္းႀကီးခန္ ႐ွိ ပဲကြပ္တို႔ျဖင့္ ပါးပါး လႊာ လ်က္ ေ႐ြခုတ္ ၾကျပန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသးလွ်င္ မီးလွ်ံ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံရထား ၌ ႏြား ျမင္း တို႔ကဲ့သို႔ တပ္၍ မီးက်ီခဲေတာင့္ႀကီးေပၚသို႔ တက္ေစကုန္၏။ 
 
မတက္ဘဲေနလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ သံတုတ္ႀကီး မ်ားျဖင့္ အျပင္း ႐ိုက္၍ တက္ေစကုန္၏။ ေတာင္ထိပ္ သို႔ေရာက္ လွ်င္ တစ္ဖန္ ဆင္းေစကုန္၏။ ဤသို႔ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ အဖန္ဖန္ျပဳေစကုန္၏။ ထိုမွ်ျဖင့္လည္း မေသေသး လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ ဆူပြက္လ်က္ ရဲ ရဲေတာ က္ေသာ ေလဟကုမီၻ ေခၚ သံရည္ပြက္အိုးႀကီးထဲသို႔ ပစ္ခ်လိုက္ကုန္၏။ 
 
ထို ငရဲသားသည္ သံရည္ ထဲ၌ ႐ွဲကနဲ က်၍ အႁမွဳပ္ တစ္စီစီ ထလ်က္ နစ္ျမွဳပ္ သြား႐ွာေလ၏။ အႏွစ္ သုံးေသာင္း ၾကာ မွ ငရဲအိုး ၏ ေအာက္၀ သို႔ေရာက္၏။ တစ္ဖန္ အႏွစ္ သုံးေသာင္းၾကာမွ ငရဲအိုး ၏ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္း သို႔ေရာက္လ်က္ ေပၚလာ၏။ အရပ္မ်က္ႏွာမ်ား သို႔လည္း ဖီလာသြား၏။ 
 
ထမင္း အိုးပြက္ေသာအခါ ၌ ဆန္ေစ့ ကေလးမ်ား ကဲ့သို႔ပင္တည္း။ အတိုင္း မသိေသာ ဆင္းရဲမႈႏွင့္ ရင္ ဆိုင္ေတြ ႔ေနရေလ၏။ ထိုစဥ္အခါ ၌ ၀ိပႆ      နာ  အလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ ကို ကား မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။
ကံ မကုန္ေသး၍ ထိုမွ်ျဖင့္ မေသျပန္လွ်င္ သံရည္ပြက္ ထဲမွ ငရဲသား ကို ထုတ္ယူ၍ ငရဲထိန္း တို႔သည္ မီးတဟုန္းဟုန္း အၿမဲေတာက္ေလာင္လ်က္ ႐ွိေသာ ငရဲႀကီး ထံသို႔ ပစ္သြင္းလုိက္ၾကျပန္၏။ 
 
ထို ငရဲသည္ကား အလ်ား အနံ အျမင့္ ယူဇနာ တစ္ရာ ႐ွိေလ၏။ ေလးေထာင့္ ညီေသာ သံေသတၱာႀကီးႏွင့္ တူ၏။ အေ႐ွ႕ ဘက္နံရံ မွ မီးလွ်ံ သည္ အေနာက္ဘက္ ၌ နံရံ ကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္ ၌ ယူဇနာ တစ္ရာ တိုင္ေအာင္ ပူေလာင္၏။ အေနာက္ နံရံ၊ ေတာင္ နံရံ၊ ေျမာက္ နံရံကို ေဖာက္ၿပီးလွ်င္ အျပင္ဘက္၌ ယူဇနာ တစ္ရာ တိုင္ေအာင္ပူေလာင္၏။

အေနာက္နံရံ၊ ေတာင္နံရံ၊ အထက္သံမိုး၊ ေအာက္သံေျမျပင္ တို႔မွ မီးလွ်ံ တို႔သည္လည္း နည္းတူခ်ည္း ဟစ္ေအာ္ျမည္ သတည္း။ ထို ငရဲႀကီး အတြင္း၌ ထိုမွ ဤမွ် ေျပးလႊား လူးလိမ့္ ဟစ္ေအာ္ျမည္တမ္းလ်က္ ႀကီးစြာေသာ ဆင္းရဲ ဒုကၡတို႔ကို ခံစားရေလ၏။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာၾကာေသာ္ တစ္ခါတစ္ရံ ၌ ထို ငရဲႀကီး၏ တံခါး၀ ဆီသို႔ အတင္းေျပးၾက၏။ အခ်ိဳ႕မွာ လည္း လမ္းခရီး တြင္ ေမာပန္း လူးလိမ့္လ်က္ ႐ွိကုန္၏။ အခ်ိဳ႕မွာ တံခါး၀ သို႔ ေရာက္ကုန္၏။ အႏွစ္သိန္းေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာလွ်င္ ထို တံခါးမႀကီးသည္ ပိတ္သြားေလသည္။

ထြက္ႏိုင္ေသာ ငရဲသား သည္လည္း အျပင္သို႔ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ ဘင္ပုပ္ ငရဲသို႔ က်သြားေလ၏။ မစင္ ဘင္ပုပ္ ထဲ၌ နစ္ျမဳပ္ေနစဥ္ ဆင္ ၏ လည္ပင္းခန္႔ ႐ွိေသာ ပိုးေလာက္ တို႔က ကုိက္ခဲ စားၾကေလသည္။
ထို ဘင္ပုပ္ ငရဲ ထံမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ျပာပူ ငရဲ ထံသို႔ က်ေရာက္သြားျပန္၏။ ထို ငရဲ ၌ အိမ္ထြတ္ခန္႔ ႐ွိေသာ မီးက်ီခဲ၊ ရဲရဲေတာက္ေသာ ျပာပူတို႔ျဖင့္ ေလာင္ကၽြမ္း၍ ဆင္းရဲႀကီးစြာကို ခံစားရျပန္၏။

ထို ငရဲမွ လြတ္ျပန္လွ်င္ လက္ပံေတာ ငရဲ သို႔ ေရာက္ျပန္၏။ လက္ပံပင္ တို႔မွာ ၁၆ လက္မ ႐ွည္ေသာ ဆူး ႐ွိကုန္၏။ ငရဲထိန္း တို႔က ႐ိုက္ႏွက္၍ ထို လက္ပံပင္ တို႔၌ တက္ခ်ည္ ဆင္းခ်ည္ ျပဳလုပ္ေစ၏။ လက္ပံဆူး တို႔သည္ တက္ေသာ အခါ၌ ေအာက္ကို လွည့္၍ ေနကုန္၏။ ဆင္းေသာ အခါ၌ အထက္သို႔ လွည့္၍ေန ကုန္ ၏။ ေၾကာက္လန္႔ တၾကား လ်င္စြာ တက္ရ၊ ဆင္းရေသာ ငရဲသား တို႔၏ ကိုယ္သည္ ထိုလက္ပံဆူးတို႔ျဖင့္ ထိုးမိ၍ စုတ္ၿပဲလ်က္ ႐ွိေလ၏။

ထိုငရဲ မွ လြတ္ျပန္လွ်င္ သံလ်က္ေတာ ငရဲ သို႔ေရာက္ျပန္၏။ ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သံလ်က္ႏွင့္ တူစြာ ႏွစ္သြား ႐ွိေသာ အ႐ြယ္ တို႔သည္ ေႂကြ၍ ငရဲသား၏ ကိုယ္၌ က်ေလကုန္၏။ လက္၊ ေျခ၊ နား၊ လွ်ာ၊ ကိုယ္ အဂၤါ တို႔သည္ အပိုင္းပို္င္း ျပတ္ေလကုန္၏။ ထ၍ ေျပးျပန္လွ်င္ သံေျမျပင္၌ သင္းတုံးသြား တို႔သည္ ထြက္ေပၚလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ေ႐ွ႕မွ သံတံ တိ႔ုလည္း ကာရံလ်က္ ႐ွိကုန္၏။ ထိုအခါ၌ ၀ိပႆ       နာအလုပ္ကို အားထုတ္ခြင့္ ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

ထိုငရဲ မွ လြတ္ျပန္လွ်င္ ေ၀တၱရဏီ မည္ေသာ ႀကိမ္ေခ်ာင္း ငရဲသို႔ က်ေရာက္ျပန္ေလ၏။ ထို ငရဲမွာ က်စ္က်စ္ ဆူေသာ အရည္ အတိျပည့္၏။ သင္တုံး သြားႏွင့္ တူေသာ ႏြယ္မ်ား၊ ၾကာ႐ြက္ မ်ား႐ွိ၏။ ေအာက္ေျမျပင္၌ သင္တုံး သြား ခင္းလ်က္႐ွိ၏။ ကမ္းပါး တို႔၌လည္း သင္းတုံးသြား ကဲ့သို႔ ထက္ေသာ ႀကိမ္ႏြယ္မ်ား သမန္းျမက္ မ်ား ႐ွိ၏။ 
 
ငရဲသား တုိ႔သည္ ထိုေခ်ာင္း ကို ဆင္းမိလွ်င္ ေျမျပင္မွ သင္တုံးသြား ႐ွေသာေၾကာင့္ လည္းေကာင္း ဘိုင္းခနဲ လဲ႐ွာေလ၏။ လဲလွ်င္ က်စ္က်စ္ ဆူလ်က္ ပူစပ္ေသာ အရည္ ထဲ၌ စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာေနေလ၏။ ကမ္းပါး ၌ ႐ွိေသာ ႀကိမ္ သမန္းျမက္ တို႔ျဖင့္ လည္း႐ွ၊ ေခ်ာင္းထဲ၌ ႐ွိေသာ ၾကာ႐ြက္တို႔ျဖင့္လည္း ႐ွ၏။ ငရဲသား တို႔၏ ကိုယ္ထည္ အစုတ္စုတ္ အျပတ္ျပတ္ ျဖစ္ေလ၏။ ထိုစဥ္ခဏ ၌ ၀ိပႆ       နာ တရားကို အားထုတ္ခြင့္ ကို မရႏိုင္ေတာ့ေခ်။

စုန္ခ်ည္ ဆန္ခ်ည္ ေမ်ာလ်က္ အတိ ဒုကၡေရာက္ေနေသာ ထို ငရဲသား ကို ငရဲထိန္းေတြ႔ လွ်င္ ငါးမွ်ား ခ်ိတ္ ႀကီးျဖင့္ ဆြဲတင္ ၍ ဘာအလို႐ွိသလဲဟု ေမး၏။ "ထမင္းဆာ သည္" ဟု ဆိုလွ်င္ ရဲရဲေတာက္ေသာ အတုံး အခဲျဖင့္ ျပည့္ေသာ သံျခင္းေတာင္းႀကီးကို ယူလာကုန္၏။ ငရဲသားသည္ ေၾကာက္ လွေသာေၾကာင့္ ပါးစပ္ ႀကီး အတင္းပိတ္၍ ထား႐ွာေလ၏။ 
 
ထိုအခါ ငရဲထိန္း တစ္ေယာက္က ေပါက္ခၽြန္းႀကီးႏွင့္ အတင္းေပါက္ ၍ ပါးစပ္ကို ဖြင့္၏။ အျခား ငရဲထိန္း ကလည္း ထိုနည္းတူ ပင္ တစ္ဖက္မွ ေပါက္၍ ဖြင့္၏။ ထိုသို႔ ဖြင့္၍ ပါးစပ္ ဟင္းလင္း ပြင့္ေနေသာ အခါ၌ ရဲရဲေတာက္ေသာ ထို သံတုံး သံခဲ တို႔ကို တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ပစ္ထည့္၍ ေကၽြးၾကေလသည္။

ထို သံတုံး သံခဲ တို႔သည္ ႏႈတ္ခမ္း၊ လွ်ာ၊ အာေခါင္၊ လည္ေခ်ာင္း၊ အူတို႔ကို ေလာင္ကၽြမ္းၿပီး လွ်င္ ေအာက္ဒြါ ရမွ ထြက္သြားကုန္၏။ "ေရငတ္ သည္" ဟု ဆိုျပန္လွ်င္ က်ိဳက္က်ိဳက္ဆူ ပြက္ေသာ သံရည္ တို႔ကို ေလာင္း ထည့္ ၍ ေပးကုန္၏။ ထို သံရည္ပူ တို႔သည္လည္း နည္းတူပင္ ေလာင္၍ ေအာက္ဒြါရ မွ ထြက္သြားရကုန္၏။ 
 
ငရဲသား သည္ မေသေသးျပန္လွ်င္ ထို ငရဲသား ကို ငရဲႀကီး ထံသို႔ တစ္ဖန္ ပစ္သြင္း လိုက္ျပန္ေလ၏။ ဤ သို႔ျဖင့္ ငရဲသား တို႔ ငရဲ မ်ိဳးစုံကို ခံစားရပုံ ကို ကြင္းကြင္း ကြက္ကြက္ျမင္သာေအာင္ ဖြင့္ဆိုျပေလသည္ကို မွတ္သားရပါသည္။

ျမတ္စြာဗုဒၶ ဘုရား ပြင့္ေတာ္မူလာေသာ အခါမွ ဤ ဆင္းရဲဒုကၡ တို႔၏ လြတ္ေျမာက္ရာလမ္း ကို ဂ႐ုဏာေ႐ွ႕ ထား လမ္းျပ ညႊန္ျပေတာ္မူသျဖင့္ မ်ားစြာေသာ လူ, နတ္, ျဗဟၼာတို႔သည္ ကၽြတ္တမ္း ၀င္ၾကရေပသည္။ ထိုသို႔ ဘုရားပြင့္ခါ အခ်ိန္မွာ ကၽြတ္တမ္း မ၀င္ ႏိုင္ခဲ့ရေသာ္လည္း ယခုေခတ္ အခ်ိန္ အခါမွာ လူျဖစ္လာေသာ စာဖတ္သူတို႔လည္း အထူးကံေကာင္းလွသည္ကို ေဖာ္ျပညႊန္းဆိုေနသည့္ သက္ေသ အေထာက္အထားမ်ား အမ်ားအျပား႐ွိေနသည္။

တိုေတာင္း လွေသာ လူ႔ဘ၀ အခ်ိန္ ကာလမွာ ေလာကီ စား၀တ္ေနေရးမ်ား အတြက္ လုပ္ေနၾကရသလို သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲမွလြန္ေၿမာက္ေၾကာင္း တရားမ်ားကို အားထုတ္က်င့္ၾကံမွသာလူၿဖစ္က်ိဳးနပ္ေပမည္။
 
တရားေတာ္ မ်ားကို အားထုတ္ က်င့္ၾကံရာ တြင္ကၽြန္ေတာ္ တို႔ၾကားသိခဲ့ရေသာ ပထမ အရြယ္တြင္ပညာရွာ၊ ဒုတိယ အရြယ္တြင္ ဥစၥာရွာ၊ တတိယ အရြယ္တြင္ ဘာ၀နာ တရားပြားမ်ား ဟူေသာ အဆိုမွာ အင္မတန္ မွားယြင္းေပ သည္။ အထက္ပါ ဆိုရိုးအတိုင္း တတိယ အရြယ္မွသာ တရားအားထုတ္မ ဆိုပါကေ၀ဖန္ ပိုင္းၿခား၊ စဥ္းစားႏိုင္ေသာဥာဏ ္ပညာေကာင္းစြာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင့္ တရားထူး ရရန္အားထုတ္ ရာတြင္ခက္ခဲေစပါသည္။ 
 
 ေသၿခင္း တရား သည္ အမွည့္လြန္ေသာ အသီး ကဲ့သို႕ အခ်ိန္ မေရြးေၾကြက်ႏိုင္သည္ ကို သတိၿပဳ မိေစခ်င္ ပါတယ္။ ပယ္သတ္ ရမည့္ တရား၊ သိရမည့္ တရား၊ ပြားမ်ားရမည့္ တရားမ်ားကို သိရွိသည္ႏွင့္ လိုက္က်င့္ သင့္ေပ သည္။ ထိုသို႕သိရန္ အတြက္လည္း တရားေတာ္မ်ားကို နားၾကားရပါမည္။ 
 
မိမိ သိရွိၿပီးတဲ့ တရား မ်ားကို လိုက္ မက်င့္ပါက သိသလို မသိ သလိုနဲ႕ေနာက္ဆုံးေတာ့ မသိတာဘဲၿဖစ္ သြား တက္ပါတယ္။ သတိတရား လက္ကိုင္ထားဖို႕ေတာ ့လိုၿပီေပါ့။ ဗုဒၶၿမတ္စြာ က ရရွိရန္ခက္ခဲေသာ ဒုလႅဘ တရား (၅) ပါးကို ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒုလႅဘတရား ငါးပါး
ဘုရားတစ္ဆူ ပြင့္ရန္ ရခဲ၏...
ဘုရားပြင့္ေသာေခတ္ တြင္ လူအျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္ ကို ၾကည္ညိဳ မွီခိုတတ္သူ အျဖစ္ကို ရခဲ၏...
သူေတာ္ေကာင္း တရား နာယူခြင့္ရရွိရန္ ရခဲ၏...
သာသနာေတာ္ တြင္ ရဟန္းတပါးျဖစ္ရန္၊ (သာသနာေတာ္၏ အက်င့္ကို က်င့္ရန္) ရခဲ၏ ...
 
-ပညာ လြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၄ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻ တစ္သိန္း မရပ္မနား အားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
 
-သဒၵါ လြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၈ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻတစ္သိန္း မရပ္မနား အားထုတ္ က်င့္ၾကံရသည္...
 
-၀ီရိယ လြန္ကဲေသာ ဘုရားေလာင္းမ်ား ၁၆ သေခၤ်ႏွင့္ ကမာၻ တစ္သိန္း မရပ္မနား အားထုတ္ က်င့္ၾကံ ရ သည္....
 
 
ဘုရားရွင္ တို႔သည္- စရိယ ၃ ပါး၊ စြန္႔ျခင္းၾကီး ၅ ပါး၊ ပါရမီ ၃၀၊ ဘာ၀နာ ၅ ပါး တို႔ကို ဘုရားရွင္တိုင္း ျဖည့္ က်င့္ေတာ္မူခဲ့ ၾကသည္...
 
 
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားအျဖစ္ကို ရရန္ ခက္ခဲသည္...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္လူျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရားသာသနာ ေခတ္တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုခြင့္ရသူ ျဖစ္ရန္ ပိုခက္သည္ ...
-ထို႔ေၾကာင့္ ဘုရား သာသနာ ေခတ္ တစ္ေခတ္ တြင္ သာသနာ ကို ၾကည္ညိဳေသာလူ၊ မွီခိုတတ္ေသာ သူ ျဖစ္ ရန္ ပိုခက္သည္
 
 
သတၱ၀ါေတြ ဟာ ရုပ္ အဆင္းၾကည္ညိဳ တဲ့ ပုဂၢဳိလ္ က မ်ားသည္ အသံ နဲ႔ ဂုဏ္သတင္း ကို ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢဳိလ္ က မ်ားသည္ တရား တကယ္ၾကည္ညိဳတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ မွာ ရွိသမွ် သတၲေလာကၾကီး ကို အပံု တစ္သိန္း ပံုလွ်င္ တစ္ပံုသာ ရွိသည္ဟု ဘုရားရွင္ ေဟာၾကားခဲ့သည္...
 
သူေတာ္ေကာင္း အလုပ္ ဆိုတာ ေပ်ာ္ႏိုင္ခဲသည္...
ေကာင္းမႈ မွန္ရင္ ခ်န္မထားနဲ႔ ....
လက္လွမ္း မွီသမွ် ေကာင္းမႈကို လုပ္ၾက
သာသနာႏွင့္ႀကံဳတုန္း လူၿဖစ္ ပါလ်က္ ဗုဒၶတရား မလိုက္စားလွ်င္ အပါယ္ ဆိုတာ ေၿပးလို႔လြတ္မည္ မဟုတ္ေခ်ဘူး။ 
 
ဒီဘ၀ မွ ေသလြန္ ၍ သာသနာ မထြန္းကားရာ အရပ္ေဒသ၊ တိရစၦာန္၊ မွားယြင္းေသာ အယူ၀ါဒ စသျဖင့္ ရပ္ျပစ္ ရွစ္ပါး၌ လူျဖစ္ျပန္လွ်င္ မလြဲ ဧကန္ အပါယ္ဘံု သို႔ က်ရေပဦးမည္။ ဘယ္မွာ လွ်င္ သံသရာ မွ လြတ္ ပါဦးမည္နည္း။ 
 
ဤသည္ ကို ေမွ်ာ္ေတြး လို႔ စာဆိုေက်ာ္ ပညာရွိ စေလ ဦးပုညက ေအာက္ပါ အတိုင္း စပ္ဆို ခဲ႔သည္ကို ဓမၼသံေ၀ဂ ယူၾကပါကုန္။

“ယခုခါမူ ၊ လူလည္းၿဖစ္လာ
သာသနာလည္း ထြန္းခိုက္ ၊ အၿမိဳက္ တရား
ေဟာၾကားမည့္သူ ၊ လူလည္းမရွား
သို႔ပါလ်က္ သားႏွင့္မွ
တရားမလိုက္ ၊ အမွားကို ႀကိဳက္ၾကလွ်င္
အမိုက္တကာ့ ဗိုလ္မင္း ၊ အဖ်င္းတကာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္
အပါယ္ေလးလီ ၊ ၿမစ္နဒီတြင္ ၊ ပလံုစီၿမဳပ္လို႕
လူယုတ္ၾကီးေတြၿဖစ္ခ်ိမ္႔မည္
”။....။

ထို အခ်က္ကို ေတြးၾကည့္လွ်င္ လူလည္းၿဖစ္လာ ရၿပီ၊ သာသနာႏွင့္ လည္း ၾကံဳၿပီ ၊ ေဟာၾကားေနေသာ ရဟန္း သာ၀က မ်ားလည္း ေပါမ်ား လွ၏။ ဤကဲ႔သို႔ ၾကံဳလ်က္နဲ႔ မွ အက်င့္ပ်က္ ၊ တရားပ်က္ ၊ စရိုက္ပ်က္ ၊ မူပ်က္ ေန ရင္ေတာ့ လူၿဖစ္ရက်ိဳးနပ္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ သတိသံေ၀ဂ ရၾကပါေတာ့။ 
 
စိတ္သည္ မေကာင္းမႈ၌သာ ေမြ႔ေလ်ာ္၏။ စိတ္ကို ဥာဏ္၊ သတိႏွင့္ ထိန္းေပးရမည္။ ဗုဒၶ တရားေတာ္မ်ား မ်ားစြာ နာၾကားရမည္။ သာသနာႏွင့္ေ၀းရာ အရပ္ေဒတြင္ ေနထိုင္ေနရေသာ္ၿငားလည္း တရားေတာ္မ်ားကို အခါ အားေလ်ာ္စြာနာၾကားေနရင္ လူၿဖစ္ရက်ိဳးမနပ္ေသးပါဘူး။

နာရုံသာ နာ မရႈပြား သည့္ ပုဂၢဳိလ္က ေလာက မွာ တစ္ကယ္မ်ား သည္...ၾကာၾကာ ထိုင္ရမွာ ေၾကာက္ၾက သည္..
 
သာသနာေတာ္ႏွင့္ ၾကံဳခိုက္ သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာ အလုပ္ မ်ားကို မေမ့မေလ်ာ့ေသာ သတိျဖင့္ ၾကိဳးစား အား ထုတ္ သြားၾကရမည္...ထို႔ေၾကာင့္ ရ႐ွိလာေသာ ဤ လူ႔ဘ၀ႀကီး ကို အခြင့္ေရး ပိုင္ပိုင္ ဆုပ္ကိုင္လ်က္ ကၽြတ္ တမ္း၀င္ရန္ ဘ၀ မွာ ယခု မိမိတို႔ ရ႐ွိထားေသာ ဘ၀ ပင္ျဖစ္ပါေတာ့သည္ ။

 
 
http://moethihaaung.blogspot.com/2012/09/blog-post_15.html
မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္

No comments:

Post a Comment